Η μεγάλη απόδραση του Γιώργου

Η άμεση εκλογή των Περιφερειαρχών και των περιφερειακών συμβουλίων, θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία για την πολιτική ανανέωση και τη διοικητική ανασύνταξη της χώρας, για τον εξορθολογισμό του οικονομικού σχεδιασμού και της εκτέλεσης των έργων περιφερειακής ανάπτυξης και υποδομής. Θα μπορούσε να γίνει ο μοχλός της πραγματικής επανίδρυσης του κράτους, με όρους του 21^ου αιώνα, παρά την οικονομική κρίση, και, κυρίως λόγω αυτής.

Όμως, η εθνική αυτή φιλοδοξία, και κυρίως αναγκαιότητα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα εκπληρωθεί στις πρώτες τούτες, τόσο κρίσιμες και χρονικά τόσο καίριες «αυτοδιοικητικές» εκλογές. Περιφερειακοί ηγέτες εμπνευσμένοι και ικανοί να εμπνεύσουν, προικισμένοι με πολλά ταυτοχρόνως ταλέντα, γνώσεις και ικανότητες, με καλλιέργεια και κοινωνική ευαισθησία, με όραμα, φιλοδοξία και δύναμη ανατροπής του «παλιού», για ένα «καινούριο» ελπιδοφόρο και ασυμβίβαστο, δεν φάνηκε να είναι η πλειοψηφία των υποψηφίων. Μακάρι να αποδειχθεί στην πράξη ότι περισσότεροι είναι οι Άξιοι, από εκείνους που το άφησαν να φανεί προεκλογικά.

Δεν αναφέρομαι εδώ στην  εκλογή των οργάνων της πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τους δημάρχους. Τόσο το σχέδιο «Καλλικράτης» όσο και, πριν από αυτό, το σχέδιο «Καποδίστριας» με το οποίο άρχισε το κακό, ήταν και είναι μνημεία «αρνητικής φαντασίας». Αυτό όμως το θέμα απαιτεί μια άλλη, αυτοτελή και σε βάρος ανάλυση.

Και ο «περιφερειακός Καλλικράτης» είναι και αυτός μια υποκριτική και διαστρεβλωτική ψευδομεταρρύθμιση. Ότι οι Περιφερειάρχες είναι ορθό να εκλέγονται, είναι δεδομένο και σχεδόν αυτονόητο. Βέβαια, στην πραγματικότητα διατηρούνται ως ψευδονομάρχες, εκείνοι που θα αποκαλούνται Αντιπεριφερειάρχες. Προστίθενται και οι (αναγκαίοι άλλωστε) «κρατικοί» Περιφερειάρχες, δηλαδή όσοι θα αρκούσε να είναι οι αιρετοί.

Δεκατρείς Περιφέρειες, από τις οποίες η μία με το 40% του πληθυσμού και οι 12 με το υπόλοιπο 60!. Αυτή κι αν είναι ριζική διοικητική αναδιάθρωση της χώρας.

Μόνο ένα λιτό κράτος μπορεί να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τη «λιτότητα» αλλά και τη διαφθορά, τη μητέρα κάθε κακού. Δηλαδή, ένα κράτος με απλές και ολιγοπρόσωπες δομές, με διαφανείς διαδικασίες, με απλά και κατανοητά νομοθετικά και ρυθμιστικά κείμενα, με χαμηλού κόστους προσφερόμενες υπηρεσίες.

Η αποτελεσματικότητα, δεν συναρτάται πάντοτε με το κόστος. Αντίθετα, το υψηλό λειτουργικό κόστος του κράτους και των υπηρεσιών του, είναι ο δείκτης της αναποτελεσματικότητάς του. Οι Περιφέρειες θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι το «μοντέλο», το πρότυπο για τη συνολική επανίδρυση του κράτους, πάνω σε μια παρόμοια λογική. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Βέβαια, είναι περίπου εκτός θέματος κάθε συζήτηση περί Αυτοδιοίκησης, αυτοδιοικητικών εκλογών, περί Περιφερειαρχών και δημάρχων, μετά από την απόφαση του Γ.Α. Παπανδρέου να εκβιάσει την «αυτοδιοικητική ψήφο» των πολιτών, με την απειλή της δραπέτευσής του από την ευθύνη της περαιτέρω διαχείρισης του Μνημονίου, με τη διαδικασία των εθνικών εκλογών.

Παρόλα ταύτα, οι Περιφερειάρχες και οι αντιπεριφερειάρχες, οι δήμαρχοι και οι άλλοι αιρετοί, θα μας μείνουν, ακόμη και όταν ο κ. Παπανδρέου θα έχει εγκαταλείψει τη χώρα και το Μνημόνιο που της «φόρεσε». Προσοχή λοιπόν στην επιλογή, γιατί με αυτούς θα πορευτούμε μέχρι τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.

statesmen