Ο Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010, όπως ανακοίνωσε η Επιτροπή των Νόμπελ στη Στοκχόλμη σήμερα το μεσημέρι.
Η επιτροπή του απένειμε το Νόμπελ, τονίζοντας στα χαρακτηριστικά της γραφής του «τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου».
«Η λογοτεχνία υπήρξε η σπονδυλική στήλη, το νευραλγικό κέντρο της ύπαρξής µου. Ηταν περίπου προφανές, έστω και υποσυνείδητα, από την αρχή, ότι θα γίνω συγγραφέας. Από τη στιγµή που ανακάλυψα την ανάγνωση», λέει ο 74χρονος συγγραφέας σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Le Figaro».
«Η λογοτεχνία είναι σαν τη φωτιά, σηµαίνει διαφωνία και εξέγερση. Ο λόγος ύπαρξης του συγγραφέα είναι η διαµαρτυρία, η αντίρρηση, η κριτική», προσθέτει ο ίδιος (το όνομα του οποίου προφέρεται Λιόσα και όχι Γιόσα λόγω της περουβιανής του καταγωγής).
Ο Λιόσα έχει γράψει περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια.
Γεννημένος στην πόλη Αρεκίπα, ο συγγραφέας πήρε την ισπανική υπηκοότητα το 1993. Δύο χρόνια αργότερα, βραβεύθηκε με το βραβείο Θερβάντες, το σημαντικότερο στον ισπανόφωνο λογοτεχνικό κόσμο.
Είναι ο πρώτος νοτιοαμερικανός συγγραφέας που κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας μετά τον κολομβιανό Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ, στον οποίο απονεμήθηκε το 1982.
Ήταν φθινόπωρο του 1958 στη Μαδρίτη, όταν ο 22χρονος τότε Λιόσα άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του από τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στη στρατιωτική σχολή Λεόνσιο Πράδο της Λίμα του Περού.
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε τον χειμώνα του 1961, τον έκανε παγκοσμίως γνωστό και προκάλεσε την οργή του περουβιανού καθεστώτος. Ο τίτλος του ήταν Η πόλη και τα σκυλιά, ένα βιβλίο που θεωρείται από πολλούς ως το λογοτεχνικό του αριστούργημα.
Η επιτροπή του απένειμε το Νόμπελ, τονίζοντας στα χαρακτηριστικά της γραφής του «τη χαρτογράφηση των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου».
«Η λογοτεχνία υπήρξε η σπονδυλική στήλη, το νευραλγικό κέντρο της ύπαρξής µου. Ηταν περίπου προφανές, έστω και υποσυνείδητα, από την αρχή, ότι θα γίνω συγγραφέας. Από τη στιγµή που ανακάλυψα την ανάγνωση», λέει ο 74χρονος συγγραφέας σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Le Figaro».
«Η λογοτεχνία είναι σαν τη φωτιά, σηµαίνει διαφωνία και εξέγερση. Ο λόγος ύπαρξης του συγγραφέα είναι η διαµαρτυρία, η αντίρρηση, η κριτική», προσθέτει ο ίδιος (το όνομα του οποίου προφέρεται Λιόσα και όχι Γιόσα λόγω της περουβιανής του καταγωγής).
Ο Λιόσα έχει γράψει περισσότερα από 30 μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια.
Γεννημένος στην πόλη Αρεκίπα, ο συγγραφέας πήρε την ισπανική υπηκοότητα το 1993. Δύο χρόνια αργότερα, βραβεύθηκε με το βραβείο Θερβάντες, το σημαντικότερο στον ισπανόφωνο λογοτεχνικό κόσμο.
Είναι ο πρώτος νοτιοαμερικανός συγγραφέας που κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας μετά τον κολομβιανό Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ, στον οποίο απονεμήθηκε το 1982.
Ήταν φθινόπωρο του 1958 στη Μαδρίτη, όταν ο 22χρονος τότε Λιόσα άρχισε να γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα με βάση τις προσωπικές εμπειρίες του από τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στη στρατιωτική σχολή Λεόνσιο Πράδο της Λίμα του Περού.
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε τον χειμώνα του 1961, τον έκανε παγκοσμίως γνωστό και προκάλεσε την οργή του περουβιανού καθεστώτος. Ο τίτλος του ήταν Η πόλη και τα σκυλιά, ένα βιβλίο που θεωρείται από πολλούς ως το λογοτεχνικό του αριστούργημα.
Ανάμεσα στα βιβλία που έχει γράψει ο Μάριο Βάργκας Λιόσα είναι και τα: Απρόσμενη επίσκεψη, Η θεία Χούλια και ο γραφιάς, Ο πόλεμος της συντέλειας του κόσμου, Μητριάς εγκώμιο, Μια ιστορία για τον Μαύτα, Ο Παντελέων και οι επισκέπτριες, Ποιος σκότωσε τον Παλομίνο Μολέρο, Ο Λιτούμα στις Ανδεις, Οι αρχηγοί, Το ψάρι στο νερό.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.