Μιλάμε για κανονική ποδοσφαιρική τραγωδία. Για θλιβερό θέαμα. Για αδιόρθωτη κατάσταση. Εάν είχαν τσίπα η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να πληρώνουν τους φιλάθλους που πηγαίνουν για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια τους φέτος και όχι αντιστρόφως, όπως γίνεται.
Και οι τρεις ομάδες κακοποιούν το ποδόσφαιρο μέχρι αηδίας. Βλέπεις μπάλα στη λεγόμενη superleague και τραβάς τα μαλλιά σου. Πρέπει να έχουμε ένα από τα χειρότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ελάχιστο ταλέντο, κακή φυσική κατάσταση, μηδέν θέαμα, αμέτρητα λάθη.
Ας πάρουμε το τελευταίο ντέρμπι, αυτό της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό.
Πρόκειται προφανώς για αστείες ομάδες, που ορισμένες φορές φτάνουν στα όρια της γελοιότητας και του θιάσου. Αν ήταν σε κάποιο μέσο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (ολλανδικό, βέλγικο, πορτογαλικό) θα φλέρταραν με τον υποβιβασμό. Το ίδιο ισχύει και με τον Παναθηναϊκό φυσικά.
Ομάδες χωρίς φυσική κατάσταση, χωρίς αυτοματισμούς, χωρίς φαντασία, προκαλούν τη λύπη κατά το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού τους.
Οι ποδοσφαιριστές τους κάτι ξεπεσμένες πριμαντόνες, ή ατάλαντοι νεαροί, που μεγαλοπιάστηκαν, επειδή έτυχε να φοράνε μία φανέλα ιστορικής ομάδας.
Ταλαίπωροι εναντίον βραδύπορων.
Οι μισοί από όσους έπαιξαν είναι κάτι μεταξύ ποδοσφαιριστών και κλόουν. Ο Μάκος για παράδειγμα δεν μπορούσε να πασάρει σωστά ούτε στα τρία μέτρα. Ο Πάντελιτς νόμισε ότι έπαιζε μόνος του και σούταρε σαν να ήταν στην αλάνα. Ο Λεονάρντο έκανε την εξής καταπληκτική δουλειά: Εκτελούσε τα κόρνερ με τρόπο τέτοιο που έβγαζαν τον Ολυμπιακό στην αντεπίθεση στο πι και φι.
Ο Γκέντσογλου πέρασε μία φορά τη σέντρα και σούταρε σαν να πυροβολεί περιστέρια.
Για τον Ντουντού ας μη γίνεται λόγος, το παλικάρι είναι αξιολύπητο. Κανείς επίσης δεν κατάλαβε εάν έπαιξαν ο Φουστέρ με τον Ουρτάδο.
Το ένα τέταρτο όσων έπαιξαν είναι ουσιαστικά πρώην ποδοσφαιριστές, με κορυφαίο φυσικά τον Δέλλα, ο οποίος στις καθυστερήσεις μπερδεύτηκε μόνος του και βρέθηκε φαρδύς πλατύς στο χορτάρι. Στα χνάρια του είναι και ο Λυμπερόπουλος, με τον Ρόμενταλ, για να μην πούμε για τον Ιμπαγάσα, που στις καλές του μέρες, περιορίζεται στο να βγάζει δυο καλές μπαλιές και στις υπόλοιπες τους άλλους από τα ρούχα τους .
Και ασφαλώς δεν είναι επιπέδου μεγάλης ομάδας παίκτες σας τον Καράμπελα ή τον Χολέμπας.
Σε τέτοια κατάσταση ακόμη κι όσοι αξίζουν κάτι, χάνονται στη γενική μετριότητα.
Έχει γούστο να ακούς λοιπόν δηλώσεις και αναλύσεις για τέτοια ματς.
Όταν λένε ότι δεν ήταν ποιοτικό αλλά νευρικό το παιχνίδι, εννοούν ότι δεν βλεπόταν καμία από τις δύο ομάδες.
Όταν λένε ότι έγιναν πολλά λάθη από τις δύο ομάδες, εννοούν ότι οι αντίπαλοι δεν ήξεραν πού πατούσαν και πού βρίσκονταν και οι πάσες έβρισκαν στόχο από τύχη.
Όταν λένε ότι το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες εννοούν ότι κέρδισε ο πιο τυχερός και από μία τυχαία εντελώς φάση.
Όταν λένε ότι η νικήτρια έπαιξε με πάθος, εννοούν ότι οι παίκτες της ήταν τόσο χώματα και κουρασμένοι, που πραγματικά μαρτύρησαν να βγάλουν το αγώνα και τους αξίζει έπαινος.
Όταν λένε ότι ο τάδε προπονητής δεν έκανε τις σωστές αλλαγές, εννοούν ότι κοιμήθηκε κανονικά στον πάγκο και δεν πήρε καν μυρωδιά τι γινόταν στο χορτάρι.
Όταν λέει για παράδειγμα ο Ολυμπιακός ότι η γηπεδούχος ομάδα δεν ήταν ακριβώς σαν τον ξένιο Δία, εννοεί ότι ας κουβεντιάσουμε κάτι άλλο, κι ας αφήσουμε τι έγινε στο ματς.
Όταν λένε από την ΑΕΚ ότι τα ντέρμπι της πηγαίνουν καλύτερα γιατί τα κερδίζει εννοούν ότι στα συγκεκριμένα παιχνίδια έχουν κάνει συμβόλαιο με την τύχη.
Κοντά σε αυτά φυσικά είναι και οι συνήθως τραγικοί διαιτητές, όπως αυτός, που σφύριξε στο ΑΕΚ – Ολυμπιακός και έπαιξε επτά λεπτά καθυστέρηση, χωρίς να έχει γίνει ούτε ένας σοβαρός τραυματισμός στο ματς, ούτε μία φασαρία άξια λόγου. Του αξίζουν βέβαια τα μπράβο όλων γιατί τέτοιο θράσος δεν το συναντάς κάθε μέρα. Είναι εντυπωσιακό πραγματικά το πόσο αδιάφορο είναι σε κάποιον εάν γίνεται τόσο ρεζίλι σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα.
Για να μην παρεξηγηθούμε τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.