Η Ελλάδα στο ενεχυροδανειστήριο

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ 

Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ένα σαφές όριο που χαρακτηρίζει τον νεώτερο μεταμεσαιωνικό κόσμο –και θέτει τις πρώτες βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος– είναι η αρχή του τεθειμένου δικαίου. Δηλαδή των νόμων και των δικαιικών διατάξεων που μπορεί να γνωρίσει ο κάθε πολίτης, ώστε ο ίδιος να προσμετρά τις επιπτώσεις των πράξεών του.
Σήμερα, στην κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι τύχες της χώρας μας και του λαού μας καθορίζονται από ένα κείμενο, το περίφημο Μνημόνιο, το οποίο ουδείς –πλην ελαχίστων, δημοκρατικά ευαίσθητων νομικών– γνωρίζει, με αποκορύφωμα της εγκληματικής αυτής άγνοιας και ανευθυνότητας τους βουλευτές, οι οποίοι εκύρωσαν –παρανόμως– το κείμενο αυτό.
Έχουν αναλυθεί εκτεταμένα οι οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου, που άλλωστε έχουν ήδη τραγικές συνέπειες στη ζωή των πολιτών αλλά και στη διάλυση της οικονομικής - παραγωγικής μας δομής.
Όμως υπάρχει μια εξ ίσου –ή ακόμα περισσότερο– κρίσιμη διάσταση, την οποία το οργανωμένο σύστημα παραπληροφόρησης και αποπληροφόρησης έχει επιμελώς αποκρύψει. Πρόκειται για τη Δανειακή Σύμβαση που υπογράφηκε στις 8/5/2010 μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας (δανειολήπτης) και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης –με χαρακτηριστικό στοιχείο ότι δεν υπέγραψε η Γερμανία αλλά «αντ' αυτής» το γερμανικό πιστωτικό ίδρυμα «για την ανοικοδόμηση»– και η οποία ακόμα εκκρεμεί προς κύρωση στην Ελληνική Βουλή!
Ποιο είναι το κεντρικό στοιχείο της Σύμβασης αυτής; Μα η κατάσχεση της εθνικής/δημόσιας περιουσίας από τους δανειστές, σε περίπτωση που αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις... Στο άρθρο 4, σημείο 12 της Σύμβασης διαβεβαιώνουμε τους πιστωτές μας (ΔΝΤ και κράτη-μέλη της Ευρωζώνης) ότι «ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία που προβλέπει η Σύμβαση». Μάλιστα στην παρ. 5 του άρθρου 14 δηλώνουμε ότι η χώρα ως δανειολήπτης παραιτείται «από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, περιλαμβανομένης της άσκησης αγωγής, δικαστικής απόφασης ή άλλης διαταγής...».
Αυτήν την κατάπτυστη και εθνικώς απαράδεκτη Σύμβαση υπέγραψαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Όπως μάλιστα προβλέπει η Σύμβαση, το δίκαιο που εφαρμόζεται είναι το αγγλικό δίκαιο, γιατί αυτό προστατεύει, με ακραίο τρόπο, τους δανειστές, οπότε αποκλείεται η εκδίκαση οποιασδήποτε διαφωνίας ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων αλλά αυτή η διαδικασία ανατίθεται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Λουξεμβούργου...
Τι είναι όμως αυτή η ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ; Μπορεί να περιλάβει στοιχεία της εθνικής μας κυριαρχίας, τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού, υποδομές ή εξοπλισμούς των Ενόπλων Δυνάμεων;
Ασφαλώς, τέτοιου είδους αναφορές αποτελούν ακραία παραδείγματα, ωστόσο στην υπογραφείσα Σύμβαση περιέχεται η τυπική δυνατότητα κατάσχεσής τους. Γι' αυτό και το πρόβλημα υφίσταται, ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχει μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε άτακτη υποχώρηση, σε απόγνωση, που επιδιώκει να κερδίσει «κυβερνητικό χρόνο» έναντι οιουδήποτε τιμήματος.
Ο νομικός όρος που περιλαμβάνει την εθνική αυτή περιουσία εκφράζεται με την έννοια των «ακατάσχετων στοιχείων», δηλαδή αυτών που απαγορεύεται να εκτεθούν στη διαδικασία της κατάσχεσης (πολιτιστική κληρονομικά, αρχαιότητες, τα νησιά μας, κρατικά κτίρια όπως το Κοινοβούλιο, στρατιωτικοί εξοπλισμοί και υποδομές). Όμως τίποτα δεν φαίνεται να εμποδίζει, μέσα από το περιεχόμενο της Σύμβασης, την παραχώρηση έναντι μισθώματος της εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών μας χώρων ή την τουριστική εκμετάλλευση των νησιών μας. Αυτό άλλωστε εννοούσαν τα γερμανικά δημοσιεύματα, στην πρώτη περίοδο της προσφυγής μας για βοήθεια στην Ευρωζώνη, όταν έγραφαν ότι πρέπει να «πουλήσουμε» τον Παρθενώνα και τα νησιά. Και το ίδιο, με τον δικό του τρόπο, επανέλαβε ο πρωθυπουργός όταν, μιλώντας πριν από λίγες μέρες στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, «διεκήρυξε» ότι διαθέτουμε δημόσια περιουσία της τάξεως των 300 δισ. ευρώ προς εκμετάλλευση και ιδιωτικοποίηση. Απέδειξε, δυστυχώς, ότι είναι ΙΚΑΝΟΣ για ΟΛΑ.
Εύστοχα ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κασιμάτης αποκάλεσε το Μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση Ελλάδας - μελών της Ευρωζώνης, και τη συμφωνία με το ΔΝΤ, ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ.
Η εθνική και δημόσια περιουσία είναι υποθηκευμένη και ενδέχεται σε κάποια –όχι μακρινή– αδυναμία πληρωμών των υποχρεώσεών μας να βρεθούμε μπροστά σε παραπομπές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ.
Αυτό είναι το Σύμφωνο της ΕΘΝΙΚΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ που υπέγραψε ο σημερινός πρωθυπουργός, γι' αυτό και ο ίδιος αναφέρθηκε σε «απώλεια τμήματος της εθνικής κυριαρχίας».
Μπήκαμε λοιπόν στον 21ο αιώνα, και ζούμε μια ιστορική τραγωδία. Στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογικής/επιστημονικής προόδου, φθάσαμε να βιώνουμε ένα καθεστώς περιορισμένης αυτονομίας, ένα καθεστώς ακρωτηριασμένης εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Σε παρόμοιες καταστάσεις η πατρίδα μας βρέθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και στις περιόδους ξένης κατοχής και εκτροπών από το δημοκρατικό πολίτευμα.
  Ο αγώνας για την ανάκτηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων, της εθνικής μας κυριαρχίας και αξιοπρέπειας είναι ίσως περισσότερο σημαντικός από την προσπάθεια για την προάσπιση των οικονομικών και κοινωνικών μας δικαιωμάτων. Γιατί τελικά μια χώρα με περιορισμένη Δημοκρατία, με υποταγμένο πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί ποτέ να βαδίσει τον δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου.