Τα σύννεφα μαζεύονται και η κυβέρνηση έχει απλωμένο τον τραχανά
Το να μην ξέρεις από ποδόσφαιρο δεν είναι κακό. Ακόμα κι αν σε τρέχουνε στα γήπεδα, ρωτάς κάποιον από την φρουρά σου γιατί εκείνος με τα κίτρινα σφυρίζει αντί να κλοτσάει, κάνεις δημόσιες σχέσεις με τους πρόεδρους των ομάδων, πίνεις και ένα φραπέ παρέα με τον Φλαμπουράρη και γυρνάς στο σπίτι πιο ήρεμη.
Το να χρησιμοποιείς όμως όρους των ποδοσφαιρόβιων που δεν καταλαβαίνεις, για να σχολιάσεις την πορεία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές, μάλλον δεν είναι καλό, ειδικά εάν είσαι κυβερνητική εκπρόσωπος.
Γιατί τι μπορεί να σημαίνει “Η μπάλα είναι στα πόδια των θεσμών”, που είπε χθες η Όλγα Γεροβασίλη; Ότι οι εκπρόσωποι των κουαρτέτου την πασάρουν ο ένας στον άλλον και πότε μας ντριμπλάρει το ΔΝΤ και πότε η Κομισιόν; Ότι τους κοιτάμε να κάνουν παιχνίδι ανενόχλητοι και περιμένουμε τη στιγμή που η μπάλα θα μπει άλλη μια φορά στο πλεκτό; Ή ότι ο Τσακαλώτος έχει καταλαιπωρηθεί από τους αντίπαλους που τον μαρκάρουν στενά και τώρα πια κάνει τον σταυρό του να τον λυπηθεί κάποιος καλός Θεός και να σφυρίξει τη λήξη;
Εύλογες οι απορίες αλλά δεν μας τις έλυσε, ούτε χτες, η κυβερνητική εκπρόσωπος, η οποία, μην γνωρίζοντας πώς αλλιώς να μπουρδουκλώσει τους φόβους του Τσακαλώτου ότι όπου να 'ναι καιγόμαστε, έριξε τη δική της μπάλα στην εξέδρα, δηλώνοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι “Ξέρουμε, όπως και σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ότι τα δύο μέρη ξεκινούν από εκεί που θέλει ο καθένας να φθάσει και στο τέλος έρχεται αυτό που λέμε 'έντιμος συμβιβασμός'”.
Έτσι ακριβώς. Δικά της λόγια είναι! Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει η κ. Γεροβασίλη και έτσι, έστω και μετά από μερικούς μήνες από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, μπορούμε και εμείς να καταλάβουμε -χάρη στην κ. Γεροβασίλη βεβαίως, να μην το ξεχνάμε αυτό- ότι όλα όσα ζήσαμε από το δημοψήφισμα και εντεύθεν, ήταν απλώς “αυτό που λέμε έντιμος συμβιβασμός”, δηλαδή ακριβώς αυτό που είχε υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας πριν από ένα χρόνο, στις προγραμματικές δηλώσεις της πρώτης κυβέρνησής του.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι απολύτως εξηγήσιμη και η θέση του Γιάννη Δραγασάκη ότι η κυβέρνηση έχει την αποφασιστικότητα να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις “όχι μόνο γιατί μας επιβάλλονται από τους δανειστές”, αλλά προφανώς γιατί προβλέπονται από κάποιο... παράλληλο πρόγραμμα που έχουν ξεχάσει να μας το παρουσιάσουν!
Και κάπως έτσι μπορούμε πλέον να προσβλέπουμε σε ευρύτερες συγκλίσεις, γιατί εκτός του Σύριζα την ίδια άποψη έχουν προ πολλού καταθέσει στην ελληνική κοινωνία και ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου και οι εκάστοτε συνεργάτες τους, σαν τον Τάσο Γιαννίτση, τις απόψεις του οποίου για το ασφαλιστικό αντιγράφει ο Γιώργος Κατρούγκαλος.
Το μόνο(;) πρόβλημα είναι ότι οι όποιες συγκλίσεις μπορεί να λύνουν ίσως, πρόσκαιρα, τα προβλήματα του σαστισμένου πολιτικού προσωπικού, αλλά δεν συνιστούν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση. Γιατί, εάν το να ομνύεις στον μεταρρυθμισμό και να καταδικάζεις τον λαϊκισμό, συγκροτούσε σχέδιο, θα μας κυβερνούσαν αδιαλείπτως μεταρρυθμιστές τύπου Τσουκάτου και Μαντέλη, που ευτυχώς έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.