Α.Ο.Ζ. και Ελληνική Εξωτερική Πολιτική

 Του Μιχάλη Ηλιάδη

Το καλοκαίρι δόθηκε στην δημοσιότητα η έκθεση του Αμερικανικού Ιδρύματος Stratfor για την Ελλάδα, η οποία την υποβαθμίζει παντοιοτρόπως, περιγράφοντάς την σαν μια χώρα που δεν έχει τα μέσα να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Η έκθεση προβάλλει την γεωπολιτική απαξίωση της Ελλάδας&έχει στόχο την ψυχολογία των Ελλήνων, δοθείσης και της αρνητικής οικονομικής συγκυρίας. Στοχεύει δηλαδή στο να διευκολύνει την Ελληνική υποταγή στα Αμερικάνικα σχέδια για την περιοχή μας, μιας και γνωρίζουν πολύ καλά οι γράφοντες, σε αντίθεση με όσα δημοσιεύουν, την τεράστια γεωπολιτική σημασία της χώρας μας.

Οι προκλητικές ενέργειες του Τούρκικου σκάφους «Piri Reis» στο Αιγαίο τον Ιούλιο, το οποίο διεξήγαγε υποθαλάσσιες έρευνες για υδρογονάνθρακες, βρίσκουν την αιτιολογία τους στις δηλώσεις του ειδικού απεσταλμένου του State Department κ. Morningstar, στις αρχές του Αυγούστου : «Μπορώ να φανταστώ στο Αιγαίο ή σε κάποια άλλη αμφισβητούμενη περιοχή, όπου το οικονομικό όφελος είναι και για τις δύο χώρες τόσο μεγάλο που τις συμφέρει να καταλήξουν σε μια επιχειρηματική λύση, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν στα συγκεκριμένα σύνορα». Δηλαδή οι Τούρκοι δεν συμφωνούν στα σύνορά μας τα κατοχυρωμένα από διεθνείς συνθήκες εδώ και δεκαετίες.

Τι άλλην χρείαν έχομεν αποδείξεων;

Να για ποια σχέδια τους μας προετοιμάζουν οι μεγάλοι μας σύμμαχοι, αφού πρώτα φροντίζουν να μας εξοντώσουν ψυχολογικά αλλά και οικονομικά, με την αποικιακού χαρακτήρα σύμβαση – μνημόνιο που υπογράψαμε.

Ας δούμε όμως κάποιους άξονες στους οποίους θα πρέπει να στηριχθεί η εξωτερική μας πολιτική, ώστε να εκμεταλλευτεί η χώρα μας την τεράστια γεωπολιτική της σημασία και να βρει τον πρωτεύοντα ρόλο που της αρμόζει στην ευρύτερη περιοχή.

Μια πολύ σημαντική ενέργεια είναι να ενεργοποιήσει η Ελλάδα το δικαίωμα της για την δημιουργία Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η έννοια της ΑΟΖ θεσπίστηκε στην σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας, η οποία υπεγράφη το 1982 και τέθηκε σε ισχύ το 1994, ενώ έχει επικυρωθεί από περίπου 160 χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ. Η ΑΟΖ, την οποία σημειωτέον δικαιούνται και τα νησιά, είναι μια περιοχή πλάτους έως 200 ν.μ. εντός της οποίας, το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα, σχετικά με την εξερεύνηση και εκμετάλλευση φυσικών πηγών, ζώντων ή μη, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, ακόμα και των ρευμάτων, των υπερκείμενων της θαλάσσης ανέμων. Εάν δε, υπάρχει σε κοντινότερη απόσταση ακτή άλλου κράτους, τότε χρησιμοποιείται η μέθοδος «μέσης χάραξης» για τον προσδιορισμό της ΑΟΖ. Η Κύπρος από το 2004 έχει ενεργοποιήσει το δικαίωμα της για την δημιουργία ΑΟΖ. Η αντίστοιχη ενέργεια από Ελληνικής πλευράς αυτόματα θέτει υπό Ελληνοκυπριακό έλεγχο μια τεράστια θαλάσσια περιοχή, ενώ αντίστοιχα περιορίζεται αισθητά η Τουρκία. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά αρνητικό για την γείτονα. Η χώρα αυτή αφ’ ενός δεν έχει κυρώσει την ανωτέρω σύμβαση του ΟΗΕ, αφ’ ετέρου αιτείται την ένταξή της στην Ε.Ε., η οποία έχει υπογράψει την σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας, η οποία προφανώς δεσμεύει τα κράτη που είναι μέλη της ή προτίθενται να γίνουν. Έτσι νομικά στριμωγμένη η Τουρκία , χρησιμοποιεί ακόμη και στρατιωτικές απειλές ως μέσο πίεσης και εκφοβισμού της Ελλάδος ώστε να μην καθορίσει ΑΟΖ.

Η Ελλάδα πρέπει να ενεργοποιήσει άμεσα το δικαίωμα της για την δημιουργία ΑΟΖ, η έννοια της οποίας ουσιαστικά επικάλυπτει και την έννοια της υφαλοκρηπίδας, σε συνεννόηση με τις γειτονικές χώρες. Στις 14/07 εκπρόσωπος του Ελληνικού ΥΠΕΞ δήλωσε ότι η Ελλάδα σκοπεύει να το κάνει.

Ελπίζουμε να μην είναι κινήσεις εντυπωσιασμού, διότι όσο καθυστερούμε υποκύπτοντας στον ψυχολογικό εκβιασμό της Τουρκίας, δίνουμε ουσιαστικά εικόνα αδυναμίας στους γείτονές μας αλλά και την διεθνή κοινότητα.

Μια επίσης πολύ σημαντική ενέργεια είναι η αλλαγή της γενικότερης στάσης της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, της χώρας η οποία μας δημιουργεί συνεχώς προβλήματα στο Αιγαίο, τη Θράκη και βεβαίως την Κύπρο καταστρατηγώντας θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αναφέρω συνοπτικά :

Στην Θράκη η Τουρκία – έχοντας σαν μακροπρόθεσμο στόχο την ανεξαρτηρτοποίηση της περιοχής – επιχειρεί την περιχαράκωση της μειονότητας σε όλους τους τομείς συμπεριλαμβανομένης και της εκπαίδευσης. Με τον τρόπο αυτό θέλει να ελέγχει απόλυτα μέσω του Τουρκικού Προξενείου – κατεξοχήν άντρου ανθελληνικής προπαγάνδας – και των ψευδομουφτήδων, τους Τουρκογενείς μουσουλμάνους. Δεν κρύβονται όμως οι προθέσεις και οι ενέργειες της για έλεγχο και των Ελλήνων Μουσουλμάνων Πομάκων και Ρομά τους οποίους οι απαράδεκτοι πολιτικοί μας σπρώχνουν στην αγκαλιά του Τουρκικού Προξενείου, με διάφορους τρόπους στο βωμό – μόνον άραγε; –των ψήφων. Η περιπέτεια της Ελληνίδας δασκάλας Χαράς Νικοπούλου κατά την περίοδο που εργαζόταν στο Μέγα Δέρειο και τελικά ο διωγμός της από εκεί, δείχνουν ξεκάθαρα πως αντιλαμβάνονται τα πράγματα, τόσο οι Έλληνες πολιτικοί όσο και το Τουρκικό Προξενείο.

Στο Αιγαίο γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες αμφισβήτησης Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσω συνεχών προκλήσεων, παραβιάσεων ακόμη και υπερπτήσεων υπεράνω κατοικημένων Ελληνικών νησιών από Τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη, ακόμη και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στη χώρα μας του Τούρκου πρωθυπουργού, ο οποίος σημειωτέων ζήτησε να κατανοήσουμε (!!!) την απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης να μας απειλεί με casus belli (αιτία πολέμου) σε περίπτωση που επεκτείνουμε – όπως δικαιούμαστε – τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν. μ.

Στην Κύπρο συνεχίζεται το πρόβλημα εισβολής και κατοχής του 37% μιας ανεξάρτητης χώρας μέλους της Ε.Ε. από τις ορδές του Αττίλα. Μετά το όχι στο ελεεινό σχέδιο Ανάν που ψήφισαν οι Ελληνοκύπριοι το 2004 με πρωτεργάτη τον αείμνηστο και ίσως τελευταίο Έλληνα ηγέτη Τ. Παπαδόπουλο, οι Τούρκοι επιδιώκουν, με μηδαμινές έως ανύπαρκτες υποχωρήσεις να επιβάλλουν τις θέσεις τους, σε αγαστή συνεργασία με τον ξένο παράγοντα. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος επιβάλλεται η αλλαγή της πολιτικής που χρόνια ακολουθούμε έναντι της Τουρκίας διότι, κανένα απολύτως πρόβλημα δεν λύθηκε, όπως ματαίως περιμέναμε, κατά την διάρκεια της ευρωπαϊκής πορείας της γείτονος, την οποία πάσει δυνάμει στηρίξαμε. Η φημολογία για το άνοιγμα της σχολής της Χάλκης ή η άδεια λειτουργίας για μια ημέρα τον χρόνο της Μονής της Παναγίας Σουμελά, ουσιαστικά, αποτελούν μονάχα αφορμές για συνεχώς νέες τουρκικές διεκδικήσεις. Η μέχρι τώρα πολιτική μας, μας εγκλωβίζει στο άρμα των ΗΠΑ, χωρίς αυτή η τυφλή μας υποταγή να έχει ωφελήσει τη χώρα μας. Ας θυμηθούμε τη χούντα, για την οποία εζήτησε συγνώμη ο Κλίντον, τον Αττίλα στην Κύπρο, την αμέριστη συμπαράσταση στον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών και Αλβανών, την στήριξη των τουρκικών αμφισβητήσεων στο καθεστώς του Αιγαίου, για να μείνουμε στα πλέον πρόσφατα.

Η πολιτική μας έναντι των ΗΠΑ πρέπει να γίνει διεκδικητική και πιο ανεξάρτητη. Η Ελλάδα οφείλει να βρει εταίρους – συμπεριλαμβανομένου του Αραβικού κόσμου και του Ισραήλ – στην ευρύτερη περιοχή και να ακολουθεί μια προσεκτική πολιτική προσέγγισης και συμμαχιών με στόχο, τόσο την προάσπιση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, όσο και την οικονομική και γεωστρατηγική της αναβάθμιση, δηλαδή την υπεράσπιση των εθνικών της συμφερόντων συνολικά.

Στο πλαίσιο αυτό είναι απαραίτητη :

α) Η στενότερη συνεργασία με την Γαλλία, τόσο στο διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο, όσο και στο στρατιωτικό, με σύναψη νέας αμυντικής συνεργασίας.

β) Η ουσιαστική αναβάθμιση των σχέσεων με την Ρωσία, την μεγάλη ομόδοξη χώρα, με την οποία πολλές χώρες της Ε.Ε. με προεξέχουσα την Γερμανία, έχουν στρατηγικές εμπορικές σχέσεις. Η Ρωσική πλευρά έκανε και κάνει ανοίγματα προς την Ελλάδα με στόχο ποικίλα δικά της οφέλη. Κάποια όμως από αυτά, δίνουν τεράστιες δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης και γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας μας, προσφέροντας συγχρόνως εξασφάλιση των συνόρων μας. Δυστυχώς, ο Ρώσος υπουργός ενέργειας δήλωσε στις αρχές του καλοκαιριού ότι : «… ο αγωγός Μπουργκάς Αλεξανδρούπολης έχει ουσιαστικά σταματήσει να εξελίσσεται ως πρόγραμμα.». Πρόσφατα υπεβλήθη στην Ελλάδα ρωσικό αίτημα παραχώρησης αγκυροβολίου – ναυτικής βάσης στο Αιγαίο, έναντι σημαντικού οικονομικού τιμήματος. Είναι μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα και ευχόμαστε η κυβέρνηση να την αξιοποιήσει, δείχνοντας συγχρόνως στους επικριτές της, ότι προασπίζεται τα εθνικά μας συμφέροντα και δεν είναι απλά ένα υπάκουο πιόνι στη διεθνή σκακιέρα.

Υπάρχουν επιπλέον κινήσεις εθνικής στρατηγικής που συμβάλλουν στην ισχυροποίηση της χώρας μας μεταξύ των οποίων είναι :

α) Αξιοποίηση των δυνατοτήτων που μας δίνει η συμμετοχή μας στους διεθνείς οργανισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.α.). Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Σύμφωνο για την Μετανάστευση και το Άσυλο (10/2008) η ευρωπαϊκή δύναμη FRONTEX οφείλει να επιτηρεί τα σύνορα της Ελλάδος σαν ευρωπαϊκά σύνορα εμποδίζοντας την λαθρομετανάστευση.

β) Επιστροφή στο ενεργοποιημένο, ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου.

γ) Ουσιαστική ανάπτυξη των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και χορήγηση ισχυρών κινήτρων ώστε να αποτραπεί η εγκατάλειψή τους από τους κατοίκους τους. (Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Φούρνοι κ.α.)

δ) Αξιοποίηση των μεγάλων δυνατοτήτων του απόδημου Ελληνισμού με συγκεκριμένο σχέδιο και οργάνωση – μακριά φυσικά από τον κομματικό εναγκαλισμό – τόσο στον τομέα της προώθησης των Εθνικών μας θεμάτων, όσο και σε άλλους όπως των επενδύσεων ή των εξαγωγών.

ε) Ουσιαστική αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ε.Δ.) της χώρας. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν απεμπλακούν οι Ε.Δ. – αλλά και όλα τα Σώματα Ασφαλείας – από τις διαλυτικές πολιτικές παρεμβάσεις που συσσώρευσαν μύρια δεινά. Να αναφέρουμε τις αναξιοκρατικές προαγωγές ημετέρων, την αποψίλωση των μονάδων στα σύνορα, την αδικαιολόγητη και υπερβολική μείωση της στρατιωτικής θητείας, την πολλάκις άχρηστη και πάντα υπερκοστολογημένη προμήθεια υλικού και τόσα άλλα.

Απαιτείται ανύψωση του ηθικού των Ε.Δ. αλλά και ουσιαστική ενίσχυση τους, με την κατάλληλη εκπαίδευση, αλλά και με σύγχρονα οπλικά συστήματα . Η Εθνική μας υπόσταση άλλωστε είναι για όλους τους Έλληνες υπεράνω της όποιας «οικονομικής» κρίσης και η αποτρεπτική ικανότητα των Ε.Δ. είναι στους βασικούς συντελεστές διασφάλισής της.

antibaro.gr