Ο επιθανάτιος ρόγχος της μεταπολίτευσης

 

 Του Γιώργου Καραμπελιά

Στον δήμο της Αθήνας η αποχή ξεπέρασε το 55%, στη Θεσσαλονίκη το 46%, στην Αττική το 45% και στο σύνολο της επικράτειας το 40%, ενώ στην περιφέρεια Αττικής οι «εκλεκτοί» των δύο μεγάλων κομμάτων δεν ξεπέρασαν το 45% και οι δύο μαζί. Παράλληλα, τα άκυρα–λευκά –η ενεργός απόρριψη– έφτασαν το ιστορικό ρεκόρ του 9%! Σύνολο απόρριψης 50%!

Αυτά είναι το πρώτο και βασικό δεδομένο. Τα υπόλοιπα έπονται. Το ΚΚΕ ανέβηκε σε ποσοστό, λόγω αποχής αλλά όχι σε ψήφους. Το πολιτικό κενό διευρύνεται, αρχίζοντας όπως πάντα από τις δύο μεγάλες πόλεις και κατ’ εξοχήν από την Αθήνα. Δύο σημαδιακά ποσοστά υποψηφίων στο δήμο της Αθήνας, Αμυράς (!) 7,35% και κυρίως ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος 5,3%, λίγο πιο κάτω από την υποψήφιο του «ενωμένου» Σύριζα! Το μεταναστευτικό που οι «προοδευτικοί» είχαν εξορίσει στο πυρ το εξώτερο, εισβάλει με την πιο άσχημη γκριμάτσα του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Η Ελλάδα είναι ώριμη για να δεχτεί κάτι καινούργιο, με τη μόνη διαφορά ότι ακόμα αυτό γίνεται δια του αρνητικού τρόπου, έχει απορρίψει το παλιό ή μάλλον αρχίζει μαζικά να το απορρίπτει, αλλά δεν μπορεί ακόμα να γεννήσει το καινούργιο, και έτσι ψηφίζει αρνητικά.
Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προτείνει κάτι διαφορετικό έχει ένα όνομα, Κικίλιας! Ο Σαμαράς δεν είχε τίποτε καλύτερο να προτείνει στους κατοίκους της Αττικής! Ενώ κατάφερε σε ένα βαθμό να επανασυσπειρώσει ένα μέρος της εκλογικής βάσης της Νέας Δημοκρατίας, επιμένοντας ορθά σε μια αντιμνημονιακή πολιτική, στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δοκίμασε την… «ανανέωση», με τον Βασίλη Κικίλια! Και έλαβε την απάντηση. (Και πάλι καλά). Αυτά είναι τα όρια ανανέωσης που διαθέτει το σύστημα των κομμάτων εξουσίας;!
Από την άλλη πλευρά το δήθεν «νέο» της Αριστεράς, ο… Αλέκος Αλαβάνος κατόρθωσε να βγει τελευταίος μεταξύ δέκα υποψηφίων, καταδεικνύοντας πως ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η ανακύκλωση του ψευδοεπαναστατισμού και του εθνομηδενισμού δεν έχουν πλέον κανένα μέλλον. Το ΚΚΕ που λειτουργεί στοιχειωδώς πατριωτικά και έχει επαναφέρει τις ελληνικές σημαίες στις συγκεντρώσεις του, πάει πολύ καλύτερα από την εθνομηδενιστική Αριστερά. Ο καταποντισμός του Αλαβάνου και στην πραγματικότητα και του Τσίπρα σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, το τέλος του αριστερού μηδενισμού ως πολιτικής πρότασης. Στο εξής θα τον εκπροσωπούν μόνο οι «πυρήνες», η «σέχτα» κ.λπ.
Η Ελλάδα μπήκε σε αυτές τις εκλογές φορώντας ακόμα τα κουρέλια της μεταπολίτευσης. Έχασε ορισμένα, θα χάσει και τα υπόλοιπα πολύ σύντομα. Στη χώρα θα αρχίσουν να διαγράφονται δύο στρατόπεδα.
Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των κούϊσλινγκ, των «γερμανοτσολιάδων», του Giorgos, του Μέγκα, του Πρετεντέρη, του Παπαχελά, του Σκάι, του Καρατζαφέρη, της Ντόρας, του Τρεμόπουλου (θα προσχωρήσει άραγε ανοιχτά και ο Κουβέλης;) οι οποίοι θα επιχειρήσουν την συσπείρωσή τους, την περιπόθητη «Οικουμενική», δηλαδή μια κυβέρνηση που θα εκπροσωπεί το 30% του εκλογικού σώματος, τα λαμόγια, τους έχοντες, τους τραπεζίτες, τα πασοκόσκυλα, τους διορισμένους, και τους φοβιτσιάρηδες.
Και το σενάριο πρόωρων εκλογών δεν ευοδώνεται, διότι οι πρόωρες εκλογές έγιναν και το ΠΑΣΟΚ τις έχασε! Το ΠΑΣΟΚ με 33% πανελλαδικά σε εκλογές πρωτοφανούς εκβιασμού και ακραία πολιτικοποιημένες, σε συνθήκες νέων πολιτικών εκλογών θα πάρει ίσως και κάτω από 30% και πάντως θα είναι δεύτερο κόμμα. Εξ άλλου και όλα τα εξαπτέρυγα δεν πήγαν καλά –βλέπε τους ψευδο-οικολόγους, τον Κουβέλη και τον Καρατζαφέρη. Έτσι το σενάριο πρόωρων εκλογών μάλλον ενταφιάζεται. Οι κούϊσλινγκ θα επιχειρήσουν τώρα την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας με το υπό δημιουργίαν κόμμα της Ντόρας ή ακόμα και την ρυμούλκησή της σε «Οικουμενική».
Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ένα εξαιρετικά ετερόκλιτο ακόμα «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Το μεγάλο ερωτηματικό είναι η Νέα Δημοκρατία. Θα μπορέσει άραγε να ξεφορτωθεί ή έστω να περιθωριοποιήσει τα καθεστωτικά, ντορικά και φιλομνημονιακά βαρίδια (Χατζηδάκηδες, Μητσοτάκηδες, Κακλαμάνηδες κ.λπ.) με τα οποία είναι γεμάτη και να μεταβληθεί σε ένα συντηρητικό μεν αλλά λαϊκό κόμμα ή θα κυριαρχήσει στο εσωτερικό του η Μύκονος η Εκάλη και η… Ουάσινγκτον;
Στο Κέντρο και την Αριστερά, θα πάρουν άραγε το μήνυμα δυνάμεις Πασοκογενείς, η Αριστερογενείς για να επενδύσουν σε μια πατριωτική λαϊκή κατεύθυνση, έχοντας ξεφορτωθεί δυνάμεις φθαρμένες ή αναξιόπιστες τύπου Αλαβάνου, Μητρόπουλου, Δημαρά, Τσίπρα, ή θα χρειαστούν και άλλα χαστούκια; Και μήπως στο ΚΚΕ, –που βγαίνει ενισχυμένο, στο εσωτερικό της Αριστεράς– θα ενισχυθούν οι δυνάμεις που νιώθουν την ανάγκη ενός πραγματικού ανοίγματος στην κοινωνία;
Δύσκολα πράγματα! Διότι η φθορά των πολιτικών σχημάτων, η καθεστωτική τους αγκύλωση, τα πολλά χρόνια της μεταπολίτευσης, βαραίνουν πάνω τους ακόμα και στα γκρουπούσκουλα. Η φθορά τους είναι βαθύτατη και οι περισσότεροι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, από τον Αλαβάνο ή τον… Κικίλια.
Ωστόσο το κύμα της οργής που έρχεται από τα κάτω θα ενισχύεται, καθώς η χώρα θα βυθίζεται στην πτώχευση, την ανεργία, θα αντιμετωπίζει όλο και σοβαρότερους εθνικούς κινδύνους. Πόσο άραγε θα κρατήσει ο επιθανάτιος ρόγχος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος;
Μερικές ακτίδες φωτός, έστω και μικρές ακόμα. Το 5,5% που πήραν στις εκλογές οι συναγωνιστές μας του «Σπάρτακου» στην Κομοτηνή, οι οποίοι κατέβαιναν για πρώτη φορά σε εκλογές, μόλις λίγο λιγότερο από την ψήφο του μουσουλμανικού συνδυασμού, το 26% που πήρε στη Λέσβο ο αγωνιστής Δημήτρης Βουνάτσος, περνώντας στον β΄ γύρο των εκλογών, τα αυξημένα ποσοστά που έλαβαν σε αρκετούς δήμους άνθρωποι σοβαροί, πατριώτες και αγωνιστές είτε από την Αριστερά είτε από άλλους χώρους. Αυτές οι θετικές νησίδες θα γίνουν περισσότερες την περίοδο που έρχονται, μέχρι να ενωθούν σε ένα νέο μεγάλο ρεύμα. Έσεται νόστιμον ήμαρ.