«πέντε έλληνες στον Αδη»...

Α δ' αρετά βαίνει διά μόχθων

Εγραφε στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής η εκλεκτή συνάδελφος και μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, κυρία Φανή Πετραλιά: «Πότε

και πώς δημιουργήθηκε η ΕΣΗΕΑ; Το 1914 με αφορμή τον θάνατο ενός φτωχού δημοσιογράφου, τόσο φτωχού που ελλείψει χρημάτων έμεινε άταφος επί ημέρες.

Οι συνάδελφοί του έκαναν έρανο, τον έθαψαν και μετά την κηδεία μαζεύτηκαν σε ένα ξενοδοχείο της Ομόνοιας, όπου υπέγραψαν ένα πρόχειρο πρώτο πρωτόκολλο και την απόφαση για ίδρυση σωματείου που θα διεκδικούσε τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.

Μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν, πέρασε και η ΕΣΗΕΑ από τα σαράντα κύματα. Εγινε με τον καιρό η κλειστή Ενωση των «ολίγων κι εκλεκτών», η Ενωση διανοητών, διανοουμένων, αγωνιστών, ιδεολόγων, βολεψάκηδων, πολιτικάντηδων.

Εγινε η Ενωση απλών μεροκαματιάρηδων, αλλά και διαπλεκομένων.

Προσκάλεσμα συμβιβασμένων αλλά και προπύργιο ελεύθερων, ανιδιοτελών και ηρωικών δημοσιογράφων. Για πολλούς, απλώς και μόνον προθάλαμος για την είσοδο στον ΕΔΟΕΑΠ.

Τώρα, η ΕΣΗΕΑ αλλάζει. Γίνεται και σωματείο των ανέργων, των προλετάριων, των φτωχών και κατατρεγμένων εργατών του Τύπου.

Η ΕΣΗΕΑ, όπως πολλά σωματεία, ζει τη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της. Αντιμέτωπη με το Μέτωπο τρόικας - κυβέρνησης - εργοδοτών που ζητούν την μέχρι αφανισμού χρεωκοπία της. Αφού αποκτώντας την κατάργηση ή τη δραματική φαλκίδευση των συλλογικών συμβάσεων της στερούν τον κύριο λόγο ύπαρξής της, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Μετατρέποντάς την έτσι σε ένα είδος αδύναμου Επιμελητηρίου».

Η στήλη προσυπογράφει...

Και τώρα τι κάνω; απ' τον Μάνο Ελευθερίου κρατάω τον στίχο του και πετάω την ψήφο του; γίνεται; δυόμισι χιλιάδες χρόνια τώρα, αναπάντητο το ερώτημα...

*****

Σήμερα απεργούμε με λέξεις γραμμένες από χθες. Εναντίον εκείνων που πάνε να γυρίσουν τον κόσμο πίσω, πριν από το 1917, πριν από το 1793.

Καρτ ποστάλ νεκρών δικαιωμάτων η αρχή του 21ου αιώνα, γύρω μας δηλητηριώδεις αστειότητες που διαδίδονται με την ταχύτητα τηλεοπτικών διαφημίσεων -όπως αυτή η πικρή, πικρότατη καραμέλα της μετανάστευσης των νέων.

Ω ναι, δεκάδες νέοι κι ύστερα εκατοντάδες, στέκονται μπροστά στα μαρκούτσια των γκάλοπ (ωσάν ανύποπτοι κατάδικοι, στημένοι για εκτέλεση μπροστά απ' τα μάλινχερ) κι απαντούν «θα πάω στο εξωτερικό» -πού, αδερφέ μου; στη Γερμανία ή στην Ολλανδία; Ομως...

...και στην Ιρλανδία να πας, θα προκόψεις! Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι Ελληνες στο εξωτερικό όντως προκόβουν. Η εκτός Ελλάδας Ελλάδα πάει πιο καλά. Αλλά με την Ελλάδα εσωτερικού, τι γίνεται; Με την Ελλάδα εντός μας τι κάνουμε;

Δηλώσεις με φόντο την καφετέρια; ούτε καν ένα πικρό «μάνα θα πάω στα καράβια»...;

Αλλά, απ' την άλλη, ποιοι είμαστε εμείς οι νουνεχείς που νουθετούν τους νέους; Δεν είμαστε αυτοί που τους περιόρισαν τον ορίζοντα στα 600 ευρώ, τα γράμματα σε ένα ιδιόλεκτο απλώς χρηστικό και τα όνειρα σε ένα υστερικό άγχος του τι-θα-γίνω-τι-θα-κάνω;

Αλλη ελπίδα όμως απ' τους νέους που γίνονται γυναίκες και άντρες δεν υπάρχει.

Εμείς, οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως γενεών, με τα δεδομένα μας (εκφυλισμένα σε «προσωπικά δεδομένα») διαθέσιμα σε τράπεζες, μυστικές υπηρεσίες και σουβλατζίδικα είμαστε δεδομένοι για το σύστημα. Και οι Αβελ και οι Κάιν.

Το μάγμα, η λάβα για τη νέα αρχιτεκτονική (των ανθρώπων) είναι οι νέοι, το κομμάτι τους εκείνο που πιστεύει στο αδύνατο και περιέχει τους Αϊνστάιν, τους Πικάσο και τους Γκαγκάριν του εγγύς μέλλοντος.

Αυτούς τους άρχοντες, τις κόρες και τους κούρους ας περιμένουμε αντί τους βαρβάρους. Οι άρχοντες νέοι είναι η λύσις όχι οι βάρβαροι...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 30.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr