Στο νοσοκομείο για τροφή και στέγη

Της ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ

«Με την απελπισία τους, το αδιέξοδό τους, την αγωνία τους για το τι μέλλει γενέσθαι καταφεύγουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής στο Δαφνί κάθε μέρα συνάνθρωποί μας. Επικαλούνται όλα αυτά που νιώθουν, αφού δεν μπορούν απλά να ζητήσουν τροφή και στέγη. «Πού να βρώ τώρα δουλειά; Μου έκαναν έξωση. Δεν ξέρω τι να κάνω», λένε».

«Ανθρωποι καταβεβλημένοι, καταπονημένοι και οργανικά διαλυμένοι που δεν έχουν φάει μέρες, ταλαιπωρούνται στα παγκάκια, περιμένουν στην εφημερία του νοσοκομείου. Δεν είναι ψυχασθενείς. Είναι "παράπλευρη απώλεια" της οικονομικής κρίσης». Η αποκάλυψη της Ε. Σιούτη, ψυχιάτρου στο ΨΝΑ στο Δαφνί, σκληρή για μια πολιτεία που αυτοδιαφημίζεται για την κοινωνική πολιτική της!

«Ο πολλαπλασιασμός των ανθρώπων, οι οποίοι παρουσιάζονται στα εξωτερικά ιατρεία των μεγάλων ψυχιατρικών κλινικών, είναι μια διάσταση της οικονομικής κρίσης που πρέπει να μας αφυπνίσει..... Ανθρωποι που δεν είναι ψυχασθενείς, αλλά πάσχουν εξαιτίας της φοβερής υλικής ανέχειας, θέλουν να εισαχθούν αν είναι δυνατόν σε μια ψυχιατρική κλινική για να έχουν στέγη και τροφή. Παρατηρούμε μια συμφόρηση στα εξωτερικά ιατρεία των ψυχιατρικών νοσοκομείων» λέει στην «Ε» ο Νίκος Τζαβάρας, ψυχαναλυτής, καθηγητής Ψυχιατρικής, πρόεδρος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.

Είναι άτομα 40, 45, 50 - 65 ετών, Ελληνες. Οχι μετανάστες. «Οι μετανάστες μπαίνουν στα ψυχιατρικά ιδρύματα πάντα λόγω σοβαρής ψυχοπαθολογίας. Δεν θα έρθουν με αίτημα στέγη και τροφή, διότι λειτουργούν μεταξύ τους σαν νομάδες -μπορεί να έχει ο ένας σπίτι και να μένουν 20 μαζί του» σημειώνει η Ε. Σιούτη.

Ρυπαροί, αφυδατωμένοι, εξαντλημένοι, περιμένουν κάποιος να τους τραβήξει από το αδιέξοδο. «Δεν αντέχεις να το ζεις αυτό, να το διαχειριστείς ο ίδιος. Λειτουργείς με απόλυτα ανθρώπινα κριτήρια, γιατί με αμιγώς επιστημονικά δεν θα έπρεπε να μπεις στη διαδικασία να κάνεις εισαγωγή.

»Τους εξασφαλίζω περίθαλψη, μα δεν μπορώ νοσηλεία. Τη στιγμή που έχω αναπτυγμένα 10-15 ράντσα δεν μπορώ παρά να τους κρατήσω για δύο, τρεις, πέντε μέρες. Δεν είναι δυνατόν να μείνουν σ' ένα νοσοκομείο φτιαγμένο για να υποδέχεται ψυχωτικούς ασθενείς, που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, βαριά καταθλιπτικούς με αυτοκτονικές τάσεις, άτομα με θορυβώδεις ψυχοπαθολογίες. Δεν μπορώ όμως και να τους διώξω.

»Τους κάνουμε γενικές εξετάσεις και από εκεί και πέρα παλεύουμε με την κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου να τους εξασφαλίσουμε ένα κρεβάτι. Κάνουμε έναν αγώνα για να μπορεί να αποκατασταθεί ο άνθρωπος βγαίνοντας από το "Δαφνί". Αναζητούμε συγγενείς, καλούμε στους ξενώνες αστέγων. Πολλές φορές το πετυχαίνουμε. Ομως χωλαίνουμε ως κράτος στη διασύνδεση των υπηρεσιών κι έτσι μπαίνουμε στη διαδικασία να χρησιμοποιούμε προσωπικές διασυνδέσεις και επαφές για να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει επικοινωνία, συνεννόηση, ένας κεντρικός φορέας που να ρυθμίζει τα θέματα. Μπαίνουμε λοιπόν εμείς σε μια διαδικασία που δεν άπτεται της ιατρικής».

«Η οικονομική κρίση μάς πλήττει όλους επιβαρύνοντας σχεδόν όλες τις πτυχές της ζωής μας, υλικές, ψυχικές, ακόμη και οικογενειακές. Σε τέτοιες περιόδους κρίσης μπορεί κανείς να διαπιστώσει και φαινόμενα γενικότερης αποξένωσης ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ψυχοπαθολογίας» επισημαίνει ο καθηγητής Νίκος Τζαβάρας.

Τι άλλο διαπιστώνει; «Βλέπουμε να πολλαπλασιάζονται οι καταθλίψεις. Πολλές από αυτές είναι αντιδραστικής φύσης και αφορούν πρόσωπα που έχουν μια χαρακτηρολογική ευπάθεια και κάτω από τέτοιες συνθήκες αντιδρούν ευκολότερα με καταθλιπτικές συνδρομές. Κατάθλιψη σημαίνει ότι αποσύρομαι από τον κόσμο γιατί ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται στις δικές μου ανάγκες και επιθυμίες, σημαίνει ότι θλίβομαι από το γεγονός ότι δεν μπορώ να βοηθήσω μέλη της οικογένειάς μου ή τον ίδιο τον εαυτό μου.

»Αυτές φαίνεται από τους πρώτους δείκτες που έχουμε ότι πολλαπλασιάζονται όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα. Κλινικά πιο ήπιας μορφής είναι οι αντιδραστικές νευρωτικές καταθλίψεις, ωστόσο μπορεί να οδηγήσουν κι αυτές σε αυτοκτονίες, αν και δεν έχω αυτή τη στιγμή στατιστικά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, όπου έτσι κι αλλιώς οι επιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας είναι πολύ μικρές».

Από τις δυσκολότερες κλινικώς χαρακτηρίζει ο καθηγητής Ψυχιατρικής τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στους ψυχικά νοσούντες από ψύχωση, σχιζοφρένεια ή βαριά καταθλίψη: «Η σύγχρονη ψυχιατρική απαιτεί τη μεταρρύθμιση των παλαιών ασύλων και τη δημιουργία νέων μονάδων γι' αυτούς τους ασθενείς. Οπως αντιλαμβάνεστε, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση κινδυνεύει λόγω της οικονομικής κρίσης και αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο μπορεί να μας απασχολήσει σοβαρά μελλοντικώς».

Αυτό δεν σημαίνει ότι πολλαπλασιάζονται και τα βαριά νοσήματα (σχιζοφρένειες, ψυχωτικές καταθλίψεις κ.ο.κ.): «Αυτές» -εξηγεί- «δεν επηρεάζονται τόσο πολύ από τις μεταβολές που σημειώνονται στο κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι γενικότερα. Διότι εμφανίζονται με μια σταθερά στη στατιστική. Αντιθέτως, έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, πολέμων κ.λπ. ορισμένοι δείκτες γίνονται θετικότεροι για τα βαριά νοσήματα, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη προβληματική...» *

 

 

 

Από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, μας το έστειλε http://aetoshal.blogspot.com