Τα ΜΜΕ παράγοντας της κρίσης

jurvetson

Ο τρόπος με τον οποίο τα γαλλικά ΜΜΕ κάλυψαν το 2003 τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του τότε υπουργού Εργασίας, Φ. Φιγιόν, υπενθύμισε ότι «τα μέσα ενημέρωσης (που συχνά ανήκουν σε μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους) δεν είναι απλοί θεατές, αλλά συμμετέχουν στις κοινωνικές συγκρούσεις», όπως αναφέρουν οι G. Balbastre και Ρ. Rimbert στο άρθρο τους «Το μαντρόσκυλο της εξουσίας».

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (κατά κύριο λόγο golden boys με εξαιρετικά προνόμια) συμφωνούσαν εδώ και πολλά χρόνια στην αναγκαιότητα μιας φιλελεύθερης μεταρρύθμισης των δομών του κοινωνικού κράτους. Ποια ήταν τα σημεία σύγκλισης; Η αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι «αναπόφευκτη», η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και όχι των εργοδοτών «απαραίτητη», η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης «επιβεβλημένη» και πάει λέγοντας: μείωση των κοινωνικών δαπανών, απορύθμιση της αγοράς εργασίας κ.λπ. κ.λπ.

Πού εντοπίζεται η πηγή αυτών των «θεραπευτικών μέσων» που εσχάτως εισηγήθηκε και ο «φίλος σοσιαλιστής» Ντ. Στρος Καν; Μα φυσικά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και στη νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση (των Ρέιγκαν-Θάτσερ) σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Η σημερινή επιθετική στάση μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ απέναντι σε αγώνες που δίνουν τμήματα της κοινωνίας, τα οποία συκοφαντούνται συλλήβδην ως «προνομιούχοι» και «συντεχνίες» έχει και την άλλη πλευρά της. Αυτήν της αποσιώπησης, της συσκότισης και της παραπληροφόρησης για τις ευθύνες πολιτικών προσώπων και κεφαλαιούχων, οι οποίοι για δεκαετίες διαπλέχθηκαν και λεηλάτησαν ασυστόλως τον κοινωνικό πλούτο.

Στο χορό αυτής της λεηλασίας συμμετείχαν και αρκετοί από τους σημερινούς ιδιοκτήτες ΜΜΕ, με τα δικά τους «κατορθώματα» στο χώρο της ενημέρωσης, που τον οδήγησαν σε καταλυτική κρίση και ανυποληψία, ενώ δημιούργησαν και ρήγμα στο σώμα των δημοσιογράφων. «Ο κλάδος των ΜΜΕ κατακτήθηκε σταδιακά από τον νεοφιλελευθερισμό και η ενημέρωση τείνει να ανατίθεται ολοένα και περισσότερο εν είδει υπεργολαβίας σε επισφαλείς δουλοπάροικους δημοσιογράφους που εργάζονται φασόν και κατασκευάζουν μια ενημέρωση κατά παραγγελία», όπως λέει ο Ρ. Champagne στο βιβλίο του «La censure journalistique».

Στην κατάσταση αυτή φυσικά φτάσαμε (και στο δημοσιογραφικό χώρο) με τη συστηματική απαξίωση και τελικά ενσωμάτωση των συνδικάτων στο παιχνίδι εξουσίας, με αντίδωρο (μικρότερα ή μεγαλύτερα) προνόμια, αναγνωρισιμότητα και ψίχουλα από το τραπέζι της διαπλοκής.

Τι περιμένουν σήμερα οι πολίτες από τα ΜΜΕ, αν τελικά περιμένουν κάτι; Να είναι με τον εαυτό τους όσο απαιτητικά είναι και με οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ή άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής, απλώς λέγοντας αλήθειες!

Από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, το είδα εδώ: http://www.inprecor.gr/