Το κίνημα των διοδίων, και ο φόβος του έντυπου κατεστημένου

Του Νίκου Στεριανού

«Παρ ‘ ένα σβώλο Μήτρο,

και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μού χαλούν το φύτρο.

Ο χερουλάτης έφαγε τ ‘ άχαρα δάχτυλά μου

και στην αλετροπόδα μου ελυώσαν τα ήπατα μου.

Δυο -μήνες έρεψα εδεδώ εσάπησα στη νόπη

μ ‘ αρρώστια, με γεράματα!  Βάσανα, νηστεία, κόποι

γι ‘ αυτό το έρμο το ψωμί! Και τώρα που προβαίνει

σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν, χορταίνει

τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου

με τόση απίστευτη απονιά, οι δυνατοί του κόσμου;».

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (από τον ΦΩΤΕΙΝΟ)

Το κίνημα των διοδίων ήρθε ορμητικό στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, ιδιαίτερα μετά τις αντιδράσεις στην περιοχή της Στυλίδας όπου πρωταγωνίστησε, όχι πια σαν ηθοποιός, ο δήμαρχος της πόλης Απ. Γκλέτσος. Το θέμα ενδεχομένως να μην είχε πάρει τις διαστάσεις που έλαβε αν δεν είχε προεκτάσεις οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ την τοπική ή ευρύτερη πανελλαδική σημασία του. Κι αυτές οι προεκτάσεις συγκλίνουν στο φόβο των κρατούντων ότι η πολιτική του μνημονίου και της κυβέρνησης προκαλούν εκρηκτικές διεργασίες μέσα στην κοινωνία, που δεν απέχουν πολύ από το να γίνουν ανεξέλεγκτες. Γι’ αυτό και στα δημοσιεύματα του Τύπου, δίπλα στην προσπάθεια το όλο ζήτημα να παρουσιαστεί ως η παράσταση ενός θεατρίνου (άρα να γελοιοποιηθεί), υπάρχουν και οι υπομνήσεις γραμμής πως πρέπει να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού η νομιμότητα μέσα από την οποία, τάχα, θα αρθούν οι όποιες αδικίες.

Οι πρώτες ανησυχίες και το χαρτί της νομιμότητας.

Η πρώτη εφημερίδα που αντιλήφθηκε- ή ανέλαβε το καθήκον να επισημάνει- ότι το θέμα των λαϊκών αντιδράσεων για τα διόδια έχει πολύ ευρύτερες διαστάσεις ήταν η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η οποία στο κύριο άρθρο της, με τίτλο «Δημοκρατία και σκηνή», την Πέμπτη 13/1/2011, επιχειρούσε από την μια μεριά να απαξιώσει το φαινόμενο, χλευάζοντας τον δήμαρχο Στυλίδας, κι από την άλλη έκρουε με φανερή ανησυχία τον κώδωνα της… νομιμότητας. Διαβάζουμε: «Λογικό είναι όταν αναδεικνύουμε ηθοποιούς ή άλλου τύπου σταρ σε σοβαρά αξιώματα να τους απολαμβάνουμε στο πολιτικό θέατρο. Η γραφικότητα όμως πρέπει να έχει κάποια όρια. Όσα συνέβησαν με τον δήμαρχο Στυλίδας δείχνουν ότι όσοι εγκαταλείπουν τη σκηνή ή τη μικρή οθόνη για την πολιτική καλό θα ήταν να αντιλαμβάνονται τις ευθύνες του θεσμικού τους ρόλου. Και εν πάση περιπτώσει, οι ψευτοηρωισμοί επί σκηνής φέρνουν το χειροκρότημα, αλλά οι ψευτοηρωισμοί που παραβιάζουν κάθε νόμο της Ελληνικής Δημοκρατίας πρέπει να έχουν συνέπειες. Εφόσον βέβαια ζούμε σε ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του».

Την επομένη 14/1 τη σκυτάλη της υπεράσπισης της νομιμότητας πήραν τα ΝΕΑ, που στο κύριο άρθρο τους με τίτλο«Νομιμότητα κατά βούληση», σημείωναν: «Κάθε μέρα που περνάει αναδεικνύονται νέα στοιχεία τα οποία επιβεβαιώνουν την άποψη ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας είναι η ανομία. Υπάρχουν γεγονότα και εκδηλώνονται συμπεριφορές που ενισχύουν την αίσθηση ότι ο νόμος μπορεί να υπάρχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να εφαρμόζεται. Ότι η Δικαιοσύνη υπάρχει για να αποφαίνεται επί της νομιμότητας, αλλά δεν είναι υποχρεωτικές οι αποφάσεις της… Τα δικαστήρια έκριναν ότι η χθεσινή απεργία των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας ήταν παράνομη και καταχρηστική. Τα σωματεία τους απλώς αγνόησαν την απόφαση και η απεργία πραγματοποιήθηκε κανονικά. Χωρίς καν να ευαισθητοποιηθεί κάποιος αρμόδιος για την προσβλητική ακύρωση της Δικαιοσύνης. Ένας δήμαρχος αποφάσισε ότι ο πιο σύντομος δρόμος για τη διαιώνιση της δημοτικότητάς του είναι να ξηλώσει αυτοπροσώπως τις μπάρες των διοδίων της περιοχής του. Η πράξη κρίθηκε παράνομη, συνελήφθη, κρατήθηκε και παραπέμφθηκε σε δίκη. Την επομένη η Πολιτεία παραχώρησε στους κατοίκους του δήμου του τις κάρτες ελεύθερης διέλευσης, τις οποίες όφειλε, αλλά ο ίδιος θεώρησε ότι ο αγώνας του… υπέρ της παρανομίας δικαιώθηκε και έχρισε τον εαυτό του τοπικό ήρωα… Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα που δείχνουν ότι ακόμη και αυτήν την περίοδο, στην οποία υποτίθεται ότι ως χώρα αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω τον κακό εαυτό μας, αρκετοί μένουν αδιόρθωτοι. Γι’ αυτούς οι νόμοι είναι χαρτιά για το καλάθι των αχρήστων και οι δικαστικές αποφάσεις εκλαμβάνονται σαν να μην βγήκαν ποτέ. Η ανομία συμπληρώνεται με την ατιμωρησία και κρατάει την ελληνική κοινωνία δεμένη με τις πηγές της κακοδαιμονίας της. Επιστρέφουμε έτσι στην εποχή του φλεγματικού ποιητή που έλεγε ότι ‘‘απαιτείται ένας νόμος που να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων’’».

Λεονταρισμοί και ομολογίες

Όπως ήταν επόμενο το θέμα της περιβόητης νομιμότητας δεν μπορούσε να μην έχει την τιμητική του στον Κυριακάτικο Τύπο. Έτσι η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ (16/1), επανέφερε το θέμα στο κύριο άρθρο της με περισσότερη σκληρότητα, μεγαλύτερη ανησυχία, και, φυσικά, με σαφείς προειδοποιήσεις και απειλές. Υπό τον τίτλο«Ανομία και κράτος», γράφει χαρακτηριστικά: «Η ανομία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας. Ουδείς σέβεται τους νόμους επειδή δεν τηρούνται και η παραβίασή τους δεν επιφέρει κυρώσεις. Από τα δίκυκλα που κινούνται με άνεση στα πεζοδρόμια, τις βίαιες μειοψηφίες που έχουν τις μολότοφ για παιχνίδι κ.λπ. κ.λπ. είναι εμφανές ότι έχουμε φτάσει στο σημερινό χάλι, γιατί μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί για τους νόμους και το κράτος αδυνατεί να τους επιβάλει. Ορισμένοι δικαιολογούν τις παρανομίες τους ως απάντηση στην αδυναμία του κράτους έναντι των ισχυρών συμφερόντων ή των καταχραστών δημοσίου χρήματος. Η ανομία δεν αντιπαλεύεται με την ανομία. Αντιθέτως είναι μια σίγουρη συνταγή για την καταστροφή της χώρας και την μετατροπή της σε μια άναρχη και βίαιη ζούγκλα. Γι’ αυτό θα πρέπει το κράτος να αρχίσει να εφαρμόζει τους νόμους στέλνοντας στη φυλακή όσους πολιτικούς και άλλους επώνυμους καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και στον εισαγγελέα όσους, ισχυρούς ή μη, παρανομούν».

Το ίδιο θέμα απασχολεί και το κύριο άρθρο του ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ, το οποίο υπογράφει ο Σταύρος Ψυχάρης και φέρει τον τίτλο «Καραγκιόζης και γάιδαρος». Διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Είναι ασφαλώς κατανοητή η ελαστική εφαρμογή των νόμων που παραβιάζουν, ευκαιρίας δοθείσης, νεαροί ‘‘αναρχικοί’’ που σπάζουν βιτρίνες και αναστατώνουν τη ζωή της πόλης. Η κατανόηση της αντιδράσεως ευπαθών κοινωνικών ομάδων, που μπορεί και να πένονται καθώς αυξάνει η ανεργία, είναι δείγμα ωριμότητας της κοινωνίας. Αλλά το ‘‘κίνημα’’ για τα διόδια στους εθνικούς δρόμους ευτελίζει την κρατική εξουσία. Μπορούμε να καταργήσουμε τους νόμους που ορίζουν την καταβολή διοδίων. Δεν μπορούμε με χρήση βίας να ξηλώνουμε το κράτος. Οι αλλαγές γίνονται με την ψήφο μας, όχι με θεατρινισμούς παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων»! Προσέξτε τη γαλαντομία του ανθρώπου. Μπορεί να ανεχτεί το σπάσιμο των μαγαζιών και των βιτρινών (!!!), μπορεί να δεχτεί την ελαστική εφαρμογή των νόμων σε αυτές τις περιπτώσεις (!!!) αλλά σε καμία περίπτωση δεν δέχεται τη μη καταβολή των φόρων που πάνε στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στα κρατικά ταμεία. Να μην πληρώνει ο κοσμάκης αυτούς που τον κλέβουν; Αν είναι δυνατόν! Οποίο ανοσιούργημα κατά της τάξης και της κοινωνίας!!!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προς τι ο φόβος, η ανησυχία και η τόση πρεμούρα να επανέλθουν όλα στην τάξη του νόμου;. Την απάντηση την δίνει χωρίς περιστροφές ο διευθυντής του ΒΗΜΑΤΟΣ Παντελής Καψής, ο οποίος στο δικό του άρθρο (Κυριακή 16/1/2011) υπό τον τίτλο «Γκλέτσος Μαινόμενος», ανάμεσα σε άλλα, γράφει: «η ελληνική κοινωνία δείχνει διχασμένη ανάμεσα σε μια ‘‘σιωπηλή πλειοψηφία’’, η οποία μπορεί να είναι οργισμένη με τους πολιτικούς, μπορεί να είναι απογοητευμένη, αλλά ταυτόχρονα είναι και αποφασισμένη να δεχτεί κάθε τι είναι αναγκαίο- εφόσον πειστεί ότι είναι αναγκαίο- για να ξεπεράσουμε την κρίση· και σε μια μειοψηφία, διόλου αμελητέα όμως, που επικροτεί δυναμικές αντιπαραθέσεις, ακόμη και όταν έκδηλα πλήττουν την οικονομία και κάθε έννοια κράτους δικαίου. Γι΄ αυτό και το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό». Αυτό είναι λοιπόν το πρόβλημα. Μην και τα πράγματα ξεφύγουν από τον έλεγχο. Μην και η σιωπηλή πλειοψηφία του κ. Καψή λόγω της οργής και της απογοήτευσης της- που ο ίδιος αναγνωρίζει ότι υπάρχει- περάσει με την μεριά της διόλου αμελητέας μειοψηφίας.

* Η φωτογραφία- παρωδία του ΒΗΜΑΤΟΣ ήρθε στα e- mail μας. Δεν γνωρίζουμε τον δημιουργό της, τοn οποίο, φυσικά, ευχαριστουμε. Πρόκεται για εμπνευσμένη ενέργεια η οποία ασφαλώς οφείλεται στην ίδια την εφημερίδα- και σ’ όσες ακολουθούν στην ίδια γραμμή. Μια γραμμή που αν κάποιος ήθελε να φανταστεί την καταληξή της- κι εφόσον είχε ταλέντο- δεν θα μπορούσε να την απεικονίσει διαφορετικά.

http://www.inprecor.gr/