Την διαβεβαίωσή του στους «ιδιώτες επενδυτές», το κεφάλαιο δηλαδή και μάλιστα τα πιο παρασιτικά και κερδοσκοπικά τμήματά του, ότι δεν κινδυνεύουν οι επενδύσεις τους από μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους έδωσε από το Παρίσι ο Γιωργάκης όπου έφθασε για τουρισμό και ψώνια κυρίως μετά από μια σύντομη παραμονή του στην Αθήνα και πριν μεταβεί στην Τουρκία. Η ανταπόκριση από τη γαλλική πρωτεύουσα που δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της Wall Street Journal δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το ποιους σπεύδει να καθησυχάσει ο Παπανδρέου και την εύνοια τίνων επιζητά τρέχοντας από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα. «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας επεδίωξε να μετριάσει τις ανησυχίες των επενδυτών για το χρέος, λέγοντας την Πέμπτη ότι η χώρα δεν είναι σε συνομιλίες για αναδιάρθρωση του κυβερνητικού χρέους που κρατείται από ιδιώτες ομολογιούχους και ότι θα επιστρέψει στις αγορές ομολόγων αυτό το χρόνο, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Σε συνέντευξη, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, είπε ότι το πρόγραμμα αυστηρών δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων και λιτότητας της Ελλάδας – όπως ζητήθηκε από τους διεθνείς δανειστές της – θα διασφαλίσει ότι η Αθήνα μπορεί να αποπληρώσει τους ιδιώτες πιστωτές της».
Η κάλυψη της αμερικανικής υπερσυντηρητικής εφημερίδας αποκαλύπτει αρχικά πόσο μεγάλος και επικίνδυνος πολιτικός απατεώνας είναι ο Γιωργάκης Τσολάκογλου, ένας καθ’ επανάληψη ψεύτης και λαοπλάνος που άλλα λέει στον έναν και άλλα λέει στον άλλο. Γιατί, ενώ στην Ελλάδα τα ρεπορτάζ του Τύπου περιστρέφονταν γύρω από τρεις μύθους που κατέρριπτε με την ομιλία του ο Γιωργάκης (κι αφορούσαν το αν το δημόσιο χρέος είναι σύμπτωμα ή αιτία της κρίσης και άλλα τέτοια) ανατρέποντας υποτίθεται τους δογματικούς ισχυρισμούς των αγορών για την ενοχοποίηση των περιφερειακών χωρών, αυτός στην πραγματικότητα είχε στο μυαλό του να πάει να κολακέψει τους συναδέλφους του απατεώνες των ομολογιακών αγορών και να τους κλείσει το μάτι ότι τα χρήματά τους δεν κινδυνεύουν! Επίσης, να τους ορκιστεί πως θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να τα διασφαλίσει, επιβάλλοντας δηλαδή την πιο άγρια λιτότητα στους εργαζόμενους.
Ακόμη και τότε όμως ψέματα έλεγε σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα που έχει η λιτότητα να αναστρέψει την τροπή των πραγμάτων και όχι φυσικά σε ό,τι αφορά την πρόθεσή του να ξεζουμίσει τον κόσμο, εφαρμόζοντας το ένα πακέτο αντιλαϊκών μέτρων μετά το άλλο. Τελευταίο κρούσμα η αύξηση του ΦΠΑ κατά δύο μονάδες (από 11% σε 13%) σε εκατοντάδες είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης η οποία ισχύει από 1η Ιανουαρίου 2011: τρόφιμα, σερβιριζόμενα είδη σε καταστήματα μαζικής εστίασης, λογαριασμοί ρεύματος, ύδρευσης και αερίου, κόμιστρα ταξί, εισιτήρια μεταφορικών μέσων κ.α. Η υφαρπαγή 550 εκ. ευρώ από τις τσέπες των εργαζομένων όλο το 2011 ήταν το καλωσόρισμα στο νέο χρόνο από τη μεριά της κυβέρνησης. Επίσης η απόφαση της κυβέρνησης, με το νέο φορολογικό νόμο, να μετατρέψει σε αυτόφωρο αδίκημα την μη καταβολή του ΦΠΑ με αποτέλεσμα ακόμη και για ένα χρέος 5 ή 10 ευρώ ένας ελευθεροεπαγγελματίας ή έμπορος να οδηγείται στη φυλακή. Η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ και η αυστηροποίηση του πλαισίου είσπραξης του συνιστούν πρόκληση καθώς οι καθυστερήσεις στις πληρωμές ακόμη και από τη μεριά του δημοσίου οδηγούν πολλούς επαγγελματίες να προπληρώνουν από την τσέπη τους τον ΦΠΑ που αντιστοιχεί στα τιμολόγια που εκδίδουν, χωρίς κατ’ ανάγκη να τον εισπράττουν κιόλας. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλη η συζήτηση επικεντρώνεται στην πειθαρχία είσπραξης και απόδοσης των πιο αντιλαϊκών φόρων, των έμμεσων, όταν η θεσμοθετημένη, με το νόμο δηλαδή, φορολογική ασυλία του κεφαλαίου, μέσω της μείωσης των άμεσων φόρων που βαρύνουν τις ανώνυμες εταιρείες γνωρίζει νέα ιστορικά ύψη. Σε αυτό το πλαίσιο τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ δίνουν το πράσινο φως για να κυνηγάει ο ένας τον άλλον με τις αποδείξεις, ψάχνοντας στην πραγματικότητα ψύλλους στα άχυρα γιατί τίποτε οικονομικά σημαντικό δεν αντιπροσωπεύει πλέον ο ΦΠΑ σε μια αγορά που πνέει τα λοίσθια, ενώ από την άλλη το κεφάλαιο ψάχνει ποιος είναι προσφορότερος τρόπος για να βγάλει τα λεφτά του έξω! Η αιματηρή λιτότητα που είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συμπληρώνεται από το λεγόμενο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που θα μειώσει το εισόδημα δεκάδων χιλιάδων ελεύθερων επαγγελματιών, την μείωση των συντάξεων που αναμένεται να ξεκινήσει με την δημοσιοποίηση των αναλογιστικών μελετών για τα ταμεία κύριας ασφάλισης στις 31 Ιανουαρίου και επίσης, κορωνίδα όλων, ένα πακέτο εισπρακτικών μέτρων ύψους 14 δισ. ευρώ που θα επιτρέψει την είσπραξη της επόμενης δόσης του δανείου. Ακόμη κι αυτά όμως τα μέτρα ενδέχεται, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδου, την Παρασκευή στο ραδιοσταθμό Ρέαλ, να αποδειχθούν ανεπαρκή και στο τέλος Φεβρουαρίου η κυβέρνηση να επιβάλλει «άλλες πολιτικές, οριζόντιες και άδικες», θεωρώντας προφανώς ότι τα μέχρι σήμερα μέτρα ήταν δίκαια!!!
Η αντίφαση όμως είναι ότι όλα αυτά τα μέτρα παρότι ισοδυναμούν με μια ιστορικών διαστάσεων οπισθοδρόμηση για τους εργαζόμενους, παρότι θα οδηγήσουν την ανεργία και τα λουκέτα σε θεόρατα ύψη και θα προκαλέσουν αλλεπάλληλα κύματα πάμφτωχων, άστεγων και εξαθλιωμένων (που ήταν άνθρωποι οι οποίοι μέχρι και το 2009 τα έφερναν βόλτα), παρόλα αυτά δεν θα αποτρέψουν την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους όπως ήδη την προωθεί το κεφάλαιο.
Η κατακρήμνιση των μετοχών του χρηματιστηρίου στις 1.374 μονάδες, όσο κι αν έχει πάψει προ πολλού το χρηματιστήριο να αποτελεί αξιόπιστο δείκτη της πορείας της οικονομίας, και περισσότερο το «άδειασμα» των εκτεθειμένων στο εξωτερικό τραπεζικών μετοχών αποτελούν προάγγελο των δονήσεων που έρχονται. Το ίδιο και η αναμενόμενη υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας από τους οίκους Standard & Poor’s και Fitch (παρότι ο ρόλος τους κάθε άλλο παρά με του παθητικού παλμογράφου μπορεί να παρομοιαστεί), η οποία θα δώσει νέα ανοδική ώθηση στα επιτόκια των κρατικών ομολόγων που ήδη «πετούν» στις 970 μονάδες βάσης, καταγράφοντας ρεκόρ!
Που πήγαν αλήθεια οι πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις ότι η προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ θα εκτόνωνε τις κερδοσκοπικές πιέσεις και θα λειτουργούσε καθησυχαστικά για τις αγορές; Ξεχάστηκαν και έδωσαν την θέση τους στον ανένδοτο αγώνα που δίνει ο Γιωργάκης, μαζί με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα (να και ένας στόχος που όλους μας ενώνει…) για την έκδοση ευρω-ομολόγου και την άσκηση πιέσεων προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό να κατανοήσει επιτέλους τα «πραγματικά» του συμφέροντα που είναι υπέρ της ΕΕ. Έχει «ιερό χρέος» επομένως η Μέρκελ και το Βερολίνο, σύμφωνα ακόμη και με την αριστερή εκδοχή του φιλο-ευρωπαϊσμού, να στηρίξουν το ευρω-ομόλογο και την συνοχή της ΕΕ… Πρόκειται για ένα πλαίσιο που αποκρύπτει (ακόμη και τώρα!) τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα των σχέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ και το μέγεθος του κινδύνου που εκπροσωπεί το Βερολίνο για τα συμφέροντα των εργαζομένων στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης και την ίδια την υπόστασή τους.
Μάρτυρας, ο δρόμος προς τον γκρεμό. Ο Γιωργάκης και οι συν αυτώ (όπως ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου που διαβεβαίωνε αρχές της εβδομάδας το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ρόιτερς πως η μόνη συζήτηση για αναδιάρθρωση αφορά το δάνειο της τρόικας των 110 δισ.) αποκρύπτουν ότι με το σχέδιο ελεγχόμενης χρεοκοπίας που προωθεί το Βερολίνο με τη συμμετοχή των ιδιωτών η αναδιάρθρωση του χρέους θα είναι αναπόφευκτη. Τα αντίστοιχα σχέδια θα επιταχυνθούν. Οι σχετικές ρυθμίσεις δε (για το χρόνο αποπληρωμής, τυχόν περίοδο χάριτος, το επιτόκιο κ.α.) θα αφορούν το πώς θα καταστεί εξυπηρετήσιμο όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους. Στην πράξη δηλαδή θα διασφαλίζουν την αποπληρωμή του προς το μέγιστο δυνατό συμφέρον όσων έχουν τοποθετήσει τα κεφάλαιά τους στα ελληνικά ομόλογα. Θα είναι ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πιστωτών, με πιο πιθανούς χαμένους τα ασφαλιστικά ταμεία.
Στον αντίποδα των αστικών σχεδιασμών, που έχουν ακόμη ανοιχτό το επακριβές περιεχόμενο της λύσης, βρίσκεται το αίτημα για παύση πληρωμών ακόμη και παραγραφή του δημόσιου χρέους, προϋπόθεση για να ασκηθεί οποιαδήποτε αναδιανεμητική πολιτική. Το αίτημα αυτό θα προωθηθεί στο πλαίσιο και ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, σε σύγκρουση με τις επιδιώξεις της ντόπιας και ξένης αστικής τάξης και της ΕΕ που συλλογικά προστατεύουν τα συμφέροντα κερδοσκόπων και αεριτζήδων τοκογλύφων, όπως έδειξε η εμπειρία των τελευταίων μηνών με το Μνημόνιο. Πρόσφορο μέσο, με βάση την πλούσια και αντιφατική διεθνή εμπειρία (που είναι όμως ελάχιστα γνωστή στον Βορρά λόγω του ότι το πρόβλημα του χρέους αποτελούσε «προνόμιο» των αναπτυσσόμενων καπιταλιστικά χωρών μέχρι πρόσφατα) αποτελούν οι Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου που θα φέρουν σε πέρας το δημοκρατικό αίτημα ανοίγματος των βιβλίων του χρέους, που μπορεί να συγκινήσει και να κινητοποιήσει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Το πόσο μακριά θα φτάσει το έργο αυτής της επιτροπής που θα αποτελέσει πεδίο αντιπαράθεσης θα είναι αποτέλεσμα των ίδιων των λαϊκών αγώνων…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.