Η μεταμοντέρνα καταστροφική διοίκηση του νεοπαπανδρεϊκού συστήματος εξουσίας

Παρ' όλη την αιματηρή επέλαση κατά των εισοδημάτων και την περιοριστική νομισματική πολιτική, υπό τη σκιά του ΔΝΤ, διαπιστώνεται μεγάλη υστέρηση στους αρχικούς στόχους του Μνημονίου για μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος. Αποδείχτηκαν φρούδες οι ελπίδες αναστήλωσης του κοιμώμενου φοροεισπρακτικού μηχανισμού.

Με αμφίβολης αποτελεσματικότητας και ηθικής μέτρα, όπως αυτό της περαίωσης και της διαγραφής χρεών, επιχειρείται να μπαλωθεί η μεγάλη τρύπα των μειωμένων δημοσιονομικών εσόδων. Χαοτική διοίκηση Ελάχιστη προσοχή έχει δοθεί σε ένα μέγιστο πρόβλημα που συνδέεται με τον τρόπο διοίκησης που καθιερώθηκε από το νεοπαπανδρεϊκό σύστημα εξουσίας. Πρόκειται για τη χαοτική διοικητική λειτουργία, την απεμπόληση βασικών αρχών της διοικητικής επιστήμης και πρακτικής. Τη μόνιμη απουσία του πρωθυπουργού στο εξωτερικό, που στην πραγματικότητα οφείλεται στην απέχθεια για πολύωρη πραγματική εργασία και για εμπλοκή του στα προβλήματα. Στην αναβλητικότητα και στην εμμονή του να παραπέμπει την επίλυση των προβλημάτων σε επιτροπές, υποεπιτροπές, συντονιστές κ.λπ. Στην αδυναμία επιλογής έμπειρων και ικανών συνεργατών. Στην καχυποψία του για ικανά και αυτάρκη άτομα. Στη συμπάθειά του στους κόλακες και στους ανίδρωτους. Στην ελλιπή σχέση του με ορθολογικές αρχές διοίκησης. Από το μεταμοντέρνο, καταστροφικό σύστημα εξουσίας του Γεωργίου Παπανδρέου του νεώτερου, η κλασική διοικητική πυραμίδα, με σαφή προσδιορισμό ευθυνών και ρόλων, έχει αντικατασταθεί από επικαλυπτόμενες συγκεχυμένες αρμοδιότητες. Από επιτροπολαγνεία, όπου όλοι είναι συνυπεύθυνοι για όλα και για τίποτα. Ομίχλη περιβάλλει την προσωπική ευθύνη. Είναι περίπου αδύνατον να διαχωριστεί ποιος πέτυχε και ποιος απέτυχε στο έργο του. Οι επιτροπές, οι συντονιστικοί κύκλοι, οι υποκύκλοι και κόντρα κύκλοι υποκατέστησαν τους διευθυντικούς ρόλους. Με τις συνεχείς άστοχες ανακατανομές υπουργικών αρμοδιοτήτων, ορισμένα ανώτερα στελέχη και υπάλληλοι του Δημοσίου δεν γνωρίζουν σε ποιον υπουργό υπάγονται. Στα ίδια γραφεία υπάλληλοι ανήκουν ή υποθέτουν ότι ανήκουν σε διαφορετικό υπουργείο. Το απόλυτο μεταμοντέρνο χάος! Οι μεταμοντέρνοι Η αποκέντρωση. Ποια αποκέντρωση; Ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, καλός στα λόγια και στην επικοινωνία, δεν έχει μεταφέρει αρμοδιότητες στους γενικούς γραμματείς του. Ο έμπειρος γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημήτρης Γεωργακόπουλος δεν έχει δικαίωμα υπογραφής ούτε για να αγοράσει χαρτί τουαλέτας! Πώς να συμμορφωθεί ο Λεβιάθαν της δημόσιας διοίκησης, και ειδικότερα ο από παλαιότερα ημιθανής φοροεισπρακτικός μηχανισμός, όταν σήμερα δεν υφίσταται στην πράξη σύστημα καθημερινής κεντρικής καθοδήγησης; Χωρίς διευθυντές, που αναμένεται να οριστούν με τις μεταμοντέρνες ρυθμίσεις του πρόσφατου νομοσχεδίου του κ. Ραγκούση, που από δήμαρχος Πάρου έγινε «πρωθυπουργός εσωτερικού»... Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, διευθυντές ορίζονται περίπου αυτόματα αυτοί που έχουν τυπικά προσόντα, όπως διδακτορικά, και ας είναι από το Πανεπιστήμιο της «Κάτω Κολοπετινίτσας». Με αυτήν τη λογική, o Μπιλ Γκέιτς, που δεν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, δεν θα μπορούσε να γίνει ούτε τμηματάρχης στο ελληνικό Δημόσιο! Ανεδαφικές αντιλήψεις που υποτίθεται ότι στηρίζουν την αξιοκρατία, αλλά στην πράξη την υπονομεύουν, όπως και την αποτελεσματική διοίκηση. Αν ο διευθυντής δεν επιλεγεί με βάση τυπικά αλλά και ουσιαστικά κριτήρια και δεν έχει την εμπιστοσύνη αυτού που τον επέλεξε, δεν είναι διευθυντής, αλλά ομαδάρχης που μπορεί να κάνει του κεφαλιού του. Με το περίφημο «opengov», του κυρίου Πανάρετου, απόντος από τις πολιτικές μάχες, αλλά πάντοτε παρόντος στη διανομή της εξουσίας, φτάσαμε στο να μην υπάρχει διοικητής στο ΙΚΑ για δέκα ολόκληρους μήνες. Και να μην έχουν ακόμα τοποθετηθεί επικεφαλής, ή διευθυντικά στελέχη σε πολλούς δημόσιους φορείς, όπου οι διοικούντες γνωρίζουν ότι είναι προσωρινοί. Ταξίδια και ταξιδάκια, και η χώρα βουλιάζει Καθήκον της ανώτερης πολιτικής ηγεσίας είναι να επιλέγει με αξιολογικά, αξιοκρατικά και πολιτικά κριτήρια και να ελέγχει τους επικεφαλής, υπουργούς, γενικούς γραμματείς, προέδρους, διοικητές φορέων. Να τους επιτρέπει να διοικούν, να απολογούνται και να αξιολογούνται για το έργο τους στο τέλος κάθε χρόνου. Να θέτει πλαίσια, κανόνες λειτουργίας και στόχους. Να προάγει τους επιτυχημένους και να αποπέμπει τους αποτυχημένους. Να επιβραβεύει και να επιβάλλει κυρώσεις. Να κατευθύνει, να συντονίζει, να ελέγχει, να αξιολογεί. Να επιταχύνει τη λήψη αποφάσεων. Ακόμα και μια κακή απόφαση είναι καλύτερη από τη μη απόφαση. Οι επιτροπές και τα συλλογικά όργανα δεν πρέπει να ασχολούνται με την καθημερινή διοίκηση, αλλά να θέτουν πλαίσια πολιτικής. Η κλασική τριγωνική διοίκηση, με αποκέντρωση εξουσιών, επιμερισμό και σαφή προσδιορισμό ρόλων, απολογισμό δράσης, αξιολόγηση απόδοσης, με ελέγχους, διαφάνεια και προσδιορισμό της προσωπικής ευθύνης, είναι αυτή και μόνο αυτή που μπορεί να αποδώσει αποτελεσματικό έργο. Οι επικεφαλής, και πρώτος απ' όλους ο πρωθυπουργός, οφείλουν να σκύβουν με μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα, πολύωρη και επίπονη αφοσίωση στο έργο τους. Να μη σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους σε ταξίδια, ταξιδάκια, συμβούλια, επιτροπές, διασκέψεις, διαβουλεύσεις, συνέδρια, ημερίδες, εκδηλώσεις, drinks, επικοινωνιακές φιέστες. Όλα αυτά είναι βέβαια ψιλά γράμματα για το μεταμοντέρνο νεοπαπανδρεϊκό σύστημα εξουσίας, που έχει απεμπολήσει στην πράξη τις κλασικές αρχές της αξιοκρατίας, της αποκέντρωσης, της ορθολογικής διοίκησης. Που έχει λησμονήσει την υπεράσπιση των μη προνομιούχων και της ανεξαρτησίας της χώρας. Και έχει τόση σχέση με το κανονικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου όση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο. http://www.paron.gr