Subscribe Twitter Twitter

Παρέμβαση - Τίτλοι Αναρτήσεων

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Νύχτα συγκρούσεων στην Τουρκία (live video) - Εξαπλώνονται τα επεισόδια - Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται τραυματίας


Μία 34χρονη γυναίκα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση καθώς χτυπήθηκε από ένα δοχείο δακρυγόνου κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που σημειώθηκαν το πρωί της Παρασκευής στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με το Reuters, η γυναίκα υποβλήθηκε σε επέμβαση αφού διασπιστώθηκε ότι είχε εγκεφαλική αιμορραγία. Γίνεται λόγος για τουλάχιστον 12 διαδηλωτές τραυματίες ενώ ταραχές προκλήθηκαν επίσης σε Άγκυρα και Σμύρνη. (live video)
(Ζωντανή κάλυψη από το #revoltistanbul μέσω livestream)
Επεισόδια στην Ταξίμ -φωτ: @EzgiKoksalΕπεισόδια στην Ταξίμ -φωτ: @EzgiKoksalΗ 34χρονη τραυματίας έχει τουρκική υπηκοότητα και είναι παλαιστινιακής καταγωγής, σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες. Αρχικά οι γιατροί είχαν αναφέρει ότι επρόκειτο για τουρίστρια από την Αίγυπτο. Συνολικά έχουν τραυματιστεί 12 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων βουλευτής του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας και ένας φωτογράφος του Reuters ενώ εκατοντάδες άνθρωποι υποφέρουν από αναπνευστικά προβλήματα σύμφωνα με ιατρικές πηγές.
φωτ:Algan Sezgintüredi @AlganSezφωτ:Algan Sezgintüredi @AlganSezΣύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, διαδηλωτές έπεσαν αναίσθητοι για αρκετή ώρα καθώς η αστυνομία χρησιμοποίησε μεγάλες ποσότητες από σπρέι πιπεριού και δακρυγόνων για να απομακρύνει τους περίπου 1.000 πολίτες οι οποίοι παρέμεναν συγκεντρωμένοι επί τέσσερις ημέρες στην πλατεία Ταξίμ, διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο ισοπέδωσης του πάρκου της πλατείας με σκοπό την ανέγερση συγκροτήματος καταστημάτων και ενός ξενοδοχείου.
φωτ:Reutersφωτ:Reutersφωτ: Sefa Özkaya @sefaozkayasefaφωτ: Sefa Özkaya @sefaozkayasefaΦωτογράφος του πρακτορείου ανέφερε ότι δύο άτομα νοσηλεύονται με κατάγματα-πρόκειται για διαδηλωτές που τραυματίστηκαν όταν -στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αστυνομία- κατέρρευσε σκαλωσιά πάνω στην οποία είχαν ανέβει.
Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι οι ποσότητες των χημικών ήταν τόσο μεγάλες που έφτασαν μέχρι και τον υπόγειο και διαπερνούσαν τα κλειστά παράθυρα των οχημάτων. "'Εριχναν δακρυγόνα αδιακρίτως σε παιδιά, ηλικιωμένους και τουρίστες" ανέφεραν μέσω Twitter. Σε ανακοίνωσή της η Διεθνής Αμνηστία καταδίκασε την "εκτεταμμένη χρήση βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών" όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.
φωτ: Sefa Özkaya @sefaozkayasefaφωτ: Sefa Özkaya @sefaozkayasefaΜε τη σημερινή του επίδοση, δικαιούται τον τίτλο ‘χημικός Ταγίπ’ σχολίασε η αντιπολίτευση  για τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, με αφορμή τη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας εναντίον των διαδηλωτών που είχαν στήσει σκηνές. 
Ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (αξιωματική αντιπολίτευση) Ιλχάν Τζιχάνερ είπε σχετικά ότι «οι πολίτες υπερασπίζονται το δίκιο τους και η αστυνομία κάνει χρήση βίας». Μήνυση εναντίον του Ερντογάν, για τις δηλώσεις και οδηγίες του σχετικά με το πάρκο κατέθεσε στο δικαστικό μέγαρο της Κωνσταντινούπολης ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος Ουμούτ Οράν.
φωτ: Emek Bizim ‏@EmekBizimφωτ: Emek Bizim ‏@EmekBizim
Ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι είναι ειλημμένη απόφαση η κατεδάφιση του πάρκου.Ο υπουργός Εσωτερικών Μουαμέρ Γκουλέρ δεσμεύτηκε να διερευνηθούν οι καταγγελίες περί υπερβολικής χρήσης βίας.
Οι διαδηλωτές τονίζουν ότι τα σχέδια για τη δημιουργία μεγάλου εμπορικού κέντρου θα αλλοιώσει το χαρακτήρα της πλατείας Ταξίμ, θα την μετατρέψει σε μια αμιγώς εμπορική περιοχή και θα υποχρεώσει τους κατοίκους της να την εγκαταλείψουν ενώ επί σειρά ετών έχει καταστεί στη συνείδηση των πολιτών ως σημείο συνάντησης, διαδηλώσεων και φυσικά αποτελεί δημοφιλή προορισμό για τους τουρίστες.
Τα επεισόδια στην Κωνσταντινούπολη πυροδότησαν ταραχές και στην πρωτεύουσα. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα εναντίον των διαδηλωτών που επιχείρησαν να προσεγγίσουν το αρχηγείο του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) στην Άγκυρα.
Οι διαδηλωτές, κυρίως νεαροί υποστηρικτές του Δημοκρατικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) της αντιπολίτευσης, είχαν προγραμματίσει διαδηλώσεις ενάντια στη νέα νομοθεσία που περιορίζει την πώληση αλκοόλ και τραγουδούσαν «Παντού αντίσταση, Παντού Ταξίμ» σε αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Επεισόδια σημειώθηκαν επίσης στη Σμύρνη.
(Πηγή: AFP, ΑΜΠΕ, Reuters)
Δ.Κ

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

«Η γιαγιά που πήδησε στο Ζάλογγο» (Αξίζει να διαβαστεί!)


Μεγάλωσα ακούγοντας πως, η προγιαγιά της προγιαγιάς της Κούκαινας, ήταν από κείνες που πήδησαν στο Ζάλογγο. Έπεσε τελευταία- προτελευταία, μας έλεγε η γιαγιά η Βέργω, έπεσε πάνω στα πτώματα, έσπασε το πόδι, χτύπησε, μα έζησε, είχαμε προίκα και την παντρέψαμε κι ας ήταν σακάτισσα, κι από κει κρατάμε όλοι. Χρόνια κοροϊδευαμε τη μαμα- άσε ρε μάνα που τη γλίτωσε, μας την πήδησαν οι τούρκοι, τουρκόσποροι είμαστε όλοι. Θύμωνε η μάνα με τα αυθάδικα – κοκκίνιζε, φούσκωνε από θυμό, αχ βρωμόπαιδα, τίποτα δε σέβεστε, τίποτα… Η γιαγιά η Βέργω, Βιργινία, ήταν γυναίκα της Πίνδου, η γιαγιάκα μου. Βράχος ηπειρώτικος, ατσάλι και ψυχή μαζί, άκακη σαν το πρόβατο κι άγρια σαν η λύκαινα αν πήγαινες να της πειράξεις το μικρό της. Ανέβαινε η μικρομάνα στο βουνό, ζαλωμέν τα πυρομαχικά, μαζί με την πεθερά της, και της έλεγε η γιαγια να μη φοβάται όσο ακούει τις σφαίρες, τη δική της δε θα την ακούσει όταν θα έρθει. Ημουν μεγάλη όταν έμαθα πως εκείνη η γιαγια που πήδησε στο Ζάλογγο, αυτή ντε που έγινε αφορμή για τόσα γέλια και τόσο θυμό, κρατούσε απ΄το Γιωργάκη το Μπότσαρη. Καθόμασταν οι γυναίκες στην αυλή, στα πεζούλια, καλοκαίρι, τζιτζίκια και ψιλοκελάιδισμα, ήμουν δεν ήμουν 20 χρονώ, τρίβαμε ρίγανη, κι είπε η γιαγιά πως, εκείνο το κορίτσι το σακάτικο, που πόσα δώσαμε να το παντρέψουμε ανάθεμα κι αν ξέρει και καλά που είχαμε, κρατούσε απ’ το Γιωργάκη το Μπότσαρη, από τη φάρα του Τούσια και του Μάρκου και του Κίτσου και του Νότη. Ολη η γενια της γιαγιας της Κούκαινας. Εμεινα καγκελο. Τι λες ρε γιαγια, θα μας τρελλάνεις; φτάσαμε τόσο χρονώ για να το πεις; ότι είμαστε απ’ τη γενιά του Μάρκου και του Γιωργάκη και του Κίτσου και του Νότη; Κι η γιαγιά μου η μαυρομαντηλού, με το θεόρατο γέλιο, με τις ασπρες κοτσίδες ως τη μέση, που τις τύλιγε στεφάνι δόξας στο κεφάλι το ηπειρωτικο, με κοίταξε και μου πε: “Γιατί ‘μωρ’ Μπουσω’μ’, τι παραπάνω έκανε ο Μάρκος από μας;”. Αγαπάω το Ζαπάτα και το Ντουρούτι, τον Λουμούμπα και τον Μπολίβαρ, τον Τσε και τον κομμαντάντε Μάρκος, μίλησαν στην ψυχή μου, γιατί είχε μιλήσει αυτή η γιαγιά πρώτη, γιατί αυτή η γιαγιά, του Όχι και της λεβεντιάς, με έκανε να αναγνωρίζω με ποιούς είμαστε ομόαιμοι και ομόθρησκοι- της θυσίας του ανθρώπου, της λευτεριάς γαλαζοαίματοι. Κρατάω το κεφάλι μου ψηλά από ευθύνη. Δε θα είμαι εγώ η πρώτη να προδώσω το αίμα μου, την ιστορία και την παράδοσή μου. Θυμάμαι – ω, μωρ’Μπουσω’μ τι ειν΄αυτοι, τίποτε δεν είναι! άιντε και τους φάγαμε! Θυμαμαι που και στο κοριτσιστικο χερι χωρουσε ξυλινο σπαθακι. Από σεβασμό σε αυτή τη γιαγιά, στη μνήμη και στο παράδειγμα της, δε θα πω όσα σκέφτομαι για την κυρία της ΔΗΜΑΡ, την ίδια που τολμά να αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασυρρίων, που ακόμη είναι δίπλα μας, ανασαίνουν οι άνθρωποι που την έζησαν.. Ευτυχώς αναλαμβάνει ο λαος να απαντησει σε ολους αυτους- τους με βεβαιότητα ξεχασμένους λίαν συντόμως, ως πρέπει σε απολιθώματα. 

Λαμπρινή Θωμά



Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Τι επιδιώκουν οι αποδομητές των εθνικών μύθων

Οι χθεσινές δηλώσεις της Μαρίας Ρεπούση σχεικά με χορό του Ζαλόγγου ότι κάθε λαός δημιουργεί τους μύθους του, επαναφέρει τη συζήτηση για τις επιδιώξεις της αποδομητικής ιστορικής σχολής, της οποίας από τα πιο προβεβλημένο μέλη είναι η Ρεπούση. Ο Γ. Καραμπελιάς στο βιβλίο του Συνωστισμένες στο Ζάλογγο αποδομεί την επιχειρηματολογία της Βάσως Ψιμούλη ότι ο χορός του Ζαλόγγου ηταν ένας μύθος. Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά σκιαγραφούνται οι επιδιώξεις των αποδομητών της ιστορίας μας.
IM000066.JPG
Αποσπασμα (σσ. 14-21) από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγγο
Στα πλαίσια της «αποδόμησης των εθνικών μύθων», προνομιακή θέση κατέχει προφανώς και η κατάρριψη του «μύθου» των Σουλιωτών, μιας από τις ισχυρότερες καταγωγικές αφηγήσεις του νεώτερου ελληνισμού[1]. Αυτό το εγχείρημα εκφράζεται κυρίως μέσω της αποσιώπησης – χαρακτηριστικά, στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Σκάι για την Τουρκοκρατία, στις αρχές του 2011, εκθειάζεται ο Αλή πασάς και αποσιωπούνται ολοκληρωτικά οι Σουλιώτες. Τέλος, μέσα από ορισμένες ιστορικές πραγματείες –όπως αυτή της Βάσως Ψιμούλη– επιχειρείται ένα βήμα πιο πέρα, δηλαδή η ανοικτή αμφισβήτηση του ίδιου του «εθνικού μύθου» του Σουλίου και των Σουλιωτών[2].
Και, δυστυχώς, αυτό το εγχείρημα διαθέτει ήδη τους «προοδευτικούς» τίτλους τιμής του. Ο Γιάννης Κορδάτος, ο «γενάρχης» της μαρξιστικής ιστοριογραφίας –παρότι σήμερα δεν προβάλλεται εξ αιτίας της πληθώρας των σφαλμάτων του και των ενίοτε επιδερμικών αποφάνσεών του–, είναι ο πρώτος διδάξας. Έτσι στην Ιστορία (του) της νεώτερης Ελλάδας, δεν περιλαμβάνεται κάποιο κεφάλαιο ή υποκεφάλαιο για το Σούλι, ενώ οι ελάχιστες σχετικές αναφορές γίνονται σε κεφάλαιο σχετικό με τον Αλή πασά, όπου αντιπαρατίθεται ο προοδευτικός Τεπελενλής προς τους ληστές και πλιατσικολόγους Σουλιώτες! Στις γεμάτες θαυμασμό και επαίνους σελίδες για τον τελευταίο, διαβάζουμε:
Επειδή χτύπησε τους εκμεταλλευτές και δυνάστες της φτωχολογιάς καθώς και τους Σουλιώτες και τους κοτζαμπάσηδες, του έψαλλαν όσα σέρνει η σκούπα και έτσι σχηματίστηκε η παράδοση πως ήταν αιμοβόρος, άρπαγας και σκληρός τύραννος.[ ] Όσο ζούσεν ο Αλής η αγροτιά της Θεσσαλίας τον αγαπούσε, γιατί δεν άφηνε τους μπέηδες και τσιφλικάδες να φέρνονται σκληρά στους κολλιγάδες και φτωχοαγρότες[3].
Είναι γνωστή η θετική αποτίμηση πολλών Ελλήνων ιστορικών και ιστοριολογούντων, και όχι μόνο της Αριστεράς, για τον Αλή, τον οποίον εντάσσουν στον «διαφωτισμένο μοναρχισμό»[4], ωστόσο κανείς δεν έφτασε, εξ αντιδιαστολής, σε τόσο αρνητικές τοποθετήσεις για τους Σουλιώτες:
…δεν είναι σωστό ότι ο Αλής χτύπησε τους Σουλιώτες με τον πιο σκληρό τρόπο; Σωστό είναι, αλλά τι ήταν οι Σουλιώτες; Η απάντηση είναι ότι ήταν κλέφτες που ρήμαζαν τα γύρω χωριά[5].
Σύμφωνα με τη μαρξιστική ορθοδοξία, οι Σουλιώτες ανήκαν σε καθυστερημένους πληθυσμούς και «ο δημοκρατισμός τους για τον οποίο κάνουν λόγο οι αστοί ιστορικοί αντανακλούσε την πρωτόγονη οργάνωση του γένους και όχι νεώτερες δημοκρατικές αντιλήψεις»[6]. Κατά συνέπεια, αποτελούσαν εμπόδιο στην πρόοδο και, όπως μας διδάσκει η «ιστορία», θα… έπρεπε να εξαλειφθούν.
Ωστόσο, μία τεράστια απόσταση χωρίζει εκείνη τη γενιά που, εξ αιτίας μιας κακοχωνεμένης μαρξιστικής αντίληψης, επέμενε, παρά τις διώξεις και τις εξορίες, στην «αμφισβήτηση» μιας εθνικής ιδεολογίας –που στα μάτια της ταυτιζόταν με την κυρίαρχη συντηρητική παράταξη–, από τις νεώτερες γενιές της αποδομητικής ιστορικής αντίληψης. Οι δεύτεροι δεν αντιδρούν απέναντι σε μια κυρίαρχη «εθνικιστική» ιδεολογία, διότι πλέον ο δικός τους λόγος ηγεμονεύει στον ακαδημαϊκό και τον δημόσιο χώρο, και οι ίδιοι στελεχώνουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Πλέον, η αποδόμηση δεν αποτελεί απλή επανάληψη της παλιάς «ταξικής» αντίληψης της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία οι αρχιερείς και οι κοτζαμπάσηδες είχαν μεταβληθεί, μαζί με τους Τούρκους, στον κύριο εχθρό των αγωνιζόμενων λαϊκών στρωμάτων[7]. Τώρα, το κέντρο βάρους θα μετατεθεί: από τους καπεταναίους, στους αστούς και τους λογίους, στον Διαφωτισμό, και μάλιστα στη γαλλική εκδοχή του και όχι στην εγχώρια διαμόρφωσή του, και θα υποβαθμιστούν δραματικά οι επαναστατικοί αγώνες, ενώ θα εξαφανιστούν απολύτως οι… νεομάρτυρες[8]. Ο ίδιος ο Ρήγας θα μεταβληθεί κατ’ εξοχήν στον εκδότη του… Σχολείου των ντελικάτων εραστών, και όχι πλέον του Θούριου[9], ενώ θα αποσιωπηθεί εντελώς η έκδοση των Χρησμών του Αγαθάγγελου[10]. Σε αυτή τη νέα «αφήγηση», δεν μιλάμε πλέον για Επανάσταση αλλά για «διαφωτισμό», δεν αναφερόμαστε σε Φραγκοκρατία και Τουρκοκρατία, αλλά σε «ενετική» και «οθωμανική περίοδο», αντίστοιχα.
Στον βαθμό που αναπτυσσόταν και εδραιωνόταν αυτή η «νέα ιστορία», θα έπρεπε αναπόφευκτα να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων, και όχι μόνο διά της αποσιωπήσεως. Θα έπρεπε να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η κατάληψη της Τριπολιτσάς, τα Ορλωφικά, ως η πρώτη μεγάλη γενική επανάληψη της Επανάστασης[11], εν τέλει η ίδια η «κλεφτουριά».
Ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης του ’21. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι, που προσέλαβαν τις ιδέες της γαλλικής Επανάστασης και τις διοχέτευσαν σε μια, λίγο πολύ, αδιαφοροποίητη εθνικά μάζα. Οι λόγιοι αποτελούσαν μία και μόνο συνιστώσα ενός εθνικού κινήματος – που, εξ άλλου, ακόμα και στην περίπτωσή τους, προηγείται κατά πολύ της γαλλικής Επανάστασης. Μια άλλη, αποφασιστικής σημασίας, συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, που συγκρούονται με τους Τούρκους, αδιάκοπα, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι.[12], έως τους Σουλιώτες, τους Χειμαριώτες, την κλεφτουριά και τα ένοπλα σώματα των Επτανήσων και των παραδουνάβιων Ηγεμονιών.
Κατ’ εξοχήν δε, οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στο corpus της νεώτερης ελληνικής ιστορικής συνείδησης, εξ αιτίας του μακρόχρονου και ανυποχώρητου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της –αποφασιστικής σημασίας– συμμετοχής τους στην Επανάσταση.
Η αποδομητική σχολή θα πρέπει λοιπόν να καταδείξει, έστω και διά της χειραγώγησης/αποσιώπησης, ή, αν χρειαστεί, και του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια συνένωση από μάλλον πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση, αλλά μόνο μια χριστιανική ταυτότητα, ανταγωνιστική προς τη μουσουλμανική του Αλή Τεπελενλή και των Τουρκαλβανών του. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση του ’21 και, επομένως, το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται δια της επαναστάσεως και, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα, πολύ μετά τη σύγκρουσή τους με τον Αλή:
Την ίδια εποχή, εξελληνισμός και ενσωμάτωση στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης, τους πολιτικο-στρατιωτικούς στόχους και το εθνικό της όραμα, αποτελούν τις δύο όψεις της νέας πραγματικότητας, στην οποία εντάσσονται οι Σουλιώτες[13].
Και επειδή το Κούγκι, οι Τζαβελαίοι, το Ζάλογγο, η Δέσπω και ο πύργος του Δημουλά, αποτελούν λέξεις/σημαίνοντα, που στο υποσυνείδητο των Ελλήνων ταυτίζονται με την αγωνιστική διάσταση, όχι μόνο του Σουλίου, αλλά της νεώτερης ελληνικής ταυτότητας γενικά, θα πρέπει, εν τέλει, να πλήξουμε την αληθοφάνεια των γεγονότων και τον ηρωικό χαρακτήρα ατόμων και πράξεων. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αμφισβητηθεί, χωρίς μάλιστα καμία ιστορική αντένδειξη, και ο χορός του θανάτου του Ζαλόγγου, δηλαδή μια πράξη συνδεδεμένη με το βαθύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των νεώτερων Ελλήνων, από το νηπιαγωγείο έως τα γερατειά.
Στη διάρκεια της διεξαγόμενης, σε στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικοπαίδων κατακρημνίστηκε είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές…[14]
 Ίσως, εν τέλει, εδώ να βρίσκεται η αφετηρία του φάσματος του «συνωστισμού», που κατατρύχει τους Έλληνες αποδομητές, συνωστισμένοι στη Σμύρνη…, συνωστισμένες στο Ζάλογγο.

ΣΣ. Τα αποσπάσματα εγγράφων ή βιβλίων στο κείμενο παρατίθενται με την ορθογραφία του πρωτοτύπου.

[1]Το εκτενές κείμενο, «Τι ήταν το Σούλι και η Σουλιώτικη Συμπολιτεία», στην ιστοσελίδα του «Συλλόγου απανταχού Σουλιωτών, www.souli.8m.com/history.html, αποτελεί έναν ατελή αλλά χρήσιμο και εύκολα προσβάσιμο συνοπτικό οδηγό για την ιστορία του Σουλίου. Τα σχετικά με το Σούλι δημοσιεύματα, έως το 1980, βρίσκονται καταγεγραμμένα στα βιβλία: Λουκία Δρούλια, Βούλα ΚόντηΗπειρωτική Βιβλιογραφία, 1571-1980, α΄ Αυτοτελή δημοσιεύματα, ΕΙΕ, Αθήνα 1984 και Βούλα Κόντη,Ηπειρωτική Βιβλιογραφία, γ΄ Μελέτες και Άρθρα 1811-1980, ΕΙΕ, Αθήνα 1999.
[2] Το προαναφερθέν εκτενές άρθρο του Αλέξη Πολίτη, με διαφορετικά όπλα από εκείνα της Ψιμούλη, επιχειρεί την αποδόμηση του Ζαλόγγου και «μόνον».
[3] Γ. ΚορδάτουΙστορία της νεώτερης Ελλάδας, τ. Α΄, 1453-1821, εκδ. 20ός αι., Αθήνα 1956, σ. 405.
[4] Γ. ΚορδάτουΙστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 406.
[5] Γ. ΚορδάτουΙστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 407.
[6]Γ. ΚορδάτουΙστορία …ό.π., τ. Α΄, σ. 407.
[7] Άποψη την οποία θα εκλαϊκεύσει ευρέως ο Δημήτρης Φωτιάδης, στα βιβλία του [Μεσολόγγι, 1953, Καραϊσκάκης, 1956,Κανάρης, 1960, Η δίκη του Κολοκοτρώνη, 1962, Η Επανάσταση του ’21, τ. 1-4, 1971-1972] και, παραδειγματικά, ο Γιάννης Σκαρίμπας, στο έργο του, Το 21 και η αλήθεια, η πρώτη έκδοση του οποίου κυκλοφόρησε στη διάρκεια της δικτατορίας και γνώρισε τεράστια εκδοτική επιτυχία στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια (τελευταία έκδοση, σε δύο τόμους, Κάκτος 1995). Βλ. και Λεωνίδας Στρίγγος, Η επανάσταση του ’21, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1966, ενώ, σε σχέση με το Σούλι, Γιάννης ΜπενέκοςΟι αληθινοί Σουλιώτες, Αθήνα 1956, Β΄ εκδ., Βότσης, Αθήνα 1981.
[8]Έλληνες Νεομάρτυρες, 1453-1821, Πρακτικά Συνεδρίου, Λιδωρίκι 29-30 Μαΐου 1997.
[9] Ρήγας Βελεστινλής, Άπαντα τα σωζόμενα, 5 τόμοι, ΙΒΕ, Αθήνα 2000-2002.
[10] Βλέπε Γ. ΚαραμπελιάςΗ ανολοκλήρωτη επανάσταση…, ό.π.
[11] Ο Τάσος Αθ. Γριτσόπουλος, στο βιβλίο του, Τά Ορλωφικά, η εν Πελοποννήσω επανάστασις του 1770 και τα επακόλουθα αυτής, Αθήνα 1967, υποστηρίζει την πρώτη άποψη. Ο Νίκος Ροτζώκος [Εθναφύπνιση και εθνογένεσηΟρλωφικά και ελληνική ιστοριογραφία, Βιβλιόραμα,Αθήνα 2007], σαράντα χρόνια μετά, αναρωτιέται (;) εάν έχουμε όντως να κάνουμε με μια εθναφύπνιση, όπως υποστηρίζει η κὐρια γραμμή της ιστοριογραφίας μας, από τον Κ. Παπαρρηγόπουλο έως τον Μ. Σακελλαρίου, ή με πρόδρομες εκφράσεις μιας «εθνογένεσης», όπως προφανώς υποστηρίζει η αποδομητική σχολή. [Βλ. Κ.ΠαπαρρηγόπουλοςΙστορία του ελληνικού έθνους, τόμοι 6, Ελευθερουδάκης, Αθήνα 1932 Μ. ΣακελλαρίουΗ Πελοπόννησος κατά την δευτέραν Τουρκοκρατίαν (1715-1821), Αθήνα 1939, επανέκδ. Ερμής, Αθήνα χχ.]
[12] Παπαδόπουλος, Στέφανος, «Επαναστατικές ζυμώσεις και ανταρσίες των Ελλήνων κατά τα τέλη του 16ου και τις αρχές του 17ου αιώνα», στο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδ. Αθηνών, τ. Ι΄, σσ. 324-333. Βλ. και Κ. Σάθας,Έλληνες στρατιώται εν τη Δύσει και αναγέννησις της ελληνικής τακτικής, Αθήνα 1885, ανατύπωση Καραβίας 1986.
[13] Β. ΨιμούληΣούλι…, ό.π., σ. 471.
[14] Β. ΨιμούληΣούλι…, ό.π., σσ. 439-440.

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Τελευταία πράξη στο δράμα





Η φούσκα περί νέας οικονομικής πραγματικότητας στην Ελλάδα, που δημιουργείται με τις ευλογίες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, σπρώχνει όλο και περισσότερα γκρίζα επενδυτικά κεφάλαια στην πόρτα του Μαξίμου. Ενώ οι αισιόδοξες δηλώσεις για στροφή στην ανάπτυξη συνεχίζονται, διάφοροι επιτήδειοι, όπως μαθαίνουμε, περνούν το κατώφλι υπουργείων και ζητούν μέχρι και νησιά σε εξευτελιστικές τιμές. Το ανησυχητικό είναι ότι τα διάφορα στελέχη ανταποκρίνονται με θέρμη στον βωμό της επιστροφής στις αγορές, που είναι το νέο στοίχημα.
Η τελευταία πράξη του δράματος έχει αρχίσει, πριν η τρόικα μας πετάξει στη τύχη μας.

Βεβαίως, ανάμεσα στις υπεραισιόδοξες δηλώσεις και τοποθετήσεις, που δεν κρύβουν τίποτε άλλο από την απόφαση να μη λάβουμε άλλο δάνειο, αλλά να επιστρέψουμε στις αγορές στο τέλος του 2014 με φουλ δανεισμό, παρ’ ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν, υπάρχουν και εκτιμήσεις που κρατούν χαμηλά τον πήχη.
Ακόμη μια φορά η Τράπεζα της Ελλάδος αρνείται να υιοθετήσει τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης για 0,6% ανάπτυξη το 2014 και ανεβάζει την ύφεση φέτος στο 4,6% του ΑΕΠ, από 4,2% που είναι η επίσημη εκτίμηση της Κομισιόν.

Ανεπισήμως, βεβαίως, οι τεχνοκράτες της Κομισιόν φοβούνται ότι η ύφεση θα ξεπεράσει το 5% του ΑΕΠ το 2013, καθώς γνωρίζουν καλά ότι η θετική εικόνα που παρουσιάζουν οι αριθμοί του υπουργείου Οικονομικών είναι πλασματικοί. Οι διάδρομοι των Βρυξελλών βοούν για το γεγονός ότι το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του, ώστε τα έσοδα να δείχνουν αυξημένα. Κανείς όμως δεν αναφέρει το παραμικρό. Όπως ακριβώς είχε γίνει και την περίοδο 2001-2009, την οποία ύστερα πληρώσαμε με τα μνημόνια.

Η ΤτΕ, από τη μία, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την υπεραισιοδοξία της κυβέρνησης. Από την άλλη, δεν ξεχνάει τον ρόλο της, που είναι να βοηθάει τους δανειστές. Έτσι ο Προβόπουλος φρόντισε να υπενθυμίσει, μέσω της έκθεσης, ότι το Δημόσιο πρέπει να συρρικνωθεί κι άλλο με γενναίες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Διαφορετικά... όλα τινάζονται στον αέρα.

Παρ’ ότι όμως όλοι αυτοί ανησυχούν για το 28% της επίσημης ανεργίας, ουσιαστικά μέτρα για την πάταξη του φαινομένου δεν υπάρχουν.

Ερωτήματα από ΟΟΣΑ

Η παρουσία του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα στο Παρίσι την Τετάρτη και την Πέμπτη και η συνάντηση του με τον γ.γ. του ΟΟΣΑ Άνχελ Γκουρία δεν ήταν καταλυτική ώστε ο διεθνής οργανισμός να τηρήσει αισιόδοξους τόνους στην έκθεσή του για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.

Ο ΟΟΣΑ, στην εξαμηνιαία έκθεσή του, ανεβάζει την ύφεση φέτος στο 4,8% του ΑΕΠ και, το κυριότερο, αναφέρει ότι το 2014 θα είναι η έβδομη υφεσιακή χρονιά για την Ελλάδα, καθώς το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί κατά 1,2%. Είναι η πρώτη επίσημη τοποθέτηση ότι η ανάπτυξη δεν θα έρθει ούτε το 2014.

Κατά την έκθεση, η συνέχιση της ύφεσης θα επιφέρει επιπλοκές στη δυνατότητα της Αθήνας να επιστρέψει στις αγορές. Λέει επίσης ξεκάθαρα ότι η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα αναγκαστούν να τροφοδοτήσουν την Ελλάδα με έκτακτο δανεισμό, κάτι που απορρίπτει από τώρα η Γερμανία.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει το πολιτικό παιχνίδι του «Greek success story».
Πιο αναλυτικά, στην έκθεσή του, ο ΟΟΣΑ αναφέρει ότι η συνεχιζόμενη δημοσιονομική προσαρμογή, η μείωση των πραγματικών μισθών και οι αδύναμες εξαγωγές βαθαίνουν την ύφεση στην Ελλάδα, ενώ η ανεργία έχει αγγίξει ιστορικά υψηλά, αυξάνοντας τις κοινωνικές εντάσεις.

«Η δομική προσαρμογή των δημόσιων οικονομικών πρέπει να συνεχιστεί, όμως θα πρέπει να επιτραπεί στους αυτόματους σταθεροποιητές να λειτουργήσουν, εάν η ανάπτυξη αποδειχθεί πιο ισχνή από το αναμενόμενο. Αυτό μπορεί να απαιτήσει επιπλέον χρηματοδότηση από την τρόικα. Η αποκατάσταση της πιστωτικής ανάπτυξης αποτελεί προαπαιτούμενο για την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας. Η ταχεία απομάκρυνση των εμποδίων που απομένουν στον ανταγωνισμό θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη» αναφέρει η έκθεση.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ο προϋπολογισμός του 2013 φαίνεται να βρίσκεται σε γενικές γραμμές εντός στόχων διότι η προσαρμογή για το 2013 και το 2014 βασίζεται σε πακέτο 7,25% του ΑΕΠ και σε μεγάλο βαθμό στον περιορισμό των δαπανών.

Όσο για την αναφορά στους αυτόματους σταθεροποιητές, που θα πρέπει να επιτραπεί να λειτουργήσουν αν η οικονομική δραστηριότητα αποδειχθεί ακόμα πιο αδύναμη από αυτήν που αναμένεται από το πρόγραμμα, αυτή σημαίνει απλούστατα να επιβάλλονται αυτόματα μέτρα ανά έξι μήνες, ώστε να κινείται ο προϋπολογισμός εντός των στόχων.

«Ωστόσο, χωρίς πρόσβαση στις αγορές, αυτό μπορεί να υποδηλώνει επιπλέον επίσημη χρηματοδότηση ή μείωση του χρέους. Την ίδια ώρα, τα κοινωνικά προγράμματα πρέπει να γίνουν πιο στοχευμένα προς αυτούς που επωμίζονται το αυξανόμενο κοινωνικό κόστος της προσαρμογής» προσθέτει η έκθεση.

Όπως σημειώνει ο ΟΟΣΑ, η αύξηση της εξωτερικής ζήτησης και η μεγαλύτερη χρήση των διαρθρωτικών κεφαλαίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα στηρίξουν τις εξαγωγές στην Ελλάδα και τις επενδύσεις. Οι τιμές και οι μισθοί θα υποχωρήσουν περαιτέρω, δεδομένης της ουσιαστικής ύφεσης και της υψηλής ανεργίας.

«Η οικονομία θα έχει να αντιμετωπίσει σημαντικά ρίσκα. Η απαραίτητη εφαρμογή του δημοσιονομικού προγράμματος μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο από κοινωνικές εντάσεις και ανεπαρκή διοικητική δυνατότητα, ενώ η περιορισμένη ρευστότητα δημιουργεί ρίσκα για την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων».

Τα κομψά λόγια του ΟΟΣΑ φανερώνουν άλλη μια φορά ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να έχει βιώσιμο χρέος εάν δεν επέλθει το... κούρεμα. Γι’ αυτό τις τελευταίες εβδομάδες το παρασκήνιο οργιάζει ως προς το πώς θα μας «κουρέψουν».

Πριν όμως γίνει αυτό, θα έρθει άλλη μια σοβαρή μείωση μισθών, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, στον βωμό της ανταγωνιστικότητας. Η κινεζοποίηση εντός ευρωζώνης δηλαδή, ώστε να καταδεχθούν οι ξένοι επενδυτές να επενδύσουν στη χώρα μας.

Αυτό θα πει... «success story»!

http://www.topontiki.gr/article/53753/Teleutaia-praksi-sto-drama

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Η φυγή των άριστων


Shutterstock

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα καταγράφεται τόσο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, που δεν αφορά ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό.


Τα σκαλιά της ανταγωνιστικότητας ανεβαίνει και πάλι η Ελλάδα, οι επενδυτές είναι προ των πυλών, τα δημοσιονομικά μεγέθη κινούνται εντός στόχων, υπάρχει φως στο βάθος για νέο κούρεμα, ίσως την άνοιξη του 2014, οι τουρίστες ξαναγυρίζουν στη χώρα μας, κ.λπ. τα εύσημα πέφτουν βροχή.
Τι άλλο θα περίμενε κανείς για να πειστεί ότι η Ελλάδα αλλάζει σελίδα. Κι όμως τώρα που τα πάντα πάνε προς το καλύτερο, τα «μυαλά» της χώρας ξενιτεύονται, ψάχνοντας αλλού για καλύτερη τύχη. Οι αιτήσεις των γιατρών για μετανάστευση που έγιναν το πρώτο τρίμηνο φέτος, είναι τριπλάσιες από τις περυσινές. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος κλάδος, καθώς κύμα φυγής έχει πλήξει χιλιάδες επαγγελματικές ομάδες. Και αυτό είναι ίσως το τραγικότερο, διότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα καταγράφεται τόσο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, που δεν αφορά ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό.
Τι είναι αυτό που διαπιστώνουν τα καλύτερα μυαλά της χώρας και αποχωρούν; Μήπως  βλέπουν ότι όσο και να διαφωνούν οι διεθνείς οργανισμοί για το ύψος της ύφεσης που θα πλήττει και τα επόμενα τρίμηνα την ελληνική οικονομία, συμφωνούν στο ότι η ανεργία θα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο; Μήπως γιατί συνειδητοποιούν ότι ακόμη και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος προβλέπει «πέτρινα» χρόνια, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα Ταμεία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, μετά το 2020 θα δίνουν συντάξεις κάτω από το όριο της φτώχειας γιατί απλά το κράτος δεν θα μπορεί να καλύψει το ποσοστό αναπλήρωσης που υποχρεούται! Μήπως γιατί κουράστηκαν νωρίς από το «παραμύθι» της ρευστότητας, ή εξαντλήθηκαν από το «κρυφτούλι» με τη φοροδιαφυγή; Μήπως γιατί φοβούνται το νέο virtual reality, της αλλαγής κλίματος, στο οποίο μπήκε και πάλι η ελληνική οικονομία και κοινωνία; Μήπως γιατί αντιλαμβάνονται ότι ζώντας στα σύννεφα διατρέχεις τον κίνδυνο όταν ξυπνήσεις να βρεθείς στον αέρα, και να σκάσεις στη γη με πολύ… κρότο;
Το σίγουρο είναι ότι η οικονομία δεν είναι μόνο ψυχολογία! Κάθε σκεπτόμενος μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι αν και έχουμε κάνει πολλά, απομένουν πολύ περισσότερα και δυσκολότερα, λόγω συντεχνιακών αγκυλώσεων και πολιτικών συμβιβασμών, να γίνουν. Επομένως η αλλαγή δύσκολα θα έρθει και σίγουρα θα αργήσει να αποτυπωθεί στην πραγματική οικονομία. Τα «μυαλά» της χώρας όμως έχουν βάσεις και μάλιστα γερές, αφού δεν είναι λίγες οι πανεπιστημιακές μας σχολές που βρίσκονται στα υψηλότερα σκαλοπάτια της παγκόσμιας γνώσης. Ισως και γι αυτό προτιμούν να μην ζήσουν τη νέα «φούσκα», αλλά να φτιάξουν, μακριά από την Ελλάδα, το δικό τους όνειρο, με τα δικά τους χέρια.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΣ - gkouros@naftemporiki.gr

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

The island of long life


 


On the Greek island of Ikaria, life is sweet… and very, very long. So what is the locals' secret?
Greece longevity Gregoris Tsahas 100
Gregoris Tsahas, 100, has smoked 20 cigarettes a day for 70 years. Photograph: Eirini Vourloumis for the Guardian
Gregoris Tsahas has smoked a packet of cigarettes every day for 70 years. High up in the hills of Ikaria, in his favourite cafe, he draws on what must be around his half-millionth fag. I tell him smoking is bad for the health and he gives me an indulgent smile, which suggests he's heard the line before. He's 100 years old and, aside from appendicitis, has never known a day of illness in his life.
Tsahas has short-cropped white hair, a robustly handsome face and a bone-crushing handshake. He says he drinks two glasses of red wine a day, but on closer interrogation he concedes that, like many other drinkers, he has underestimated his consumption by a couple of glasses.
The secret of a good marriage, he says, is never to return drunk to your wife. He's been married for 60 years. "I'd like another wife," he says. "Ideally one about 55."
Tsahas is known at the cafe as a bit of a gossip and a joker. He goes there twice a day. It's a 1km walk from his house over uneven, sloping terrain. That's four hilly kilometres a day. Not many people half his age manage that far in Britain.
In Ikaria, a Greek island in the far east of the Mediterranean, about 30 miles from the Turkish coast, characters such as Gregoris Tsahas are not exceptional. With its beautiful coves, rocky cliffs, steep valleys and broken canopy of scrub and olive groves, Ikaria looks similar to any number of other Greek islands. But there is one vital difference: people here live much longer than the population on other islands and on the mainland. In fact, people here live on average 10 years longer than those in the rest of Europe and America – around one in three Ikarians lives into their 90s. Not only that, but they also have much lower rates of cancer and heart disease, suffer significantly less depression and dementia, maintain a sex life into old age and remain physically active deep into their 90s. What is the secret of Ikaria? What do its inhabitants know that the rest of us don't?
The island is named after Icarus, the young man in Greek mythology who flew too close to the sun and plunged into the sea, according to legend, close to Ikaria. Thoughts of plunging into the sea are very much in my mind as the propeller plane from Athens comes in to land. There is a fierce wind blowing – the island is renowned for its wind – and the aircraft appears to stall as it turns to make its final descent, tipping this way and that until, at the last moment, the pilot takes off upwards and returns to Athens. Nor are there any ferries, owing to a strike. "They're always on strike," an Athenian back at the airport tells me.
Stranded in Athens for the night, I discover that a fellow thwarted passenger is Dan Buettner, author of a book called The Blue Zones, which details the five small areas in the world where the population outlive the American and western European average by around a decade: Okinawa in Japan, Sardinia, the Nicoya peninsula in Costa Rica,Loma Linda in California and Ikaria.
Tall and athletic, 52-year-old Buettner, who used to be a long-distance cyclist, looks a picture of well-preserved youth. He is a fellow withNational Geographic magazine and became interested in longevity while researching Okinawa's aged population. He tells me there are several other passengers on the plane who are interested in Ikaria's exceptional demographics. "It would have been ironic, don't you think," he notes drily, "if a group of people looking for the secret of longevity crashed into the sea and died."
Chatting to locals on the plane the following day, I learn that several have relations who are centenarians. One woman says her aunt is 111. The problem for demographers with such claims is that they are often very difficult to stand up. Going back to Methuselah, history is studded with exaggerations of age. In the last century, longevity became yet another battleground in the cold war. The Soviet authorities let it be known that people in the Caucasus were living deep into their hundreds. But subsequent studies have shown these claims lacked evidential foundation.
Greece longevity EvdilosThe village of Evdilos on the north of Ikaria.
Since then, various societies and populations have reported advancedageing, but few are able to supply convincing proof. "I don't believe Korea or China," Buettner says. "I don't believe the Hunza Valley in Pakistan. None of those places has good birth certificates."
However, Ikaria does. It has also been the subject of a number of scientific studies. Aside from the demographic surveys that Buettner helped organise, there was also the University of Athens' Ikaria Study. One of its members, Dr Christina Chrysohoou, a cardiologist at the university's medical school, found that the Ikarian diet featured a lot of beans and not much meat or refined sugar. The locals also feast on locally grown and wild greens, some of which contain 10 times more antioxidants than are found in red wine, as well as potatoes and goat's milk.
Chrysohoou thinks the food is distinct from that eaten on other Greek islands with lower life expectancy. "Ikarians' diet may have some differences from other islands' diets," she says. "The Ikarians drink a lot of herb tea and small quantities of coffee; daily calorie consumption is not high. Ikaria is still an isolated island, without tourists, which means that, especially in the villages in the north, where the highest longevity rates have been recorded, life is largely unaffected by the westernised way of living."
But she also refers to research that suggests the Ikarian habit of taking afternoon naps may help extend life. One extensive study of Greek adults showed that regular napping reduced the risk of heart disease by almost 40%. What's more, Chrysohoou's preliminary studies revealed that 80% of Ikarian males between the ages of 65 and 100 were still having sex. And, of those, a quarter did so with "good duration" and "achievement". "We found that most males between 65 and 88 reported sexual activity, but after the age of 90, very few continued to have sex."
In a small village called Nas at the western end of Ikaria's north shore is Thea's Inn, a bustling guesthouse run by Thea Parikos, an American-Ikarian who returned to her roots and married a local. Ever since Buettner set up with his research team here a few years back, Thea's Inn has been a sort of base camp for anyone looking to study the island's older population.
It's a good introduction to Ikarian life, if only because the dining table always seems to bear a jug of homemade red wine and dishes made from garden-grown vegetables. Whatever household we enter over the next four days, even at the shortest notice, invariably produces the same appetising hospitality. Yet Ikarians are far from wealthy. The island has not escaped the Greek economic crisis and around 40% of its inhabitants are unemployed. Nearly everyone grows their own food and many produce their own wine.
There is also a strong tradition of solidarity among Ikarians. During the second world war, when the island was occupied by the Italians and Germans, there was substantial loss of life through starvation – some estimates put the death toll at 20% of the population. It's been speculated that one of the reasons for Ikarians' longevity is a Darwinian effect of survival of the fittest.
After the war, thousands of communists and leftists were exiled to the island, bringing an ideological underpinning to the Ikarians' instinct to share. As one of the island's few doctors told Buettner, "It's not a 'me' place. It's an 'us' place."
Nearly all elderly Ikarians have a story of suffering, though few are keen to tell it. Kostas Sponsas lost a leg in Albania, when he was blown up by a German shell. He was saved by fellow Ikarians, without whose help he would have died from loss of blood. "'Be strong,' they told me," he says. "'Have courage!'"
He turns 100 this month and is more mobile than many younger men with two legs. Each day he pays a visit to the office of the shop he set up decades ago. "If I feel tired, I read. It rests my mind."
He was determined not to get depressed after losing his leg as a young man, instead remembering his grandfather's advice. "He used to say to me, 'Be grateful that nothing worse has happened.'"
In terms of longevity, it was wise counsel. Depression, sadness, loneliness, stress – they can and do take a decade off our lives. Sponsas's own tips for a long life are that he never eats food fried with butter, always sleeps well and with the window open, avoids eating too much meat, drinks herb tea – mint or sage – and makes sure to have a couple of glasses of red wine with his food.
Sponsas's son, a large middle-aged man with a broad smile, is with him when I visit, fixing a broken door. Family is a vital part of Ikarian culture and every old person I visit has children and grandchildren actively involved in their lives. Eleni Mazari, an estate agent on the island and a repository of local knowledge, says, "We keep the old people with us. There is an old people's home, but the only people there are those who have lost all their family. It would shame us to put an old person in a home. That's the reason for longevity."
Greece longevity Evangelia KarnavaEvangelia Karnava, 97, at her home in Evdilos.
Sponsas agrees: "To have your family around you makes you feel stronger and more secure."
Just a minute's walk from his house in the picturesque port of Evdilos is the spotless home of Evangelia Karnava. In Ikaria, if you ask people their age, the answer they give is the year they were born. Karnava, a tiny but formidable woman, was born in 1916. She radiates a fierce energy, gesticulating like a politician on the stump. She lost two baby girls to starvation during the war but she's not someone haunted by tragedy. Instead, she speaks of her three children, seven grandchildren, four great-grandchildren and her great-great-grandchild. "I'm going to live to be 115," she tells me. "My grandmother was 107."
She certainly looks as if she's fit for a good few years yet. She cleans her own flat and goes shopping every day. What's her secret? She pours out glasses of Coca-Cola for her guests. "I can't live without it!" she says.
Buettner appreciates the irony. He has been studying the diets of the various "blue zones" he's visited for clues to a healthier lifestyle that can be transported to postindustrial western societies. Cigarettes and Coca-Cola were not meant to be part of the programme.
The phrase "blue zone" was first coined by Buettner's colleague, the Belgian demographer Michel Poulain. "He was drawing blue circles on a map in Sardinia and then referring to the area inside the circle as the blue zone," Buettner says. "When we started working together, I extended it to Okinawa, Costa Rica and Ikaria. If you Google it now, it's entered the lexicon as a demographically confirmed geographical area where people live measurably longer." So what does it take to qualify? "It's a variation," Buettner says. "It's either the highest centenarian rate, so the most centenarians per 1,000. Or it has the highest life expectancy at middle age."
All the blue zones are slightly austere environments where life has traditionally required hard work. But they also tend to be very social, and none more so than Ikaria. At the heart of the island's social scene is a series of 24-hour festivals, known as paniyiri, which all age groups attend. They last right through the night and the centrepieces are mass dances in which everyone – teenagers, parents, the elderly, young children – takes part. Kostas Sponsas tells me he no longer has the energy to go on until dawn. He will now usually take his leave by 2am.
One evening, the island's star violin player, whom we met at Gregoris Tsahas's favourite cafe, invites Buettner, me and several others back to his house to hear him play. He says he often grows exhausted while performing at festivals, but the energy and enthusiasm of the people keep him going. He plays some traditional folk tunes, full of passion and yearning and heart-rending beauty, and mentions with pride that Mikis Theodorakis, the composer of Zorba The Greek, was among the leftists exiled on the island in the late 1940s. Theodorakis later recalled the experience with pleasure. "How could this be?" he asked. "The answer is simple: it's the beauty of the island in combination with the warmth of the locals. They risked their lives to be generous to us, something that helped us more than anything bear the burden of the hardship."
One of the things Buettner has found that unites the elderly inhabitants of all the blue zones is that they are unintentionally old: they didn't set out to extend their lives. "Longevity happened to these people," he says. "The centenarians didn't all of a sudden at 40 say, 'I'm going to become 100; I'm going to start getting exercise and eating these ingredients.' It ensues from their surroundings. So my argument is that the environmental components of places such as Ikaria are portable if you pay attention. And the value proposition in the real world is maybe a decade more life expectancy. It's not living to 100. But I think the real benefit is that the same things that yield this healthy longevity also yield happiness."
Greece longevity Vangelis KoutisVangelis Koutis, 97: 'Fresh air, the best climate in the world and the friendliest people I’ve ever met.'
I ask a number of men in their 90s and 100s if they do any keep-fit exercise. The answer is always the same: "Yes, digging the earth." Nikos Fountoulis, for example, is a 93-year-old who looks 20 years younger. He still has a smallholding in the hills of the island's interior. Each morning he goes out at 8am to feed his animals and tend his garden. He used to dig charcoal as a younger man. "I never thought about getting old," he says. "I feel good. I feel 93, but on Ikaria that's OK."
The island's greatest charm is that it is an unselfconscious sort of place. That could soon change: the spread of tourism is bound to have an effect. The island is protected by its remoteness and limited access, but is now at the mercy of blue zone tourists, those relentless hordes of blue-rinsed travellers looking for the secret elixir of eternal life. Buettner is doubtful that his book will lead to plane-loads of Floridian retirees crowding the island. "What are they going to do?" he asks. "They're not going to be able to descend upon the woman milking a goat."
On the day I leave Ikaria, I come across a man in a baseball cap sitting in a chair outside his house in Evdilos. He is called Vangelis Koutis and he's 97. He had left the island when he was 14 to join the merchant navy. He travelled all over the world, including Middlesbrough, and finally settled in Canada. But, like a lot of Ikarians, he decided to return home in later life, in his case when he was 70. I ask what brought him back.
"Fresh air," he says, "the best climate in the world and the friendliest people I've ever met."
With that, he returns to enjoying the sunshine on a beautiful spring afternoon. It's hard to imagine Middlesbrough, or many other places, offering quite so pleasant a time for a man in his 90s. Life in the blue zone is good. And that may be the real secret of why it's also so long

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Γιατί η ΕΕ «σπάει» το εμπάργκο όπλων στους αντικαθεστωτικούς της Συρίας


Ενώ ο εμφύλιος της Συρίας συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και μάλιστα οι κυβερνητικές δυνάμεις φαίνεται να ανακτούν το χαμένο έδαφος, όπως υποστηρίζει η γερμανική ομοσπονδιακή υπηρεσία πληροφοριών BND, το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ αποφάσισε την άρση του εμπάργκο όπλων προς τις συριακές αντικαθεστωτικές δυνάμεις (Βρυξέλλες, 27 Μαΐου 2013). Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, η ελληνική πλευρά «υποστήριξε την τροποποίηση του υπάρχοντος καθεστώτος κυρώσεων, υπό όρους και προϋποθέσεις, υπέρ της μετριοπαθούς συριακής αντιπολίτευσης, αφού ληφθεί υπόψη το αποτέλεσμα της Διεθνούς Διάσκεψης για την Συρία, και με τις αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην περιέλθουν όπλα σε χέρια εξτρεμιστών».
Θα πρέπει να τονισθεί ότι η Βρετανία και η Γαλλία υπερασπίστηκαν την άρση του εμπάργκο όπλων προς τους Σύριους αντικαθεστωτικούς, ενώ η Αυστρία, η Σουηδία, η Φινλανδία και η Τσεχία αντιπαρατέθηκαν, καθώς θεωρούν ότι η απόφαση αυτή θα αυξήσει τη συγκρουσιακή κατάσταση στην περιοχή. «Το να λαμβάνεις μια απόφαση αποστολής όπλων σε μια υφιστάμενη σύγκρουση είναι κατά των αρχών της Ευρώπης, η οποία είναι μια κοινότητα ειρήνης», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Michael Spindelegger. Και είχε απόλυτο δίκαιο, καθώς μέχρι στιγμής ο συριακός εμφύλιος έχει κοστίσει τη ζωή 95.000 ανθρώπων. Από την πλευρά τους, οι Γάλλοι ισχυρίσθηκαν ότι «πρόκειται για μια θεωρητική άρση του εμπάργκο» και ότι «δεν θα υπάρξει απόφαση για τυχόν παραδόσεις όπλων, πριν από την 1η Αυγούστου του 2013».
Όπως αναμενόταν, η απόφαση των 27 Ευρωπαίων εταίρων αντιμετωπίσθηκε θετικά από τους Σύριους αντικαθεστωτικούς και την Τουρκία. Στην Κωνσταντινούπολη, ο εκπρόσωπος του συνασπισμού της συριακής αντιπολίτευσης, Khaled al-Saleh, τόνισε ότι «η απόφαση της ΕΕ είναι η στιγμή της αλήθειας, που περιμένουμε μήνες».
Είναι άξιο απορίας ότι όλα αυτά έλαβαν χώρα τη στιγμή που δρομολογείται μια πολιτική διαδικασία επίλυσης της κρίσης, υπό το φως της αμερικανο-ρωσικής πρωτοβουλίας Kerry-Lavrov, για τη σύγκληση μιας νέας Διεθνούς Διάσκεψης για τη Συρία. Θα ευοδωθεί η διπλωματική δραστηριότητα μετά την απόφαση τηςΕΕ ή θα λειτουργήσει αρνητικά, αφού οι αντικαθεστωτικές δυνάμεις θα ελπίζουν στην εφαρμογή της, μετά την 1η Αυγούστου; Πως θα αντιδράσει η Μόσχα και πως η Τεχεράνη και η Hezbollah, που έχουν ταχθεί στο πλευρό του Bashar al-Assad; Η εν λόγω απόφαση προωθεί τα ελληνικά συμφέροντα; Όλες αυτά είναι μείζονα ερωτήματα, που θα έπρεπε να απασχολήσουν σοβαρά την ελληνική πλευρά.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Εδώ και περίπου 26 μήνες διεξάγεται ένας εμφύλιος στη γειτονιά μας, που έχει προκαλέσει σοβαρή επιδείνωση της περιφερειακής κατάστασης ασφάλειας, μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα (περίπου 1.500.000 Σύριους πρόσφυγες στις γειτονικές χώρες και 3.500.000 εσωτερικούς πρόσφυγες εντός της Συρίας) και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες. Επίσης, είναι σημαντικό και πρέπει να τονισθεί ότι η συριακή κρίση επεκτείνεται πέρα από τη συριακή επικράτεια. Ειδικά, στο Λίβανο, τις τελευταίες εβδομάδες, παρατηρούνται συχνές συγκρούσεις μεταξύ σουννιτών και σιιτών. Δηλαδή, υποστηρικτών των Σύριων αντικαθεστωτικών και υποστηρικτών του Assad, αντίστοιχα. Επιπρόσθετα, σημειώνονται σποραδικές επιθέσεις εντός του τουρκικού εδάφους, αλλά και ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές κατά συριακών ενόπλων δυνάμεων. Η κατάσταση απέχει ελάχιστα από το να χαρακτηρισθεί ως πλήρως ανεξέλεγκτη και να εξελιχθεί σε περιφερειακή σύρραξη. Πέρα απ’ όλα αυτά, οι γειτονικές χώρες ανησυχούν ιδιαίτερα και για την πιθανή χρήση του συριακού βαλλιστικού και χημικού οπλοστασίου, η ύπαρξη του οποίου δεν έχει αντιμετωπισθεί μέχρι στιγμής ως μείζονα ασύμμετρη απειλή σε περιφερειακό επίπεδο. Αντίθετα, φαίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «δικαιολογία» εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης, όποτε και αν αποφασισθεί.
Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, δεν είναι απίθανο η Ελλάδα να εμπλακεί με διάφορους τρόπους στη συριακή κρίση. Από την πλευρά της, η Άγκυρα επιδιώκει αφενός τη βίαιη ανατροπή του Assad, αφετέρου τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ σε ένα πόλεμο, προκειμένου να επικρατήσουν οι Σύριοι σουννίτες, τους οποίους θεωρεί ότι θα ελέγχει στη μετά-Assad εποχή. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, χωρίς απόφαση από το ΣΑ του ΟΗΕ, γεγονός που θα σημαίνει ότι η Ρωσία δεν θα έχει συναινέσει, τότε η Ελλάδα ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ θα κληθεί να συμμετάσχει. Ίσως, αυτό είναι και το χειρότερο σενάριο για την Ελλάδα, καθώς:
  • Θα προκύψει μια περιφερειακή κρίση.
  • Θα δημιουργηθούν μαζικότερα προσφυγικά ρεύματα.
  • Λόγω των πράξεων αντεκδίκησης, στις οποίες πιθανόν να προβούν οι σουννίτες, αναμένεται τα συρρικνωθεί στο ελάχιστο η ορθόδοξη συριακή κοινότητα.
  • Η Ελλάδα πιθανόν να έρθει σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Hezbollah, με ότι αυτό συνεπάγεται.
  • Θα χρησιμοποιηθούν και ίσως στοχοποιηθούν βάσεις στην Κρήτη και στην Κύπρο (πιθανόν από το βαλλιστικό και χημικό οπλοστάσιο του Assad ή από δολιοφθορείς σιίτες του Ιράν και της Hezbollah, κτλ).
  • Το ελληνικό πολεμικό ναυτικό πιθανόν να κληθεί να διεξάγει επιχειρήσεις εκκένωσης των Σύριων χριστιανών και αλαουιτών (αντίστοιχες με αυτές που διεξήχθησαν στο Δεύτερο Ισραηλινο-Λιβανικό Πόλεμο του 2006).
  • Η Τουρκία θα αναλάβει ηγετικό ρόλο στη διεξαγωγή των επιχειρήσεων, αλλά και στα μετά-Assad πολιτικά δρώμενα της Συρίας.
Το πλέον ευνοϊκό σενάριο για την Ελλάδα και ταυτόχρονα εντός των πλαισίων της διεθνούς νομιμότητας είναι η επίλυση της συριακής κρίσης μέσω μιας απόφασης του ΣΑ του ΟΗΕ. Έτσι, θα περιορισθεί η συγκρουσιακή κατάσταση, δεν θα απαιτηθεί εξωτερική στρατιωτική επέμβαση, η Τουρκία δεν θα πετύχει τους στόχους της, η Ελλάδα δεν θα κληθεί να αναλάβει ρόλο που θα την φέρουν αντιμέτωπη με τη Ρωσία και τους σιίτες (Άραβες και Ιρανούς), και θα μειωθεί σημαντικά η ροή μεταναστευτικών ρευμάτων από τη Συρία.
Είναι προφανές ότι η πρόσφατη απόφαση της ΕΕ για τη Συρία δεν προωθεί την πολιτική επίλυση της συριακής κρίσης. Δεν είναι ούτε προς το συμφέρον των Σύρων σουννιτών, ούτε των αλαουιτών, αλλά και ούτε προς το συμφέρον της Ελλάδας και των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα. Η απόφαση αυτή αυξάνει τις πιθανότητες αποτυχίας της ειρηνικής διευθέτησης της συριακής κρίσης (αμερικανο-ρωσική πρωτοβουλία Kerry-Lavrov), ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί προϋποθέσεις έναρξης περιφερειακής κρίσης, στην οποία θα εμπλακεί σχεδόν το σύνολο των περιφερειακών κρατικών και μη κρατικών δρώντων, καθώς και ένας αριθμός μη περιφερειακών δυνάμεων. Εξάλλου, όταν επιδιώκεις την ειρήνη, δεν αποφασίζεις την αποστολή όπλων. Στην έσχατη περίπτωση, αναλαμβάνεις την «επιβολή της ειρήνης», εφόσον προηγουμένως έχεις τη σύμφωνη γνώμη της διεθνούς κοινότητας, μέσα από αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Σε αντίθετη περίπτωση, συμβάλλεις στην υποβάθμιση του ρόλου του εν λόγω Οργανισμού, γεγονός που δεν ευνοεί αφενός τις χώρες που συντάσσονται με τη διεθνή νομιμότητα, αφετέρου τις χώρες που δεν διαθέτουν την απαιτούμενη στρατιωτική ισχύ, ώστε να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να εξαλείψουν τις εναντίον τους απειλές.

Διαβάστε περισσότερα ... Bookmark and Share

Recent Posts

free counters
single russian women contatore visite website counter
Lamia Blogs