Ο Βράχος και τα σπρεντ

 Tου Παντελη Μπουκαλα

Aν όντως ανέβηκαν τα σπρεντ μετά τα επεισόδια στην Ακρόπολη και τη διεθνή δημοσιότητα που έλαβαν, όπως επέμενε με υψωμένο δάχτυλο ένας από τους καθεβραδινούς τηλεσχολιαστές που ειδικεύονται στον ρόλο του συνηγόρου υπεράσπισης της κυβέρνησης, δεν το γνωρίζω. Δεν χρειάζονται πάντως οικονομολογικές γνώσεις για να συμπεράνει κανείς ότι όποιο αρνητικό επικοινωνιακό φορτίο κι αν αποδοθεί στην κατάληψη, υπολείπεται τρομακτικά του αρνητικού φορτίου που εξέπεμψαν τα ΜΑΤ δρώντα μετά ροπάλων, ασπίδων και δακρυγόνων εις βάρος των συμβασιούχων και των δημοσιογράφων, Ελλήνων και ξένων. Αν αυτή είναι η σφραγίδα του κ. Παπουτσή, ως εκπροσώπου του βαθύτατου (όσο τα νερά του Αιγαίου) ΠΑΣΟΚ, στο υπουργείο όπου μέχρι χθες αρχήγευε ο αντιεξουσιαστής κ. Χρυσοχοΐδης, βέβαιο είναι ότι γρήγορα θα χρειαστεί να ανεφοδιαστούν οι αποθήκες της ΕΛ.ΑΣ.
Επίσης, βέβαιο πρέπει να θεωρείται ότι τα δύο κόμματα που μοιράζονται ιδιοτελώς την εξουσία, άρα και τις προς πελατειακή διανομή θέσεις εργασίας του Δημοσίου, δεν πείθουν ούτε καν τον καθρέφτη τους όταν διατείνονται ότι ξέκοψαν πια από τη φαυλότητα του παρελθόντος και προσχωρούν την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και λοιπά εύηχα. Αλλάζοντας χαμαιλεοντικά θέση ανάλογα με το αν κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται, λένε και ξελένε όσον αφορά τον «θεσμό» των συμβασιούχων, καθιστώντας υποχρεωτική τη σκέψη ότι μόνο σαν ομήρους ξέρουν να αντιμετωπίζουν τούς επί συμβάσει εργαζόμενους και τις οικογένειές τους, ένα ωμό δούναι και λαβείν που στιγματίζει τους ισχυρούς και εκμεταλλευτές και όχι όποιον πέφτει στην ανάγκη τους. Ειδικά στο υπουργείο Πολιτισμού και τους συμβασιούχους του, η ιστορία που γράφεται επί δεκαετίες είναι τόσο θλιβερή που δείχνει ότι πιάνει και παραπιάνει κακιά σκουριά στα μάρμαρα, η σκουριά του πελατειακού κράτους στην αγριότερη εκδοχή του, της απλήρωτης εργασίας και του εκβιασμού.
Και κάτι τελευταίο. Ως «κορυφαίο σύμβολο του ελληνικού τουρισμού» εμφανίστηκε η Ακρόπολη στον μεταεπεισοδιακό λόγο, γραπτό και προφορικό. Αν είναι αυτό, αν είναι μόνο αυτό, χάσαμε. Και μπορεί και να χαθήκαμε.

kathimerini.gr