ο χορός του αλληλοσκοτωμού

Υπάρχουν οι άνθρωποι που τους φταίει ο Θεός για όσα έχουν συμφωνήσει με τον Διάβολο. Θα τους βρείτε παντού: στα πάνελ να ζητάνε απολύσεις, στις εκκλησίες να κάνουν μεγάλους σταυρούς, στο σπίτι τους να λένε μεγάλες κουβέντες -ή να μη μιλούν καθόλου- και δίπλα σας. Οταν δεν μοσχοβολάει μέσα σας η αύρα του εσπερινού - κάποια απ' αυτές τις νεκρές ψυχές καταδίδει κάπου τον πλησίον της...

Το κυρίως θέμα τις τρέχουσες ημέρες είναι και θα είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η σταδιακή στην αρχή και η εξ ολοκλήρου στη συνέχεια υποκατάστασή τους με επιχειρησιακές ή και ατομικές συμβάσεις - που θα
απέχουν από τη μαύρη εργασία όσον ο ένας κρίκος μιας αλυσίδας απ' τον άλλον.
Οι σπασμωδικές κινήσεις της κυρίας Κατσέλη είχαν άδοξο τέλος (άδοξες έτσι κι αλλοιώς και οι ίδιες) μπροστά στην απάθεια των Τροϊκανών: Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα καθ-ιερωθούν! Εχετε υπογράψει το Μνημόνιο.
- Μα δεν υπογράψαμε ακριβώς αυτό!
- Ανάθεμα κι αν ξέρατε τι υπογράφατε!
Οι χαρτοφύλακες έκλεισαν, οι Τροϊκανοί απεχώρησαν, τρέχουν τώρα τα ανδρείκελά τους -οι Υπουργοί και ο Πρωθυπουργός- να συμμορφωθούν.
Κι επιστρατεύεται το βαρύ (τρομάρα του) πυροβολικό.
Ο κ. Δασκαλόπουλος, η κυρία Ξαφά κι άλλοι, να ζητούν εν πρώτοις απολύσεις και στο δημόσιο. Με το ευλογοφανές σκεπτικό ότι «αφού γίνονται απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, γιατί να μη γίνονται και στον δημόσιο;».
Εξομοίωση! Εξίσωση! Αλλά προς τα κάτω.

Το έργο είναι παλιό, η τακτική πανάρχαια, divide ut regnas, διαίρει για να βασιλεύεις. Παρ' ότι όμως
το έργον παλιατσούρα και πανάθλιο, παρ' ότι το έχουμε δει χίλιες φορές και παρ' ότι έχουμε υποστεί τα επίχειρά του άλλες τόσες, το βλέπουμε πάλι με ευχαρίστηση, χειροκροτούμε, το κόλπο πιάνει!
Γιατί;
Διότι η άρχουσα τάξη, οι δυνάστες, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι δυνατοί, οι μεγαλοαστοί και τα πολιτικά τους τσιράκια απευθύνονται στους αθλίους όλων των τάξεων, στους καθυστερημένους και τους κακόψυχους, αυτούς που θέλουν το κακό του άλλου, τους μοχθηρούς, αυτούς που ζηλεύουν ό,τι δεν μπορούν να (κατ)έχουν οι ίδιοι.
«Γιατί», σου λέει ο ιδιωτικός υπάλληλος, «να μην απολύεται και ο δημόσιος υπάλληλος; Γιατί να μην ψοφήσει η γίδα του διπλανού μου;».
Ανθρωποι που η τηλεόραση, η διαφήμιση και η εξουσία τούς εκπαίδευσαν να 'ναι λύκοι (αλλά ραγιάδες λύκοι) βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση να βγάλουν το μάτι του διπλανού τους, χάριν του αφεντικού (του ταξικού τους εχθρού), που όμως τον βλέπουν σαν έναν άνθρωπο «σωστό», «μετρημένο», «νηφάλιο», μη σας πω και φιλόσοφο. Που μας δίνει
ένα κομμάτι ψωμί και μας το μαγαρίζουν οι άλλοι, οι ζήτουλες,οι ανεπρόκοποι, οι πεινασμένοι, οι απασχολήσιμοι - όχι, κύριε! να απολύονται οι λούζερς!
*****
Βεβαίως, το (ακόμα πιο) τραγικό είναι ότι, τη στιγμή που ένας ιδιωτικός υπάλληλος μπορεί να σκέφτεται έτσι για τους «άχρηστους» του δημοσίου τομέα, απολύεται και ο ίδιος από το αγαπημένο του αφεντικό και καταλήγει στα σκουπίδια. Εις μάτην οι έως τότε έπαινοι για την καλή του δουλειά, εις μάτην όμως και το μίσος για τους συνανθρώπους του - στα σκουπίδια.
Τι να πω;
Ισως έτσι να 'ναι η ανθρώπινη φύση! απολύτως άσχετη με την ταξική θέση! κι ακόμα περισσότερο, με την ταξική συνείδηση!
Ισως έτσι εξηγείται γιατί κάποιοι μπορεί να 'ναι πλούσιοι κι αριστεροί λόγω ήθους, ενώ άλλοι είναι φτωχοί και δεξιοί λόγω ευήθειας.
Ποιος Πλάτων (ο άνθρωπος γεννιέται) και ποιος Αριστοτέλης (ο άνθρωπος γίνεται); Το πρόβλημα αυτό το έχει λύσει η εξουσία από κτίσεως πολιτευμάτων.
Ουδείς θα υπήρχε πατρίκιος, αν δεν υπήρχε ο πληβείος που τον υποστηρίζει. Παρ' ότι λοιπόν
δεν με εκπλήσσει ο εργάτης που ζητάει την απόλυση του άλλου εργάτη, δεν παύει να μου προκαλεί αηδία. Το κτήνος που ζητάει στην αγορά τον λόγο για να δηλώσει ότι ο θάνατος των άλλων είναι η ζωή του.
Μάλιστα για να επευφημήσει, να απαιτήσει αυτόν τον θάνατο, αυτήν την απόλυση, πιστεύοντας ως δίκαιο την ύβριν που του τρώει την καρδιά. Ναι, από τους
Δυνατούς περισσότερο έχω σιχαθεί αυτούς που τους υποστηρίζουν. Αυτούς που βλέπουν τη ζωή σαν μια αρένα, μια ζούγκλα, όπου επιβιώνουν μόνον οι δυνατοί -αυτοί
που στο τέλος θα φάνε και τους ίδιους, που θα πηδήξουν τα παιδιά τους, όπως πήδηξε ο Μωάμεθ τα παιδιά του Νοταρά.
Εντάξει, «λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο» (όταν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον), αλλά και λύκος με τον σύντροφό του; τον συνάδελφό του; -ώς πότε αυτή η διαρκής νύχτα των κρυστάλλων στα ανθρώπινα...;


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΧΙ.2010 stathis@enet.gr