«Ο εχθρός λαός»

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ο συνήθης απολογισμός του χρόνου που φεύγει, αλλά και οι προοπτικές του καινούργιου χρόνου, έχουν απολέσει τελείως το νόημά τους.
Γιατί τα όποια επιμέρους γεγονότα με την ιδιαίτερη σημασία τους καλύπτονται και περιθωριοποιούνται εξαιτίας της ιστορικής κατάπτωσης της χώρας και της κοινωνίας που τελούν ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ μιας ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ την οποία ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΔΟΥΛΙΚΩΣ μια κυβέρνηση υπαλλήλων-διαχειριστών.
Εάν το 2010 υπήρξε η αφετηρία των δεινών τόσο για το δημοκρατικό-κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα όσο και για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και των μικρομεσαίων, το 2011 προοιωνίζεται έτος κορύφωσης της κρίσης με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα: Από την επίσημη πλέον αναγνώριση της χρεοκοπίας μέχρι και την πλήρη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και των φορέων και σχημάτων διακυβέρνησης. Το εκρηκτικό «δίπολο» που συνθέτουν αφενός το οικονομικό αδιέξοδο και αφετέρου οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια στους «υποτακτικούς» του Μνημονίου και του ΔΝΤ.
Για πρώτη φορά σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης μια κυβέρνηση «κυβερνά» έχοντας «απέναντι» ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία, διαθέτοντας μια μικρή κοινωνική μειοψηφία για την κοινωνική της νομιμοποίηση. Εάν λάβουμε υπόψη το υψηλότατο ποσοστό της αποχής και των λευκών-άκυρων που καταμετρήθηκαν στις εκλογές του Νοεμβρίου, τότε το πραγματικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται, με τις καλύτερες προϋποθέσεις, περίπου στο 25%, ποσοστό στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι ψήφοι του φόβου, των εκβιασμών και των ακραίων διλημμάτων.
Σε ποια κοινωνική βάση στηρίζεται σήμερα το κυβερνών κόμμα; Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αγρότες, η νέα γενιά μέσα σε λίγους μήνες είδαν τη ζωή τους να αλλάζει, όλους τους θεσμούς προστασίας να καταρρέουν, το ίδιο το μέλλον τους να ακυρώνεται.
Το ισχυρότερο κοινωνικό έρεισμα του ΠΑΣΟΚ το αποτελούσε ιστορικά ο κρατικός τομέας, ο τομέας των δημόσιων επιχειρήσεων και μια ισχυρή μερίδα των χαμηλών κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων. Ένα κοινωνικό έρεισμα που δεν διαμορφώθηκε μόνο από τις πελατειακές σχέσεις, αλλά ενείχε και ισχυρά πολιτικοϊδεολογικά χαρακτηριστικά και προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον.
Τώρα ο βασικός αυτός κοινωνικός κορμός καταρρέει. Η «κεντροδεξιά στροφή» που ξεκίνησε με το πρόγραμμα του «εκσυγχρονισμού» της οκταετίας Σημίτη έχει ξεπεράσει προ πολλού τα αρχικά κοινωνικά και ιδεολογικά της χαρακτηριστικά. Γιατί σήμερα το σύγχρονο μεταμοντέρνο ΠΑΣΟΚ στηρίζεται με θρησκευτικό φανατισμό από μεγάλα συμφέροντα, εγχώρια και ξένα. Σύμμαχοί του, σε κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο, είναι ο ΣΕΒ, οι προμηθευτές και οι εργολάβοι, οι δήθεν επενδυτές που καταφθάνουν για να αγοράσουν μισοτιμής τη δημόσια περιουσία, τον εθνικό πλούτο…
Τώρα, όπως φαίνεται, στο «παζλ» του ακήρυκτου πολέμου κατά της κοινωνίας περιελήφθησαν οι κλάδοι των επιστημόνων-επαγγελματιών, τα αποκαλούμενα «κλειστά» επαγγέλματα, ώστε να ενταχθούν κι αυτά στους ισοπεδωτικούς μηχανισμούς της αγοράς, όπου ισχύει ο «κοινωνικός δαρβινισμός», ο νόμος της ζούγκλας.
Όπως ίσχυσε και στις προηγούμενες περιπτώσεις, η επίθεση κατά των στοχοποιούμενων κοινωνικών ομάδων ξεκινά με απαξιωτικές κρίσεις, με καταγγελίες και διαστρεβλώσεις ώστε αυτές να απομονωθούν από την υπόλοιπη κοινωνία… Έτσι και για τα «κλειστά επαγγέλματα» ακούμε εδώ και καιρό για παρωχημένα δικαιώματα, για κατοχυρωμένες υψηλές αμοιβές και κέρδη, για κλειστές ομάδες-συντεχνίες που εμποδίζουν την είσοδο στους νέους ανθρώπους…
Μα εάν υπάρχουν πράγματι προνόμια ή υψηλά κέρδη, αυτά μπορούν να τεθούν σ' έναν ανοικτό και καλόπιστο διάλογο και να διευθετηθούν. Δεν χρειάζονται ούτε προγραφές ούτε σπίλωση και απαξίωση των επιστημόνων-επαγγελματιών και των επιστημονικών φορέων τους. Η κυβέρνηση-εντολοδόχος του Μνημονίου όμως δεν θέλει ορθολογικοποίηση, δεν θέλει συνεννόηση αλλά επιδιώκει διάλυση κάθε θεσμικού-κανονιστικού πλαισίου που διασφαλίζει την ποιότητα και την αξιοπιστία της προσφοράς των επιστημόνων-επαγγελματιών. Θέλει απομονωμένα άτομα στην ελεύθερη αγορά που θα προσπαθούν να επιβιώσουν με μόνο όπλο τη χαμηλή αμοιβή των υπηρεσιών τους. Γιατί τις «σοβαρές δουλειές» θα τις αναλάβουν μεγάλες επιχειρήσεις, γραφεία-συγκροτήματα που θα εδραιώσουν μια νέα ολιγοπωλιακή δομή. Αυτό σημαίνει η περίφημη «απελευθέρωση».
Μόνο που οι επιστήμονες-επαγγελματίες οι οποίοι συγκροτούν δυναμικές κοινωνικές ομάδες στο πλαίσιο των μεσαίων στρωμάτων, έχουν μια δική τους αυτόνομη υπόσταση, κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση και –το κυριότερο– μπορούν να επηρεάσουν με τις αντιλήψεις και τις αρχές τους ένα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Γι' αυτό άλλωστε ένα ισχυρό τμήμα των κομματικών-πολιτικών ηγετικών ομάδων στελεχώνεται από αυτούς, ενώ, όπως είναι γνωστό στο Κοινοβούλιο, οι επιστημονικές αυτές κατηγορίες υπερεκπροσωπούνται… Γι' αυτό οι εκβιασμοί και τα τετελεσμένα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση στη σύγκρουσή της με τις κοινωνικές ομάδες δεν πρόκειται σ' αυτήν την περίπτωση να της αποδώσουν τα προσδοκώμενα.
Η κοινωνική ανοχή εξαντλείται. Η κοινωνία δεν μπορεί να κυβερνηθεί με τον φόβο και τον εκβιασμό. Η μόνη ευχή για το 2011 είναι η κοινωνικοπολιτική ανατροπή που θα οδηγήσει στην έξοδο από το Μνημόνιο και τους «προστάτες»


http://www.paron.gr