Η ΚΙΝΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΕ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ

Tου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΙΖΕΛΟΥ Η Ιρλανδία, όπως ήταν αναμενόμενο, βαδίζει στον δρόμο που χάραξε η Ελλάδα. Η «τρόικα» επεξέτεινε την κατοχή της και σε δεύτερη χώρα της ευρωζώνης. Και το ΔΝΤ εγκαταστάθηκε για πολλά χρόνια μέσα στην Ευρώπη. Η Ιρλανδία θα δανειστεί από την «τρόικα» 85 δισ. ευρώ, με διάρκεια εξόφλησης 11 χρόνια. Που σημαίνει ότι τα μέτρα σκληρής λιτότητας θα είναι ηπιότερα από αυτά που εφαρμόζονται στη χώρα μας. Φαίνεται ότι και το ΔΝΤ και η ΕΕ κατανόησαν ότι τα σκληρά μέτρα, όταν τα λαμβάνεις και τα εφαρμόζεις με την πίεση του χρόνου, δεν αποδίδουν. Οι λαοί με την πολιτική λιτότητας πρέπει να έχουν και την ευκαιρία να συνέρχονται από το βαρύ φορτίο που κουβαλάνε.

Από μέρες τώρα είχε διαφανεί η πρόθεση της «τρόικας» να δώσει κάποιες ευχέρειες και στην Ελλάδα, όταν θα αρχίσει πλέον η χώρα μας να εξοφλεί το δάνειο. Στην Ιρλανδία η «τρόικα» θα παραμείνει μέχρι το 2022, δηλαδή την περίοδο 2011-2022. Η Ελλάδα δεσμεύτηκε με το Μνημόνιο να αρχίσει την εξόφληση του χρέους από το 2014 και μέσα σε 3 χρόνια. Δηλαδή μέχρι το 2017. Η πίεση του χρόνου για την Ελλάδα ήταν ασφυκτική. Και πρώτο το κατάλαβε αυτό το ΔΝΤ, το οποίο διά στόματος Τόμσεν είχε προαναγγείλει μια παράταση στην προθεσμία εξόφλησης του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Η καινούργια συμφωνία που σύναψε η «τρόικα» με την Ιρλανδία, δημιουργεί υποχρεώσεις για τη δική μας κυβέρνηση. Τώρα θα πρέπει οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν το Μνημόνιο από την αρχή. Και όχι να σκύβουν το κεφάλι χωρίς αντίρρηση στις υποδείξεις της «τρόικας» κομπάζοντας στο εσωτερικό ότι τάχα διεξάγουν σκληρές διαπραγματεύσεις. Η Ιρλανδία τους ξεπέρασε και απέδειξε ότι χειρίστηκε με περισσότερη σύνεση το πρόβλημά της. Πέρα από τις τύψεις που πρέπει να αισθάνεται ο κ. πρωθυπουργός και ο επί των Οικονομικών υπουργός του, δημιουργείται η υποχρέωση για την κυβέρνηση να καταφέρει να απαλύνει τον πόνο της λιτότητας. Δύο δέσμες υποχρεώσεων προκύπτουν για την κυβέρνηση: Να διαπραγματευτεί την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του δανείου που μας χορήγησε η «τρόικα». Αυτό το μήνυμα στέλνει η συμφωνία με την Ιρλανδία. Όμως πρέπει να το σκεφτεί πολύ. Η επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης σημαίνει παράταση της παρουσίας του ΔΝΤ στην ευρωζώνη και ειδικά στη χώρα μας. Το ΔΝΤ έχει κάθε συμφέρον να παρατείνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον χρόνο παραμονής του. Είναι ο δούρειος ίππος των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων παγκόσμιας εμβέλειας. Και ασφαλώς οι κερδοσκόποι επενδυτές της διεθνούς αγοράς, και οι άλλοι ενδιαφερόμενοι για την εξαθλίωση της εργατικής τάξης, έχουν κάθε συμφέρον να βρίσκεται στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη το ΔΝΤ με τις συνταγές του. Θα πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση να σταθμίσει σωστά τις επιπτώσεις από την παράταση της παραμονής της «τρόικας» στην Ελλάδα κατά 4 χρόνια ακόμη και μετά να καθορίσει τη στάση της. Είναι απαράδεκτο και εξοργιστικό να δέχεται η ελληνική κυβέρνηση χωρίς αντίρρηση τις όποιες εντολές των ξένων κέντρων αποφάσεων. Θα πρέπει η κυβέρνηση να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου και ειδικά αυτούς που αφορούν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και επίσης των δαπανών που αφορούν την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και την ανάπτυξη. Αυτό θα είναι το «κέρδος»! Με το Μνημόνιο και τους όρους που αυτό περιέχει δεν είναι δυνατόν (και το τονίζουμε για άλλη μια φορά) να ασκηθεί πολιτική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Όταν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι απορροφώνται από το κράτος δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ανάπτυξη, αλλά ούτε όμως και δημοσιονομική εξυγίανση. Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο πρέπει να κατανοήσουν ότι η πολιτική που ακολουθούν είναι αδιέξοδη και η Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να ανορθωθεί με αυτήν τη μεθοδολογία. Εκτός εάν είναι βαλτή η κυβέρνηση να διαιωνίσει την εδώ παρουσία του ΔΝΤ. Γιατί η πολιτική της κυβέρνησής του ακριβώς εκεί οδηγεί. Κόβει από μισθούς και συντάξεις για να πληρώνει συμβούλους και παρασυμβούλους των υπουργών και του πρωθυπουργού. Και οι θυσίες του ελληνικού λαού πάνε χαμένες. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Και τώρα θα αρχίσει να πληρώνει συμβούλους αποκρατικοποιήσεων, ντόπιους και ξένους, για να αποφασίζουν αυτοί, σε ποιους και με ποια τιμή θα εκποιείται η περιουσία του ελληνικού λαού. Και εν τω μεταξύ το δημόσιο χρέος έφτασε αισίως στα 330 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Στο μεταξύ η πραγματική οικονομία στενάζει κάτω από τη μείωση της κατανάλωσης, ιδιωτικής και δημόσιας, και από τη μείωση της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών που έχει προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας σε όλη την αγορά. Κάτω από τις συνθήκες αυτές είναι να απορεί κανείς από πού πηγάζει η κυβερνητική αισιοδοξία, ότι το 2012 θα αρχίσει η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Η επόμενη χρονιά δεν θα είναι απλώς δυσκολότερη από τη φετινή, θα είναι επαχθής τόσο για τον ελληνικό λαό, όσο και για την αναπτυξιακή πορεία της πραγματικής οικονομίας. Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί πράγματι από το 2013 να αρχίσει η οικονομική μας ανάκαμψη, θα πρέπει να πείσει την «τρόικα» να απαλύνει τους όρους του Μνημονίου. Βέβαια η μεταβολή επί το ευνοϊκότερο των όρων του Μνημονίου δεν συνιστά λύση. Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα δεσμά του Μνημονίου είναι η νέα πραγματικότητα στην ελληνική ζωή. Αυτήν την πραγματικότητα θα πρέπει η κυβέρνηση να καταφέρει να την απαλύνει όσο είναι δυνατόν, γιατί ουσιαστικά είναι δικό της δημιούργημα. Και δική της η ευθύνη για τους χειρισμούς. Εκείνο που πρέπει να προβληματίσει είναι η επιμονή της «τρόικας» για μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Και για ριζική μεταβολή των εργασιακών σχέσεων επί το δυσμενέστερο για τους εργαζόμενους. Και σαν δικαιολογία προβάλλεται η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. http://www.paron.gr/