Οι “περαστικοί” που αφήνουν συντρίμμια

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

 

Κάτω από άλλες συνθήκες, η σημερινή εξομολόγηση του Γιώργου Παπανδρέου στους επικεφαλείς των Γραφείων Τύπου των ελληνικών πρεσβειών στο εξωτερικό, θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για τη μετάβαση του understanding of politics στη χώρα μας, σε ένα άλλο επίπεδο.

«Εγώ και οι υπουργοί μου, είμαστε περαστικοί», δήλωσε ο Πρωθυπουργός, θέλοντας να επισημάνει ότι κάθε δημόσιο πρόσωπο το οποίο καταλαμβάνει μια θέση ευθύνης, γνωρίζει εκ των προτέρων πως ο χρόνος της θητείας του μετράει αντίστροφα, από την ανάληψη κιόλας των καθηκόντων του.

Η αίσθηση της προσωρινότητας, θα έπρεπε να λειτουργεί ενισχυτικά για την ενίσχυση της αίσθησης καθήκοντος, την εντατικοποίηση της προσπάθειας ώστε το παραγόμενο έργο να «μιλάει» από μόνο του, και να αποτελεί την καλύτερη υστεροφημία για τον πολιτικό.

Στην Ελλάδα που έφτασε να προσγειωθεί, ανώμαλα είναι αλήθεια, στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των υπολοίπων της τρόικας, δεν έχουμε διαπιστώσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Αντιθέτως, εκείνο που κουραστήκαμε να βλέπουμε, είναι πολιτικούς να… μετρούν τον χρόνο μέχρι να αφήσουν τη θέση ευθύνης στην οποία βρέθηκαν. Και στον καθιερωμένο απολογισμό, να δυσκολεύονται και οι ίδιοι να κατονομάσουν τα επιτεύγματά τους.

Με την περίπτωση ωστόσο του Γιώργου Παπανδρέου και της Κυβέρνησής του, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ΠΑΣΟΚ του 3^ου Παπανδρέου που υπέγραψε δημόσια έγγραφα ως πρωθυπουργός, έμελλε να συνδέσει το πέρασμά του από τη χώρα, με το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους. Με την κακοποίηση του ιστού της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Με την καταδίκη της χώρας σε μια ύφεση από την οποία θα είναι δύσκολο να εξέλθει.

Ο «Τιτανικός», η «χώρα των διεφθαρμένων», τα λεφτά που… υπήρχαν αλλά ακόμη δεν τα έχουμε βρει, είναι bits and pieces της διακυβέρνησης του Γιώργου. Που μέσα σε 15 μήνες, έχει φέρει το ΠΑΣΟΚ σε ιστορικά χαμηλά, αποδοχής, ανοχής και εκλογικής προοπτικής.

Το «πέρασμα» του Γιώργου και των υπουργών του από τη χώρα, αφήνει πίσω του συντρίμμια. Και, αν για τον ίδιο υπάρχει η εναλλακτική του ΟΗΕ ή κάποιας άλλης διεθνούς θέσης, αν για τους υπουργούς του θα υπάρχει πάντα η Βουλή ή το… Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, για εμάς και την Ελλάδα δεν θα υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες. Εδώ θα ζούμε και τότε. Και θα μαζεύουμε τα απόνερα…

http://www.statesmen.gr