Αυτή η ΕΕ δεν έχει μέλλον

Του Γιώργου Δελαστίκ

Σε πλήρη σύγχυση και αταξία βρίσκεται πλέον η ΕΕ. Η χρηματοπιστωτική κρίση των τραπεζών μετατράπηκε σε δημοσιονομική κρίση των κρατών που τις διέσωσαν και στη συνέχεια οι αποκρουστικοί χειρισμοί αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης προκάλεσαν μια ακόμη βαθύτερη πολιτική κρίση, η οποία απειλεί να μην αφήσει τίποτα όρθιο στην πολύπαθη Γηραιά Ηπειρο. Μόνο ως κακόγουστο αστείο ακούγεται σήμερα το «ευρωπαϊκό ιδεώδες».

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν μετατραπεί σε «λογιστές» που γδέρνουν τους υπηκόους τους για να μαζέψουν τα λεφτά που έδωσαν στις τράπεζες.
Η κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ κοιτάζει πώς θα ευημερεί αυτή εις βάρος των υπολοίπων, αδιαφορώντας για τις οικονομικές και πολιτικές συνέπειες αυτής της διαλυτικής γραμμής. Λιτότητα για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, αφαίρεση κοινωνικών κατακτήσεων, απώλεια εθνικής κυριαρχίας χωρών της ΕΕ υπό το βάρος δυσβάστακτου δημόσιου χρέους - αυτή είναι σήμερα η ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Πώς να μιλήσει κανείς σήμερα για «ευρωπαϊκό όραμα» χωρίς να φαίνεται γελοίος; Είναι δυνατόν να χαρακτηρίσει κανείς ευρωπαϊκό όραμα τις περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων των Ελλήνων που εξήγγειλε ο αυθορμήτως αποκληθείς... «πραγματικός πρωθυπουργός» από τον λαό μας, ο διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος - Καν, με διάθεση ιλαροτραγική; Είναι ευρωπαϊκό όραμα η «συντεταγμένη χρεοκοπία» των κρατών της ΕΕ που ετοιμάζεται να περάσει στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ την άλλη εβδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ;
Η αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου όσων χωρών παρουσιάζουν αυξημένο έλλειμμα του προϋπολογισμού που επεδίωξε να επιβάλει το Βερολίνο; Είναι δυνατόν ποτέ αυτά τα πράγματα να συγκινούν τους πολίτες της Ευρώπης και να τους ωθούν να απαιτούν περισσότερη, ισχυρότερη και στενότερη ευρωπαϊκή ενοποίηση πάνω σ’ αυτή τη βάση; Ούτε κατά διάνοια, φυσικά.
Δεν υπάρχει πια κανένας σχεδόν στην Ευρώπη που να υποστηρίζει δημοσίως και σοβαρά (δεν εννοούμε τους τρέχοντες πολιτικούς ηγέτες οι οποίοι ψεύδονται ασύστολα και ανενδοίαστα για λόγους σκοπιμότητας και μόνο και οι οποίοι δεν πιστεύουν ούτε μια λέξη από όσα λένε οι ίδιοι) ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και η ευρωζώνη θα συνεχίσουν να υπάρχουν με τη μορφή και τις αρχές που τις διέπουν σήμερα.
Ολοι μιλούν για «αποβολές» κρατών, για «αποκλεισμούς» χωρών, για «σκληρούς πυρήνες» νέων ευρωπαϊκών συσπειρώσεων που στην ουσία θα αποτελέσουν αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα, σαν αυτά που επί αιώνες χαρακτήριζαν την πολυαίμακτη ευρωπαϊκή ιστορία.
Οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης -απαξάπαντες αναστήματος πολιτικών νάνων, μηδενός εξαιρουμένου- εκστασιάζονται υμνώντας τις «αρετές» της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αναπέμπουν ύμνους προς τις «αγορές», εννοώντας αποκλειστικά τους αδίστακτους κερδοσκόπους του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Μόνο από τα χείλη πολιτικών του παρελθόντος, σεβάσμιας πλέον ηλικίας, ακούει κανείς κάποια αλήθεια - όπως π.χ. για τους Γερμανούς τραπεζίτες από τον υπερενενηντάχρονο πρώην καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ: «Η Μπούντεσμπανκ (σ.σ.: η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας) επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα εδώ και τριάντα χρόνια. Κατά βάθος αυτοί οι άνθρωποι είναι αντιδραστικοί. Είναι εχθρικοί προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» δήλωσε ευθαρσώς.
«Απουσία καθαρού οράματος για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικοδόμησης» διαπιστώνει ο 85χρονος Ζακ Ντελόρ, θεωρούμενος ως ο ικανότερος πρόεδρος που είχε ποτέ η Κομισιόν.
«Για να λειτουργήσει η ευρωζώνη πρέπει το πνεύμα της συνεργασίας να βρίσκεται στο ίδιο ύψος με εκείνο του ανταγωνισμού - για χάρη της πίστης σε μια Ευρώπη ενωμένη μέσα στη διαφορετικότητά της» τόνισε σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ». Λόγια που κανένας Ευρωπαίος ηγέτης σήμερα δεν πιστεύει ούτε θέλει να ακούει...
Οδυνηρό
Δεν είναι εκτροπή, είναι η εξέλιξη
Αρνείται πεισματικά το Βερολίνο την έκδοση ευρωομολόγων, τον απευθείας δανεισμό των χωρών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επιμένει στις κυρώσεις εναντίον των κρατών που «αμαρτάνουν» δημοσιονομικά, ακόμη και αν αυτές έχουν εξοντωτικές συνέπειες για το βιοτικό επίπεδο των αντίστοιχων λαών και διαλυτικές επιπτώσεις για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Το δυστύχημα είναι όμως ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια «εκτροπή» στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά με την εξέλιξη της ίδιας της ΕΕ. Αυτή είναι η ΕΕ του 2010 και όχι άλλη. Ποτέ φυσικά η ιστορία δεν είναι μονόδρομος. Αν όμως κάποιος ονειρεύεται τη μετεξέλιξη της ΕΕ σε κάτι διαφορετικό, πρέπει να έχει και τον συσχετισμό δυνάμεων για να το κάνει

http://www.ethnos.gr.