Η αχίλλειος πτέρνα της κυρίας Μπακογιάννη

του Γιάννη Τριάντη Τι εισκομίζει στην πολιτική σκηνή το νεοπαγές κόμμα της κυρίας Μπακογιάννη; Ποιο είναι το υλικό του, ανθρώπινο (σε επίπεδο στελεχών) και ιδεολογικό; Ποια στοιχεία το διαφορίζουν από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό και τα σημερινά πολιτικά μορφώματα;

Πρόκειται για προσωποπαγές κόμμα, το οποίο αντιδιαστέλλεται από τα ειωθότα, ανεφύη ως κίνημα από ορατή κοινωνική δυναμική, ή στηρίζεται σε παλιές μεθόδους (αποσκιρτήσεις βουλευτών, αποστασία κτλ.) και δοκιμασμένους τρόπους υποστήριξης, όπως είναι οι προσβάσεις στο σύστημα της διαπλοκής και, ως εκ τούτου, η καταιγιστική προβολή από τα μίντια; Από Διός άρξασθε: Αρκετοί δημοσιολόγοι και σχολιαστές προέβλεψαν ότι οι μηδενισμένες, μετά την ήττα της από τον Σαμαρά, ελπίδες της κυρίας Μπακογιάννη να παίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα, την οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στη σύμπηξη νέου κόμματος. Δηλαδή, δεν ήταν απλώς η ιδιοσυγκρασία της, ούτε η περιφρόνηση προς τη λαϊκή ετυμηγορία που την οδηγούσε στην οδό αυτή. Ήταν κυρίως ο σβησμένος ορίζοντας που είχε μπροστά της: Με τον Σαμαρά υποψήφιο πρωθυπουργό, την ενδεχόμενη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ και τη διαδοχή στην εξουσία από το ΠΑΣΟΚ –εξελίξεις πολύ πιθανές με βάση το δεδομένο και την προϊστορία της εναλλαγής των δύο «μεγάλων» κομμάτων στην εξουσία– η κυρία Μπακογιάννη δεν είχε απολύτως καμία τύχη. Μοναδική διέξοδος, το νέο κόμμα, όπερ και εγένετο... Υπήρχε εξαρχής ένα μεγάλο πρόβλημα για τη φιλόδοξη πρώην υπουργό. Επ’ ουδενί ήθελε να συνδυαστεί η έξοδός της από τη ΝΔ με τη δυσώνυμη «αποστασία» η οποία βαρύνει καταθλιπτικά την οικογενειακή πολιτική της ιστορία. Υπήρχε, όμως, μια εύκολη διέξοδος: να βρεθεί ένα άλλοθι που θα αποτελέσει τη βάση για τη διαγραφή της, για να μην επιβαρυνθεί και η ίδια με το στίγμα της αποστασίας. Ε, ήταν εύκολο να βρεθεί! Και να μην υπήρχε η υπόθεση του Μνημονίου, κάτι θα έβρισκε η κυρία Μπακογιάννη. Ακόμη κι αν επρόκειτο για τη χωρίστρα ή τα γυαλιά του κ. Σαμαρά... Εγένετο «κίνημα», λοιπόν. Έστω και ως πλαστική απομίμηση της κινηματικής δυναμικής, η οποία διέκρινε το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως τι εισκομίζει στην πολιτική σκηνή το νέο αυτό μόρφωμα; Ιδεολογικά, απολύτως τίποτε το καινόν! Ένα μείγμα νεοφιλελεύθερων θέσεων, όπως αυτές που υποστηρίζει έκπαλαι ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, και επιλογών όπως αυτές που υλοποιεί το ΠΑΣΟΚ του κ. Γ. Παπανδρέου. Με άλλα λόγια, έναν καθεστωτικό ρεαλισμό, απόλυτα συμβατό με τις θέσεις του ΣΕΒ, της διαπλοκής, των τραπεζών και του Μνημονίου. Οφείλει να πει κανείς ότι η κυρία Μπακογιάννη δεν μασάει τα λόγια της επ’ αυτού, ούτε ντύνει τον ωμό κυνισμό της με φιλολαϊκές φλυαρίες. Το καθεστωτικό πρόσημό της είναι ευκρινές... Το δεύτερο ερώτημα: Ποιο είναι το ανθρώπινο υλικό σε επίπεδο στελεχών και σε τι διαφορίζεται από τα υφιστάμενα κόμματα, σχετικά με τις μεθόδους συγκρότησης του κόμματος και την εν γένει δραστηριότητά του; Παλιά μου τέχνη κόσκινο, θα μπορούσε να πει κανείς, δίχως διόλου να αδικήσει την πραγματικότητα. Κατά τούτο, τελεί εν δικαίω η ΝΔ που μιλάει για το DNA της αποστασίας, όσο κι αν διαρρηγνύει τα ιμάτιά της η κυρία Μπακογιάννη, ξορκίζοντας ρητορικά το παρελθόν. Οι μέχρι τώρα αποσκιρτήσεις βουλευτών, καθώς και οι αναμενόμενες, διακρίνονται για τον δοκιμασμένο, παλιό τρόπο της κλασικής αποστασίας, παρά τις φιοριτούρες περί του αντιθέτου. Όμως το κορυφαίο στοιχείο αυτής της μικροπολιτικής και μικροπολιτικής συμπεριφοράς είναι η πεισματική άρνηση των αποσκιρτησάντων να παραιτηθούν του βουλευτικού τους αξιώματος. Κουτοπόνηρη τακτική, πολιτικά ανήθικη... Πάντως, μια ματιά στο ανθρώπινο υλικό που έχει δίπλα της στην αφετηρία η κυρία Μπακογιάννη είναι αποκαλυπτική παλαιοκομματικών δεσμών, παντοειδών εξαρτήσεων και οξειδωμένων αντιλήψεων. Τι άλλο συνιστά η παρουσία του γνωστού κυρίου Μαρκογιαννάκη, κλασικού εκπροσώπου της παρωχημένης, πελατειακής λογικής του κ. Κιλτίδη, συγγενούς του ΛΑΟΣ, των ξεχασμένων κ. Καλού και Κοτσώνη (αξιωματούχου της κυβέρνησης Σημίτη!), καθώς και άλλων, ξεπερασμένης νοοτροπίας στελεχών της Δεξιάς; Η αρχηγός του νέου κόμματος επικαλείται και προβάλλει πλειάδα νέων και άφθαρτων στελεχών, που δεν προέρχονται, όπως λέει, από κομματικά ενδιαιτήματα. Ο ισχυρισμός μένει να αποδειχθεί στην πράξη. Διότι η επιστράτευση κοινωνικών δρώντων χωρίς κομματικούς δεσμούς δεν συνιστά αυταξία. Πάντως, μια προσεκτική ματιά στα ονόματα κάποιων «επωνύμων» πιστοποιεί ότι αποτελούν πρώτης τάξεως καθεστωτικές βακτηρίες... Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι η κυρία Μπακογιάννη, παιδιόθεν μυημένη στα μυστικά της παρα-μικρο-πολιτικής, διατηρεί, όπως και ο πατέρας της, εξαιρετικές σχέσεις με τη διαπλοκή και τα ΜΜΕ. Αν προσπεράσουμε όσα διακινούνται ως φήμες για ποικιλωνύμους παράγοντες που την υποστηρίζουν και σταθούμε στην προβολή που απολαύει από τα ΜΜΕ, θα δούμε ότι μέσω της προβολής αυτής μπορεί άνετα να βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα και να προσπερνάει εύκολα μερικούς σκοπέλους! Όπως, φερ’ ειπείν, την ξαφνική αφοσίωσή της στις συμμαχικές κυβερνήσεις! Θέση κατάφωρα αντίθετη με όσα, πεισματικά και με συνέπεια, υποστήριζε επί σειράν ετών η αρχηγός της Δημοκρατικής Συμμαχίας... Ευφυής ούσα, δεν χρειάστηκε να ψάξει για επιχειρήματα που –νομίζει ότι– νομιμοποιούν την αιφνίδια μεταμόρφωσή της: Επικαλείται το –οπωσδήποτε αναφαίρετο– δικαίωμα στο αναθεωρείν, το οποίο ενισχύει με ρητορικές διαβεβαιώσεις ότι στέκεται αυτοκριτικά έναντι ορισμένων επιλογών, απόψεων και συμπεριφοράς του παρελθόντος της. Εύκολος και ανέξοδος δρόμος! Όμως πάσχει ως νομιμοποιητική πλατφόρμα γόνιμης αλλαγής σ’ ένα κρίσιμο σημείο: Κανένας άνθρωπος δεν μεταμορφώνεται αιφνιδίως σε κάτι άλλο. Κανένας δεν αλλάζει μέσα σε μια νύχτα. Το αναθεωρείν, για να είναι γόνιμο και κυρίως πειστικό, προϋποθέτει μακρά πορεία σταδιακής διαφοροποίησης. Στις θέσεις και στη συμπεριφορά. Στις αντιλήψεις και στο ήθος. Αλήθεια, είναι ικανή να επικαλεστεί κάτι τέτοιο η κυρία Μπακογιάννη, όταν τα στοιχεία που σήμερα απορρίπτει και μέμφεται τη συνόδευαν μέχρι και προ ολίγου – απτά, συγκεκριμένα και διαπιστωμένα; Είναι προφανές ότι η αρχηγός της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» επένδυε στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων και στοχεύει πρωτίστως στην ανάσχεση της δυναμικής που αναπτύσσει η Νέα Δημοκρατία. Το δεύτερο, δηλαδή η ανακοπή της πορείας του Σαμαρά προς την εξουσία, ανοίγει τον δρόμο προς το πρώτο: την συμμετοχή της κυρίας Μπακογιάννη σε κυβερνήσεις συνεργασίας και την πολιτική της διάσωση... Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τίποτε δεν αποκλείεται. Ούτε η επίπλευση της κυρίας Μπακογιάννη ούτε η ανάληψη της εξουσίας από τον Σαμαρά ούτε καν η εκ νέου επικράτηση του Γ. Παπανδρέου. Όμως ένα στοιχείο θα βαρύνει σημαντικά και ενδεχομένως να κρίνει τις επόμενες εκλογές. Είναι οι ολέθριες, διαλυτικές για την κοινωνία επιπτώσεις του Μνημονίου. Και εδώ βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα της κυρίας Μπακογιάννη. www.paron.gr