Ο χειμώνας...

Tου Γιώργου Βλαβιανού

ΕΓΡΑΦΕ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, προς τα τέλη του 1941, ο Ζήσιμος Λορεντζάτος: «Καμιά άλλη εποχή (καμιά;) δε γνώρισε τέτοια αδιαφορία για τη ζωή των ατόμων από μέρος των κυβερνήσεων, τέτοιο κυνισμό για τα στοιχειωδέστερα δικαιώματα. Και για την ώρα, δε φαίνεται μπροστά μου παρά ο χειμώνας...». Θυμήθηκα τις γραμμές αυτές, διαβάζοντας χθες το πρωί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Δεκαετίες μετά την Κατοχή να τη η άλλη εποχή που οι κάτοικοι της Ελλάδας διακατέχονται από παρόμοια αγωνία και κατάθλιψη. Είναι πλέον εμφανές ποιοι διοικούν, ποιοι κυβερνούν τη χώρα. Και ποιοι είναι αυτοί που αδυνατούν να ξεφύγουν από το μονόδρομο στον οποίο έχουν εγκλωβισθεί, που έχει τέρμα την επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Η ΧΩΡΑ ΖΕΙ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ. Αγωνία διακατέχει τους πάντες για τη σημερινή μέρα. Λίγοι είναι αυτοί οι τυχεροί που σκέπτονται την αυριανή. Η τρόικα απορρίπτει κάθε πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης των αρχικών συμφωνηθέντων, χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται προ της ανεργίας και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται σχέδιο ανάσχεσης, σχέδιο αποφυγής της μοιραίας κατάληξης. Και να σας πω και κάτι ακόμη, διότι από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι στην Ευρώπη έχουν μοιράσει ρόλους στις δύσκολες αυτές εποχές. Κάποιοι από τους ισχυρούς εννοώ. Διαπίστωσα τις προάλλες ότι ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε έτσι άνετα απ’ ευθείας ανάμειξη στα εσωτερικά της Ιρλανδίας, από την κυβέρνηση της οποίας ζήτησε να πάρει αυστηρά μέτρα ανάμεσα στα οποία και να αυξήσει το φόρο στις επιχειρήσεις της, διότι είναι πολύ χαμηλός! Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν και λίγοι είναι αυτοί που σχολιάζουν. Οι όροι που θέτουν οι δανειστές είναι εξαιρετικά σκληροί, περιλαμβάνουν δε και τελεσίγραφα, αν η κυβέρνηση θέλει να εκταμιεύσει την τέταρτη δόση. Κάθε κάτοικος της χώρας θεωρώ ότι είναι βέβαιος πως δεν θα έχει τελειώσει ο χειμώνας... μέχρι τότε, αν και θα έχει μπει η άνοιξη.

ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε τελειώσει με τα κλειστά επαγγέλματα. Μία κι έξω. Θα πρέπει να έχουν γίνει οι απαραίτητες αλλαγές στα εργασιακά, στο σύστημα υγείας και να έχουν υποβληθεί έως το τέλος του έτους σχέδια αποκρατικοποιήσεων και συγχωνεύσεων δημοσίων οργανισμών. Και φυσικά για να αποδώσει η προσπάθεια χρειάζεται μέθοδος και πολιτική βούληση ώστε οι μετατάξεις από οργανισμούς που καταργούνται να έχουν ως στόχο πραγματικές εξοικονομήσεις χρημάτων. Πράγμα μάλλον δύσκολο καθώς το σύστημα έχω την εντύπωση ότι δεν διαθέτει σήμερα τα απαραίτητα ανακλαστικά ώστε να προχωρήσει με σθένος και πυγμή σε διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν... χθες.

http://www.e-typos.com