Η εργασία στην «γκιλοτίνα» του ΔΝΤ

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Σε ζούγκλα μετατρέπεται η αγορά εργασίας...

Άλλωστε είναι κοινώς αποδεκτό ότι «όπου περνά το ΔΝΤ χορτάρι δεν φυτρώνει»... Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη και περιλαμβάνει μια συντονισμένη επίθεση που εξελίσσεται ταυτοχρόνως σε τρία μέτωπα: Στο μέτωπο των αποδοχών, στο μέτωπο των απολύσεων και της διαιτησίας και –κατά τρίτον– στο μέτωπο των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών συμβάσεων. Η επιτυχία των στόχων της υπερ-κυβέρνησης του ΔΝΤ και της τρόικας είναι ήδη προδιαγεγραμμένη: Το έδαφος είναι ελεύθερο από τους σύγχρονους «Πεταίν» της κυβέρνησης, των υπαλλήλων-διαμεσολαβητών που «αντιστέκονται» μέσω των επικοινωνιακών τεχνασμάτων των ΜΜΕ. Είναι όμως ελεύθερο και από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν απωλέσει την αξιοπιστία τους και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, βυθισμένες επί χρόνια στον κομματισμό, στη συναλλαγή, στον κυβερνητισμό και –όχι σπάνια– σε μηχανισμούς διαπλοκής... Και τώρα, σ’ ένα έσχατο όριο απαξίωσης, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα πιέζονται να νομιμοποιήσουν τις επιλογές που οδηγούν τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση. Σε συνθήκες που παραπέμπουν ευθέως στο 19ο αιώνα... Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι, βρίσκονται σήμερα ανυπεράσπιστοι χωρίς πολιτικά και συνδικαλιστικά ερείσματα. Η προπαγάνδα, η οικονομική τρομοκρατία και η επιμέρους στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων εξελίχθηκε με χειρουργική ακρίβεια και εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Η ψυχολογική εξουθένωση, η τρομοκράτηση, αποτελεί το «έδαφος» για να προωθηθεί ο κοινωνικός κατακερματισμός και η τροφοδότηση ενδοκοινωνικών αντιθέσεων. Μετά ακολουθεί η μέθοδος του «σαλαμιού», όπου κάθε κοινωνική ομάδα χωριστά, αποδυναμωμένη από κοινωνικές συμμαχίες, τοποθετείται στο «κρεβάτι» του σύγχρονου Προκρούστη και «ακρωτηριάζεται» σύμφωνα με τα διεθνή standards του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για μια στρατηγική που εκπορεύεται από τις ΗΠΑ ως σύγχρονη έκφραση των πλέον σκοτεινών περιόδων που έζησε η Ευρώπη κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ΓΣΕΕ βρίσκεται διχασμένη, στα πρόθυρα της διάλυσης. Η κατάσταση αυτή δεν προκύπτει μόνον από τις προσωπικές συμπεριφορές ή την κομματική υποταγή της ηγεσίας της. Αποτελεί «προάγγελο» ιστορικών ανακατατάξεων που οδηγούν τους συνδικαλιστικούς θεσμούς σε πλήρη αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση. Η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, η αποδυνάμωση του θεσμού της διαιτησίας δεν αποτελούν απλώς μέτρα που κατευθύνονται κατά των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα πλήττεται συνολικά ο θεσμός της εργασίας, το συλλογικό υποκείμενο που συγκροτείται και αγωνίζεται στις παραγωγικές δομές και στους κοινωνικούς θεσμούς μιας κοινωνίας, ενός έθνους. Από τα συλλογικά υποκείμενα, τις συλλογικές συμφωνίες, μεταβαίνουμε στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, στο άτομο-εργαζόμενο που έχει απέναντί του τον εργοδότη, το κεφάλαιο, χωρίς τη θεσμική προστασία και μεσολάβηση ενός συλλογικού - συνδικαλιστικού θεσμού. Ο άνισος συσχετισμός δυνάμεων προδιαγράφει και τα αποτελέσματα... Ο κ. πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί παράγοντες, επιδιώκοντας να νομιμοποιήσουν τις επιλογές του Μνημονίου και να αποσπάσουν «δήλωση συναίνεσης» από τη ΓΣΕΕ, «έκαψαν» το χαρτί τους, οδήγησαν την πλειο ψηφούσα παράταξη αλλά και τον ίδιο το θεσμό σε πλήρη απαξία. Τα συνδικάτα, όπως και οι εργαζόμενοι, εξελίσσονται σε σύγχρονες «Ιφιγένειες», αποτελούν την καύσιμη ύλη για να προωθηθεί ο ολετήρας του Μνημονίου. Το πλέον εξοργιστικό γεγονός όμως αποτελεί «η θεατρική παράσταση» που παίζει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι «ανθίστανται» στην τρόικα, ότι «προασπίζουν» τα συμφέροντα των εργαζομένων... Η υποκρισία και τα ψέματα γίνονται με τον τρόπο αυτό όμως ακόμα πιο προκλητικά, ακόμα πιο χυδαία, αφού προέρχονται από τους ίδιους τους «νεκροθάφτες» των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 9/12/10