Πικρή πατρίδα…

Του Γιάννη Τριάντη

 

«Δεν πάει πια μέσα απ’ τις λέξεις η υπόθεση», θα μπορούσε να πει και σήμερα ο Νίκος Καρούζος, ο μέγας αυτός ποιητής του τ(ρ)όπου μας… Ειδικά σήμερα. Με την πατρίδα γονατισμένη και το μέλλον σκοτεινό.
Όχι, δεν πάει άλλο με τις άσαρκες λέξεις, την παραπειστική φλυαρία, τις ζαχαρωμένες εκφράσεις και την καλοδουλεμένη προπαγάνδα που φιλοτεχνεί μια εικονική πραγματικότητα… Όχι, δεν πάει άλλο. Η πικρή πατρίδα δεν αντέχει…

Δεν αντέχονται πια τα χυδαία ψέματα και οι οδυνηρές αποκρύψεις. Την ώρα που η πατρίδα ασπαίρει σαν ψάρι και ακούγεται ο επιθανάτιος ρόγχος της, δεν αντέχονται οι ανόητες βιντεοδρομίες για το βάρος των ευθυνών που έχουν οι θύτες. Οι ευθύνες είναι κοινές, αυταπόδεικτες και βαριές. Από τότε που κορόιδευαν τον κόσμο με τους απατηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, τα χρυσοφόρα χρηματιστήρια (για λίγους), τη δήθεν ευτοπία της ΟΝΕ, τη ζοφερή ακρίβεια που ακολούθησε. (Μια σοκολάτα πήγε στις πεντακόσιες δραχμές, ω άθλιοι. Κι ένα σουβλάκι στις επτακόσιες…)

Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες. Από τότε που μαγείρευαν τα στοιχεία και τις στατιστικές για να μπούμε με ψέματα στην ΟΝΕ. Από τότε που παρέδιδαν τη χώρα στο έλεος των εργολάβων, εμφανίζοντας μια χώρα-μακέτα που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Από τότε που μετέβαλαν την επαρχία σε έρημο πετώντας ένα κομμάτι επιδοτήσεων στους αγρότες, με αποτέλεσμα να μαραθεί ο τόπος και να μηδενιστεί η προοπτική της ελληνικής γεωργίας…

Οι ευθύνες είναι αυταπόδεικτες. Από τότε που το κομπολόι των ψευδών και των ψευδαισθήσεων πέρασε από τα χέρια των «εκσυγχρονιστών» στα χέρια των «μεταρρυθμιστών». Λόγια, ψέματα και θάνατος. Ένα καλοκατασκευασμένο τίποτε –με εξαίρεση τρεις φωτεινές στιγμές (αγωγός, βέτο στο Βουκουρέστι και άνοιγμα στην Κίνα)– που παρέδωσε τη χώρα ημιθανή σε πιο αδίστακτους ψεύτες, σε ανθρώπους το ίδιο ανίκανους, φλύαρους, μονόφθαλμους, απροετοίμαστους, ερασιτέχνες της συμφοράς και επαγγελματίες της προπαγάνδας…

Η πικρή πατρίδα μοιάζει με τρομοκρατημένη κοινότητα απελπισμένων και οι θύτες δίνουν αμέριμνοι ρεσιτάλ εξυπνακισμών, ταΐζοντας το πόπολο με Εξεταστικές Επιτροπές και μικροπολιτικές αψιμαχίες της αισχίστης υποστάθμης… Συνήθισαν οι μάστορες της παραπολιτικής: για να κρύψουν τη γύμνια της πολιτικής τους, επιστρατεύουν τον αποπροσανατολισμό. Για να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες, μηρυκάζουν μισές αλήθειες και χιλιάδες ψέματα. Για να αποκρύψουν τη ζοφώδη προοπτική, γυμνάζουν τις λέξεις και τις χρησιμοποιούν σαν τις μαϊμούδες στο τσίρκο… Αδίστακτοι, ασύστολοι, εμμανείς της δολιότητας και των απατηλών εντυπώσεων…

Η πικρή πατρίδα μετεωρίζεται στο κενό, ξοδεμένη, σπαταλημένη και παντέρημη, κι εκείνοι –κυβερνώντες και επίδοξοι διάδοχοί τους– ασχολούνται με το υπογένειο του Τατούλη και τη φρεσκάδα (κονσέρβας) του Κικίλια. Με το χρώμα του χάρτη στην Κάτω Ραχούλα και την… κρίσιμη για την επιβίωση της χώρας εκλογή του Μπουτάρη ή του Γκιουλέκα στη Θεσσαλονίκη… Κι από κοντά, ασθμαίνοντες, μύωπες, μίζεροι και σταθερά αλαζόνες οι σταθμάρχες της Αριστεράς, που νομίζουν ότι ο κόσμος κρέμεται από το στόμα του Αλαβάνου και του Κουβέλη, του Παφίλη και του Μητρόπουλου. Τραγικά μαγαζάκια, δίχως πελάτες, σε παραλία του θέρους, την ώρα που μαίνεται χειμώνας βαρύς…

Η πικρή πατρίδα πένεται και τρομαγμένη συλλογιέται τι θα απομείνει από τα τιμαλφή της κι εκείνοι ξεπουλάνε τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας, όπως την ορίζουν οι πάτρωνες που έχουν επιπέσει σαν τα κοράκια. Εκείνο το παλιό που κυκλοφορούσε σαν σαρκαστικό ανέκδοτο (ότι ενδέχεται να βγάλουν στο σφυρί ακόμη και την Ακρόπολη) αποκτά όψη τρομακτικής πραγματικότητας. Τίποτε δεν αποκλείεται πια. Ούτε και η Ακρόπολη… Το κουρδισμένο μυαλό τους τείνει να μεταβάλει το αδιανόητο σε επικείμενο εφιάλτη. Και τη χώρα σ’ ένα απέραντο νεκροτομείο εκποιημένων σωμάτων. (Τι άλλο παρά νεκρά σώματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες, θα είναι ένας ΟΣΕ στους ξένους, τα Ταχυδρομεία στους ξένους, η Ενέργεια στους ξένους και στους ιδιώτες και ό,τι παράγει ή δύναται να αξιοποιηθεί, να εκποιείται κοψοχρονιά στους ξένους;)…

Η πικρή πατρίδα χάνει τα τιμαλφή της και αγωνιά για την ακεραιότητα της επικράτειάς της (ιστορική, με την αμφισβήτηση ιστορικών δικαίων, αλλά και εδαφική) και εκείνοι χαριεντίζονται με τον Ερντογάν και τους επικυρίαρχους που τον έχουν υπό την προστασία τους… Για όσους δεν πείθονται, και ενδεχομένως θεωρούν κινδυνολογικά παραμύθια τα ως άνω, ιδού τι είπε μόλις προχθές ο σύμβουλος του τούρκου πρωθυπουργού Ιμπραΐμ Καλίν (στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου της «Καθημερινής») όταν ρωτήθηκε αν είναι δίκαιη για την Ελλάδα η απόσυρση του casus belli από την Τουρκία με την ταυτόχρονη παραίτηση της Ελλάδος από το δικαίωμά της, βάσει του διεθνούς δικαίου, να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα σε 12 μίλια: «Είναι δίκαιη, γιατί το ουσιαστικό ζήτημα, αν διευρύνουμε τον ορίζοντα του προβληματισμού μας, είναι πώς θα μοιραστούμε το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, για να δούμε όλα τα άλλα ζητήματα –εμπόριο, μετανάστευση, πάλη κατά της τρομοκρατίας κ.λπ.– ως μέρος μιας συνολικής διευθέτησης»… Σοφόν το σαφές. Και όσοι νομίζουν ότι αυτά που είπε ο Καλίν υπάρχουν μονάχα στο μυαλό της Τουρκίας, σύντομα θα διαπιστώσουν ότι πλανώνται.

Η πικρή πατρίδα λοιπόν. Που αιμορραγεί και σφαδάζει. Που κραυγάζει, οδυνάται και βυθίζεται στην κατάθλιψη. Που βλέπει τα παιδιά της να βρίσκονται στα πρόθυρα μιας νέας, οδυνηρής μετανάστευσης… Η πικρή πατρίδα. Γεμάτη χωματερές σκουπιδιών και ιδεών. Αμήχανη, έντρομη και μελαγχολική. Με μια πρωτεύουσα - κόλαση, πόλη φρυγμένη και φρικτή, που έχει εγκλωβίσει μέσα της θανάσιμα γηγενείς και μετανάστες. Με διανοούμενους που ζουν με κρατικές επιδοτήσεις, με τα μίντια να τρίζουν αλλά εκθύμως να στηρίζουν τους προύχοντες και τους καθεστωτικούς και να μάχονται οτιδήποτε ενίσταται, ανθίσταται, αντιδρά και εξεγείρεται… Η πικρή πατρίδα «Με το φως σπασμένο», λεηλατημένο, που ντρέπεται να αρθρώσει τη λέξη «πατρίδα» και να ψελλίσει τη λέξη «έθνος» γιατί στη μία γωνία καιροφυλακτούν οι εισαγγελείς του «αντιεθνικισμού» και στην άλλη ενεδρεύουν οι μελανοχιτώνες της αφασίας, έτοιμοι να οικειοποιηθούν εύλογες αγωνίες και συκοφαντημένα «γιατί»…

Η πικρή πατρίδα, «η χώρα που παιδεύει τα δροσερά Ελληνόπουλα και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους», που έλεγε ο αείμνηστος Καρούζος…

ΥΓ.: Τι σημασία έχει αν η Ελλάδα, μια χώρα-πειραματόζωο, θα συνεχίσει να ζει μια ελεγχόμενη χρεοκοπία ή θα αποφύγει την οριστική κατάρρευση, επιτηρούμενη σκληρά από τους εσωτερικούς και έξωθεν δυνάστες της; Η χώρα είναι χρεοκοπημένη μέσα της, στα μύχια. Και μόνο μ’ ένα θαύμα θα σωθεί. Θαύμα λαϊκό, ακαθοδήγητο, ανέλεγκτο και πυρφόρο.

paron.gr