Ανοιχτή Επιστολή στον συνάδελφο Όλι Ρεν

Αγαπημένε Όλι, Σα ψέματα μου φαίνεται κι όμως είναι αλήθεια: είμαστε συνάδελφοι! Βέβαια, έχεις τη διπλάσια ηλικία από εμένα που είμαι 25 ετών, αλλά παρά την εμπειρία σου, και από  συναδελφική αλληλεγγύη, σου γράφω αυτό το γράμμα διότι, νομίζω, έσφαλες, αγαπημένε.  Μας επισκέφτηκες κατά τους υγρούς ζεστούς μήνες του θέρους, απήλαυσες την χωριάτικη σου με λίγο μουσακά (εμείς οι Έλληνες αντιθέτως τρώμε πολύ μουσακά με λίγη χωριάτικη, πού θα πάει θα μάθεις) και μας ευχήθηκες καλά κουράγια. Έκτοτε έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου, αφήνοντας μας στα γαμψά νύχια των χαρτογιακάδων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας.  Ωστόσο, το κουράγιο δεν λείπει σε τούτη τη χώρα, μηδέ το θάρρος ή το θράσος. Λείπει η αλήθεια που κάνει κρότο. Η χοντροκομμένη, τετράγωνη αλήθεια. Ούτε ελπίδα θέλουμε ξενική να μας δανείσεις, γιατί η ελπίδα έχει αξία όταν παίρνει το σχήμα εκείνου που τη χρειάζεται. Μας διασύρατε με την παρέα σου Όλι, μας βάλατε σε ένα τσουβάλι όλους, μας αποκαλέσατε κλέφτες, ψεύτες και μας απειλήσατε ότι το πάρτι τελείωσε. Δεν τελείωσαν όμως οι δεξιώσεις.  Είναι κάποιοι άλλοι συνάδελφοι, ο Πωλ ο Κρούγκμαν και ο Τζόζεφ ο Στίγκλιτς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι οδεύουμε στην καταστροφή. Επειδή μαζί τους συμφωνώ περισσότερο, θα σου στοιχειοθετήσω το γιατί.   Η ελληνική οικονομία είναι χρεωμένη και σε ύφεση. Ταλανίζεται ακόμα από ελλείμματα, τα οποία δεν σχετίζονται με το κόστος εργασίας, αλλά με την διαφθορά. Οπότε η εσωτερική υποτίμηση δεν λύνει το πρόβλημα. Σε τέτοιες συνθήκες, γνωρίζουμε αμφότεροι ότι μειώνοντας κατακόρυφα τις δημόσιες δαπάνες, ανεβάζοντας τους φόρους, σε συνδυασμό με το κλείσιμο της δανειακής αγοράς, εξαντλείται η ρευστότητα και η υπομονή. Δεν υπάρχει σάλιο, όπως είπε ένας εγχώριας κοπής πολιτικός, για τα κλεμμένα λεφτά βέβαια εκείνος. Το επενδυτικό κλίμα φυσικά είναι αναιμικό, ενώ οι καταθέσεις πετούν προς άλλους παραδείσους. Ταυτόχρονα, οι τιμές όχι μόνο δεν πέφτουν, αλλά ανεβαίνουν κατά το δοκούν. Βλέπεις, νομίζω, πλέον καθαρά τους λόγους που οι απαιτήσεις σου χωλαίνουν.  Θα σου κάνω συνεπώς, συνάδελφε, μερικές προτάσεις, οι οποίες νομίζω θα σου φανούν λογικές. Στην Ελλάδα, όποια νοικοκυρά αν ρωτήσεις θα σου πει ότι η τιμή στα μακαρόνια είναι ίδια πάντα και παντού. Αυτό εμείς οι επαΐοντες το λέμε καρτέλ. Όμως, τα μακαρόνια δεν είναι μόνα τους: τα συντροφεύει η βενζίνη, τα αεροπορικά-ακτοπλοϊκά εισιτήρια και το τσιμέντο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με κάτι που κανονικά πρέπει να σου αρέσει: ας γίνει όντως η αγορά ελεύθερη, να χτυπηθούν οι εταιρείες στον ανταγωνισμό, να μετρήσουμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Θέλω επίσης να σου θυμίσω την παραοικονομία. Προεκλογικά την μνημονεύαμε συχνά, αργότερα πάλι όχι. Πώς παγιδεύεις το μαύρο αφορολόγητο χρήμα των νεόπλουτων απανταχού στην επικράτεια; Με περαιώσεις; Θα μου πεις αυτά είναι απαντήσεις που οφείλει να δώσει η κυβέρνηση. Θα σου αποκριθώ: όχι ακριβώς. Αφού βρισκόμαστε σε καθεστώς επιτήρησης, την οποία βεβαίως επέλεξε αποκλειστικά η κυβέρνηση, μαζί τα αποφασίζετε και απ΄ ό,τι βλέπω δεν διαφωνείτε σε τίποτα.  Ρωτάω λοιπόν, συνάδελφε: δεν γνωρίζεις βασικές οικονομικές αρχές ή μήπως δε θες να ξέρεις; Διότι σε μερικά μαθήματα κι εγώ διάβασα μόνο τα SOS, αλλά βρε παιδί μου, όσο για τόσο τό ‘πιασα το νόημα. Άσε που έχετε ευθύνη και εσείς στα κεντρικά, κι ας μην το παραδέχεστε. Ο δεξιός φίλος μας, Ζοζέ Μπαρόζο, άφησε την τότε δεξιά κυβέρνηση να αλωνίζει. και όταν του κατέθετε πλαστογραφημένα στατιστικά στοιχεία, ποιούσε την νήσσαν. Σου λέει: οι προηγούμενοι το έκαναν λιγάκι, άσε τούτους να το κάνουν παραπάνω. Ο Έλληνας πολίτης όμως είχε εμπιστευτεί -θέλοντας και μη- την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ τελικώς πήρε και από τις δύο πλευρές την δεξιά τους παλάμη. Τι είναι η χώρα μου; Μια στροφή στην άκρη του δρόμου. Αλλά στο επάγγελμά μας, κατόπιν ενδελεχούς μελέτης της ιστορίας, γνωρίζουμε πως όποια γωνία στο δωμάτιο κι αν υποτιμήσει κανείς, αυτή γεννά σκιές στους τοίχους και εφιάλτες. Οπότε, αγαπημένε, σε εκλιπαρώ: μην πετάς την ευκαιρία.  Με συναδελφική εκτίμηση, όμως όχι και τόση, Σοφία Μανδηλαρά http://www.rednotebook.gr