Τις τελευταίες ημέρες, στην κεντρική πολιτική σκηνή, το βασικό αξίωμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η συζήτηση περί πρόωρων εκλογών είναι ότι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κατά συνέπεια σε κάθε περίπτωση πιθανού αδιεξόδου η «διέξοδος» έρχεται από την απόφαση του εκλογικού σώματος.
Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας φαίνεται να υιοθετεί την παραπάνω αντίληψη και να δημιουργεί ένα ευνοϊκό για εκλογές κλίμα καθώς τόσο ως σύνολο όσο και ως τμήματα (πολιτικά κόμματα) προσδοκούν από αυτές πολιτικά «κέρδη».
Η κυβέρνηση στο καλύτερο σενάριο ευελπιστεί για μια πιο επίκαιρη εντολή διακυβέρνησης και στο χειρότερο ελπίζει να μοιραστεί ή ακόμη και να αποφύγει την δυσκολία να πάρει αποφάσεις προς όφελος των πολιτών της χώρας.
Η μείζων αντιπολίτευση προσδοκά κέρδη που σχετίζονται με την έξοδο από την κρίση της εκλογικής ήττας του 2009, ενώ τα μικρότερα κόμματα θα διεκδικήσουν όχι μόνο να συμμετάσχουν σε έναν σημαντικό δημόσιο διάλογο αλλά και να αυξήσουν τα ποσοστά τους μέσα σε συνθήκες γενικευμένης δυσαρέσκειας και απογοήτευσης.
Για να γυρίσουμε πίσω στο βασικό αξίωμα που επικαλείται το πολιτικό κατεστημένο, δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που τίθενται. Το πρώτο είναι θεωρητικό και αφορά την ύπαρξη και τη σχέση των «αδιεξόδων» στη δημοκρατία με την εκλογική διαδικασία ενώ το δεύτερο αφορά την κατανόηση της σημερινής πολιτικής κατάστασης στη χώρα υπό το πρίσμα της θεωρητικής ανάλυσης.
Ως προς το πρώτο ερώτημα, είναι ιστορικά επαληθεύσιμο αλλά και θεωρητικά αποδεκτό ότι η δημοκρατία ακόμη και στην ιδεατή της μορφή εμπεριέχει αδιέξοδα. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηριχθεί ότι συγκροτείται μέσα από τα αδιέξοδα. Αδιέξοδη είναι απαίτηση της δημοκρατίας να μεταβιβάζεται κομμάτι της εξουσίας (ισχύος) των πολιτών (πολλών) στους κυβερνώντες (λίγους). Αδιέξοδο δημιουργεί η εμφάνιση πολλών και το ίδιο έγκυρων προτάσεων διακυβέρνησης. Αδιέξοδη είναι η θεμελιώδης ερώτηση «ποιος ελέγχει τους φύλακες;» η οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα την δυναμική που είχε στην και στην κλασσική εποχή.
Ποιά είναι όμως η πρόταση διεξόδου από αυτά και άλλα αδιέξοδα; Πως συγκροτείται η δημοκρατική διακυβέρνηση μέσα από τα αδιέξοδά της; Η μόνη αποδεκτή και λειτουργική διέξοδος, η μόνη που διατηρεί στον πυρήνα της τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας είναι ο ισότιμος δημόσιος διάλογος στη βάση επιχειρημάτων. Η έξοδος δηλαδή από το αδιέξοδο απαιτεί μια πολιτικού τύπου βαθειά, αμερόληπτη, ισότιμη συζήτηση και τελικά μια πολιτική απόφαση (η οποία μπορεί θεωρητικά να είναι και λανθασμένη). Το αξίωμα που επικαλείται το πολιτικό σύστημα της χώρας αποτελεί μια ψευδο - λύση καθώς υποβιβάζει ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα σε καθαρά τεχνικό καθώς η προσφυγή στις κάλπες χωρίς τη ζύμωση του δημόσιου διαλόγου δεν έχει δημοκρατικό περιεχόμενο. Επίσης, αποτελεί παραδοχή της αδυναμίας του να συζητήσει το ίδιο, ως σύστημα που εκπροσωπεί τους πολίτες, πολιτικά.
Οι πολίτες εκλέγουν αντιπροσώπους για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και στη βάση συγκεκριμένης πλατφόρμας πολιτικών. Οι εκπρόσωποι έχουν την εξουσιοδότηση και την ευθύνη μέσα σε αυτόν τον πολιτικό χρόνο να διαμορφώσουν τις πολιτικές που θα δώσουν διέξοδο στα όποια αδιέξοδα.
Οι εκλογές σε χρόνο διαφορετικό από αυτόν που έχει προσδιοριστεί είναι προσπάθεια να αποφύγει το πολιτικό σύστημα το δύσκολο έργο της διαμόρφωσης πολιτικής πρότασης και μεταβίβασης της όποιας ευθύνης στο εκλογικό σώμα.
Αυτή και μόνη η λογική αποτελεί διαστρέβλωση του πολιτικού συμβολαίου που βρίσκεται στη βάση της δημοκρατίας και ως δήλωση και πράξη είναι βαθιά αντιδημοκρατική.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η δήλωση της πιθανότητας προσφυγής στις κάλπες – ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών για εκπροσώπους στην τοπική αυτοδιοίκηση – από την κυβέρνηση η οποία έχει γίνει αποδεκτή και από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα αποτυπώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης.
Το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος «νίπτει τας χείρας του» και αναζητεί μέθοδο αποφυγής των ευθυνών μέσω της προσφυγής στις κάλπες. Περιφρονεί την απόφαση του ελληνικού λαού και υποβαθμίζει την διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων σε μια τεχνική μεταφοράς ευθυνών στο πολιτικό σώμα.
Το πρόβλημα του δημόσιου χρέους και των δημόσιων οικονομικών είναι πολιτικό και κατά συνέπεια απαιτεί πολιτική λύση. Οι εκλογές αντιπροσώπων είτε για την τοπική αυτοδιοίκηση είτε για την Βουλή των Ελλήνων δεν είναι σε καμιά περίπτωση πολιτική λύση.
*O Γιώργος Γιούλος είναι Κοινωνιολόγος, με Μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Υποψήφιος Διδάκτορας στην Οικονομική Θεωρία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.