Μας στήνουν τεχνητά αδιέξοδα για να μην τους δείξουμε την έξοδο

Τσακίζουν την λαϊκή ψυχή όσοι υποστηρίζουν: “συνηθίστε τις αλυσίδες σας, όλες οι εξεγέρσεις είναι υποκινούμενες και καπελλώνονται”Από τη μια έχουμε αυτούς που συχνά υποστηρίζουν πως “είμαστε άξιοι της μοίρας μας” διότι “εμείς τους επιλέγουμε να μας κυβερνάνε”. Λες και το μενού που μας παρουσιάζει ο κοινοβουλευτισμός έχει πολλές επιλογές, λες και δεν τους έχουμε διαλέξει όλους κατά καιρούς. Και πάντα παίρναμε το ίδιο αποτέλεσμα.
Από την άλλη έχουμε εκείνους που μόλις γίνει κάποια δυναμική κινητοποίηση, όπως αυτές στην αίγυπτο και την τυνησία, ή ανοίξει συζήτηση για παλιοτερες ανάλογες περιπτώσεις, όπως στο πολυτεχνείο το 73 ή τον Μάη του 68 και τα παρόμοια, τα αποδίδουν όλα σε υποκίνηση έξωθεν, σε ξένο δάκτυλο, σε ρώσους, αμερικάνους και αδελφούς μουσουλμάνους.
Και στο τέλος, φαντάζομαι πως είναι οι ίδιοι, αφού έχουν απλώσει όλη αυτή την ομίχλη της ηττοπάθειας και της απαισιοδοξίας και μας έχουν κάνει ολουνών “την ψυχή μαύρη” με την τόση διορατικότητά τους, την οποία μας την μεταφέρουν με σιγουριά μερικές φορές σχεδόν ακλόνητη, μας μέμφονται κιόλας γιατί δεν ακολουθούμε τη μια ή την άλλη πρότασή τους, ή γιατί είμαστε κότες και δεν εξεγειρόμαστε, ή γιατί έχουμε γίνει μαλθακοί και λοβοτομημένοι από την κατανάλωση και το life-style. Και συνήθως μας προτείνουν και τις πιο ακραίες λύσεις όπως κρεμάλες και γκιλοτίνες.
Μένω άφωνος καμμιά φορά κι άλλοτε παλι οργίζομαι όταν διαβάζω τέτοιες τοποθετήσεις και σχόλια. Να μην ξέρεις πως να ερμηνεύσεις τέτοιες λογικά τέτοιες θέσεις και ερμηνείες, και πως να τις τοποθετήσεις κάπου, σε έναν καμβά για να βγάλεις κάποιο πολιτικό νόημα.
Η πιο εύκολη και πρόχειρη εξήγηση είναι να αποδώσουμε τέτοιες “ερμηνείες” και τοποθετήσεις στο θυμικό και τον χαρακτήρα του κάθε συντάκτη τους. Αλλά πάλι, από την άποψη του πολιτικού οφέλους αν τις δούμε, αυτός που εξυπηρετείται από την διάδοση τέτοιας ηττοπάθειας και απελπισίας στην λαϊκή ψυχή είναι μόνο οι ίδιοι οι εχθροί του λαού, που τον θέλουν να πιστεύει πως κάθε προσπάθειά του για ελευθερία, για δημοκρατία, για καλύτερο μέλλον, θα είναι ατελέσφορη και θα καταλήξει στα σκουπίδια, αφού στο τέλος θα κυριαρχήσουν οι πράκτορες των ξένων δυνάμεων, τα νεφιλίμ, τα golden boys και οι διεφθαρμένοι που αιωνίως θα αγοράζουνε υποβρύχια που γέρνουν και ελικόπτερα που πέφτουν.
Είναι σαν να μας λένε: “συνηθίστε τις αλυσίδες σας, ότι άλλο και να κάνετε δεν θα έχει αποτέλεσμα”.
Εχω να πω λοιπόν πως η διάδοση αυτής της μαυρίλας, της ηττοπάθειας, της έλλειψης πίστης στις δυνάμεις του ανθρώπου, τον χλευασμό του λαού ως υποκειμένου και σοβαρού παίκτη της ιστορίας, κάνουν μεγαλύτερο κακό στην λαϊκή ψυχή από κάθε άλλη πολιτική προπαγάνδα δεκαετιών. Το μεγαλύτερο κακό. Να λες σε κάποιον πως ότι και να κάνει για να βελτιώσει το χάλι στο οποίο ζει, είναι μάταιο και δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Είναι ο παλιός εκείνος αγώνας του ιδεαλισμού να πείσει την ανθρωπότητα ότι η ιστορική της κίνηση εξηγείται μόνο από την βούληση και τις πράξεις των ηγετών και των δυνάμεων που έχουν στις διαταγές τους (περιλαμβάνει και τις μυστικές υπηρεσίες αυτό). Και πως οι λαοί, ο απλός άνθρωπος, δεν μετέχει, δεν επηρρεάζει τίποτε και έτσι άσημος που είναι κάθε πράξη του για βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, πάει κατ’ ευθείαν στο καλάθι των σκουπιδιών της ιστορίας.
Μου είναι αδιανόητο το πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που πιστεύουν και διαδίδουν αυτή την μαύρη καταχνιά στις ψυχές των άλλων. Και μάλιστα έλληνες άνθρωποι.
Το μόνο που έχω να πω στο τέλος είναι πως το 1940 όταν η ηγεσία είχε αποφασίσει να ρίξει “μια δυο τουφεκιές για την τιμή των όπλων”, ο λαός, ο λαός ναι, πήρε την υπόθεση στα χέρια του, πήρε την τύχη και την αξιοπρέπειά του στα χέρια του, και παρά το ότι δεν είχε τίποτε στην διάθεσή του, νίκησε περίτρανα.
Αφήστε τους να λένε. Αν τα παρατήσουμε θα πρέπει να πάμε σε μια γωνία και να περιμένουμε να πεθάνουμε.
Γι’ αυτό αφήστε τους να λένε και μη τους ακούτε.
Εμείς έχουμε δουλειά να κάνουμε: να παλινορθώσουμε την δημοκρατία.

Θραξ ο Αναρμόδιος