Το δισεπίλυτο φαινόμενο της ακρίβειας

Του Αντώνη Ζαΐρη

Στην προσπάθεια εντοπισμού του στρατηγικού στόχου για το ζήτημα της ακρίβειας είναι ανάγκη να υπάρξει σοβαρή και ολοκληρωμένη ενημερωτική διαδικασία σε όλο το δίκτυο Ελλήνων και ξένων μεσαζόντων διακίνησης ενός προϊόντος, που μεσολαβεί μεταξύ παραγωγών-προμηθευτών και λιανεμπορικών καταστημάτων. Είναι σίγουρο ότι τούτο θα επιτρέψει την αποκάλυψη του σπιράλ ακρίβειας που διατρέχει τα κύματα ανατιμήσεων των τιμών.
Αν κανείς αναζητήσει τα στοιχεία αύξησης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων που συμμετέχουν και στους τρεις τομείς της οικονομίας πρωτογενή-δευτερογενή-τριτογενή, τότε εύκολα θα διαπιστώσει ότι η αύξηση κερδών, προ της χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής κρίσης, τόσο των βιομηχανιών όσο και του λιανεμπορίου δεν ξεπερνούσε το 15-20% σε σύγκριση με τους μεσάζοντες που η αύξηση αυτή προσέγγιζε το  70-80%. Αν σε αυτό συνεκτιμηθεί και η αποδοτικότητα των ιδίων κεφαλαίων τότε είναι βέβαιο ότι η προσέγγιση του στρατηγικού στόχου αποκτά «σάρκα και οστά».
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνει σήμερα η αγορά, με την πραγματική ανεργία να αγγίζει το 18% και την πρόβλεψη μείωσης κατανάλωσης για την επόμενη χρονιά στο 4,5% είναι εξίσου ολέθριο λάθος να αναζητά η κυβέρνηση μονομερώς ευθύνες σε διάφορες κατηγορίες επιχειρήσεων (ελληνικών και πολυεθνικών) που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, τολμούν να επενδύουν, ερχόμενες αντιμέτωπες με τη δαιδαλώδη γραφειοκρατία και το ετοιμοθάνατο ελληνικό κράτος, και προσφέρουν χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Μόνο στο λιανεμπόριο, μέχρι το 2008 απασχολούνταν 780.000 εργαζόμενοι, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια, εξαιτίας της ύφεσης, της αγοραστικής συρρίκνωσης και της πιστωτικής ασφυξίας των επιχειρήσεων παρατηρείται μείωση κατά 16,6% του αριθμού των εργοδοτών, καταγράφονται 70.000 “λουκέτα” στην αγορά και εντυπωσιακή αύξηση της ανεργίας, με 670.000 ανέργους.
Είναι γνωστό από την άλλη, ότι η μεγάλη επιβάρυνση του πληθωρισμού προκύπτει κυρίως από τη συμμετοχή των άμεσων και έμμεσων φόρων και τα ανεξέλεγκτα και αναιτιολόγητα αυξημένα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και δευτερευόντως από τις αυξημένες τιμές προϊόντων των επιχειρήσεων που καλούνται να μειώσουν αυθαίρετα τις τιμές τους και με μειωμένα αδιαμφισβήτητα τα κέρδη τους, τα δύο τελευταία χρόνια, εξαιτίας της πολύχρονης σοβαρής αδυναμίας του κράτους μας να ελέγξει το κύκλωμα τροφοδότησης των προϊόντων από την παραγωγή στην κατανάλωση στοχοποιώντας όλους εκείνους που δίχως να προσφέρουν αξία στο προϊόν κάνουν ανατιμήσεις των προϊόντων που διακινούν.
Ως εκ τούτου, εάν δεν υπήρχε η συμμετοχή των φόρων στη διαμόρφωση του τιμάριθμου στο πλαίσιο των πρόσφατων φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης, η διακύμανση του  πληθωρισμού θα ήταν στο 1,5-2% μόνον. Στη συνολική λοιπόν δαπάνη ενός νοικοκυριού, η συμμετοχή των δημόσιων φόρων ανέρχεται στο 40% περίπου.
Παρατηρείται λοιπόν διαφορετική να είναι η στρατηγική στόχευση και αλλού να εστιάζεται ο στόχος. Γι αυτό και «έχουν χάσει την μπάλα» οι πολιτικοί μας και συμπεριφέρονται ως νήπια που ζητούν από τις επιχειρήσεις να μειώσουν τις τιμές π.χ. 30%.
Το ερώτημα όμως είναι από πού προκύπτει  αυτό το 30%; Από ποια ανάλυση; Με ποια κριτήρια; Προφανώς αυθαίρετα!  Και σε αυτό ακριβώς, και όχι αναίτια, οφείλεται η ελλειμματική στρατηγική αντιμετώπισης του φαινομένου της ακρίβειας.
Η στρατηγική στόχευση λοιπόν πρέπει κατά πρώτο λόγο να είναι αφενός, οι καρτελοποιημένες αγορές των επιχειρήσεων που συναλλάσσονται με το δημόσιο και αφετέρου, τα κλειστά επαγγέλματα, που η προνομιακή θέση τους στην αγορά τους εξασφαλίζει κυριαρχία , που με τη σειρά της επιτρέπει στις επιχειρήσεις αυτές να διαμορφώνουν τα επίπεδα τιμών που αυτές επιθυμούν.
Εάν τελικά επιλέξουμε τη μακροπρόθεσμη αυτή στρατηγική για τον έλεγχο των τιμών και την  ελαχιστοποίηση των αρνητικών συνεπειών της ακρίβειας, τότε βραχυπρόθεσμα περιορίζονται οι λύσεις για την επίλυση της ακρίβειας σε μία: την επιλογή 80-100 βασικών αγαθών- κωδικών, που εμπεριέχονται στο ημερήσιο καλάθι της νοικοκυράς, και τη σχεδίαση ανάλογης εμπορικής πολιτικής με διαμόρφωση ανταγωνιστικών τιμών σε επίπεδο που σε καμία περίπτωση δεν θα υπερβαίνει το μέσο όρο των αντίστοιχων προϊόντων- τιμών της ευρωζώνης. Αυτή είναι η λύση!

www.statesmen.gr