photo: 1suisse cc-by 2009Χωρίς προηγούμενο είναι οι θυσίες που ζητά από τους εργαζόμενους ο προϋπολογισμός του 2011 και μαζί οι δεσμεύσεις που επιβάλλει το νέο, τρίτο κατά σειρά, Μνημόνιο της τρόικας ΠΑΣΟΚ-Ε.Ε.-ΔΝΤ. Πολύ επιλεκτικά, μόνο και μόνο για να φανεί η έκταση της οπισθοδρόμησης που μας επιφυλάσσουν, ξεχωρίζουμε: Μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων κατά 2,1% (19,8 δισ. από 20,2 δισ. ευρώ) όταν και το 2010 είχε καταγραφεί μείωση της τάξης του 9,3%. Αύξηση των άμεσων φόρων κατά 2,2% (20,9 δισ. από 20,4) που προκύπτει μάλιστα από έναν ταξικά σκανδαλώδη, λεόντειο επιμερισμό αύξησης του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων κατά 6,5% από τη μια και της μείωσης του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων κατά 16% από την άλλη!
Την ίδια ώρα οι έμμεσοι φόροι που πληρώνονται στο συντριπτικό τους μέρος από τους μισθωτούς, τη νεολαία και τους συνταξιούχους αυξάνονται κατά 1,6% όταν και πέρυσι είχαν αυξηθεί κατά 11,2% κ.ο.κ. Με λίγα λόγια μια βαθιά αφαίμαξη που οξύνει σε βαθμό πρωτοφανή τη λεηλασία της κοινωνικής πλειοψηφίας από το κράτος.
Η λεηλασία που επιβάλλει ο κρατικός προϋπολογισμός (και σε αυτό το σκέλος δεν θα αποδειχθεί «αναξιόπιστος», όπως έσπευσε να τον χαρακτηρίσει η Βάσω Παπανδρέου) γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν δούμε ότι ως στόχο έχει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Οι αριθμοί, όσο κι αν κουράζουν, είναι σοκαριστικοί, πολύ περισσότερο στην εξέλιξή τους όπως δείχνει ο πίνακας που παραθέτουμε. Με βάση τις προβλέψεις που διατυπώνονται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2011, την επόμενη χρονιά θα πληρώσουμε για τόκους που αφορούν το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης 15,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούν στο 7% του ΑΕΠ, της αξίας δηλαδή όλων των αγαθών και υπηρεσιών που θα παραχθούν στη χώρα.
Όσο κι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Νέα Δημοκρατία που κατά τ’ άλλα διαφοροποιείται από το καθεστώς κατοχής του Μνημονίου, θεωρούν την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θέσφατο της δημοσιονομικής και ευρύτερης οικονομικής πολιτικής, η διεθνής εμπειρία δείχνει το αντίθετο. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υποχρεωμένος να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος, πριν τουλάχιστον ανοίξει τα βιβλία του, πριν μάθει σε ποιον χρωστάει, πόσα ακριβώς και με τι όρους συνάφθηκε κάθε δανεισμός ή έκδοση ομολόγου του ελληνικού δημοσίου.
Η διεθνής ρήτρα περί απεχθούς χρέους, όπως περιγράφηκε τη δεκαετία του ’20 από τον διακεκριμένο νομικό Αλεξάντερ Σακ, ήδη έχει διευκολύνει άλλους λαούς και κυβερνήσεις να ξεφορτωθούν από τους ώμους τους χρέος που δεν εξυπηρέτησε τα πραγματικά συμφέροντά τους. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Σακ: «Αν μια δεσποτική εξουσία συνάπτει ένα χρέος όχι σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει το δεσποτικό της καθεστώς, για να καταστείλει τον πληθυσμό που την πολεμάει, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον πληθυσμό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για το έθνος: είναι ένα καθεστωτικό χρέος, προσωπικό χρέος της εξουσίας που το σύναψε. Κατά συνέπεια εκπίπτει μαζί με την πτώση αυτής της εξουσίας». Ο Αλεξάντερ Σακ συγκρότησε τη θεωρία του αξιοποιώντας ιστορικά παραδείγματα με πρώτο απ’ όλα την άρνηση των ΗΠΑ το 1898, μόλις είχαν καταλάβει την Κούβα, να επωμιστούν χρέος που είχε αναλάβει η Ισπανία εξ ονόματος της νησιωτικής χώρας της Καραϊβικής όσο την είχε υπό την κατοχή της. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν ήταν και το μοναδικό. Πλήθος άλλων παραδειγμάτων, από την άρνηση της Μ. Βρετανίας να αναλάβει τα δάνεια που είχε συνάψει για τις ανάγκες του πολέμου η Ν. Αφρική την οποία κατέλαβε, μέχρι και το πρόσφατο παράδειγμα του Ιράκ όπου μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή του 2003 παραγράφηκε το 80% του δημόσιου χρέους, βεβαιώνουν ότι τα ανεξάρτητα κράτη διατηρούν το δικαίωμα ελέγχου του χρέους τους.
Στη βάση όλων αυτών ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, συνέστησε το 2007 Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους που απαρτιζόταν από αξιωματούχους της χώρας, εκπροσώπους κοινωνικών οργανώσεων και διεθνείς προσωπικότητες οι οποίοι εγγυόνταν το αδιάβλητο των διαδικασιών. Ο έλεγχος που έγινε επέτρεψε να γίνει ένα «κούρεμα» του χρέους που είχε συναφθεί με έκδοση ομολόγων της τάξης του 70%. Το γεγονός μάλιστα ότι η μείωση αφορούσε ομολογιακό χρέος έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, που το συντριπτικό μέρος του δημόσιου χρέους, το 79,1% συγκεκριμένα είναι αυτής της μορφής (με βάση στοιχεία της 31ης Οκτώβρη 2010 που περιέχονται στον κρατικό προϋπολογισμό). Φαίνεται έτσι ότι οι πέρα για πέρα υπαρκτές δυσκολίες συσχέτισης των ατασθαλιών (από το C4I και το κεκλιμένο υποβρύχιο Παπανικολής, μέχρι τα swaps της Goldman Sachs) με συγκεκριμένες ομολογιακές εκδόσεις δεν είναι ανυπέρβλητες. Αν κάτι απαιτείται είναι πολιτική βούληση κι ακόμη περισσότερο μαζικός λαϊκός εκβιασμός που θα πιέσει για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου και θα επιβάλει να ανοίξουν τα βιβλία του δημόσιου χρέους, για να ξεκινήσει η παύση πληρωμών, όρος εκ των ων ουκ άνευ ώστε να μπει ένα τέρμα στη σημερινή βαρβαρότητα και να ξεκινήσει η ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.
Η λεηλασία που επιβάλλει ο κρατικός προϋπολογισμός (και σε αυτό το σκέλος δεν θα αποδειχθεί «αναξιόπιστος», όπως έσπευσε να τον χαρακτηρίσει η Βάσω Παπανδρέου) γίνεται ακόμη πιο προκλητική αν δούμε ότι ως στόχο έχει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Οι αριθμοί, όσο κι αν κουράζουν, είναι σοκαριστικοί, πολύ περισσότερο στην εξέλιξή τους όπως δείχνει ο πίνακας που παραθέτουμε. Με βάση τις προβλέψεις που διατυπώνονται στην εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2011, την επόμενη χρονιά θα πληρώσουμε για τόκους που αφορούν το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης 15,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούν στο 7% του ΑΕΠ, της αξίας δηλαδή όλων των αγαθών και υπηρεσιών που θα παραχθούν στη χώρα.
Όσο κι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Νέα Δημοκρατία που κατά τ’ άλλα διαφοροποιείται από το καθεστώς κατοχής του Μνημονίου, θεωρούν την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θέσφατο της δημοσιονομικής και ευρύτερης οικονομικής πολιτικής, η διεθνής εμπειρία δείχνει το αντίθετο. Ο ελληνικός λαός δεν είναι υποχρεωμένος να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος, πριν τουλάχιστον ανοίξει τα βιβλία του, πριν μάθει σε ποιον χρωστάει, πόσα ακριβώς και με τι όρους συνάφθηκε κάθε δανεισμός ή έκδοση ομολόγου του ελληνικού δημοσίου.
Η διεθνής ρήτρα περί απεχθούς χρέους, όπως περιγράφηκε τη δεκαετία του ’20 από τον διακεκριμένο νομικό Αλεξάντερ Σακ, ήδη έχει διευκολύνει άλλους λαούς και κυβερνήσεις να ξεφορτωθούν από τους ώμους τους χρέος που δεν εξυπηρέτησε τα πραγματικά συμφέροντά τους. Αναφέρει συγκεκριμένα ο Σακ: «Αν μια δεσποτική εξουσία συνάπτει ένα χρέος όχι σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κράτους, αλλά για να ενισχύσει το δεσποτικό της καθεστώς, για να καταστείλει τον πληθυσμό που την πολεμάει, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον πληθυσμό ολόκληρου του κράτους. Αυτό το χρέος δεν είναι υποχρεωτικό για το έθνος: είναι ένα καθεστωτικό χρέος, προσωπικό χρέος της εξουσίας που το σύναψε. Κατά συνέπεια εκπίπτει μαζί με την πτώση αυτής της εξουσίας». Ο Αλεξάντερ Σακ συγκρότησε τη θεωρία του αξιοποιώντας ιστορικά παραδείγματα με πρώτο απ’ όλα την άρνηση των ΗΠΑ το 1898, μόλις είχαν καταλάβει την Κούβα, να επωμιστούν χρέος που είχε αναλάβει η Ισπανία εξ ονόματος της νησιωτικής χώρας της Καραϊβικής όσο την είχε υπό την κατοχή της. Το συγκεκριμένο παράδειγμα δεν ήταν και το μοναδικό. Πλήθος άλλων παραδειγμάτων, από την άρνηση της Μ. Βρετανίας να αναλάβει τα δάνεια που είχε συνάψει για τις ανάγκες του πολέμου η Ν. Αφρική την οποία κατέλαβε, μέχρι και το πρόσφατο παράδειγμα του Ιράκ όπου μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή του 2003 παραγράφηκε το 80% του δημόσιου χρέους, βεβαιώνουν ότι τα ανεξάρτητα κράτη διατηρούν το δικαίωμα ελέγχου του χρέους τους.
Στη βάση όλων αυτών ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, συνέστησε το 2007 Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους που απαρτιζόταν από αξιωματούχους της χώρας, εκπροσώπους κοινωνικών οργανώσεων και διεθνείς προσωπικότητες οι οποίοι εγγυόνταν το αδιάβλητο των διαδικασιών. Ο έλεγχος που έγινε επέτρεψε να γίνει ένα «κούρεμα» του χρέους που είχε συναφθεί με έκδοση ομολόγων της τάξης του 70%. Το γεγονός μάλιστα ότι η μείωση αφορούσε ομολογιακό χρέος έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Ελλάδα, που το συντριπτικό μέρος του δημόσιου χρέους, το 79,1% συγκεκριμένα είναι αυτής της μορφής (με βάση στοιχεία της 31ης Οκτώβρη 2010 που περιέχονται στον κρατικό προϋπολογισμό). Φαίνεται έτσι ότι οι πέρα για πέρα υπαρκτές δυσκολίες συσχέτισης των ατασθαλιών (από το C4I και το κεκλιμένο υποβρύχιο Παπανικολής, μέχρι τα swaps της Goldman Sachs) με συγκεκριμένες ομολογιακές εκδόσεις δεν είναι ανυπέρβλητες. Αν κάτι απαιτείται είναι πολιτική βούληση κι ακόμη περισσότερο μαζικός λαϊκός εκβιασμός που θα πιέσει για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου και θα επιβάλει να ανοίξουν τα βιβλία του δημόσιου χρέους, για να ξεκινήσει η παύση πληρωμών, όρος εκ των ων ουκ άνευ ώστε να μπει ένα τέρμα στη σημερινή βαρβαρότητα και να ξεκινήσει η ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.