Ανασκ(ολ)όπηση 2010

Αγαπητό ημερολόγιο,
σε τρεις μέρες φτάνει στο τέλος του το 2010, ένα έτος που θα περάσει στην ιστορία με πολλά προσωνύμια, κανένα εκ των οποίων δε θα μας θυμίζει κατι ευχάριστο. Και όπως γίνεται παραδοσιακά στο τέλος κάθε χρόνου, έτσι και τώρα όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας, βάζουμε στη ζυγαριά τα υπέρ και τα κατά της χρονιάς και δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι θα είμαστε καλύτεροι το νέο έτος, υποσχέσεις που ξεχνιούνται μόλις συνέλθουμε από το αναπόφευκτο hangover της Πρωτοχρονιάς. Σκέφτηκα, λοιπόν, να κάνω μία ανασκόπηση της χρονιάς, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο blog μου, το οποίο αισίως συμπλήρωσε 4 χρόνια ζωής τον περασμένο Σεπτέμβριο. Για να δούμε, λοιπόν, τι θα έχω να θυμάμαι από το 2010.


ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
Ο Ιανουάριος είναι πάντα ο μήνας της μάταιας ελπίδας. Σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου, ελπιδοφόρου έτους, όμως πριν ακόμα παραδώσει τη σκυτάλη στον Φεβρουάριο είναι ήδη φανερό ότι η ελπίδα έχει ήδη πεθάνει. Τον Ιανουάριο του 2010 μάθαμε για το περίφημο σχέδιο της κυβέρνησης με τις αποδείξεις, που θα τις μαζεύαμε και θα σωζόμασταν και εμείς και το κράτος. Και πράγματι: “Σωθήκαμε”. Ακόμα, ο Ολυμπιακός απέλυσε τον Ζίκο από προπονητή με συνοπτικές διαδικασίες, όπως και τόσους άλλους στο παρελθόν (δε θα έπρεπε πια να αποτελεί είδηση κάτι τέτοιο),  ενώ δύο διαφημιστικές καμπάνιες ξεχώρισαν: Αυτή της Vodafone με τους αγωνιστές του ’21, που μνημονεύεται ακόμα ως μία από τις χειρότερες της σύγχρονης ιστορίας, και αυτή του ΒΗΜΑ FM, με διάφορους δημοσιογράφους σε αταίριαστους ρόλους (ακόμα γελάω με το “Γιάννης ο Κόκκινος”).
Φωτογραφία του μήνα:
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
Στα μάτια μου, ο Φεβρουάριος είναι για τους μήνες σαν το μικρότερο από 12 αδέρφια, που όμως καταφέρνει πάντα να κάνει κάτι και να αποσπά την προσοχή, παρά το μικρό του ανάστημα. Να, φέτος τον Φεβρουάριο έφτιαξα κάτι με το Photoshop, και μέχρι και στο Ράδιο Αρβύλα έπαιξε. Άσε που είχαμε και εκείνη τη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία για την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας από μετανάστες. Φυσικά, “γιορτάσαμε” πάλι τον Άγιο Βαλεντίνο, ενώ η πολύμηνη εμπειρία μου στην ανάγνωση αγγελιών εργασίας επιτέλους απέδωσε καρπούς – μπορεί να μη βρήκα δουλειά, αλλά τουλάχιστον έγραψα κάτι γι’αυτές.
Φωτογραφία του μήνα:
ΜΑΡΤΙΟΣ
Ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον Μάρτιο σαν μήνα. Αν δεν είχε και την 25η Μαρτίου, που είναι αργία, θα τον είχα σχεδόν στην ίδια μοίρα με τον βαρετό Αύγουστο. Πάντως, φέτος πήγαινε μια χαρά: Η οικονομική κρίση με ενέπνεε να  παίζω με το Photoshop ξανά και ξανά, η Τζούλια Αλεξανδράτου μας διασκέδαζε με τις περιπτύξεις της,  ενώ μια μίνι επανάσταση στην περιοχή μου με έκανε να νιώσω και πάλι ελπίδα ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει. Μια ελπίδα που χάθηκε και πάλι στο τέλος του μήνα, όταν σκοτώθηκε ο Αφγανός Χαμί Νατζάφι από βόμβα που βρήκε στα σκουπίδια, αφήνοντας ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο στον Απρίλιο.
Φωτογραφία του μήνα:
ΑΠΡΙΛΙΟΣ
Ο Απρίλιος είναι παραδοσιακά ο αγαπημένος μου μήνας, επειδή έχω γενέθλια – ναι, πολύ σοβαρό κριτήριο. Και φέτος τον Απρίλιο πήρα μία σημαντική απόφαση: Να γίνω επιτέλους ενεργός πολίτης. Το ξέρω πως άργησα λίγο, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Όπως συνήθως, Απρίλιο έπεσε και το Πάσχα, η μεγάλη, δακρύβρεχτη και ανθυγιεινή γιορτή της Ορθοδοξίας. Το μεγάλο γεγονός του μήνα, βέβαια, ήταν μάλλον και το γεγονός της χρονιάς: Η ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό του ΔΝΤ, γεγονός που μας έριξε στη μαύρη κατάθλιψη και επηρέασε ακόμα και τον Μπάτμαν.
Φωτογραφία του μήνα:
ΜΑΪΟΣ
Πολλά πράγματα συνέβησαν τον φετινό Μάιο. Πιο σοβαρό απ’όλα, ο θάνατος τριών αθώων ανθρώπων που αμαύρωσε μία από τις πιο μαζικές πορείες διαμαρτυρίας των τελευταίων χρόνων. Παράλληλα, είχαμε εξελίξεις σε ό,τι αφορά τη φοροδιαφυγή. Μάθαμε ότι ο Τόλης Βοσκόπουλος έχει να συμπληρώσει φορολογική δήλωση από την εποχή του “Αδέλφια μου, Αλήτες, Πουλιά” (ακόμα θα τον καταριέται η Άντζελα Γκερέκου, που έχασε το υπουργείο εξαιτίας του), ενώ αποκαλύφθηκε ότι ένας οδοντίατρος δήλωνε ετήσιο εισόδημα…300 ευρώ! Και μέσα σ’όλα αυτά είχαμε και την Eurovision, την οποία ως συνήθως παρακολουθήσαμε με θρησκευτική ευλάβεια, ποντάροντας στον Άγιο Σάκη.
Φωτογραφία του μήνα:
ΙΟΥΝΙΟΣ
Όταν κάτι συμβαίνει μία φορά στα τέσσερα χρόνια, το περιμένεις πώς και πώς, παθαίνεις σύνδρομο στέρησης και τρελαίνεσαι όταν επιτέλους ξεκινάει. Κρίμα που το φετινό Μουντιάλ μας απογοήτευσε όλους. Πάλι καλά που τουλάχιστον η Ελλάδα πέτυχε μία νίκη και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Κατά τ’άλλα, το μόνο που μου έμεινε από το Μουντιάλ είναι κάτι κείμενα που έγραψα εδώ κι εκεί. Στο μεταξύ, από αυτά που ακούγαμε πιστέψαμε για λίγο ότι κάποιος θα έμπαινε φυλακή για το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens, αλλά ήμασταν πολύ αφελείς, προφανώς. Άσε που ο πρώτος που θα έπρεπε να έχει μπει στη φυλακή όχι μόνο ήταν ελεύθερος, αλλά περνάει και μια χαρά. Α, μην ξεχάσω επίσης ότι Ιούνιο ξεκίνησα να γράφω αυτό το ημερολόγιο – να μου το θυμίσεις τον επόμενο Ιούνιο, να σου φέρω δώρο γενεθλίων.
Φωτογραφία του μήνα:
ΙΟΥΛΙΟΣ
Θα σου μιλήσω ανοιχτά: Δεν έχω ιδέα τι συνέβη στον κόσμο τον Ιούλιο του 2010. Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει κάποιο πυρηνικό ολοκαύτωμα και εγώ να μην έχω πάρει χαμπάρι, αφού εκείνο τον μήνα δούλεψα σαν πωλητής σε μία εταιρεία, προωθώντας μία υπηρεσία από πόρτα σε πόρτα. Πέρασα όχι μία, αλλά δύο συνεντεύξεις για να πάρω τη δουλειά. Φαινόταν πολύ ελκυστική, η πληρωμή γινόταν σε ποσοστά από τις πωλήσεις και γενικά έμοιαζε ένας εύκολος τρόπος να βγάλω κάποια χρήματα. Όταν, όμως, στην εικοστή μέρα είχα κάνει μόλις μία πώληση, τα παράτησα. Τι να κάνω, δεν έχω αυτό το ταλέντο, όπως συνειδητοποίησα κατόπιν εορτής.
Φωτογραφία του μήνα:
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Όπως σου είπα, ο Αύγουστος είναι πολύ βαρετός μήνας για έναν άνεργο. Ούτε διακοπές, ούτε κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, ούτε κανένας να μιλήσεις (φεύγουν όλοι διακοπές), ούτε ξεκούραση (από τι να ξεκουραστείς;), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει και 40 βαθμούς υπό σκιάν. Δράμα. Καλά λένε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Πάλι καλά που μπορείς να δεις και καμιά ταινία να περάσει η ώρα. Επίσης, ωραίο είναι και όταν όλοι οι άλλοι, οι εργαζόμενοι, φεύγουν από το σπίτι και πάνε να ξεκουραστούν, αφήνοντας εσένα, τον ξεκούραστο, να φυλάει τα κατοικίδια και τα φυτά στο μπαλκόνι. Κι έτσι πρωταγωνιστείς στο δικό σου Home Alone, όπου μερικές φορές ο “κακός” δεν είναι ένας διαρρήκτης, αλλά ένα δαιμονισμένο πλυντήριο.

Φωτογραφία του μήνα:
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Μαζί με το φθινόπωρο, επιστρέφει και η ζωή. Βέβαια, κάποιες φορές η ζωή είναι ακόμα χειρότερη – για παράδειγμα, όταν έχεις να πας σε κάποιον γάμο. Και δεν εννοώ γάμο κυριλέ, με Σελίν Ντιόν και Γουίτνι Χιούστον, αλλά για γάμο χωριάτικο, με κλαρίνα και τουμπερλέκια. Άλλες φορές, πάλι, προκύπτουν μονοήμερες εκδρομές σε πόλεις που μπορεί να μην είναι και οι πιο όμορφες του κόσμου, όμως είναι πάντα μία ενδιαφέρουσα αλλαγή παραστάσεων – στην προκειμένη περίπτωση, στη Λαμία. Στο μεταξύ, μετά από δύο μήνες στην ανεργία, οι αρνητικές συνέπειες είναι φανερές: Τα περιττά κιλά που είχα χάσει με την καθημερινή ορθοστασία όχι μόνο επέστρεψαν, αλλά έφεραν και την παρέα τους για φαγητό. Και δεν είναι κι εύκολο πράγμα να αρχίσεις δίαιτα.
Φωτογραφία του μήνα:
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο φετινός Οκτώβριος ήταν ένας μήνας που με σημάδεψε όσο κανένας άλλος τη χρονιά που μας πέρασε. Και να σκεφτείς ότι ξεκίνησε τόσο καλά, όταν με φώναξαν για ένα interview σε έναν μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό, όπου είχα στείλει βιογραφικό. Εκεί άκουσα πράγματα που δε μου άρεσαν, αλλά ήταν αλήθεια. Λίγες μέρες αργότερα, έπιασα δουλειά – δεν ήταν η δουλειά των ονείρων μου, βέβαια, αλλά ήταν μια δουλειά, και κάτι τέτοια είναι δυσεύρετα στην εποχή μας. Ωστόσο, τα χρήματα δεν ήταν απλά λίγα – ήταν φρικτά. Τόσο φρικτά, που δε λυπήθηκα σχεδόν καθόλου όταν με απέλυσαν επειδή έγραψα στο blog μου πόσο φρικτά ήταν. Σοκαρίστηκα, έπεσα σε απόγνωση για την κατάντια του δημοσιογραφικού κλάδου, αλλά δε λυπήθηκα για το κελεπούρι που έχασα.
Φωτογραφία του μήνα (τι ειρωνεία):
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Το σημαντικότερο γεγονός του μήνα ήταν, σαφώς, οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, από τις οποίες προσωπικά απείχα, κυρίως λόγω απόστασης, αλλά και εν είδει αποδοκιμασίας. Τα αποτελέσματα των εκλογών μας εξέπληξαν όλους: Καμίνης και Μπουτάρης έκαναν την ανατροπή και κέρδισαν τους Δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης αντίστοιχα, κάτι που στην Ελλάδα ισοδυναμεί με θαύμα. Όμως εμένα άλλα πράγματα με ενδιέφεραν. Βλέπεις, τον Νοέμβριο ξεκίνησα να ασχολούμαι με τους Atenistas, και μάλιστα συμμετείχα σε τρεις δράσεις εκείνο το μήνα: Στο άναμμα των ρεσώ στην Πλατεία Κοτζιά, στην νυχτερινή βόλτα στα στενά της Αθήνας, και στον καθαρισμό της παραλίας πίσω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (θα μπορούσε να λέγεται και παραλία Σκουπιδιού και Μπίχλας). Κάτι μου λέει πως έχουμε να δούμε πολύ ωραία πράγματα ακόμα από τους atenistas στο μέλλον.
Φωτογραφία του μήνα:
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
Η πορεία του Δεκεμβρίου κάθε χρόνο από το 2008 και μετά είναι προδιαγεγραμμένη: Ξεκινάει με οργή στις εκδηλώσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και καταλήγει στην αναπόφευκτη χαρωπή αποχαύνωση των Χριστουγέννων.  Ενδιάμεσα, εμάς τους άνεργους μας πιάνει και μια εμβόλιμη μελαγχολία, μέρες που είναι. Και να που φτάσαμε στο τέλος κι αυτού του χρόνου. Και, όπως και το 2009, όπως και το 2008, και κατά πάσα πιθανότητα όπως και κάθε “πέρσυ” από τότε που αρχίσαμε να μετράμε τις χρονιές, ευχόμαστε στο 2010 να πάει στα τσακίδια και να έρθει στη θέση του το 2011, που θα υποδεχθούμε ως Μεσσία, μόνο και μόνο για να το στείλουμε πάλι στα τσακίδια του χρόνου τέτοιες μέρες. Αυτή είναι η μοίρα του Δεκέμβρη, μάλλον.
Φωτογραφία του μήνα:
Και κάπως έτσι τελειώνει η ανασκόπηση του 2010, με την ελπίδα ότι το 2011 θα μας αφήσει καλύτερες αναμνήσεις. Καληνύχτα και να θυμάσαι πάντα τα τέσσερα είδη τριγώνων: Ισοσκελή τρίγωνα, ισόπλευρα τρίγωνα, σκαληνά τρίγωνα και τρίγωνα κάλαντα.
(μη μου πεις για τα τρίγωνα Πανοράματος, αυτά δε μετράνε. Είναι ισοσκελή.)

http://www.theinsider.gr