Ο αρθρογράφος Ρόμπερτ Φισκ της Ιντιπέντεντ δίνει τη δική του εξήγηση για το πρόσφατο ταξίδι του ιρανού προέδρου στο Λίβανο.

Με φρίκη αντέδρασε η Δύση στην πρόσφατη επίσκεψη του ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στο Λίβανο.
Ο αμερικανός πρόεδρος τη χαρακτήρισε προκλητική, ενώ το Ισραήλ κατήγγειλε ότι ο βόρειος γείτονάς του αποτελεί πλέον έναν «κόμβο περιφερειακού τρόμου».
Σε δεύτερη μοίρα πέρασε έτσι το γεγονός ότι οι Ιρανοί υπέγραψαν με τον Λίβανο μια σειρά συμφωνιών που αφορούν την ενέργεια, την οικονομία και την εκμετάλλευση του πετρελαίου.
Ανάμεσα στις συμφωνίες περιλαμβάνεται η κατασκευή δύο νέων ενεργειακών σταθμών και η άμεση σύνδεση των δύο χωρών στον τομέα της ηλεκτροδότησης μέσω της Τουρκίας.
Με μια πρώτη ματιά, γράφει ο Ρόμπερτ Φισκ στην Ιντιπέντεντ, θα ερμήνευε κανείς αυτή την επίσκεψη ως μια ακόμη προσπάθεια του Ιράν να ελέγξει τον Λίβανο μέσω του πετρελαίου και του ηλεκτρισμού.
Ο Λίβανος πιστεύεται ότι έχει σημαντικά αποθέματα πετρελαίου βορείως της Τρίπολης, τα οποία το Ιράν έχει εκφράσει την επιθυμία να εξορύξει.
Αλλα αποθέματα μπορεί να υπάρχουν νοτιότερα, κοντά στο Ισραήλ.
Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια.
Οι Ιρανοί επέδωσαν στους Λιβανέζους μια πιστωτική επιστολή ύψους 340 εκατομμυρίων ευρώ για τη χρηματοδότηση των νέων προγραμμάτων.
Ζητούν όμως σε αντάλλαγμα μια ισόποση εγγύηση από τη Λιβανική Κεντρική Τράπεζα - κάτι που συνιστά παραβίαση των κυρώσεων των Ηνωμένων Εθνών κατά του Ιράν.
Εξίσου δύσκολο είναι να φανταστεί κανείς Ιρανούς να κάνουν γεωτρήσεις 100 χιλιόμετρα βορείως των συνόρων με το Ισραήλ.
Ως τώρα, το μεγαλύτερο μέρος της εξόρυξης πετρελαίου στο Ιράν γινόταν από γαλλικές και νορβηγικές εταιρείες, ενώ η διύλιση γινόταν από γαλλικές και ιταλικές εταιρείες.
Τώρα, το έργο αυτό το έχουν αναλάβει Ρώσοι και Κινέζοι.
Είναι λοιπόν κάπως σουρεαλιστικό να πληρώνει η Τεχεράνη τη Μόσχα και το Πεκίνο για να κάνουν έρευνες στ’ανοιχτά του Λιβάνου.
Ποιος είναι λοιπόν ο πραγματικός λόγος που ο ιρανός υπουργός Εξωτερικών Μανουσέρ Μοτακί και ο λιβανέζος υπουργός Ενέργειας Γκεμπράν Μπασίλ υπέγραψαν πριν από μια εβδομάδα αυτές τις 17 συμφωνίες; Εδώ μπορεί να κάνει κανείς κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
Όπως ότι ο Μπασίλ είναι γαμπρός του χριστιανού μαρωνίτη πρώην στρατηγού Μισέλ Αούν, του οποίου το κόμμα ευθυγραμμίστηκε πριν από πολύ καιρό με τη Συρία και το Ιράν.
Κατά συνέπεια, οι χριστιανοί οπαδοί του στο Λίβανο είναι σύμμαχοι της Χεζμπολάχ και αντίθετοι προς την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σαάντ Χαρίρι.
Να λοιπόν μια πρώτη εξήγηση αυτών των συμφωνιών: ο Αούν βοηθά τους Ιρανούς να αναμιχθούν στη λιβανική οικονομία.
Ο πρώην στρατηγός έχει όμως αυτή την περίοδο άλλα, πιο σοβαρά, προβλήματα.
Τρεις από τους φερόμενους ως κατασκόπους για λογαριασμό του Ισραήλ που συνελήφθησαν από τον λιβανικό στρατό τους τελευταίους εννιά μήνες αποδείχθηκε ότι εργάζονται για το κόμμα του Αούν.
Και το δίκτυο αυτό φέρεται ότι συγκέντρωνε στοιχεία από το σύστημα επικοινωνίας του Λιβάνου.
Ενας από αυτούς μάλιστα ήταν ανώτατο στέλεχος της μεγαλύτερης εταιρείας κινητής τηλεφωνίας της χώρας.
Υπάρχει όμως και συνέχεια.
Η Χεζμπολάχ φοβάται ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα εμπλέξει μέλη της στη δολοφονία του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, στις 14 Φεβρουαρίου του 2005.
Ο Σαγίντ Χασάν Νασράλα, αρχηγός της Χεζμπολάχ, έχει ήδη καταγγείλει αυτές τις κατηγορίες.
Και υποστηρίζει ότι το προαναφερθέν δίκτυο κατασκόπων έχει παραποιήσει τα αρχεία κινητής τηλεφωνίας που αφορούν την ημέρα της δολοφονίας, ώστε να ενοχοποιηθεί η οργάνωσή του.
Πράγματι, αμέσως μετά τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι, τα Ηνωμένα Εθνη επέρριπταν σιωπηλά την ευθύνη στη Συρία, όχι στη Χεζμπολάχ.
Μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών που δεν δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα ανέφερε τα ονόματα τεσσάρων Σύρων.
Αλλά τώρα - και ύστερα από ένα δημοσίευμα του Σπίγκελ που είχε ισραηλινές πηγές - όλοι στρέφουν τα μάτια τους στον βασικό εχθρό του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, δηλαδή τη Χεζμπολάχ.
Όλα αυτά θυμίζουν λίγο το Λόκερμπι, όπου αρχικά οι υποψίες βάραιναν τη Συρία.
Κι όταν χρειάστηκε η βοήθεια της Δαμασκού για τον πόλεμο κατά του Ιράκ, η Δύση άρχισε να κατηγορεί τη Λιβύη.
Κι εκείνες οι 17 συμφωνίες; Ισως να τις υπέγραψε ο Μπασίλ για να απομακρύνει τους προβολείς από τον πεθερό του.
Κατάσκοποι, σκοτεινές συμφωνίες και μια πενταετής έρευνα για ένα φόνο: δεν θα μπορούσε να συμβαίνει παρά στο Λίβανο.
(Πηγή: The Independent)