Του Nικου Γ. Ξυδακη
Βίαιες, παρότι αναγκαίες εν μέρει, πράξεις είναι ο μετασχηματισμός της εργασίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, η αύξηση φόρων, η αύξηση τιμολογίων σε αγαθά και υπηρεσίες. Η αντίδραση της κοινωνίας σε αυτές τις πράξεις, που δυσχεραίνουν τον βίο, δεν είναι δυναμική ή εστιασμένη. Παρότι η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, ο φόβος καταγράφονται δημοσκοπικά, η αντίδραση δεν κατεγράφη εκλογικά με την ίδια σαφήνεια, ενώ οι απεργίες και οι διαδηλώσεις παραμένουν αποσπασματικές και ατελέσφορες, με την εξαίρεση των γενικών απεργιών της 5ης Μαΐου και της 15ης Δεκεμβρίου.
Η κοινωνία αντιδρά με αναδίπλωση και ενδοσκόπηση ενώπιον του φαντάσματος της ανεργίας και της φτώχειας. Μόνο; Οχι, αντιδρά και με μεμονωμένα βίαια ξεσπάσματα, σε πεδία φαινομενικά άσχετα με την κρίση. Η γενικευμένη άρνηση πληρωμής διοδίων στις εθνικές οδούς είναι μια τέτοια αντίδραση, σε μια υπόθεση όπου κατασκευαστικές εταιρείες, τράπεζες και Δημόσιο μετακυλίουν τις ευθύνες τους. Η σθεναρή αντίδραση των κατοίκων της Κερατέας κατά της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στην περιοχή τους, είναι μια άλλη πράξη εναντίωσης σε ένα σχέδιο που υποβαθμίζει βίαια τις περιουσίες και τις ζωές τους, χωρίς επαρκείς μελέτες και εγγυήσεις.
Και οι δύο πράξεις ανυπακοής, ασύνδετες μεταξύ τους, δείχνουν πολίτες που αρνούνται καθολικά την επέμβαση του κράτους ή των συμβαλλομένων με αυτό, αμφισβητώντας ευθέως τη νομιμότητα των κρατικών πράξεων, είτε εμπράκτως είτε με δικαστικές προσφυγές. Στο πλαίσιο αυτό, της απονομιμοποίησης του κράτους, μπορούμε να εντάξουμε και τα σποραδικά βίαια ξεσπάσματα οπαδών, που ολοένα πυκνώνουν, αλλά και τη βίαιη αντίδραση των αθιγγάνων του Μενιδίου στο θανατηφόρο ατύχημα που προκάλεσε μοτοσικλετιστής αστυφύλακας.
Καθώς η απαισιοδοξία και ο φόβος για το μέλλον φουντώνουν, ομάδες πολιτών που απειλούνται με υποβάθμιση ή αποκλεισμό, αντιμετωπίζουν το κράτος όχι ως εγγυητή νομιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά ως φορέα αδικίας και παραγωγό διάψευσης. Εφόσον αυτά τα, σποραδικά τώρα, φαινόμενα ανυπακοής γενικευτούν, αποσύνθεση, αυτοδικία και διχασμός απειλούν το κοινωνικό σώμα.
Αναρτήσεις
Πολυ καλο σχολιο,με αφησε με την απορια ¨αν οι πολιτες βλεπουν το κρατος οπως περιγραφεις (και συμφωνω απολυτα με την περιγραφη)το επομενο ερωτημα ειναι που πρεπει να στραφουμε για αυτα τα οποια το κρατος θα επρεπε να προσφερει?μηπως πρεπει να δουμε σοβαρα την περιπτωση η αυτοοργανωση να μην ειναι μονο μια μικρης κλιμακας προσωρινη λυση αλλα κατι στο οποιο αν επενδυσουμε με τον ιδιο ζηλο που επενδυσαμε σαν κοινωνια στο κρατικο μοντελο,θα σχηματισει μια νεα μορφη κοινωνιας.αυτα στη θεωρια γιατι στην πραξη ,λυσε μου το προβλημα της παγκοσμιας φτωχειας για να μην εχω μεταναστες να βυθιζουν την χωρα ,κλκπ.κλπ.κλπ.η προσωπικες αλλαγες που χρειαζονται ,νομιζω θα παρουν χρονο.δεν απαρνιεται κανεις τα κεκτημενα ευκολα .κοιταξτε τους πλουσιους.δεν μοιραζονται τα επιπλεον,αντιθετα παλευουν για περισσοτερα.και αυτο κανουν οι πιο πολλοι στον πλανητη ,ατυχως.....θα μου πειτε και τι μας το λες?ετσι για να μην εχουμε αυταπατες οτι υπαρχει λυση στην κοινωνια αυτη.το μοντελο ειναι ατυχες,και δεν εχουμε αναπτυξει ακομα εναλλακτικες.νομιζω οι επομενες δεκαετιες θα ειναι ολο και πιο οδυνηρες για τον ανθρωπο.μεχρι την τελικη εξαφανιση αυτου του μοντελου .αν ζει κανεις μεχρι τοτε.....καλημερα
ΑπάντησηΔιαγραφή