Ο Γκάουκ, το ηθικό χρέος και η ανήθικη στάση

Μαλούχος Γεώργιος Π.  

 

 

Το ηθικό χρέος της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναγνώρισε χθες στην Αθήνα ο πρόεδρος της χώρας Γκάουκ. Είναι μία έξυπνη πλην ανήθικη στάση με την οποία αυτό που ούτε εκείνος συνεπώς αναγνωρίζει, είναι το υλικό χρέος, ειδικά εκείνο που προκύπτει από το αναγκαστικό δάνειο.
Η ανηθικότητα αυτής της στάσης δεν έγκειται στο γεγονός ότι η Γερμανία δεν συμφωνεί ότι έχει τέτοιο χρέος προς την Ελλάδα, παρά το ότι η Αθήνα ουδέποτε παραιτήθηκε των αξιώσεών της όπως ψευδώς επιχειρηματολόγησε στο παρελθόν το Βερολίνο – αυτό ήταν το κύριο επιχείρημα που σήμερα τα ίδια τα γερμανικά έγγραφα από τη δεκαετία του 1960 το έκαναν να καταρρεύσει.
Η ανηθικότητα έγκειται στην κάθετη άρνηση του Βερολίνου να τεθεί το ζήτημα στη διεθνή διαιτησία ή στη διεθνή δικαιοσύνη, ώστε από εκεί να υπάρξει τελικά μία απόφαση που, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά της, θα δεσμεύει από πριν και τα δύο μέρη. Αυτό είναι το μόνο ηθικό το οποίο μπορεί να γίνει, από τη στιγμή που η Γερμανία αρνείται εκείνο που θα όφειλε να είχε πράξει, δηλαδή τη διμερή διαπραγμάτευση επί ενός πραγματικού θέματος το οποίο η χώρα γνωρίζει πολύ καλά ότι υφίσταται.
Όμως η ανήθικη αυτή στάση δεν είναι η μόνη: εξίσου ανήθικη είναι και η στάση της ελληνικής κυβέρνησης που έχει κυριολεκτικά θάψει το ζήτημα και δεν τολμά καν να το αγγίξει, ούτε να το ψελλίσει έναντι του Βερολίνου. 
Οι υπουργοί Εξωτερικών και Οικονομικών, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όφειλαν να το θέσουν στους γερμανούς ομολόγους τους, κάτι που δεν έχουν πράξει μέχρι σήμερα, ούτε αναμένεται ότι θα το πράξουν στο επόμενο διάστημα. Δίνουν έτσι ένα καλό εφαλτήριο στη γερμανική πλευρά, το οποίο θα της επιτρέπει μία ημέρα – όχι πολύ μακρινή – να λέει ότι η Ελλάδα, παρά τις συνεχείς διμερείς επαφές μετά τη σύνταξη του σχετικού πορίσματος, ουδέποτε αξίωσε λύση στο πρόβλημα, άρα πρόβλημα δεν υφίσταται.
Όμως το πρόβλημα υφίσταται. Και, ειδικά αυτή τη στιγμή, αποτελεί να ακόμα μεγάλο και βαρύ λιθάρι στην αίσθηση αδικίας και πλήρους ετεροπροσδιορισμού που εκπέμπει διαρκώς η βίαιη άσκηση της γερμανικής ηγεμονίας στην Ελλάδα. 
Το Βερολίνο έχει το πάνω χέρι και εφαρμόζει το νόμο του ισχυρού. Ας αφήσει λοιπόν τις όποιες λίαν αμφιλεγόμενες περί ηθικής αναφορές και ας κοιτάξει κάτι πολύ πιο απλό: το που οδηγούν όλα αυτά που κάνει η Γερμανία ακριβώς με τη δύναμη επιβολής του ισχυρού, σε μία πάλαι ποτέ κοινότητα ισότιμων κρατών, που, πλέον, τρίζει όσο ποτέ και που οι προοπτικές της γίνονται διαρκώς χειρότερες. Μια ένωση στην οποία, τελικά, κυριαρχεί η ανηθικότητα του μεγάλου ψέματος να ονομάζεται ακόμα “ευρωπαϊκή” ενώ, εδώ και καιρό, είναι πλέον 100% γερμανική...

http://www.tovima.gr/