Προσεχώς, εξελίξεις...

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ολα, αναμενόμενα: η απειλητική αποχή, το πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ και η μπλόφα του πρωθυπουργού (προσωρινώς σωτήρια, αλλά κατ' ουσίαν ανεξίτηλο στίγμα μικροπολιτικής συμπεριφοράς, με βέβαιο τίμημα προσεχώς, και η άνοδος του ΚΚΕ.

Κάπως απροσδόκητη ήταν η υποθήκη που ενέγραψε η Ν.Δ. του Σαμαρά, η οποία δεν αποκλείεται να διαγράψει την τροχιά του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και να αναλάβει τα ηνία στις επόμενες εκλογές ελέω Γ. Παπανδρέου και Μνημονίου. Οι εκλογές της Κυριακής, με το κλείσιμο της ψαλίδας, δεν το αποκλείουν... Στα επιμέρους, τώρα: στασιμότης του Καρατζαφέρη (Μνημόνιο γαρ), εξαέρωση του Αλαβάνου, εισβολή της «Χρυσής Αυγής» και προσωπικές επιτυχίες ή αποτυχίες· άλλως, ο ρόλος της προσωπικότητος στην Ιστορία «εφαρμοσμένος» στα καθ' ημάς (π.χ. επιτυχία του Ψαριανού, ήττα του Κακλαμάνη). Πολλοί θεωρούν επιτυχία τις επιλογές και επιδόσεις του Κουβέλη, αλλά ξεχνούν ότι ο χώρος αυτός, απελπιστικά γειτνιάζων με το σημερινό ΠΑΣΟΚ, δύσκολα θα εδραιωθεί διεκδικώντας είσοδο στην επόμενη Βουλή. Οποιος είδε τον Μαργαρίτη και τον Λυκούδη στα κανάλια, το βράδυ των εκλογών, μπορεί να το καταλάβει. Σχεδόν Παπανδρεϊκότεροι του Πεταλωτή. Αλλά σε μια κρίσιμη αναμέτρηση, όπως η προσεχής, ένα κρίσιμο ποσοστό «εκσυγχρονιστών» ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ευλόγως θα προτιμήσει το κυβερνών κόμμα παρά την εξ ευωνύμων βακτηρία. Για ευνόητους λόγους *** Η αποχή, λοιπόν. Μια θάλασσα διαμαρτυρίας, οργής και αποστροφής, με κύριο αποδέκτη τα δύο «μεγάλα κόμματα», αλλά με υπαινιγμό εναντίωσης και για τα υπόλοιπα «μικρά κόμματα». Λαϊκότροπα, αυτό λέγεται μούντζα και φάσκελο στο πολιτικό σύστημα. Ομως εδώ αρχίζουν τα -ερμηνευτικώς- δύσκολα. Πώς μπορεί να τρωθεί το υφιστάμενο σύστημα και να κινδυνεύσει με δραστικές ανατροπές λόγω της αποχής, ακόμη και αν υποτεθεί ότι αυτή θα προσλάβει μεγαλύτερες διαστάσεις; Δυστυχώς, η αποχή δεν απειλεί ουσιαστικά την καθεστηκυία πολιτική τάξη. Σχεδόν τη βολεύει. Ειδικά τα δύο μεγάλα κόμματα. Μπορούν να κυβερνούν εκ περιτροπής, ακόμη και αν ψηφίζει το 1/3 του εκλογικού σώματος. Θεωρητικά, ο κίνδυνος ανατροπής και ανέλεγκτων «από το σύστημα» καταστάσεων εντοπίζεται σε μια δυναμική τύπου ΚΚΕ ή σε μια νέα πολιτική εκπροσώπηση των οργισμένων που εκφράζονται απέχοντες ή πολύ περισσότερο με το «λευκό». Κάπως δύσκολο. Και πάντως ιστορικά, στη χώρα μας χωρίς προηγούμενο... Οσοι απείχαν, έστειλαν μεν ένα ηχηρό μήνυμα δυσφορίας, λέγοντας ουσιαστικά ότι «καταλαβαίνουν» και δεν είναι κορόιδα, αλλά αυτό το σεβαστό αποτύπωμα οργής και αυτοπροστασίας, πόρρω απέχει μιας έμπρακτης, δυναμικής εναντίωσης που επιφέρει αποτελέσματα *** Ο «Καλλικράτης»; Καλά κρασιά...

enet.gr