H «πύρρειος» νίκη της Κυρίας με το Μαστίγιο !

 

Της  Ζέζας Ζήκου

H κυβέρνηση του Μνημονίου και η προπαγάνδα που διαχέεται από

τις καθεστωτικές πένες χαρακτηρίζουν ως επιτυχία την παράταση του χρόνου εξόφλησης του δανείου των 110 δις ευρώ, αποσιωπώντας ότι αυτή απορρέει από την ανάγκη εναρμονισμού με το χρόνο αποπληρωμής του δανείου των 85 δις που εγκρίθηκε για την Ιρλανδία. Κυρίως, όμως, αποσιωπούν πως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η ΕΕ πρωτίστως ενδιαφέρονται να αποπληρωθεί το δάνειο, καθώς διαπιστώνεται ότι, εξαιτίας των σοβαρών συνεπειών του επαχθούς Μνημονίου που οδηγούν στην οικονομική καταστροφή, η χώρα αδυνατεί να το εξοφλήσει στις προθεσμίες που έχουν συμφωνηθεί. Ούτε, προφανώς, ομολογούν οι κύριοι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου ότι η παράταση αυτή δεν αποτρέπει το ενδεχόμενο πτώχευσης και αναδιάρθρωσης του χρέους. 

Τώρα, ο διαβόητος μηχανισμός διάσωσης της Κυρίας με το Μαστίγιο, της φράου Μέρκελ, γίνεται φλου και à la carte... και μετατρέπεται σε επικίνδυνο για τις υποχρεώσεις της ελληνικής οικονομίας και των λοιπών βαριά χρεωμένων χωρών της ΕΕ. Προβλέπεται η συμμετοχή «κατά περίπτωση» ιδιωτικών τραπεζών και ιδιωτών επενδυτών που είναι κάτοχοι κρατικών ομολόγων. Σε περίπτωση κρίσης φερεγγυότητας ενός κράτους, το εν λόγω κράτος θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τους ιδιώτες την αναδιάρθρωση του χρέους του κατά περίπτωση και σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη μεθοδολογία που εφαρμόζεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο!

Δηλαδή ο νέος μόνιμος μηχανισμός διάσωσης κρατών-μελών αποσκοπεί στην επιλεκτική τιμωρία της χώρας που θα κριθεί (από ποιους;) αφερέγγυα. Όσοι επενδυτές δάνεισαν στο παρελθόν την εν λόγω άτυχη χώρα αγοράζοντας τα ομόλογά της θα χάνουν μεγάλο μέρος των χρημάτων τους. Η «σιδηρά» καγκελάριος δηλώνει ότι η συγκεκριμένη δικλίδα ασφαλείας, που μεταφέρει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας στους ιδιώτες, είναι ζωτικής σημασίας για το υγιές μέλλον της Ευρωζώνης και του ισχυρού ευρώ. Οι μεγάλες τράπεζες, που έχουν ήδη αρκετά προβλήματα, ραγδαία απομακρύνονται από την αγορά κρατικού χρέους και «ξεφορτώνονται» ομόλογα «ύποπτων» χωρών, προκαλώντας αύξηση των spreads. 

Δεν ξέρω αν ο Έλληνας πολίτης συνειδητοποιεί επαρκώς τις εξελίξεις. Και πώς άλλωστε να τις συνειδητοποιήσει; Η ενημέρωση με την οποία βομβαρδίζεται απορρέει από μια φτηνή κυβερνητική προπαγάνδα. Εφεξής μια χώρα του ευρώ μπορεί να οδηγηθεί σε ελεγχόμενη πτώχευση και αναδιάρθρωση του χρέους της παραμένοντας στο ευρώ. Αν ή όταν η υπερχρεω μένη Ελλάδα αναγκαστεί να πτωχεύσει, τότε τα πράγματα θα είναι απλά.

Φυσικά ο μηχανισμός που εγκαθιστά τη γερμανική εξουσία στη δημοσιονομική πολιτική καταργεί το θεσμοθετημένο ρόλο της Kομισιόν και ταπεινώνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που ήταν αντίθετη στην εμπλοκή των ιδιωτών. Έως τις 30 Ιουνίου 2013 θα πρέπει να είναι όλα έτοιμα για να ισχύσει ο νέος μηχανισμός, που θα αντικαταστήσει τον προσωρινό, στο οποίο τα κράτη-μέλη και το ΔΝΤ συνεισφέρουν με κεφάλαια 750 δις ευρώ. Αν η διαδικασία για τη δημιουργία του μηχανισμού «κολλήσει» σε ενδεχόμενες άμεσες ή έμμεσες βίαιες αντιδράσεις, προειδοποίησε η φράου Μέρκελ, τότε κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα όχι μόνο το ευρώ, αλλά ό,τι ξεκίνησε το 1986 με την Ενιαία Πράξη του Ζακ Ντελόρ, του Χέλμουτ Κολ και του Φρανσουά Μιτεράν.  

Από το 1991, η τότε κυβέρνηση Μιτεράν είχε υποστηρίξει ότι η νομισματική ένωση καθιστά απαραίτητη και την «κοινή οικονομική διακυβέρνηση» της Ευρώπης, ώστε να διασφαλιστούν η δομική συνοχή και ο εκσυγχρονισμός όλων των κρατών που συμμετέχουν σε αυτή. Ωστόσο, τελικά επικράτησε η γερμανική «Ordo-liberal» φιλοσοφία της «απαγόρευσης διάσωσης». Χάρη σε αυτή, ο καγκελάριος Κολ κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους του να αποχωριστούν το γερμανικό μάρκο, υποσχόμενος ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να πληρώσουν εκείνοι για την ανευθυνότητα χωρών όπως η Ιταλία! 

Όμως, δεν αποκλείεται να αποδειχτεί μεσοπρόθεσμα ότι η Γερμανία υπερτιμά στις αρχές του 21ου αιώνα την οικονομική της ισχύ, όπως μοιραία υπερτίμησε στον 20ό αιώνα τη στρατιωτική της ισχύ. Ο Γάλλος οικονομολόγος Ζαν-Πολ Φιτουσί, διεκτραγωδώντας τον περίφημο «μηχανισμό στήριξης», είπε τα εξής: «Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά τιμωρία. Μια επίδειξη δύναμης των Γερμανών, που θέλουν να αποδείξουν ότι όποιος δεν ακολουθεί το δικό τους μοντέλο δεν είναι άξιος να βρίσκεται στην Ευρώπη».

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 2/12/10