Ήρθε η ημερομηνία λήξης…

Του Αντώνη Ζαΐρη

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα είναι ηέλλειψη φερεγγυότητας και εμπιστοσύνης που διαχέεται όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στους Ευρωπαίους εταίρους μας και στις ξένες αγορές.

Ο ωχαδερφισμός και η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία του βολέματος στην κοινωνία, οι εκβιαστικές συντεχνιακές αντιλήψεις που “ ρυμούλκησαν ” την πολιτική σε μονομερή και μονοδιάστατη ικανοποίηση συμφερόντων καθώς και οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων, μέσω των οποίων εξασφάλιζαν μέχρι τώρα την αναπαραγωγή τους στην εξουσία , είναι κάποιες από τις παραμέτρους που εμπόδισαν κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης Εθνικού στρατηγικού οράματος για τη χώρα και επέφεραν δεινά δύσκολα διαχειρίσιμα στην οικονομία.

Κάποιοι, στο όνομα της Δημοκρατίας, ασέλγησαν σε βάρος της τσέπης του Έλληνα φορολογουμένου, συσσώρευσαν τεράστια χρέη και ελλείμματα, υποθήκευσαν την προοπτική του κοινωνικού κράτους, αδιαφορώντας προκλητικά για το μέλλον των επόμενων γενεών.

Οι πρωτοβουλίες τόσο της εκτελεστικής όσο και της νομοθετικής εξουσίας δεν συνετέλεσαν στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, δεν ορθολογικοποίησαν τις δημόσιες δαπάνες, δεν πέτυχαν Δικαιοσύνη στην ισοκατανομή των βαρών, και δεν παρείχαν ίσες ευκαιρίες για όλους, υποβάθμισαν μέχρις εσχάτων την παιδεία και δεν καλλιέργησαν σοβαρές προοπτικές για επενδύσεις που θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι: πρώτον, 670.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι σήμερα που θα γίνουν 1.000.000 το 2011 και που συνεπάγεται απώλεια 30 δισεκ. ευρώ ετησίως για τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεύτερον, η κάθε ελληνική οικογένεια με βάση το ύψος του δημόσιου χρέους είναι χρεωμένη με 100.000 ευρώ. Τρίτον, η επιχορήγηση των προβληματικών ΔΕΚΟ ανήλθε για φέτος στα 125 εκατομμύρια ευρώ από τα κονδύλια του τακτικού προϋπολογισμού. Σημειωτέον ότι τα δάνεια των προβληματικών ΔΕΚΟ είναι οκταπλάσια των εσόδων το δε 38% των εσόδων τους πηγαίνει για εξυπηρέτηση τόκων.

Ενώ λοιπόν η χώρα παλεύει να βρει το βηματισμό της, προνομιακές ομάδες πληθυσμού συνεχίζουν να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, οι δε εθνοσωτήρες της πολιτικής ελάχιστα παρεμβαίνουν, με διάφορες κατά καιρούς συστάσεις εξεταστικών επιτροπών( όπου για τη συμμετοχή τους αμείβονται αδρά )για να «κλείσουν» τα μάτια όλων μας, συνεχίζουν δε να απολαμβάνουν προνόμια και διακρίσεις σε μια εποχή σοβαρής λιτότητας για όλους.

Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν 42,5 εκατομμύρια ευρώ, άρα ο μέσος όρος αποδοχών τους ανέρχεται στα 10.000 ευρώ. Επιπλέον 35 εκατομμύρια ευρώ θα μοιραστούν οι συνταξιούχοι Βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες.

Όσοι Βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων παίρνουν και αποζημίωση και σύνταξη. Δικαιούνται επίσης ένα κινητό τηλέφωνο (200 ευρώ μηνιαίως), οκτώ σταθερές γραμμές, αυτοκίνητο, δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους Βουλευτές επαρχίας κα.

Επιπρόσθετα, οι 1.340 υπάλληλοι της Βουλής θα στοιχίσουν στο ελληνικό δημόσιο 54 εκατ. ευρώ, ο δε 15ος και 16ος μισθός ενσωματώθηκε με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση, συνεχίζουν δε να απολαμβάνουν  και άλλων πολλών προνομίων.

Λαμβανομένου υπόψη, από την άλλη, ότι ως προς τον αριθμό των βουλευτών στην Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων πολιτών η αναλογία είναι μία έδρα ανά 36.666 κατοίκους. Αντίστοιχα στην Αγγλία των 60 εκατομμυρίων πολιτών η αναλογία είναι μία έδρα ανά 94.927 κατοίκους (646 Βουλευτές), στη Γερμανία των 82 εκατομμυρίων μία έδρα ανά 133.987κατοίκους (612 Βουλευτές),  στη Γαλλία των 65 εκατομμυρίων μία έδρα ανά 112652 κατοίκους( 577 Βουλευτές).

Αυτό που πρώτα απ’ όλα χρειάζεται όμως είναι σαρωτικές αλλαγές και δομικού χαρακτήρα παρεμβάσεις στο τρόπο λειτουργίας  του πολιτικού συστήματος προκειμένου να αποκατασταθεί ένας ελάχιστος βαθμός αξιοπιστίας  στο σύνολο της πολιτικής ζωής της χώρας και των θεσμικών της εκπροσώπων.

Τούτο σημαίνει ότι πρέπει άμεσα να σταματήσει ηεπαγγελματικοποίηση της πολιτικής και πρέπει επίσης να μπει επιτέλους όριο στη θητεία των βουλευτών π.χ. τα 12 χρόνια καθώς εάν είναι να προσφέρουν κάτι στον τόπο, όλα αυτά τα χρόνια θεωρούνται ικανοποιητικά και αρκετά για να προσφέρουν.

Αυτή είναι λοιπόν η τραγική οικονομική ιστορία της χώρας μας στη συγγραφή της οποίας συμμετέχουν ενεργά οι πολιτικοί μας, που σήμερα εφαρμόζουν Οικονομικές πολιτικές  με βάση τις υποδείξεις των αγορών και των διεθνών αξιολογητικών οίκων. Και τούτο γιατί οι ίδιοι ήταν εντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν επί 35 χρόνια την οικονομική κατάσταση, δεν λειτούργησαν για το δημόσιο συμφέρον αλλά για τα δικά τους συμφέροντα.

Η ευθύνη η δική μας είναι ότι τους εμπιστευθήκαμε….

Το μεγάλο ωστόσο ερώτημα παραμένει : Aπό τη στιγμή που οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις  για τη χώρα μαςλαμβάνονται από άλλα κέντρα εξουσίας (βλ. τρόικα), τότε οι πολιτικοί μας εξαντλούν τη δράση τους σε διοικητική και διαχειριστική διεκπεραίωση εντολών τρίτων. Αυτό το τελευταίο όμως,  είναι βέβαιο ότι μπορούν κάποιοι άλλοι  να το κάνουν. Καλύτερα…



http://www.statesmen.gr/