Αντίθετα με την επίσημη μυθολογία που υιοθετεί και σχεδόν ολόκληρη η Αριστερά μας, το πρόβλημα δεν είναι το χρέος ούτε καν η δημοσιονομική κρίση που αποτελούν απλά συμπτώματα μιας βαθιάς διαρθρωτικής κρίσης, η οποία θεμελιώνεται στο εξωστρεφές μοντέλο οικονομικής «ανάπτυξης» που υιοθέτησαν μεταπολεμικά οι ντόπιες και ξένες ελίτ.1 Οπως άλλωστε είχα γράψει στη στήλη αυτή από την αρχή της κρίσης, το πραγματικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, «το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους».2 Και η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση άτυπης χρεοκοπίας, από τη στιγμή που έχασε κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας με την ανάθεση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της στην τρόικα, με βάση τη δανειακή συνθήκη του Μάη 2010 που επέβαλλε όρους πολύ επαχθέστερους από τους αποικιακούς όρους δανεισμού της χώρας του 1898!
Το αν θα ακολουθήσει και τυπική χρεοκοπία, με τη μορφή π.χ. της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, είναι επομένως δευτερεύον θέμα για τα λαϊκά στρώματα που καταδικάζονται με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας κ.λπ. και το Μνημόνιο να πληρώνουν στο διηνεκές πολύ ακριβό τίμημα για την απώλεια κάθε ίχνους οικονομικής κυριαρχίας.
Το τίμημα αυτό είναι η «θατσεροποίηση» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με μοχλό τις «4 ελευθερίες» της Ε.Ε.: δηλαδή την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας που συνοψίζουν το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ολες οι διαρθρωτικές «τομές», που επιβάλλει σήμερα η τρόικα μέσω της κοινοβουλευτικής χούντας εκπροσωπώντας τις ντόπιες και ξένες ελίτ (μέσα σε ένα όργιο παραπληροφόρησης που ίσως δεν έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα και με τη βοήθεια όχι μόνο «δημοσιογράφων» εν υπηρεσία αλλά και «πανεπιστημιακών», που μη θέλοντας να χάσουν τα κονδύλια της Ε.Ε. που χρηματοδοτούν την έρευνά τους, τα συνέδρια κ.λπ. μιλούν για «μονόδρομο»), εκφράζουν αυτές τις «ελευθερίες». Από το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων που δεν έχει καμιά σχέση με πρόοδο (όπως ισχυρίζεται η χούντα), αλλά απλά στοχεύει στο άνοιγμα της αγοράς υπηρεσιών σε κάθε ντόπια ή ξένη μεγάλη επιχείρηση, μέχρι την κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων που σκοπεύει στην «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας. Και από το πετσόκομμα των δημόσιων δαπανών και το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και το Ασφαλιστικό, μέχρι την «αναμόρφωση» του ΕΣΥ, της Παιδείας, των συγκοινωνιών κ.λπ., που επίσης απλά στοχεύουν στη σταδιακή ιδιωτικοποίηση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας -ήδη τα νοσοκομεία μας έχουν ιδιωτικοποιήσει ουσιαστικά τη νοσηλεία και οι ασθενείς εξαναγκάζονται να πληρώνουν πανάκριβες «αποκλειστικές» για να επιβιώσουν μετεγχειρητικά κ.λπ., στο υποτιθέμενο δωρεάν σύστημα υγείας των χουντικών «σοσια-ληστών». Φυσικά, η «απελευθέρωση» των αγορών εμπορευμάτων έχει επιτευχθεί από καιρό με την Ενιαία Αγορά που έχει φέρει την αποδιάρθρωση της παραγωγής, ενώ η απελευθέρωση της αγοράς κεφαλαίων είναι αυτή που έκανε δυνατή όλη την κερδοσκοπία και τα συνακόλουθα «σπρεντ», με τα οποία εκδηλώθηκε η κρίση ως κρίση χρέους.
Ηκαταστροφή αυτή κάθε κοινωνικής κατάκτησης που επιβάλλει η χούντα και η συνακόλουθη πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων έχουν απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας κινεζικού τύπου «ανάπτυξης» που θεμελιώνεται στην πάμφθηνη «ελαστικοποιημένη» εργασία, στην καταστροφή του περιβάλλοντος (παρά τη μαζική εισαγωγή γερμανικής συνήθως «πράσινης ανάπτυξης» που αχρηστεύει λ.χ. τα κοιτάσματα λιγνίτη της χώρας, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πολύ φθηνότερη ενέργεια, χωρίς να προκαλούν αναγκαστικά σημαντική ζημιά στο περιβάλλον) και σε ένα δημόσιο τομέα που θα παρέχει κοινωνικές υπηρεσίες «αμερικανικού τύπου»...
Σε αυτή τη συστηματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή, χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση για τα κτηνώδη μέτρα που επιβάλλονται στα λαϊκά στρώματα, η απάντηση έπρεπε να είναι αυτή που δίνουν σήμερα οι Βρετανοί φοιτητές: «Ο,τι μπορεί να κάνει η Βουλή, το κίνημα μπορεί να ξεκάνει». Ομως, η αντισυστημική Αριστερά (δεν μιλώ για τη ρεφορμιστική η οποία, όταν δεν αμφισβητεί το θεσμικό πλαίσιο και ιδιαίτερα την ένταξή μας στην Ε.Ε. που είναι η βασική αιτία της καταστροφής, ουσιαστικά, δεν ανήκει καν στην Αριστερά) δεν κατάφερε ποτέ να προβάλει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από τη συστημική κρίση που θα κινητοποιούσε τα λαϊκά στρώματα και θα δημιουργούσε εξεγερσιακές συνθήκες, ανάλογες με αυτές που έχουν ξεσπάσει σήμερα ενάντια σε παρόμοιες κοινοβουλευτικές xούντες με τη δική μας σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Αναπόφευκτα, η Αριστερά μας θα πληρώσει πρώτη τη μη ανατροπή της διαδικασίας αυτής, με την ουσιαστική εξαφάνισή της, όπως ήδη έγινε σε κάθε χώρα που έχει θατσεροποιηθεί, από τη Βρετανία και τις σκανδιναβικές χώρες μέχρι την Ιταλία...
1. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010) κεφ. 1-4.
2. Βλ. «Το πραγματικό δίλημμα για τον ελληνικό λαό», «Ε», 24/4/2010.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.