ΚΥΠΡΟΣ/ΙΣΡΑΗΛ: Ο Λεβιάθαν και η γυναίκα του Καίσαρος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ανακάλυψη από την αμερικανοεβραϊκή Νόμπλ τεραστίων κοιτασμάτων αερίου στην ισραηλινή περιοχή Λεβιάθαν και η προσδοκία αντίστοιχων στο κυπριακό οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ θα έχει, επιβεβαιούμενη, τεράστια μακροχρόνια σημασία για τα μεσογειακά πολιτικο-στρατηγικά δεδομένα. Προς το παρόν όμως μάλλον “εξιτάρει” δυσανάλογα κοινή γνώμη και διάφορους αυτοσχέδιους ή υστερόβουλους “αναλυτές”. Αν υπάρχουν οι ποσότητες, τίθεται θέμα μεταφοράς στην Ευρώπη που ενδιαφέρει το Βερολίνο. Προς το παρόν, δεν υπάρχει πάντως ένδειξη ότι το ζήτημα αυτό έχει ενταχθεί στον τρέχοντα γερμανικό πολιτικό σχεδιασμό.

Είναι καταρχήν προς το συμφέρον Ελλάδας-Κύπρου η εξόρυξη πόρων που διαθέτουν, όσο και η διαμεσολάβηση στη μεταφορά τους. Είναι περισσότερο προς το συμφέρον του Ισραήλ, που έχει πολύ περισσότερο ανάγκη τους ¨Ελληνες από το αντίστροφο. Το σχέδιο υποθαλάσσιου αγωγού προς Ελλάδα θα είχε μεγάλο στρατηγικό νόημα. Προς το παρόν, η μόνη πρόταση είναι της ισραηλινής Ντέλεκ για την κατασκευή σταθμού υγροποίησης αερίου στην Κύπρο. Το Ισραήλ δεν θέλει τέτοιο σταθμό, λόγω κινδύνου αν γίνει στόχος επίθεσης. Μια τέτοια συμφωνία όμως μεταφέρει τον κίνδυνο στην Κύπρο.

Αλλά η συμμαχία με το Ισραήλ τείνει τώρα να προσλάβει στην Κύπρο χαρακτήρα περίπου νέας “εθνικής ιδέας”, βασισμένης σε μεγάλες υπερβολές και αγνοούσας σοβαρούς κινδύνους. Οι ιδεολογικές καταβολές του Προέδρου συνιστούν κάποιο φρένο, ανεπαρκές όμως όπως φάνηκε με τη Γάζα. Η νέα ιδέα βασίζεται στην προσδοκία τεραστίων οικονομικών ωφελημάτων από τα κοιτάσματα και στο βαθύτατο κυπριακό “φοβικό σύνδρομο” και συνακόλουθο ‘έλλειμμα αυτοπεποίθησης’, από το οποίο ανακουφίζει η ιδέα “συμμαχίας” με το ισχυρό και δυτικότροπο Ισραήλ. Σε ορισμένους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, με πολύ περιορισμένη ευτυχώς απήχηση, δημιουργείται προσδοκία καταστροφής και διαμελισμού της Τουρκίας!

Μάταια, οι πιο σώφρονες προειδοποιούν ότι το άνοιγμα προς το Ισραήλ απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή και μαεστρία. Η τωρινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η ηγεμονία του Ισραήλ επ¨ αυτής, αν όχι και η μακροημέρευσή του σε βάθος δεκαετιών, μόνο βέβαιες δεν θεωρούνται. Για τουρκο-περσική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή (που ενίσχυσε σημαντικά η σταδιακή ελληνική αποστασιοποίηση, επί σειρά ετών), κάνει λόγο το αμερικανικό Foreign Policy. Το σύνολο των μουσουλμανικών λαών “πίνουν νερό” τώρα στα ονόματα των Ερντογάν, Νασράλα και Αχμαντινετζάντ, ενώ η ακροδεξιά πολιτική Νετανιάχου διχάζει βαθιά τον παγκόσμιο εβραϊσμό.

Κάθε προσέγγιση με το Ισραήλ, υπογραμμίζουν Κύπριοι διπλωμάτες, σε περίοδο κρίσης και όχι ανόδου της αμερικανικής ηγεμονίας, θέτει περίπλοκα ζητήματα ασφάλειας, κινδύνων για την ακόμα θετικότατη πολιτικο-πολιτιστική εικόνα του ελληνισμού στην Ανατολή, που είναι η κατά Nye “ήπια ισχύς” του και το “στρατηγικό βάθος” του. Μια συστράτευση όλου του Ισλάμ πίσω από την Τουρκία δεν είναι κάτι που ακριβώς θα μας ωφελήσει, υπογραμμίζουν οι σκεπτικιστές, που υπενθυμίζουν το προειδοποιητικό “σήμα” της συριακής αναγνώρισης της “Μακεδονίας”. Τυχόν ανατροπή της κυβέρνησης Νετανιάχου και άνοδος του Καντίμα, μπορεί να οδηγήσει σε νέα επαναπροσέγγιση με την ¨Αγκυρα.

Χρειάζεται μεγάλη επιδεξιότητα, προσοχή, συγκεκριμένη επιλογή τομέων συνεργασίας, υποστηρίζουν βετεράνοι Κύπριοι πολιτικοί. Ιδίως όταν μια χώρα, που στήριξε την πολιτική της σε αρχές και ηθική, συνεργάζεται με κράτος διεθνώς στιγματισμένο για πρακτικές κατοχής και απαρτχάιντ. Η στάση των Κυπρίων απέναντι στους Παλαιστινίους, παγκόσμια αναγνωρισμένο σύμβολο λαού-μάρτυρα, λίγο θα επηρεάσει την τύχη των τελευταίων, θα επηρεάσει όμως βαθύτατα και μόνιμα την εικόνα της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τους Κυπρίους.

Κόσμος του Επενδυτή, 15.1.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com