H αντίσταση στα ληστρικά μέτρα: Γαλλία και Ελλάδα

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ενώ ο Γαλλικός λαός, για άλλη μια φορά, έδειξε πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι κοινοβουλευτικές «Χούντες» που αγνοούν τη λαϊκή βούληση, η δική μας Χούντα κάνει ακόμη και...εκλογικές εκστρατείες για τους δημοτικούς υποψηφίους της, ενώ τα εγκώμια και τα παράσημα από την υπερεθνική και τη ντόπια ελίτ διαδέχονται το ένα το άλλο. Και αυτό, χάρη όχι μόνο στους επαγγελματίες πολιτικούς που «τη δουλειά τους κάνουν», και τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ, αλλά κυρίως, χάρη στους εγκάθετους τoυ ΠΑΣΟΚ στα συνδικάτα που, αντίθετα με τα Γαλλικά, ευνούχισαν όλους αυτούς του μήνες κάθε αποτελεσματική λαϊκή αντίσταση. Όμως, οι ελίτ μόνο αυτή την αντίσταση τρέμουν, όπως γίνεται φανερό και από προχθεσινό αποκαλυπτικό άρθρο των Financial Times[1] που... οικτίρει τον Γαλλικό λαό γιατί δεν έβαλε μυαλό όπως ο Ελληνικός και καταλήγει ότι μόνο αν οι αγορές χρησιμοποιήσουν ανάλογο φάρμακο όπως στην Ελλάδα, και προκαλέσουν και εκεί μια «ξαφνική» κρίση σαν τη δική μας, θα πεισθούν οι Γάλλοι για τη σοφία του Θατσερικού αποφθέγματος, που αγκάλιασε και η Χούντα του «Γιωργάκη», ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Έτσι, οι ελίτ κάνουν πια ωμό το συμπέρασμά τους ότι «μόνο μια απειλή είναι αποτελεσματική» επειδή «δουλεύει» και όσον αφορά στον λαό: η απειλή χρεοκοπίας. Πράγμα που κάνει φανερό ότι αυτή τη στιγμή ή θα νικήσουν οι ελίτ και οι προνομιούχοι ή τα λαϊκά στρώματα. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Στη Γαλλία, τα λαϊκά στρώματα παίζουν ρόλο μπροστάρη για όλη την Ευρώπη και αν καταφέρουν να δείξουν στις ελίτ ότι ακόμη και στη «δημοκρατία» τους δεν μπορούν να ανατρέπουν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών χωρίς να έχουν τη παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, τότε το μήνυμα της μαζικής αντίστασης, για το οποίο τρέμουν σήμερα οι ελίτ, θα επεκταθεί παντού, ήδη φθάνοντας ακόμη και στη συντηρητική Βρετανία.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι στο μεταξύ δημιουργούνται ποικίλες μορφές διαστρεβλωμένης «αντίστασης», οι οποίες συνήθως αναφέρονται στα «ατομικά δικαιώματα» και ελευθερίες (την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης) και ποτέ στο ίδιο το σύστημα που γεννά τις απώτερες αιτίες της καταπίεσης και που άλλοτε παρέχει, ενώ άλλοτε αποσύρει, ελευθερίες και δικαιώματα ανάλογα με τις περιστάσεις και τα συμφέροντα των ελίτ που το διαφεντεύονται ―πάντα για χάρη του «εθνικού συμφέροντος»! Έτσι, σήμερα λαϊκά στρώματα σε όλη την Ευρώπη στρέφονται κατά των μεταναστών αντί να στραφούν κατά των ελίτ που δημιούργησαν το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, μάλιστα, διάφοροι θρασύδειλοι ανεγκέφαλοι καταφεύγουν και στη φυσική βία εναντίον ανυπεράσπιστων μεταναστών, ενώ οι ίδιοι «κάθονται σαν κότες» όταν η Χούντα με τα ληστρικά μέτρα της τους πετσοκόβει τις δουλειές, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους για «να σωθεί η Πατρίς» ―δηλαδή, οι Τράπεζες που μας δάνειζαν (με το αζημίωτο βέβαια!) για να διατηρείται η αναπτυξιακή «φούσκα», που δημιούργησαν οι ίδιες ντόπιες και ξένες ελίτ! Από την άλλη μεριά, άνθρωποι του «πνεύματος και της Τέχνης» που ενώ (κατά κανόνα) δεν τολμούν, όχι να ηγηθούν παλλαϊκού αγώνα κατά της Χούντας, αλλά ούτε καν να κόψουν κάθε είδους σχέση με τα μέλη της και τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες και παρατρεχάμενους που την στηρίζουν, δεν έχουν δισταγμό να γίνουν ηρωικοί μπροστάρηδες σε αγώνες για την... υπεράσπιση του ιερού τους δικαιώματος να καπνίζουν «όπου γουστάρουν» για να μην καταπιέζεται η «ελευθερία» τους...

Αλλά, εάν η Χούντα στην Ελλάδα κατάφερε με την αποφασιστική βοήθεια των εγκαθέτων της στα συνδικάτα να «σαλαμοποιήσει» και να αδρανοποιήσει το κίνημα κατά των ληστρικών μέτρων, υπάρχει ένα κίνημα που ιστορικά δεν ήταν ελέγξιμο από κομματικούς εγκαθέτους, όπως το έδειξε επανειλημμένα σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο και τελευταία τον Δεκέμβρη του 2008: το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, το οποίο σήμερα θα μπορούσε να παίξει τον ίδιο ρόλο καταλύτη όπως και παλαιότερα. Ιδιαίτερα όταν η Χούντα προχωρά ακάθεκτη σε άλλη μια από τις «τομές» της που, όπως όλες οι άλλες, έχει πραγματικό στόχο την πλήρη «αγοραιοποίηση» της παιδείας. Δηλαδή, στη δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς σε αυτή και την σύνδεση της γνώσης και της έρευνας με τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια της αγοράς, αναιρώντας ουσιαστικά τον ίδιο τον χαρακτήρα της παιδείας σαν «κοινού αγαθού» που έχει στόχο την ίδια τη γνώση και την έρευνα, αλλά και το γενικό συμφέρον. Και, φυσικά, ούτε το γενικό συμφέρον ούτε η γνώση και η έρευνα έχουν καμιά σχέση με τον «μπεζαχτά» των δυνάμεων της αγοράς και τις «μπίζνες» που, σύμφωνα με τον Νόμο-Πλαίσιο, θα είναι τυπικά και ουσιαστικά το απώτατο κριτήριο για την αξιολόγηση των διδακτικών και ερευνητικών προγραμμάτων...

---

[1] Gideon Rachman, “Defiant France ignores the abyss,” Financial Times (18/10/2010).http://www.ft.com/cms/s/0/dfdd9cac-db00-11df-a870-00144feabdc0.html