Το ποντίκι που βρυχάται

Του Νίκου Γουρλά Στην πρόσφατη συνέντευξη του, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναπτύσσοντας τις θέσεις της ΠΑΣΚΕ, προσπάθησε να πείσει τους εργαζόμενους ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο, μάλιστα όχι ανεύθυνα σαν την «επάρατη» Δεξιά, ούτε σαν την αδιέξοδη «αντιφάσκουσα και αμήχανη» Αριστερά, αλλά σαν μια υπεύθυνη δύναμη που προτείνει: «Δομική αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας», «αλλαγή του ρόλου και της πολιτικής της ΕΚΤ», «έκδοση ευρωομολόγου και μεταφορά του δημόσιου χρέους των κρατών», «αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου», «Ομόσπονδη Ευρώπη»! Ενώ κατά τα συνήθη, βγάζει λάδι την κυβέρνηση αφού αυτά τα μέτρα τα «επέβαλαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των δανειστών». Ουσιαστικά αναπαράγει την γραμμή κυβερνητικών υπουργών και βουλευτών που «ειλικρινώς λυπούνται» για αυτά τα μέτρα άλλα φευ, δεν μπορούν να κάνουμε αλλιώς. Ακόμα και ο πιο καλόπιστος εργαζόμενος θα σκεφτεί: Άραγε και η κυβέρνηση δεν επικαλείται, την ανταγωνιστικότητα και τα ελλείμματα; Ο διευθύνων σύμβουλος της ΝΕΟΓΑΛ την ανταγωνιστικότητα δεν επικαλέστηκε για την περικοπή 9% των μισθών των εργαζομένων; Τα αντεργατικά μέτρα, η κυβέρνηση δεν τα βαφτίζει «περιστολή της σπατάλης και δίκαιη κατανομή βαρών»; Πού λοιπόν διαφωνεί η ΠΑΣΚΕ; Η απάντηση είναι ότι πάλι πάει να παιχτεί το χιλιοπαιγμένο έργο που βγάζει από την δύσκολη θέση όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το έργο που λέει «άλλο Κυβέρνηση- άλλο ΠΑΣΚΕ» Μόνο που αυτή την φορά ο λύκος είναι εδώ και αλυχτά και από ότι φαίνεται το παραμύθι που προσπαθούν να μας σερβίρουν ξανά, δεν το πιστεύουν πια ούτε οι ίδιοι. Με την συνέντευξη αυτή ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η κυβερνητική ΠΑΣΚΕ προσπαθούν να περιχαρακώσουν και να τροφοδοτήσουν ιδεολογικά την βάση τους από την μια ενώ από την άλλη κλείνουν το μάτι προς τους «εταίρους» ΣΕΒ, Μίχαλο και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, δηλώνοντας ότι μην ανησυχείτε εμείς είμαστε εδώ για να ενσωματώσουμε ξανά (όπως το ΄85) την όποια με πολιτικούς όρους δραπέτευση από το μαντρί του υποταγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι λεονταρισμοί του πρόεδρου της ΓΣΕΕ αυτοδιαψεύδονται αφού μόλις λίγους μήνες πριν υπέγραφε την ΕΓΣΣΕ που για το 2010 προέβλεψε 0% αύξηση όταν ο επίσημος πληθωρισμός του έτους έκλεισε στο 4,7%. Στην καλύτερη περίπτωση δηλαδή, είχαμε ονομαστική μείωση των κατώτερων μισθών κατά 4,7%, ενώ έδινε την συναίνεση του στην Κατσέλη για τον ν. 3899 που κατήργησε ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις. Παρά της προσχηματικές ψευτοδιαφοροποιήσεις του, Κυβέρνηση και Τρόικα έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια ακόμα και την γελοία «κόκκινη γραμμή» που έβαζε ότι δηλαδή η όποια επιχείρηση για να μειώσει τους μισθούς θα πρέπει αποδεδειγμένα να μην είναι κερδοφόρα. Τέλος η «αντιμνημονιακή» ΠΑΣΚΕ δεν είπε μια κουβέντα για τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες που με ηρωισμό και αυταπάρνηση δίνουν την μάχη ουσιαστικά μόνοι τους. Τα αδιέξοδα της Συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ο θάνατος του σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δεν έχει καταλάβει πως οι καιροί της διαμεσολάβησης του μαχητικού ρεφορμισμού της σοσιαλδημοκρατίας των δεκαετιών 80-90 με την εργατική τάξη έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η κυρίαρχη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΔΕΚΟ που παρήγαγε βουλευτές και υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, στέκεται αμήχανη και τρομοκρατημένη από τις διεργασίες που συντελούνται στην βάση των εργαζομένων. Ένα κύμα αμφισβήτησης από τα κάτω και το κυριότερο μέσα από τον κόσμο της βάσης της ΠΑΣΚΕ, με αντιφατικά πολιτικά χαρακτηριστικά απειλεί να τους πετάξει στα σκουπίδια, ενώ το αξιοθρήνητο φάντασμα του Παναγόπουλου δεν τολμά να εμφανιστεί σε εργατική συγκέντρωση εδώ και έναν χρόνο. Η ίδια η κυβέρνηση τον «δίνει» για τις συμφωνίες που πήγε να υπογράψει κάτω από τον τραπέζι με τον ΣΕΒ. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του «συνδικαλισμού» που σαπίζει μαζί με τον ξενιστή του, αυτόν του πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού κράτους. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η παράταξη του έχουν την κύρια ευθύνη για τον κατακερματισμό αιτημάτων και στόχων, για την λογική της «συνυπευθυνότητας», «της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» την λογική του μικρότερου «κακού» που καλλιεργούσαν την περίοδο της Σημιτικής διακυβέρνησης, αλλά και προηγούμενα, οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ. Όλες αυτές οι λογικές αφόπλισαν το εργατικό κίνημα από αιτήματα και μορφές πάλης, το αποπροσανατόλισαν από τους πολιτικούς σκοπούς του, καθιστώντας το φερέγγυο «θεσμικό» συνομιλητή εταίρο στην διαχείριση του καπιταλισμού. Η πλήρης γραφειοκρατικοποίηση όχι μόνο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ αλλά και των παρακάτω οργάνων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων, ακόμα και πρωτοβάθμιων σωματείων, η απομαζικοποίηση των συνδικάτων, η ανύπαρκτη σχεδόν συνδικαλιστική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα, ο κομματισμός και η παραταξικοποίηση, είναι τα αποτελέσματα μιας πορείας που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη τους ότι βασικός φορέας αυτών των αντιλήψεων και αυτής πρακτικής ήταν η ΠΑΣΚΕ. Δεν είναι μακριά η κατάπτυστη συναίνεση που επιδείχτηκε στο θέμα των ΕΣΣΕ που ουσιαστικά αποτελεί συντριπτικό κτύπημα Θατσερικού χαρακτήρα, στον πυρήνα των εργατικών δικαιωμάτων, σηματοδοτώντας μια τεράστια οπισθοδρόμηση, που θα υποθηκεύσει το μέλλον της εργατικής τάξης για πολλές γενιές. Δεν θα είναι μακρινοί οι καιροί που θα φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια «κίτρινα» εργοδοτικά σωματεία στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, εκεί που όλα τα «σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά». Θα έχουμε ένα νέο είδος εργοδοτικού συνδικαλισμού όπου οι μάνατζερ και οι προϊστάμενοι θα κρίνονται και στο αν θα μπορούν να στήσουν επιχειρησιακό σωματείο που θα υπογράφει συμβάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της κάθε εργοδοσίας. Τα παραδείγματα της ΝΕΟΓΑΛ αλλά και άλλων τέτοιων προθύμων «συνδικαλιστών» είναι φανερό ότι θα πληθύνουν όσο και αν τα ξορκίζουν οι γραφειοκράτες. Είναι δικό τους δημιούργημα φέρνουν την υπογραφή και την συναίνεση τους. Οι συνδικαλιστές που υπογράφουν τέτοιες κατάπτυστες συμβάσεις έχουν πολιτική αναφορά στην ΠΑΣΚΕ, είναι εκλεγμένοι σε εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες με τα ψηφοδέλτια της. Απάντηση στην ενιαία επίθεση Κυβέρνησης, ΔΝΤ- ΕΕ το Ενιαίο Αγωνιστικό Ταξικό Μέτωπο όλων των Εργαζομένων Είναι σίγουρο ότι το τοπίο στο συνδικαλιστικό κίνημα σύντομα θα αλλάξει. Οι παραδοσιακές μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση φαίνεται ότι όσο η επίθεση δυναμώνει, όχι μόνο θα ξεπερνιούνται αλλά θα πέφτουν σε βαθιά κρίση. Η πιθανότητα είναι πλέον να εκφραστούν τάσεις αμφισβήτησης των δύο κυρίαρχων ρευμάτων στο εργατικό κίνημα, να διαμορφωθούν όροι και προϋποθέσεις αλλαγής των συσχετισμών από τα κάτω, να αναζητηθούν νέες μορφές συλλογικής οργάνωσης των εργαζομένων που θα υπερβαίνουν τον κομματισμό και θα αναζητούν την νέα αγωνιστική ταξική ενότητα. Αυτές οι αλλαγές , θα γίνουν είτε σαν αποτέλεσμα κομματικών και συνδικαλιστικών επιλογών με στόχο την νέα χειραγώγηση της εργατικής τάξης και την αναπαραγωγή μιας νέας γραφειοκρατίας, είτε ως προσπάθεια των εργαζομένων από τα κάτω να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες που διαμορφώνει η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν. Αυτό είναι το στοίχημα της αγωνιστικής ταξικής πτέρυγας του κινήματος, των δυνάμεων της αριστεράς που δρουν στα συνδικάτα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις κοινής δράσης στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου ταξικού εργατικού μετώπου, που θα στηρίζεται στη δύναμη των ίδιων των εργαζομένων, την καθημερινή δράση στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων στις Γενικές Συνελεύσεις, στις Απεργιακές Επιτροπές. Θα συγκρούεται με το σύνολο των αντιλαϊκών, αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, εργοδότες, όπως αυτή εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, αναζητώντας τον κοινό αγώνα με άλλους κλάδους και την αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων. Θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις και θα αντιστέκεται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Θα παίρνει θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα. Προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι η δημιουργία και συγκρότηση ενός ρεύματος μάχιμης αμφισβήτησης και ενεργητικής δράσης για τα συμφέροντα της εργατικής πλειοψηφίας, με περιεχόμενο που θα δημιουργεί ρήγματα στην επίθεση του κεφαλαίου, που θα μπορεί να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις, όχι στη βάση της κομματικής ένταξης, αλλά με άξονα τις ανάγκες και τα δικαιώματα του σύγχρονου εργαζόμενου. Που θα είναι ανεξάρτητο από την αστική πολιτική, ενάντια στον ταξικό συμβιβασμό, αντίθετο στην ενεργητική εκτόνωση των αγώνων για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για μια άλλη κοινωνία όπου θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Νέες δυνατότητες για την υπέρβαση του υποταγμένου συνδικαλισμού. Ελπίδα ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Μια τέτοια προσπάθεια παρά τις αντιφάσεις και τα προβλήματα που έχει, είναι ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων. Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων είναι η πρώτη με μαζικούς όρους προσπάθεια που έχει τις δυνατότητες να μετεξελιχθεί σε ένα εργατικό μέτωπο πολιτικής αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης που θα είναι στα χέρια των εργατών. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να μετεξελιχθεί στα ΣΑΔΕΟ της εποχής μας η στην κίνηση των 115 σωματείων της δεκαετίας του 60 αν στο βαθμό που αποφασιστικά και με τόλμη στηριχτεί από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και του κόσμου της ΠΑΣΚΕ που διαχωρίζεται από αυτήν αναζητώντας αγωνιστική ταξική διέξοδο μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό . Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων Σωματείων δεν στοχεύει σε έναν ακόμα διαχωρισμό τύπου ΠΑΜΕ, δεν αποτελεί μπλοκ σωματείων κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Είναι μια προσπάθεια που στοχεύει να ενώσει δυνάμεις και σωματεία σε μια αγωνιστική ταξική κατεύθυνση να απεγκλωβίσει δυνάμεις από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό με στόχο την πιο πλατιά ενότητα για την απόκρουση της επίθεσης αλλά και της αλλαγής του συσχετισμού υπέρ των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων που δρουν στο κίνημα. Ζητούμενο για τον συντονισμό πρωτοβάθμιων στην παρούσα φάση είναι το πώς θα διαμορφώσει προϋποθέσεις για την παραπέρα διεύρυνση του όχι μόνο με πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και με ομοσπονδίες που έχουν αγωνιστικό πρόσημο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα ,ρίχνοντας όλο το πολίτικό και συνδικαλιστικό τους βάρος οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής, αντινεοφιλελεύθερης και κομμουνιστικής αριστεράς πρέπει να ενισχύσουν τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, υπερβαίνοντας κάποιες δικαιολογημένες ίσως επιφυλάξεις και ταλαντεύσεις που υπήρχαν μέχρι κάποιο διάστημα, άλλα αδικαιολόγητες από εδώ και στο έξης. Η ενίσχυση και διεύρυνση του συντονισμού είναι προϋπόθεση για μια άλλη πορεία στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για την υπέρβαση του υποταγμένου συνδικαλισμού για νικηφόρους αγώνες.  http://aristerovima.gr