Ο εφιάλτης του 2011

Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Οσοι χαρήκαμε που αποφύγαμε τις εθνικές εκλογές με αφορμή τις δημοτικές, κακώς χαρήκαμε. Φοβάμαι ότι δεν θα τις αποφύγουμε το 2011 και για να το καταλάβει αυτό κανείς, αρκεί να διαβάσει τι προβλέπει το μνημόνιο για τους πρώτους εννέα μήνες του έτους. Ακόμη ριζικότερες παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ενιαίους μισθούς συνδεδεμένους με την παραγωγικότητα στο Δημόσιο, νέες αυξήσεις φόρων και πολλά άλλα που θα οδηγήσουν στον δρόμο τους πάντες. Δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, εργαζομένους, ανέργους και συνταξιούχους. Και ταυτόχρονα πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του τη δεδηλωμένη στάση της ΝΔ και του ΚΚΕ που καλούν τον κόσμο σε αντίσταση, αλλά και τη γενική αντίδραση που θα προέλθει από την ένταση της ύφεσης και την έλλειψη χρήματος. Επίσης θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ναι μεν η τρόικα είναι ευχαριστημένη από τις μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν δουν τον λογαριασμό, δηλαδή όταν διαπιστώσουν πως τα φορολογικά έσοδα ούτε κατά διάνοια δεν πλησιάζουν τους στόχους, θα αλλάξουν και αυτοί στάση και θα απαιτήσουν πολύ πιο σκληρά μέτρα. Σε όλα αυτά να προστεθεί και η αδυναμία της κυβέρνησης, η οποία είναι σαφές πλέον ότι δεν στηρίζεται καν από το κόμμα της, ενώ μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο ο καθένας κάνει ό,τι του έρθει, προσπαθώντας να στηρίξει διάφορες ομάδες και να διασωθεί (ψηφοθηρικά) ο ίδιος.

Ολα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί αν εφαρμόσει το μνημόνιο και κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να προκηρύξει εκλογές, οπότε πλέον θα έχουμε το απόλυτο χάος. Είναι δε πολύ πιθανό από τις εκλογές αυτές να προκύψει τελικά κάποια κυβέρνηση προσωπικοτήτων, η οποία ασφαλώς δεν θα μπορεί να εφαρμόσει τον νόμο σε μια κοινωνία που θα βράζει.

Ισως υπό αυτές τελικά τις συνθήκες η αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή η επαναδιαπραγμάτευση της διάρκειάς του με τους πιστωτές εντός των πλαισίων της τρόικας, να είναι η ενδεδειγμένη λύση, ώστε να γίνει αποδεκτή η πραγματικότητα και από τους ξένους πιστωτές, οι οποίοι ζουν με την αγωνία της πτώχευσης και μας ανεβάζουν αντίστοιχα τα επιτόκια δανεισμού (όταν δεχθούν να μας δανείσουν). Η παράταση της διάρκειας αποπληρωμής του χρέους μας με μείωση των ετήσιων δόσεων ώστε να μένουν έστω και λίγα χρήματα στο εσωτερικό της χώρας, για να αντιμετωπιστεί η ύφεση, είναι η μόνη λύση που υπάρχει. Βεβαίως η χώρα θα μείνει υπό επιτήρηση πολύ περισσότερα χρόνια, αλλά αν δεν γίνει αυτό, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ χειρότερα.

Η κυβέρνηση πρέπει να εξηγήσει την κατάσταση και να συμφωνήσει με την τρόικα την παράταση του χρέους με τη μείωση των δόσεων. Η οικονομία δεν αντέχει, η κοινωνία θα εκραγεί και πολιτική λύση άλλη, που να συνδυάζει την οικονομική αποτελεσματικότητα με την κοινωνική ηρεμία, δεν είναι ορατή. Αν οι πολιτικοί επιλέξουν να προκαλέσουν εκλογές για να ρίξουν το μπαλάκι σε υπηρεσιακή κυβέρνηση και για να διασωθούν οι ίδιοι, το πρόβλημα θα μεγεθυνθεί αυτομάτως. Πρέπει να βρουν το θάρρος και να διαπραγματευθούν με τους πιστωτές για να ανακουφιστεί η κοινωνία και να επιβάλουν τις μεταρρυθμίσεις οι ίδιοι και όχι κάποιοι «σωτήρες» ακαδημαϊκοί.