Η κυβέρνηση και ο άσπονδος εχθρός της: Η ενημέρωση

Του Γιάννη Σιδέρη 

Η κυβέρνηση οδεύει προς τον αυταρχισμό με επιταχυνόμενη πορεία. Χθες αστυνομικοί του τμήματος εκβιαστών μπούκαραν στα γραφεία εφημερίδας και συνέλαβαν τον  διευθυντή, Π. Τζένο, μετά από μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, με αιτιολογία την απόπειρα εκβίασης.

Τα περί της σχετικής απόπειρας, θα τα αποδείξει η δικαστική διαδικασία. Η συγκυρία ωστόσο δημιουργεί εντυπώσεις. Η μηνυτήρια αναφορά έγινε μετά από τις αποκαλύψεις που έκανε η εφημερίδα για το χλιδάτο ξενοδοχείο στο οποίο διέμενε ο υπουργός, στις Αυστριακές  Άλπεις, κατά τη διάρκεια των εορταστικών διακοπών του, όπου και είχε το γνωστό ατύχημα στο σκι.

Είναι ένα από τα επεισόδια κατά δημοσιογράφων, με τα οποία έχει διανθίσει την πορεία του ο κ. Καμμένος. Αύριο εκδικάζεται και η δίωξη που έχει ασκήσει κατά του σκιτσογράφου - δημοσιογράφου Αντρέα Πετρουλάκη, για κείμενο που έγραψε τον πρώτο καιρό της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ήταν τότε που ο κ. Πετρουλάκης, όπως και πολλοί δημοσιογράφοι, αντιμετώπιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ με έναν ρομαντικό ιδεαλισμό. Τον θεωρούσαν συνέχεια του πολιτικώς «αβροδίαιτου» ΚΚΕεσωτερικού και της ΕΑΡ, με τις λεπτεπίλεπτες πολιτικές εμβαθύνσεις, τον πλούτο ιδεών, την διαρκή διερεύνηση μορφών αριστερής πολιτικής και κρατικής συγκρότησης. Έτσι ο κ. Πετρουλάκης έγραψε ένα άρθρο, στο οποίο κατέθετε την άποψη ότι «έχουν αρχίσει και του μοιάζουν» - οι συριζαίοι του Καμμένου - και εισέπραξε την αγωγή.

Πριν καιρό επίσης, ο υπουργός είχε ζητήσει την σύλληψη του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου, ο οποίος και συνελήφθη.  

Παραδειγματικά αναφέρουμε τον κ. Καμμένο, επειδή η χθεσινή σύλληψη έδωσε το έναυσμα. Έχουμε και  στο παρελθόν διατυπώσει την άποψη ότι η σημερινή κυβέρνηση επιδεικνύει μια παροιμιώδη δυσανεξία προς την κριτική, η οποία αποκτά τη δική της δυναμική, και τείνει να καταστεί - ανεξαρτήτως προθέσεων - δυσανεξία  προς την ελευθερία των ΜΜΕ.

Επίθεση κατά ξένων μέσων

Πρόσφατη ήταν οι κυβερνητική επίθεση κατά του Guardian, μιας εφημερίδας που είχε θετική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, και η οποία με την ακτινοβολία της είχε παίξει τον ρόλο του πολιτικού image maker του ΣΥΡΙΖΑ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η κυβέρνηση τον κατηγόρησε ότι δημοσίευσε ψεύτικα στοιχεία για την Υγεία, γιατί αφορούσαν την περίοδο του 2011-12. Φυσικά τα στοιχεία τα είδε δώσει η ΠΟΕΔΗΝ και δεν γνωρίζουμε αν ήταν ψεύτικα ή όχι, αλλά το θέμα είναι η κυβερνητική αντίδραση.

Λίγο πιο πριν, υπήρξε επίθεση κατά των Financial Times, για το όντως σκληρό άρθρο τους «Ελλάδα: ένα ζήτημα ανεξαρτησίας», όπου γινόταν περίπου παραλληλισμός  με τις ακροδεξιές κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, κατηγορώντας την ότι επιχειρεί να ελέγξει τις Ανεξάρτητες Αρχές, με αναφορά στην τράπεζα της Ελλάδος.

Η κυβέρνηση, αντί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, απαντώντας ότι με την πράξη της αποδεικνύει  πως δεν ισχύουν οι ισχυρισμοί της εφημερίδας, απάντησε με την κεκτημένη ταχύτητα του εσωτερικού τοπίου, σα να απαντούσε... σε αγαπημένο της διευθυντή Ομίλου που τελευταίως ταλανίζεται από προβλήματα. Έτσι με χοντροκομμένη εκφραστική, κατηγόρησε το ενημερωτικό οικονομικό μεγαθήριο για «πολιτική σκοπιμότητα», και με υστερόγραφο υποστήριζε ότι οι ερωτήσεις προς την κυβέρνηση εστάλησαν ελάχιστη ώρα πριν το δημοσίευμα προκειμένου «να αποτελέσουν άλλοθι, και πέρα από προσβλητικές, δεν άφηναν  καν το χρονικό περιθώριο για απάντηση».

Παρενθετική σημείωση α): θεωρούμε  εντελώς αφελή την ελληνοκεντρική προσέγγισηότι οι Financial Times, με τη δύναμη που έχουν, χρειάζονταν άλλοθι για να κρίνουν την - όποια - ελληνική κυβέρνηση. β) Κάνουμε γνωστό στους συγγραφείς της κυβερνητικής απάντησης, ότι δεν υπάρχουν «προσβλητικές ερωτήσεις». Κάθε ερώτηση είναι ηθικά νόμιμη, υποχρεωτικά αποδεκτή - και - δικαιωματικά «μη απαντήσιμη». Ούτως ή άλλως στο τέλος κρίνονται και οι δύο από τον αναγνώστη, ακροατή, θεατή: Ερωτών και ερωτώμενος).     

Προϊστορία

Τα ανωτέρω έλαβαν χώραν λίγο καιρό μετά την αποτυχία της κυβέρνησης στον διαγωνισμό που προκήρυξε για τα κανάλια, όπου με τον μέγιστο αριθμό 4, έδωσε - όχι αδίκως - την εντύπωση ότι με προσχηματική προμετωπίδα τη μάχη κατά της διαπλοκής, ήθελε απλώς να κλείσει κάποια λειτουργούντα κανάλια, να δημιουργήσει δικά της, και να ελέγξει την ενημέρωση. 

Η δυσανεξία έναντι του τύπου, φάνηκε από τις πρώτες ημέρες της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς, καθώς τα τηλέφωνα των κριτικών δημοσιογράφων και σχολιαστών, δέχονταν τα παράπονα υπουργών.  Ο γράφων το είχε αποδώσει στην απειρία τους, στο γεγονός ότι πρώτη φορά βρίσκονταν εκτεθειμένοι στο φως των ΜΜΕ ως αντικείμενα κριτικής, ενώ καθ΄ όλη την αντιμνημονιακή «εποποιία» τους, ήταν υποκείμενα δριμείας καταγγελίας.  

Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί και στη στοχευμένη ηθική απαξίωση που υπέστησαν σοβαρά δημοσιογραφικά «μαγαζιά», και αξιόλογοι δημοσιογράφοι, επειδή τολμούσαν να έχουν άλλη άποψη από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίστηκαν παπαγαλάκια, προδότες, τσιράκια των αφεντικών τους. Τέτοιες απόψεις ήταν και είναι πάνδημες στον ΣΥΡΙΖΑ, συμπυκνώνονταν στο γνωστό «Πάς μην ων  μεθ’ ημών, καθ’ ημών». Απλώς στο μεγάλο κοινό,  εκφράστηκαν βιαίως και αγενώς,  λόγω ιδιοσυγκρασίας,  κυρίως από τον κ. Πολάκη.

Τα social media  αποτέλεσαν έναν από τους προμαχώνες στον πόλεμο του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της εξουσίας. Τα ανακάλυψε γρήγορα, τα αξιοποίησε με θαυμαστή αποτελεσματικότητα (και ανηθικότητα στοχοποιώντας ανθρώπους), αλλά πλέον δείχνει να μην έχει κατανοήσει τη νέα πραγματικότητα: Δεν αλωνίζει μόνος του σε αυτό το πεδίο. Ο αντίπαλος οργανώθηκε και αντεπιτίθεται. Εύκολο άλλωστε: έχει τάξει τόσα πολλά ο ΣΥΡΙΖΑ και έχουν πει τόσα πολλά τα στελέχη του, που πλέον όλα τους γίνονται  μπούμερανγκ.

Έτσι, η όποια επιθετική συμπεριφορά στα mainstream media έχει πολλαπλούς αρνητικούς κραδασμούς, για την κυβέρνηση, στο κοινό των social. Αν δεν κατανοήσει ότι είναι αντιπαραγωγικό και φθοροποιό να προσπαθεί να ελέγξει τα παραδοσιακά Μέσα, θα χάσει και στα δύο.

http://www.liberal.gr/arthro/106228/politiki/2017/i-kubernisi-kai-o-aspondos-echthros-tis-i-enimerosi.html

Διαβάστε περισσότερα ...

Όταν δεν ανέχεσαι ακόμα και την κακόβουλη κριτική είσαι είτε ανήλικος είτε φασίστας

Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων που δεν ανέχονται την κριτική. Εκείνοι που είναι αυταρχικοί και εκείνοι που είναι πολύ καλομαθημένοι. Οι συνεταίροι της συγκυβέρνησης ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Το πρόβλημα μ’ αυτές τις κατηγορίες είναι ότι δεν ξέρουν και δεν πιστεύουν στην πράξη στις αρχές της Δημοκρατίας. Ρέπουν προς το φασισμό.  

Μια βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι να ανέχεσαι την κριτική, ακόμα και αυτή που θεωρείς κακόβουλη. Επειδή κι εσύ για να αναρριχηθείς στην πολιτική σου θέση έχεις ασκήσει κακόβουλη κριτική. Και επειδή η σοβαρότητα απαιτεί να μην ασχολείσαι με ό,τι θεωρείς ανοησίες, αλλά με τη δουλειά σου. Αυτή είναι η σοβαρή πολιτική.

Στις δικτατορίες και στα φασιστικά καθεστώτα δεν μπορείς να ασκήσεις ούτε κακόβουλη ούτε καλοπροαίρετη κριτική. Πας φυλακή. Αυτή είναι μία διαφορά δημοκρατίας και φασισμού.

Το πρόβλημα με τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Άμυνας, τον υπουργό Τύπου και τους περισσότερους από τους συριζανελ είναι ότι θεωρούσαν δικαίωμά τους να σπέρνουν τσουβάλια από συκοφαντίες και ψέματα κατά των πολιτικών τους αντιπάλων όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και ήταν καλός και άγιος ο Τύπος για να σπέρνει όλον αυτό τον οχετό.

Αν στην πολιτική ίσχυε η νοοτροπία Τσίπρα- Καμένου για τον Τύπο, και οι δυό τους έπρεπε να είναι με πολλάκις ισόβια στη φυλακή για τις δεκάδες συκοφαντίες, ψέμματα και διαστρευλώσεις, με τις οποίες εξαπάτησαν το λαό εναντίον αντιπάλων τους, αλλά και των συμφερόντων του λαού.

Αλλά τους έχει πιάσει η ευαισθησία για την ελευθεροτυπία και τη δημοσιογραφία και τον Τύπο τώρα που είναι στη θέση του κρινόμενου και εισπράττουν τα αντίστοιχα σκύβαλα με αυτά που έσπειραν. Για να μην πω, ότι αντικειμενικά η εδώ και 2 χρόνια καλοπροαίρετη ή κακόβουλη κριτική που δέχονται είναι χάδι μπροστά στις χοντράδες με τις οποίες είχαν γεμίσει τα προ του 2015 ΜΜΕ.

Στις δημοκρατίες, αν κάποιος θεωρήσει ότι τον συκοφάντησες σου κάνει μήνυση και αν βρεθείς ένοχος καταδικάζεσαι σε αποζημίωση και λεκτική ή γραπτή επανόρθωση. Στη δικτατορία και στον φασισμό όποιος αξιωματούχος νομίζει ότι θίγεται στέλνει το στρατό ή την αστυνομία, σε συλλαμβάνει και σε στέλνει στο δικαστήριο τρομοκρατούμενο.

Στη δημοκρατία κανένας πρωθυπουργός δεν προτρέπει σαν τον κ Τσίπρα πολίτες να μη διαβάζουν εφημερίδες «για να έχουν την υγειά τους»! Επειδή αυτές οι απόψεις είναι φασιστικές. Ο πρωθυπουργός που έχει την ελαφρότητα ή την αντιδημοκρατική νοοτροπία να απαξιώνει το ρόλο του Τύπου, είτε δεν έχει σκεφτεί ποτέ του πώς θα ήταν μια χώρα χωρίς Τύπο είτε έχει σκεφτεί ότι μια χώρα πρέπει να έχει μόνο τον αρεστό στην εξουσία Τύπο. Το πρώτο μαρτυρά έναν ανώριμο πρωθυπουργό και το δεύτερο έναν αντιδημοκράτη. Και τα δύο εξ ίσου επικίνδυνα για το λαό.

Εξ ίσου επικίνδυνο για το λαό είναι να μην αντιδρά καμιά δημοσιογραφική οργάνωση γι αυτή την απαράδεκτη δήλωση του πρωθυπουργού σε συμβασιούχους εργαζόμενους στις 5 Ιανουαρίου στην Καλαμαριά! Επικίνδυνο, γιατί οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι έχουν αφήσει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους εδώ και χρόνια στα χέρια διαπλεκόμενων κομματικά και εκδοτικά συνδικαλιστών, που όχι μόνο έχουν καταστρέψει εργασιακά και οικονομικά τον Τύπο, αλλά έχουν απαξιώσει με την απαίδευτη παρουσία τους (απουσία τους καλύτερα) τους πραγματικά σκληρά εργαζόμενους δημοσιογράφους, στους πολίτες. Έτσι ώστε μια κλίκα στάρ της τηλεόρασης, συχνά καβαλημένων και ανεπαρκών, να θεωρείται από το λαό σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα της δημοσιογραφίας! Αλοίμονο!

Τα «Παραπολιτικά» δεν είναι η εφημερίδα της αρεσκείας μου. Τα θεωρώ πολύ κίτρινα. Δεν είναι τα μόνα. Ας προσέχουν οι αναγνώστες τους. Κρίση ας έχουν. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες, που κυκλοφορούν σήμερα, εκτός από μια-δυό πιο σοβαρές, είναι κίτρινες. Να μη μιλήσουμε για τις κομματικές. Τα σάιτς, ακόμα χειρότερα.

Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει είδηση ή γεγονός που να μην τρέχει στο διαδίκτυο. Και είναι ελάχιστοι οι πολίτες που δεν πληροφορούνται τα γεγονότα από 50 πηγές. Όλοι ξέρουν ή έχουν τις δυνατότητες να μάθουν. Επομένως, όποιος διαβάζει μια εφημερίδα την έχει επιλέξει για την οπτική της γωνία. Την πληρώνει γι αυτή και είναι ο μοναδικός έμπρακτος κριτής της. Αυτός της δίνει ζωή και το δικαίωμα να υπάρχει. Κανείς άλλος.

Η τραμπούκικης νοοτροπίας αντίδραση του υπουργού Άμυνας σε δημοσίευμα της εφημερίδας για τις διακοπές του στις Άλπεις (που προφανώς του χάλασε τη φιλολαϊκή μόστρα) και για ένα διάλογο συντακτών της στο ραδιόφωνο, όπου αναφερόταν και ο γιός του ως fan των Εξαρχείων, είναι τρανές αποδείξεις της αντιδημοκρατίας που έτσι κι αλλιώς εκφράζει ο στρατοχαρής υπουργός. Ακόμα και που έγινε με το μανδύα της νομιμότητας. Ας τους μήνυε. Όλο το άλλο είναι σώου, άχτι και απειλή. Τρία επικίνδυνα χαρακτηριστικά για τη Δημοκρατία.

Δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται για δημοσιεύματα στη χώρα του Έρντοαν, με τον οποίο αγκαλιάζεται ο πρωθυπουργός την ώρα που ο σουλτάνος φυλακίζει δημοσιογράφους και κλείνει εφημερίδες. Στη χώρα όπου κυβερνάνε οι Ουκρανοί φιλοναζί και στη χώρα του φασίζοντα Ούγγρου προέδρου. Στη Ρωσία εκτελούνται.

Είναι η νοοτροπία που έστελνε την αστυνομία να κλείνει τα τυπογραφεία της Αυγής και της Δημοκρατικής Αλλαγής πρίν από τη χούντα ή να τρομοκρατεί με μηνύσεις τους δημοσιογράφους τους.

Είναι η νοοτροπία, που έστειλε επί Κ Μητσοτάκη στη φυλακή διευθυντές εφημερίδων γιατί δημοσίευαν τις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη.

Είναι η νοοτροπία που έστειλε πρίν από μήνες στο αστυνομικό τμήμα από το γραφείο του στον Σκάι τον δημοσιογράφο που αποκάλυπτε πιθανές παρανομίες πολύ ισχυρού ποδοσφαιρικού παράγοντα.

Είναι η νοοτροπία του υπουργού Βερναρδάκη, που δήλωσε από τη Βουλή ότι «τα ΜΜΕ έχουν αυτονομηθεί πολύ»!

Είναι η νοοτροπία του υπουργού Τύπου, που ήθελε- και θέλει- να κλείσει ΜΜΕ, όχι γιατί τον ενόχλησαν σε τίποτε, αλλά γιατί του χρειάζεται να πουλήσει ότι γκρεμίζει σύμβολα. Σε αγαστή συνεργασία με μερικούς από τους ιδιοκτήτες τους έναντι ανταλλαγμάτων πολιτικής υποστήριξης σε ό,τι φαίνεται καραμπινάτα τουλάχιστον.! Τα σύμβολα είναι η έγνοια του. Για τη Δημοκρατία δε δίνει δεκάρα.

Όπως δε δίνει δεκάρα και ένα μεγάλο μέρος του εσμού που κυβερνάει τη χώρα και που κόπτεται για τη Δημοκρατία!

Εκείνο που είναι σχεδόν άγνωστο σε πολλούς πολίτες είναι ότι ο Τύπος δεν έχει δική του γνώμη αν δεν στηρίζεται στη σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των αναγνωστών του. Επειδή ο Τύπος δεν υπάρχει χωρίς αναγνώστες και δεν υπάρχει αν εκφράζει αντίθετες αρχές από των αναγνωστών του. Ο Τύπος εκφράζει κοινό. Πολίτες. Αναγνώστες. Ακροατές. Τηλεθεατές.

Όποιος στρέφεται λοιπόν κατά της ελευθερίας έκφρασης του Τύπου στρέφεται κατά της ελευθερίας πληροφόρησης πολιτών. Ούτε εκδοτών, ούτε κυβερνήσεων, ούτε κομμάτων. Επειδή κανένας εκδότης δεν μπορεί να κερδίσει ούτε σεντς χωρίς αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές. Δεν τους διαμορφώνει. Τους έχει επιλέξει από την αρχή. Κι αν δεν τους σεβαστεί τον κλείνουν. Εκτός αν έχει βρώμικες κυβερνητικές πλάτες με λεφτά.

Όλοι αυτοί οι πολίτες που παρακολουθούν εφημερίδες, για να ξαναέρθω στη νοοτροπία του πρωθυπουργού, του υπουργού Άμυνας και του υπουργού Τύπου, δεν είναι τόσο ανόητοι που να μην ξέρουν τι διαβάζουν. Το έχουν επιλέξει. Θέλουν να βρίζουν «την κυβέρνηση του Τσίπρα ή τη ΝΔ του Κούλη» ή θέλουν μια σοβαρή ενημέρωση. Δικαίωμά τους. Όπως δικαίωμα των φιλοκυβερνητικών είναι να διαβάζουν την Αυγή και την Εφημερίδα των Συντακτών.

Εκείνο που δεν είναι δικαίωμα κανενός αξιωματούχου είναι να αποπειράται να τρομοκρατήσει συλλαμβάνοντας δημοσιογράφους με έωλα επιχειρήματα περί εκβιασμών και άλλων κωμικοτραγικών, που δεν αποδεικνύονται καν από τις δηλώσεις και τα κείμενα και που είναι παιδαριώδη. Όσο παιδαριώδης είναι και ο υπουργός Άμυνας της χώρας.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

http://www.liberal.gr/arthro/106228/politiki/2017/i-kubernisi-kai-o-aspondos-echthros-tis-i-enimerosi.html#.WHXe1wYpCNI.twitter

Διαβάστε περισσότερα ...

Της νύχτας τα καμώματα (του Νίκου Παππά) τα βλέπει η δημοκρατία και ντρέπεται

Η τροπολογία που κατατέθηκε αφνιδιαστικά, αργά το βράδυ της Παρασκευής από τον υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά, ήρθε να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των κυβερνητικών ατοπημάτων που αφορούν στην ομαλή δημοκρατική λειτουργία και που επιβεβαιώνουν την καχυποψία και τις ανησυχίες όσων από καιρό διαβλέπουν μέσα από την κυβερνητική πρακτική, προσπάθεια ελέγχου και φίμωσης βασικών πυλώνων της Δημοκρατίας όπως η Δικαιοσύνη και η Ενημέρωση.

Η τροπολογία προέβλεπε να κλείσουν σε πέντε (5) ημέρες αντί για τρεις μήνες που προέβλεπε αρχικά ο νόμος, τα κανάλια που δεν πήραν άδεια μετά τη δημοσίευση σε ΦΕΚ της υπουργικής απόφασης.

Προέβλεπε επίσης, με έκθεση που τη συνοδεύει, ακόμη και ειδικό κονδύλι στον προϋπολογισμό (!) για τα έξοδα φυλάκισης όσων δεν θα συμμορφωθούν με την υπουργική απόφαση και θα συνεχίσουν να εκπέμπουν!

Μετά τον αναβρασμό και το σάλο των αντιδράσεων που ξεσήκωσε στα κοινωνικά δίκτυα και την σφοδρή αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην ΧΑ και ΚΚΕ) ο υπουργός αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση. Και πάγωσε την τροπολογία, θέλοντας - όπως είπε ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία, πριν την κατάθεση - να εξαντλήσει κάθε περιθώριο συναίνεσης για τη δημιουργία του ΕΣΡ.
Όλα αυτά όμως, αφού είχε προηγηθεί τηλεφωνική "παρέμβαση" του προέδρου της Βουλής, Νίκου Βούτση.

Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο δημόσιο "άδεισμα" του Νίκου Παππά, πράγμα παράξενο, αφού είναι μάλλον απίθανο να ενεργούσε χωρίς την έγκριση του πρωθυπουργού.

Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε για το λόγο που επέβαλε μια τέτοια, επιπόλαια, σπασμωδική κίνηση.
Μια πιθανότητα είναι να ήθελε να πιέσει την αξιωματική αντιπολίτευση για τη συγκρότηση του ΕΣΡ βάζοντάς τη στο δίλλημα-παγίδα, συγκρότηση ΕΣΡ ή κλείσιμο καναλιών. Αν μεν η ΝΔ δεχτεί να βοηθήσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ, αποδέχεται ντε φάκτο το νόμο Παππά και το θέμα τελειώνει. Αν πει όχι, θα κατηγορηθεί ότι είναι εκείνη υπέυθυνη για το (άμεσο) κλέσιμο των καναλιών αφού δεν συναινεί στην συγκρότηση του ΕΣΡ.

Πιθανόν επίσης, να ήθελε να πιέσει στη γρήγορη διαμόρφωση του νέου τηλεοπτικού σκηνικού, ευνοϊκού εννοείται προς την ίδια. Μετά τη σύγκρουση για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, οι ιδιοκτήτες του Star και του Alpha που μέχρι τότε είχαν βρει κοινό τόπο με την κυβέρνηση και τη στήριζαν, ξέχασαν τις αβρότητες και μετατράπηκαν σε σφοδρούς επικριτές της (έχοντας άφθονο υλικό από τις αλλεπάλληλές κυβερνητικές γκάφες και παλινωδίες) αφήνοντας τη, ουσιαστικά χωρίς τηλεοπτική υποστήριξη.

Εξαιρείται φυσικά η δημόσια ΕΡΤ και το Kontra Channel του πάντα πρόθυμου Γ. Κουρή. Να τονίσουμε εδώ ότι η κυβέρνηση στη βιασύνη της να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα αδιαφορεί για την τύχη χιλιάδων εργαζομένων που εξομοιώνει για λόγους ευνόητους με τους ελάχιστούς παχυλά αμοιβόμενους μεγαλοδημοσιογράφους.

Μια άλλη πιθανότητα είναι το "κλίμα" που εισπράττει η κυβέρνηση από το ΣτΕ να μην είναι το επιθυμητό, και να προέβει σε μια τέτοια κίνηση ώστε δημιουργήσει τετελεσμένα.

Πέρα απ' όλα αυτά, μπορεί να ήταν απλώς μια άστοχη ενέργεια ή αμετροέπεια, μια κακή εκτίμηση της κατάστασης που προήλθε από υπερβολική αυτοπεποίθηση, από εσφαλμένη αίσθηση παντοδυναμίας που δημιουργεί η παραμονή στην κορυφή της εξουσίας.

Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους έγινε, αυτό που μετρά και που χρεώνεται στη κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή ένα ακόμη αντιδημοκρατικό ολίσθημα. Όπως επίσης και η ασέβεια προς το ΣτΕ, αφού το ανώτατο δικαστήριο δεν έχει ακόμα αποφανθεί για τη συνταγματικότητα ή μη του νόμου.

Αλγεινή εντύπωση, ενδεικτική της κυβερνητικής νοοτροπίας,  προκαλεί ακόμα και η  επιλογή  της ημέρας και της ώρας. Όσοι σέβονται τη δημοκρατική νομιμότητα - λειτουργία και δεν έχουν κάτι να κρύψουν νομοθετούν στο φως της ημέρας, δεν προσπαθούν να αιφνιδιάσουν κρυμμένοι στο σκοτάδι της νύχτας.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της μνήμης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, όταν δεν έβαζε τους διαδικτυακούς της "φίλους" να κατηγορούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως χούντα, έβαζε τους βουλευτές και τα στελέχη της για ψύλλου πήδημα να μιλούν για συνταγματική και θεσμική εκτροπή, κοινοβουλευτικά και δικαστικά πραξικοπήματα κοκ. Όλοι αυτοί σήμερα, υπερασπίζονται και δικαιολογούν ανενδοίαστα τις αντιδημοκρατικές πρακτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, (που δεν έχουν σύγκριση με άλλης μνημονιακής κυβέρνησης) προκαλώντας την έκπληξη και την οργή όσων δημοκρατικών πολιτών παρακολουθούν με μεγάλη ανησυχία τα όσα συμβαίνουν και προσπαθούν με εργαλεία τη λογική και τη νηφαλιότητα να προσσεγγίσουν και να ερμηνεύσουν τα γεγονότα.


Ζοφερό σκηνικό 

Η πραγματικότητα είναι ότι διαμορφώνεται ένα ζοφερό σκηνικό συνεχών εκτροπών που θέτουν σε αμφισβήτηση τον ίδιο τον πυρήνα λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας και είναι ικανές αν δεν προληφθούν, να προκαλέσουν επικίνδυνες καταστάσεις.

Γι' αυτό, νομίζουμε, για πρώτη φορά στη διάρκεια της μνημονιακής εξαετίας, η οικονομική κρίση, οι κοινωνικές της επιπτώσεις, η αγωνία για την επίλυση και την κατάληξή της πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα και οι πολίτες να επικεντρωθούμε στη θωράκιση του πολιτεύματος από την προσπάθεια αλλοίωσης και χειραγώγησης που επιχειρείται.

Όπως φαίνεται από τα γεγονότα,  η περίφημη φράση του πρωθυπουργού "είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος", δεν ήταν παρά μιαν ακόμα δημαγωγία που στόχευε στον συναισθηματικό ερεθισμό των πολιτών, ώστε να καταστήσει ευκολότερη την παραπλάνηση και την εξαπάτηση. Και όχι απλά δεν γίνεται πράξη, όχι απλά δεν επιβεβαιώνεται, αλλά προστίθεται στη μεγάλη λίστα όλων εκείνων των υποσχέσεων, που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πραγματοποίησε, αλλά έπραξε τα ακριβώς αντίθετα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

http://www.marketfair.gr/details.php?id=4448

Διαβάστε περισσότερα ...

Αριστερά: τρόπος ζωής ή οικονομικό μοντέλο φτωχοποίησης;

"Γλυτώσαμε ΣΥΡΙΖΑ". Αυτό το σχόλιο φίλου που ειπώθηκε πέρσι το καλοκαίρι, μετά τα δραματικά συμβάντα, μου έρχεται συνέχεια στο νου τις τελευταίες εβδομάδες με όσα δυσάρεστα διαδραματίζονται στη Βενεζουέλα. Έχοντας απομακρυνθεί αρκετά απ΄ τη βάση των γεγονότων και τη φόρτιση που δημιουργούν, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι το ευφυολόγημά του, μάλλον απέδωσε την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια δηλαδή θα μπορούσε η χώρα μας να είναι σήμερα στη θέση της Βενεζουέλας.

Του Δημήτρη Κωνσταντίνου
Όλα αυτά που συνέβησαν εδώ αλλά και στον κόσμο, δημιουργούν την ανάγκη σε ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της Αριστεράς αλλά και σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη, να αναρωτηθεί, να αναψηλαφίσει, να αναλύσει κι αν μπορέσει, να ερμηνεύσει και να εξηγήσει, που οφείλεται αν όχι η αποτυχία τουλάχιστον η άσχημη πορεία του αριστερού εγχειρήματος στη χώρα μας, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Για τους πρώτους, είναι πολύ δύσκολη και επίπονη διαδικασία αφού λίγο - πολύ πρέπει να αναρωτηθούν μήπως ό,τι φαντάστηκαν, ονειρεύτηκαν και πίστεψαν, ήταν απάτη.

Ωστόσο είναι μια διαδικασία αναγκαία αφού στα περσινά γεγονότα μαζί με τις μάσκες των πολιτικών, έπεσαν και τα λέπια απ' τα μάτια των περισσότερων πολιτών, που ήταν υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα και να δώσουν στον εαυτό τους δύσκολες απαντήσεις σχετικά με την Αριστερά, το παρόν και το μέλλον της.

Τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους αριστερούς δεύτερης και τρίτης γενειάς, κυρίως για τους τελευταίους, που μεγάλωσαν μέσα στην ευμάρεια. Γι' αυτούς, η αριστερά είναι περισσότερο μια μεγάλη ΜΚΟ υπεράσπισης δικαιωμάτων γενικώς, μια ελαφρά πολιτική ενασχόληση που νοηματοδοτεί και αναζωογονεί την μεσοαστική τους καθημερινότητα ενώ ταυτόχρονα καθησυχάζει τη συνείδηση ότι πράττει το πολιτικό/κοινωνικό της καθήκον. Αποκομμένοι από ταξικές αναφορές που αποτελούν θεμέλιο λίθο, αν υποθέσουμε ότι ακόμα η ταξική προέλευση καθορίζει τον ιδεολογικό προσανατολισμό, ακολούθησαν το ΣΥΡΙΖΑ στο νέο δρόμο του και ήδη, οι περισσότεροι, δρέπουν τους καρπούς τις εξουσίας.

Ας προχωρήσουμε όμως στα πιο σοβαρά.

Είναι πασίγνωστο ότι για την Αριστερά, πάγιο και εμβληματικό αίτημά της υπήρξε και είναι η αναδιανομή του πλούτου ως μέσο για την καλυτέρευση της ζωής των αδυνάτων που από θέση εκπροσωπεί. Αντίθετα αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει στις περισσότερες χώρες που επικράτησαν αριστερά καθεστώτα είναι η απλόχερη διανομή φτώχειας που βαθαίνει σε βαθμό εξαθλίωσης.

Άλλο ένα παράδοξο είναι ότι η κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία, άλλο ένα εμβληματικό αίτημα της Αριστεράς, επίσης απέτυχε να επιτευχθεί σε κομμουνιστικά καθεστώτα, ενώ αντίθετα άνθισε στα περισσότερα καπιταλιστικά. Δεν μπορούμε να ορίσουμε ως κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική/οικονομική ομοιομορφία λόγω φτώχειας των πολιτών των πρώην ανατολικών χωρών. Ενώ αντίθετα, ασυναγώνιστο παραμένει μέχρι σήμερα το σκανδιναβικό κοινωνικό μοντελο που αποτέλεσε πρότυπο για πάνω από δύο δεκαετίες.

Ο καπιταλισμός, παρόλο που ως πυρήνα του έχει το κεφάλαιο, τη δημιουργία κέρδους που το βάζει πάνω από τον άνθρωπο, παρόλες τις μεγάλες του παθογένεις, βρήκε τρόπο και κατάφερε στις περισσότερες περιπτώσεις, να δημιουργήσει αξιοπρεπείς έως άνετες συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης.

Τα παραδείγματα αφθονούν: Η Βενεζουέλα βουλιάζει, η Γερμανία ευημερεί.
Η Κούβα αιμορραγεί (και τελευταία αποφάσισε άνοιγμα στον καπιταλισμό), οΚαναδάς ακμάζει. Ακόμα και στη χώρα μας, που θεωρείται καπιταλιστική περιφέρεια, που ποτέ δεν ωρίμασε ο καπιταλισμός, αλλά ως επί το πλείστον λειτούργησε μεταπρατικά και κρατικοδίαιτα, που μαστίζεται έξι χρόνια από σκληρή λιτότητα, οι συνθήκες όσο δύσκολες κι αν είναι, δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες της Βενεζουέλας, όπου ένας γιατρός αμοίβεται με 13 ευρώ το μήνα.

Δεν πρόκειται για υποκειμενική κρίση, αλλά για αντικειμενική παρατήρηση, που προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Αντίστοιχες διαπιστώσεις μπορούν να γίνουν και στον τομέα των προσωπικών και ατομικών ελευθεριών που η περιστολή τους ήταν και είναι κοινός τόπος στα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Τα πράγματα δεν πήγαν καλύτερα για την αριστερά και στη χώρα μας όταν μετά από χρόνια κλήθηκε απ' την Ιστορία να αναλάβει ηγετικό ρόλο, εκφράζοντας το αντιμνημονιακό κίνημα.

Στις αναλύσεις που γίνονται κατά καιρούς στο πλαίσιο ενός δημοσίου διαλόγου που διεξάγεται άτυπα, μετά το καλοκαίρι του 2015, το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στη λανθασμένη ανθρώπινη/προσωπική διαχείριση. Αφορίζονται τα πρόσωπα ενώ προστατεύεται και αφήνεται στο απυρόβλητο η ιδεολογική αφετηρία και πολλές προβληματικές αντιλήψεις της.

Ως φάρμακο προτείνεται ο "αναστοχασμός" που θα οδηγήσει σε μια"καινούργια αρχή". Διαβάζουμε προτάσεις που λένε να "ξαναδούμε τον τρόπο οργάνωσης των συλλογικοτήτων", "τη δημιουργία νέων εστιών αντίστασης", "να γεμίσουμε ξανά τις πλατείες" κλπ, κλπ.

Έχουμε την εντύπωση ότι γίνεται λάθος διάγνωση.

Το κυριότερο πρόβλημα, νομίζουμε, ήταν ότι οι διαμαρτυρίες, όπου λάμβαναν χώρα, δεν είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο αφού δεν διατύπωναν καμιά εναλλάκτική πρόταση. Αντίθετα κυριάρχησαν οι κραυγές και τα συνθήματα αντί των επιχειρημάτων και των προτάσεων. Επικράτησε το θυμικό και το ένστικτο αντί της λογικής και της αντικειμενικής ανάλυσης των δεδομένων. Κι αυτό διέτρεχε οριζόντια το κίνημα, ανεξάρτητα απ' το βαθμό οργάνωσής του. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εκπονήσει σοβαρό, μελετημένο και ρεαλιστικό σχέδιο που θα μπορούσε, να σταθεί ως εναλλακτική πρόταση. Κάτι που φάνηκε με πολύ δυσάρεστο τρόπο κατά τη διάρκεια της περσινής διαπραγμάτευσης. Οι ελάχιστες προτάσεις, όπου διατυπώνονταν, ήταν ανεδαφικές και ανεφάρμοστες.

Αυτό συνέβη γιατί η Αριστερά είχε αυτή ακριβώς την κουλτούρα διαμαρτυρίας. Απομακρυσμένη δηλαδή απ' την εξουσία και σχεδόν σίγουρη ότι ποτέ δεν θα πάρει τα ηνία της, αυτοπαγιδεύτηκε σ' ένα ανούσιο καταγγελτικό λόγο κατά πάντων και διατύπωνε επιπόλαιες, μαξιμαλιστικές προτάσεις σε όλα τα επίπεδα, αφού δεν κόστιζαν τίποτα και σε κανένα.

Σ' αυτό να προσθέσουμε ότι οι πλατείες από πεδίο πολιτικής και κοινωνικής αντίστασης μετατράπηκαν και λειτούργησαν ως μήτρα νομενκλατούρας. Ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει πάντα καθοριστικό ρόλο. Η φιλαρχία, οι φιλοδοξίες, το προσωπικό συμφέρον και η ιεραρχική δομή, ευνοούν την ανάπτυξη τέτοιων φαινομέων. Όταν ξεκινάει ένα κίνημα στην αρχή όλοι βλέπουν την ευκαιρία ν' αλλάξουν, μέσα από αυτό, τον κόσμο. Όσο το κίνημα αποκτά απήχηση και στη συνέχεια προοπτική κατάληψης της εξουσίας, τόσο λιγοστεύουν εκείνοι που βλέπουν την ευκαιρία να αλλάξουν τον κόσμο και οι περισσότεροι βλέπουν, μια ευκαρία να αλλάξουν τη ζωή τους. Είναι αυτονόητο πως καταλήγουν τα πράγματα όταν επιτυγχάνεται η κατάληψη της εξουσίας. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο αποδεδειγμένος ιστορικά, βρώμικος έως προδοτικός ρόλος των ηγεσιών, στην εξέλιξη και κατάληξη των κινημάτων.

Οι Κατρούγκαλος, Τσακαλώτος, και άλλοι πάρα πολλοί που σήμερα βρίσκονται στην κορυφή εξουσίας , απ' αυτή τη μήτρα προήλθαν. Ήταν συχνοί ομιλητές στις λαϊκές συνελεύσεις των πλατειών, ενώ σήμερα είναι αρνητικοί πρωταγωνιστές, αρχιτέκτονες του τρίτου μνημονίου που κατακεραύνωναν. Όμως κι εκείνοι που δεν ακολούθησαν το δρόμο του Τσακαλώτου και Κατρούγκαλου και διαχώρισαν τη θέση τους, δεν φάνηκαν εντιμότεροι, ικανότεροι και σοβαρότεροι. Την στιγμή που με μνημειώδη ελαφρότητα και επιπολαιότητα ζητούσαν σύγκρουση με την ΕΕ και νομισματική αλλαγή, οι ίδιοι είχαν ή έβγαζαν χρήματα στο εξωτερικό, ασφάλιζαν τους δικούς τους παρέχοντας πληροφορίες και ασφαλίζονταν οι ίδιοι χρησιμοποιόντας τη θέση τους στον εξουσιαστικό μηχανισμό, ενώ οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να περιμένουν στην ουρά, για 60 ευρώ την ημέρα. Ασύλληπτα πράγματα για οποιονδήποτε πολιτικό, πόσο μάλλον για κάποιους που έχτισαν καριέρα πάνω στις κοινωνικές του ευαισθησίες.

Φτάνοντας στο δια ταύτα να πούμε σκοπός μας δεν ήταν, να δώσουμε απάντηση για την αποτυχία ή όχι ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος που καθόρισε και καθορίζει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί οι ελάχιστες γνώσεις και η αναλυτική μας ικανότητα δεν μπορούν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Οι όποιες παρατηρήσεις, διαπιστώσεις και προβληματισμοί εκφράστηκαν σκοπό έχουν να αποτελέσουν αφορμή για συζήτηση, ώστε να βοηθήσουν στην ερμηνεία σχετικών φαινομένων και να απαντήσουν στα ερωτήματα που προέκυψαν τόσο απ' τα δραματικά γεγονότα του περσινού καλοκαιριού στη χώρα μας, όσο και απ' όσα συμβαίνουν στον κόσμο.

Το μόνο που μετά βεβαιότητας μπορούμε να πούμε είναι πως η Αριστερά ήταν και παραμένει πρώτα απ' όλα τρόπος ζωής που μπορεί να εμφυσήσει υψηλά ιδανικά και να εμπνεύσει στον αγώνα για καλύτερη ζώη. Όχι όμως στη γραμμή που έδωσε κάποιο κομματικό γραφείο ή κάποιος ιδεολογικός υπεύθυνος αλλά ο Τζακ Κέρουακμέσα απ' την Τριστέσσα του: "Ίσιωσε τον εαυτό σου και θα ισιώσει κι κόσμος".

http://www.marketfair.gr/details.php?id=3538#.Vz7DiJIpO_w.twitter
 

Διαβάστε περισσότερα ...

Από το αντιμνημόνιο στο διαρκές μνημόνιο

Δημήτρης Κωνσταντίνου

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν γεμάτο με πολιτικές εξελίξεις, δυσάρεστες εκπλήξεις και κυβερνητικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τη ζωή των Ελλήνων πολιτών για δεκαετίες. Με μια αιφνιδιαστική ανακοίνωση την εβδομάδα της Διακαινησίμου, η κυβέρνηση επέλεξε με τρόπο που άλλοτε θα κατηγορούσε ως κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, να φέρει προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο. 

Το διήμερο αυτό, καθώς και η συνεδρίαση του Eurogroup που ακολούθησε τη Δευτέρα, αφαίρεσαν απ’ την κυβέρνηση το φύλλο πολιτικής συκής και την ξεγύμνωσαν ολοκληρωτικά, αποκαλύπτοντας τις προθέσεις της για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει στο εξής. 

Για να συνοψίσουμε όσα διαδραματίστηκαν το σαββατοκύριακο, αρκεί να αναφέρουμε τον τίτλο του βρετανικού Guardian. «Η κυβέρνηση Τσίπρα, ψήφισε το πιο σκληρό πακέτο λιτότητας». 

Σ' αυτό προσθέστε το όργιο με την κατάθεση πλήθους φωτογραφικών τροπολογιών που τακτοποιούν, απαλλάσσουν και διευθετούν υποθέσεις ημετέρων.

Πράγματι είναι αλήθεια και τραγική ειρωνεία παράλληλα ότι η κυβέρνηση που πέρσι εκλέχτηκε με σύνθημα το σκίσιμο των μνημονίων, να ψηφίζει το πιο μνημονιακό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως λέγεται κατ' ευφημισμόν η λιτότητα. Τα δύο κόμματα της συμπολίτευσης που οφείλουν τη δημιουργία, την εκτόξευσή τους, την πολιτική τους ύπαρξη και την αναρρίχηση στην εξουσία στο αντιμνημόνιο, ψήφισαν και καλούνται να εφαρμόσουν το πιο σκληρό μνημόνιο της εξαετίας 2010 - 2016.

Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι η ποιοτική διαφορά που εντοπίζεται στη στάση και τον πολιτικό λόγο του πρωθυπουργού, των μελών και των βουλευτών της κυβέρνησης, που υπερασπίστηκαν το πακέτο μέτρων με τρόπο που θα ζήλευαν φανατικοί μνημονιακοί υποστηρικτές άλλων κομμάτων, εμφανίζοντας το λίγο-πολύ ως αναπτυξιακό και ευκαιρία ανάκαμψης για την οικονομία. Προχώρησαν δηλαδή σ' αυτό που από καιρό τους ζητούσαν δανειστές και ξένοι παράγοντες: έκαναν ιδιοκτησία τους το μνημόνιο.

Αν όμως η ψήφιση των νομοσχεδίων ήταν η αρχή, τα πιο σημαντικά συνέβησαν στο Eurogroup,  όπου μεταξύ πολλών άλλων δυσάρεστων αποφασίστηκε o περίφημος αυτόματος κόφτης δαπανών. Με λίγα λόγια,  αυτό σημαίνει ότι τον Απρίλιο εκάστου έτους, θα λαμβάνονται υπόψιν τα στοιχεία της Εurostat κι αν αυτά δείχνουν πως τα οικονομικά μεγέθη θα ξεφεύγουν των συμφωνημένων, ο αυτόματος κόφτης θα αναλαμβάνει, περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις (!) να επαναφέρει τα μεγέθη στο σωστό δρόμο. Αυτό θα γίνεται με προεδρικό διάταγμα, παρακάμπτοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες! 

Η δημοκρατία σε καραντίνα. 

Την ιστορία του κόφτη η κυβέρνηση την πλάσαρε  επικοινωνιακά σαν δική της ιδέα που έπεσε στο τραπέζι εναλλακτικά, ως προς τη νομοθέτηση πρόσθετων μέτρων συγκεκριμένης αξίας περίπου 3,4 δις που, όπως είπαν, ζητούσαν οι δανειστές. 

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι ο αυτόματος κόφτης είναι ιδέα του Β. Σόιμπλε και των επιτελών του, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να την επιβάλουν στην Ευρώπη. Πρόκειται για το περίφημο δημοσιονομικό συμβούλιο που θα αναλαμβάνει να «συνεφέρει» τα οικονομικά μεγέθη των χωρών, όταν αυτά παρεκκλίνουν. Ο δαιμόνιος γερμανός υπ. οικονομικών έχει προσπαθήσει χωρίς αποτέλεσμα, να το περάσει πολλές φορές στο παρελθόν, συναντώντας έντονες αντιδράσεις απ’ τις άλλες χώρες. 

Ο Σόιμπλε έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του: Οι «ακροαριστεροί» (όπως τους χαρακτήριζε) που πέρσι σήκωναν -έστω και στα λόγια- μπαϊράκι, φέτος μεταλλάχθηκαν σε προθυμότατους ξενιστές και εφαρμοστές των ιδεών του! 

Για να το πούμε απλά, αυτό που αποφασίστηκε χτες στο Eurogroup, είναι μνημόνιο στο διηνεκές, που απαλλάσσει μεν την εκάστοτε κυβέρνηση απ’ το πολιτικό κόστος και τους κλυδωνισμούς κάθε φορά που θα χρειάζονταν να ψηφίζει μέτρα λιτότητας, καταδικάζει δε τους πολίτες, με τις συνέπειές του.
Θυμάστε την παλιότερη διαφήμιση μιας τράπεζας για "το ανοιχτό δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ;"  Εδώ έχουμε το διαρκές μνημόνιο που δεν τελειώνει ποτέ. 

Γι’ αυτό το… κατόρθωμα η κυβέρνηση πανηγυρίζει λέγοντας μάλιστα πως πρόκειται για δική της ιδέα.  Κι αυτό έναντι, πάλι, υποσχέσεων πως η ρύθμιση του χρέους θα συζητηθεί, «εφόσον υπάρχει ανάγκη» στο τέλος του προγράμματος, δηλαδή το 2018 και εφόσον εφαρμόσει στο ακέραιο, όλα τα συμφωνηθέντα. Εύλογα λοιπόν γεννάται η απορία προς τι οι πανηγυρισμοί, αφού ουσιαστικά πρόκειται για θεσμοθέτηση της δημοσιονομικής εποπτείας της χώρας που παραχωρείται, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα!

Φυσικά τα ερωτήματα που εγείρονται από μια τέτοια απόφαση είναι πολλά και μεγάλα και δεν αφορούν μόνο το οικονομικό μέρος και τις επιπτώσεις των περικοπών στην κοινωνία. Αφορούν το ρόλο του κοινοβουλίου, τις ευθύνες και την υποβάθμισή του καθώς και την ποιότητα των δημοκρατικών λειτουργιών.
Οι πολίτες με την ψήφο τους, δεν εξουσιοδότησαν κάνενα εξωθεσμικό κέντρο να καθορίζει την οικονομική πολιτική, παρά μόνο την εκλεγμένη κυβέρνηση. 

Προς επίρρωση των ισχυρισμών μας σχετικά με τις αποφάσεις του Εurogroup αρκεί κανείς να ανατρέξει στα δημοσιεύματα, που αφορούν το  Εurogroup της 26ης Νοεμβρίου του 2012.  Από τις ανακοινώσεις, τις δηλώσεις των εμπλεκομένων και την αρθρογραφία των ημερών θα ανακαλύψει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα, δεν πήρε τίποτα παραπάνω απ’ ότι πήρε τότε, η κυβέρνηση Σαμαρά.

Ίσα ισα, αυτοί που πήραν κάτι παραπάνω και έχουν κάθε λόγο να είναι περιχαρείς, είναι οι δανειστές,  που επισημοποίησαν τον αυτόματο κόφτη και εξειδίκευσαν τον τρόπο λειτουργίας του, αφού το Νοέμβριο του ’12 υπήρχαν μόνο ασαφείς αναφορές σ' αυτόν.

Μια άλλη σημαντική παράμετρος όσων συνέβησαν που αξίζει να τονιστεί, είναι το γεγονός ότι μετά την ολοκληρωτική και με τη βούλα προσχώρηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο μνημονιακό στρατόπεδο, το αντιμνημονιακό, μένει με μοναδικό κοινοβουλευτικό εκφραστή τη Χρυσή Αυγή - με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, αφού το ΚΚΕ εντάσσοντας την αντιμνημονιακή του πολιτική σ' ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο, αν και προσμετράται στους αντιμνημονιακούς, δεν μπορεί να αποτελέσει εκφραστή τους.

Με δυο λόγια,  το περασμένο Σαββατοκύριακο σηματοδότησε τη δεύτερη και οριστική στροφή του πρωθυπουργού προς τον "πολιτικό ρεαλισμό". Η πρώτη ήταν πέρσι το καλοκαίρι. Αυτό άλλωστε απαιτεί και το νέο του πολιτικό ακροατήριο των σοσιαλδημοκρατών - κεντρώων στο οποίο απευθύνεται και μέσω του οποίου ελπίζει να μακροημερεύσει στην εξουσία.

Οι "αυταπάτες"  περί σκισίματος των μνημονίων και άλλων σχετικών, έλαβαν τέλος, αφού πουλήθηκαν φτηνά πέρσι, στους αφελείς κατοίκους του "αριστεροχωρίου".

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/apo-antimnimonio-sto-diarkes-mnimonio

Διαβάστε περισσότερα ...

Το πρόβλημα της πολιτικής λειψανδρίας

Δημήτρης Κωνσταντίνου
 
Το συνέδριο της ΟΝΝΕΔ κι όσα φαιδρά συνέβησαν στη λήξη του, αποτέλεσε πρώτης τάξης ευκαιρία για να φωτιστεί η γύμνια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  αλλά έδωσε και αφορμή για να αναδειχτούν γενικότερα οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος και του τρόπου που μέχρι τώρα λειτουργούσε.

Φαινόμενα παραλυσίας και ανικανότητας είχαν διαφανεί και στις εκλογές για την ανάδειξη του προέδρου, της άλλοτε κραταιάς δεξιάς παράταξης, αλλά ξεχάστηκαν σχετικά γρήγορα απ' το κλίμα αλλαγής και ανανέωσης που επικράτησε για λίγο στην αρχή με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλαγή και ανανέωση που - με τα ως τώρα δεδομένα - δεν καταγράφεται πουθενά, αφού ούτε σε επίπεδο προσώπων,  ούτε σε επίπεδο προτάσεων, ο νέος πρόεδρος της ΝΔ κατάφερε να πρωτοτυπήσει και να δώσει τη φρεσκάδα που χρειάζεται η παράταξή του.
Όμως η αβελτηρία και τα προβλήματα στις εσωκομματικές εκλογές, όπως και τα παρατράγουδα στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ,  ήρθαν να αναδείξουν ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ ένα μεμονωμένο γεγονός κομματικής δυσλειτουργίας.

Μιλάμε για το μεγάλο πρόβλημα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού, της πολιτικής λειψανδρίας, σε βαθμό τέτοιο, που περιορίζει δραστικά τις εναλλακτικές λύσεις στις επιλογές των πολιτών και τις συμπιέζει τόσο,  ώστε να μετατρέπεται σε  πρόβλημα αντιπροσώπευσης και άρα να συνιστά ουσιαστικά ζήτημα της λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Το πρόβλημα υπήρχε και πριν ξεσπάσει η κρίση,  αλλά δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα ορατό γιατί εκείνη την περίοδο η κύρια ενασχόληση ήταν η νομή της εξουσίας και της κρατικής λείας.
 Τα πολλά ή λίγα ψίχουλα  που έπεφταν που έπεφταν από το τραπέζι, τάιζαν κάποιους και κάπως έτσι λάδωναν τη μηχανή ώστε να συνεχίζει να λειτουργεί αν όχι απρόσκοπτα, τουλάχιστον χωρίς σοβαρά προβλήματα. Σχεδόν κανέναν δεν ένοιαζε ποιός και τι μέρος του λόγου είναι αυτός που μοιράζει τη λεία. Το θέμα ήταν να μοιραστεί στα δικά μας παιδιά και σε ικανοποιητικές, κατά το δυνατόν, μερίδες.

Έτσι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, κυριάρχησαν -και έμοιαζε φυσιολογικό να ενδημούν στα κόμματα-  άνθρωποι σαν τον Παπαμιμίκο, που αναρριχήθηκαν στα κομματικά αξιώματα - όχι χάρη στα ουσιαστικά/τυπικά προσόντα ή τις πολιτικές τους ικανότητες,  αλλά χάρη στις προσωπικές γνωριμίες, τις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και τη στενή διασύνδεση με την ηγετική ομάδα. Άνθρωποι χωρίς όραμα, ιδέες, προτάσεις που παρασιτούν στις παρυφές της εξουσίας και τη χρησιμοποιούν,  όχι για να προσφέρουν στον τόπο, αλλά για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.

Το κράτος ως λάφυρο

Κατ' αυτό τον τρόπο,  στη χώρας μας αποτελεί είδηση ότι παραιτήθηκε ένας τύπος σαν τον Παπαμιμίκο,  ενώ κανονικά η είδηση θα έπρεπε να είναι ότι εξακολουθούσε να κατέχει καίρια θέση στον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ.
Όμως επειδή το κράτος αποτελούσε και αποτελεί κομματικό λάφυρο, το κόμμα ή τα κόμματα που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία, τροφοδοτούν τον κρατικό μηχανισμό με τέτοιας ποιότητας στελέχη, έχοντας ως αποτέλεσμα εκατοντάδες, χιλιάδες Παπαμιμίκοι να τον στελεχώνουν,  όχι με κριτήριο την αξιοσύνη και τα προσόντα,  αλλά την πίστη στο κόμμα και την τυφλή υποταγή στον αρχηγό. Άνθρωποι με  μοναδικό εφόδιο την κομματική ταυτότητα καλούνται να διοικήσουν το κράτος  και να αναδιοργανώσουν κρίσιμους τομείς του.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και συνεπώς δεν θα πρέπει να απορούμε γιατί και πως βρεθήκαμε σ' αυτό το σημείο.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε με θαυμαστή αφοσίωση και το κυβερνών κόμμα από πέρσι που κέρδισε για πρώτη φορά τις εκλογές.
Παρότι θα μπορούσε, κυρίως χάρη στην ευρύτατη λαϊκή στήριξη,  αλλά και με την καθαρή ματιά του, τρόπον τινά, ερασιτέχνη να ξαφνιάσει ευχάριστα λαμβάνοντας αποφάσεις που υπερβαίνουν και ακυρώνουν την φεουδαρχική αντίληψη περί κρατικής διαχείρισης, έτσι όπως την ζήσαμε στην μεταπολίτευση, εντούτοις εγκλωβίστηκε εκουσίως  και εγκλιματίστηκε σαν έτοιμο από καιρό σ' αυτή τη νοσηρή νοοτροπία με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το κόμμα λειτούργησε και λειτουργεί ως μεσάζων μεταξύ ψηφοφόρων και εξουσίας υποχρεωμένο να μοιράσει τα λάφυρα στους πιστούς οπαδούς του "που το στήριξαν στα δύσκολα". Αντί να έχουμε δείγματα νέας αντίληψης στην άσκηση της πολιτικής που θα δικαιολογούσαν, έστω ελάχιστα και την ιδεολογική του προέλευση, κυριάρχησαν δυστυχώς πολύ γρήγορα φαινόμενα νεποτισμού, φαυλότητας και διαφθοράς.

Στο υπόλοιπο πολιτικό/κομματικό σύστημα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τα παλιά κόμματα που έχουν ασκήσει εξουσία, βρίσκονται στον ίδιο ακριβώς παρονομαστή. Οι καινούργιοι κομματικοί μηχανισμοί που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια ως απότοκα της κρίσης, έχοντας υποτίθεται σκοπό να φέρουν νέο πολιτικό αέρα που θα βοηθούσε το καράβι της χώρας να πλεύσει σε ήρεμα νερά, απέτυχαν παταγωδώς στον σκοπό τους, αφού είτε εγκατέλειψαν τις αρχικές τους υποσχέσεις μόλις ανέλαβαν αξιώματα, είτε απομονώθηκαν εξαιτίας της ένδειας ή της ανεδαφικότητας των προτάσεών τους, είτε αποτέλεσαν/αποτελούν όχημα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών των δημιουργών τους.

Με αυτά ως δεδομένα, στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, οποιαδήποτε επιλογή φαντάζει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Οι μόνοι που έχουν λύσει αυτό το πρόβλημα, είναι οι (κομματικοί) οπαδοί.
Οι σκεπτόμενοι πολίτες θα έρθουν σε πολύ δύσκολη θέση για να αποφασίσουν τι και ποιον να ψηφίσουν και όσο κι αν προβληματιστούν, με τα σημερινά δεδομένα πολύ δύσκολα θα βρουν να επιλέξουν.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/problima-tis-politikis-leipsandrias 

Διαβάστε περισσότερα ...

Το θέατρο μιας ακόμα διαπραγμάτευσης

Εδώ και μερικές ώρες οι πολίτες βρίσκονται για πολλοστή φορά απ΄ τον Απρίλιο του 2010 όταν και ξεκίνησε η συνεργασία με την Τρόϊκα, στο "ίδιο έργο θεατές". Ένα έργο με γνωστή υπόθεση και τέλος, αφού το μόνο που αλλάζει κάθε φορά, είναι ο θίασος που το ανεβάζει.

    Η υπόθεση με δυο λόγια περιλαμβάνει τη δραματοποίηση της διαπραγμάτευσης με την Τρόϊκα, φραστικές επιθέσεις και  χαρτοπόλεμο δηλώσεων μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των πιστωτών, με την πρώτη να επιχειρεί θαρραλέα τάχα να αποφύγει τις "παράλογες απαιτήσεις" τους και να μην ξεπεράσει τις "κόκκινες γραμμές" της.

       Πλησιάζοντας στο τέλος κι αφού η κατάσταση θα έχει γίνει τόσο κρίσιμη,  ώστε τα ταμεία να είναι άδεια, όταν τα ΜΜΕ θα ενημερώνουν καθημερινά ότι μας τελειώνουν τα χρήματα και σε λίγο δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις (ο ευαίσθητος κάλος που πατιέται την κατάλληλη στιγμή), η κυβέρνηση θα κάνει την κυβίστηση-συνθηκολόγηση.

    Με αφορμή μια ψευτοϋπόσχεση ή μια ανούσια μικρουποχώρηση απ' την άλλη πλευρά θα παριστάνει τον τροπαιοφόρο νικητή, αντί να φέρει την ντροπή του δαρμένου, όπως θα έπρεπε κανονικά.

   Σ' αυτό το κομμάτι του έργου που ανεβαίνει τώρα, η κυβερνηση Τσίπρα προέβη σε μια σεναριακή προσθήκη, βάζοντας εξωτερικά γυρίσματα στο Παρίσι, τις Βρυξέλλες όπου συναντήθηκε με τους Ολάντ και Σούλτς αντίστοιχα.

    Σκοπός της παράστασης, είναι να πειστούν με τη στρατηγική του φόβου και της ανασφάλειας, πρώτα η κοινωνία  και μετά  οι βουλευτές που σκέπτονται (άσχετα αν σπάνια το πράττουν) να καταψηφίσουν τα μέτρα,  να ξεπεράσουν τις επιφυλάξεις τους και να δεχτούν ευκολότερα το μοιραίο, αφού η κυβέρνηση "το πάλεψε σκληρά" και πήρε "ότι μπορούσε".

Από την υπεραισιοδοξία στο αδιέξοδο 

    Ενώ λοιπόν τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση καλλιεργούσε κλίμα (υπερ)αισιοδοξίας ότι η υπόθεση της αξιολόγησης τελειώνει μέσα στην εβδομάδα και θα μπορούσε έχοντάς τη στο χέρι να τη…κραδαίνει στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, ξαφνικά οι θεσμοί αναχώρησαν χωρίς αποτέλεσμα, δηλώνοντας ότι η επιστροφή τους θα αποφασιστεί μετά τη σύνοδο, οπότε και θα συνεχιστούν οι συζητήσεις.

    Το ίδιο απόγευμα οι υπεύθυνοι για τη διαπραγμάτευση υπουργοί (πλην Χουλιαράκη- έχει τη σημασία του) έδωσαν συνέντευξη τύπου ενημερώνοντας,  για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Αιφνιδιάζοντας, ενημέρωσαν επίσης πως η κυβέρνηση είναι κυρίαρχη (!) γι΄αυτό θα καταθέσει ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο, χωρίς την έγκριση της τρόϊκας. Η πρώτη πράξη του έργου ξεκίνησε.
Να θυμίσουμε ότι η αυλαία είχε ανοίξει άγαρμπα λίγες μέρες πριν, με τη διαρροή των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων Βελκουλέσκου - Τόμσεν στα Wikileaks.

    Όσο γνωστή  όμως είναι η υπόθεση του έργου,  άλλο τόσο γνωστό είναι και το τέλος της. Όσο περισσότερο τσαμπουκά πουλάει η κυβέρνηση, τόσο μεγαλύτερος έρχεται ο λογαριασμός στους πολίτες. Έτσι πορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια,  με τα γνωστά αποτελέσματα.
   Ενδεικτικά, ας θυμηθούμε το περσινό καλοκαίρι με τα φρέσκα στη μνήμη μας δραματικά γεγονότα, όπως και τον καυγά το Σεπτέμβριο του 2011 μεταξύ Βενιζέλου τρόϊκας, που έφερε ως "δώρο" στους πολίτες τον ΕΝΦΙΑ.

    Μετά από έξι χρόνια εξοντωτικής λιτότητας, δεκάδες δισεκατομμύρια μέτρων, μειώσεις μισθών/συντάξεων, συνεχείς αυξήσεις φόρων, μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων που άλλαξαν τη ζωή των πολιτών βίαια , φτωχοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, είμαστε "πάλιν και πολλάκις" στο σημείο μηδέν.

    Το βασανιστήριο του ελληνικού λαού μοιάζει μ' ένα διάδρομο γυμναστικής που, ενώ  "καταπίνουμε" χιλιόμετρα, βρικόμαστε συνέχεια στο ίδιο σημείο, με την κούραση να μεταβάλλεται σε εξάντληση απ' την υπερπροσπάθεια. Πάνω σ' ένα τέτοιο διάδρομο τρέχουν οι πολίτες κι η χώρα, έξι χρόνια τώρα. Αντί μετά από τόσες θυσίες και  "αίμα" ο λαός να δει έστω κάποιες απ' αυτές να πιάνουν τόπο, βλέπει ότι το πηγάδι που άνοιξε το 2010 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου δεν έχει πάτο.

    Αντί η κατάσταση στην οικονομία μετά από τόση κοινωνική υπερπροσπάθεια και ανυπολόγιστες επιπτώσεις να παρουσιάζει βελτίωση, ικανή να ελαφρώσει τη ζωή του και να τον βάλει πλέον στην τροχιά της περίφημης κανονικότητας, βλέπει τις θυσίες του να πηγαίνουν χαμένες.

    Το πιο εύκολο για τη σημερινή κατάσταση, είναι να κατηγορήσουμε τους δανειστές. Δεν θα τους δώσουμε συγχωροχάρτι, έχουν κι αυτοί ένα σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο απ' την έως τώρα δράση τους (ειδικά του ΔΝΤ) ξέρουμε, ότι πρόκειται για σκληρούς μονεταριστές που σπάνια υπολογίζουν στα μέτρα που προτείνουν/επιβάλλουν τις ιδιαιτερότητες κάθε οικονομίας κι αδιαφορούν αν θα χυθεί κοινωνικό αίμα.  Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος.Αλλά, αν αυτό το γνωρίζει κι ο τελευταίος (σκεπτόμενος) πολίτης,  πολύ περισσότερο οφείλουν να το γνωρίζουν οι κυβερνήσεις που τον  καλούν να συνδράμει με τα κεφάλαιά του και την…εμπειρία του και να προετοιμαστούν καταλλήλως.

Κανένα σχέδιο και προετοιμασία, ζέση μόνο για παραμονή στην εξουσία... 

  Δυστυχώς όμως,  καμιά ελληνική κυβέρνηση έως τώρα δεν ήταν ούτε στο ελάχιστο, κατάλληλα προετοιμασμένη. Γι΄αυτό και  φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο,  αφού όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης μέχρι και σήμερα, τρία πράγματα τους ενδιέφεραν: η προστασία της κομματικής τους πελατείας κι η δημιουργία νέας, η προστασία της οικονομικής ελίτ και η παραμονή τους στην εξουσία.

   Καμιά μνημονιακή κυβέρνηση, πολύ περισσότερο η σημερινή, δεν κατάρτισε σοβαρό, ρεαλιστικό, μελετημένο σχέδιο παραγωγικής/οικονομικής ανασυγκρότητησης και εξόδου από την κρίση. Σχέδιο που να μπορεί να το πάρει κανείς στα σοβαρά.

Έτσι,  ελλείψει σχεδίου, ήταν αναγκασμένες να "ψωνίζουν" πάντα σχέδια και λύσεις απ' το ράφι του Β. Σόϊμπλε και του ΔΝΤ και το Μνημόνιο να εμφανίζεται (και να είναι, απουσία άλλου) το μόνο σχέδιο εξόδου απ' την κρίση.

    Αφού λοιπόν, πολύ περισσότερο στη σημερινή κυβέρνηση, είναι ανίκανοι να παρουσιάσουν ένα σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο, ας αφήσουν κατά μέρους τους ψευτολεονταρισμούς που στο τέλος θα πληρώσει πάλι ο λαός κι αντί να παράγουν (ν)τροπολογίες που τακτοποιούν και αθωώνουν ημετέρους, αντί να επιδίδονται σε διαγωνισμό προσλήψεων συγγενών, να δουλέψουν σκληρά, μεθοδικά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο (όσο αυτό επιτρέπει), προσπαθώντας να προστατεύσουν και να ελαφρύνουν κυρίως τις κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί περισσότερο απ' την οικονομική κρίση και την εξοντωτική δημοσιονομική προσαρμογή. Και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες που θα επιτρέψουν στους πολίτες να δουλέψουν με ηρεμία, να αγωνιστούν σκληρά, για να ξαναστήσουν, έστω ένα μέρος απ' τη χαμένη ζωή τους.

Τα υπόλοιπα είναι πομφόλυγες που χαϊδεύουν προσωρινά  τ' αυτιά των αφελών και θα έχουν σύντομα την τύχη των προεκλογικών υποσχέσεων του περσινού Ιανουαρίου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

http://www.marketfair.gr/details.php?id=3226

Διαβάστε περισσότερα ...

Ο πρωθυπουργός ψεύδεται, τα ΜΜΕ σιωπούν!

Σοβαρό θέμα δημιουργήθηκε  μετά από χτεσινό δημοσίευμα των ΝΕΩΝ, το οποίο αναφέρεται στην τεχνική εταιρία που συστήθηκε το 2007 από τους Αλ. Τσίπρα και Ν. Παππά και λύθηκε στο τέλος του 2015.

Τα ΝΕΑ θέτουν ερωτήματα για τους λόγους που αυτή δεν δηλώθηκε στο πόθεν έσχες του σημερινού πρωθυπουργού το 2010 και το 2011, ενώ το Μέγαρο Μαξίμου απαντά κάνοντας λόγο για "παρακμή μιας ιστορικής εφημερίδας", χαρακτηρίζει "απελπισμένο" τον Στ. Ψυχάρη και σημειώνει ότι η εταιρεία έχει δηλωθεί κανονικά στις δηλώσεις πόθεν έσχες. 

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Αλέξης Τσίπρας μεταβίβασε το μερίδιό του στην αδελφή του Ζαννέτ στις αρχές του 2010,  λίγο μετά την εκλογή του στη Βουλή, όμως τόσο η συμμετοχή του στην εταιρία, όσο και η μεταβίβαση του ποσοστού του δεν εμφανίζεται στα πόθεν έσχες του. 

Το χτεσινό πρωτοσέλιδο των Νέων

Η πρώτη παράλειψη αφορά τη μη δήλωση της συμμετοχής του στο πόθεν έσχες του 2011 (χρήση 2010) και η δεύτερη τη μη δήλωση της μεταβίβασης του μεριδίου του, όπως και του ποσού των 33.000 ευρώ που φέρεται να έλαβε από την αδελφή του για την απόκτηση του 1/3 της εταιρείας στο πόθεν έσχες του 2012 (χρήση 2011). 

Ο Νίκος Παππάς παρέμεινε στην εταιρία έως τη λύση της, δηλαδή τον Δεκέμβριο του 2015 και είναι άγνωστο εάν υπάρχει αναφορά για την εταιρία στα πόθεν έσχες του, καθώς δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τα πόθεν έσχες όλων των πολιτικών προσώπων μετά το (έτος χρήσης) 2011.

Η εταιρεία επίσης κι αυτό είναι σημαντικό, δεν δηλώθηκε ούτε στο Πόθεν Έσχες για το έτος χρήσης 2009.

Στην απάντηση που εξέδωσε το Μαξίμου, με το γνωστό πλέον κουτσαβακίτσικο ύφος που παραπέμπει όχι σε πρωθυπουργικό γραφείο τύπου, αλλά σε γραφείο τύπου ερασιτεχνικών πυγμαχικών αγώνων ισυχρίζεται ότι: "ΥΓ2: Άνθρακες ο θησαυρός. Στις δηλώσεις «πόθεν έσχες» του ο Πρωθυπουργός έχει δηλώσει κανονικά από το 2010 τη συμμετοχή του στην εν λόγω εταιρεία. Το ίδιο ισχύει και για την αντίστοιχη δήλωση του Υπουργού Επικρατείας."

Εδώ όμως το Μαξίμου, δηλαδή ο πρωθυπουργός, ψεύδεται. 

Κι αυτό γιατί στο Πόθεν έσχες του πρωθυπουργού, όπως και σεις μπορείτε διαπιστώσετε εδώ, η εταιρεία ΔΕΝ έχει δηλωθεί.

Θα περίμενε κανείς σύσσωμη η αντιπολίτευση αλλά και τα ΜΜΕ να "σηκώσουν" το θέμα αφού πρόκειται για μέγα ηθικό ατόπημα που επισύρει ακόμα και την παραίτηση. Αντ' αυτού είδαμε στην καλύτερη περίπτωση χλιαρές αντιδράσεις και στη χειρότερη πλήρη συγκάλυψη.

Είναι φαίνεται θεμιτό για την πλειοψηφία των ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός της χώρας να ψεύδεται ωμά κι όταν αυτό αποκαλύπτεται να μη δίνει εξηγήσεις σε κανένα. 

Μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε πολύ για το επίπεδο, την ποιότητα και τον τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας και των ΜΜΕ στη χώρας μας, αλλά όχι φαρισαϊκά όπως κάνει η κυβέρνηση, θέλοντας μ' αυτότ ον τρόπο περισσότερο να τα εκβιάσει παρά να τα εξυγιάνει, αλλά πραγματικά. Κι ας αρχίσουμε απ' το μηδέν. 

Γιατί φαίνεται ότι στην χώρα μας, είναι τομή και τα αυτονόητα πλέον.

Με πληροφορίες από http://www.thetoc.gr/

Παρέμβαση

Διαβάστε περισσότερα ...

Ποιος μπορεί να αποκλείσει μια προβοκάτσια στην Ειδομένη;

Δημήτρης Κωνσταντίνου

Μέσα στο σάλο που ξεσήκωσε η δήλωση του Υφυπουργού  Εξωτερικών Δ. Μάρδα περί προσφύγων-επενδυτών πέρασε σχεδόν απαρατήρητη μια δήλωση με πολύ σοβαρότερο περιεχόμενο, ενός άλλου κυβερνητικού στελέχους, που έγινε την ίδια μέρα.

Πρόκειται για τη  δήλωση του εκπροσώπου τύπου της Συντονιστικής για το Προσφυγικό, Γ. Κυρίτση, που με αφορμή όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στην Ειδομένη, είπε σε πρωινή εκπομπή ότι "κάποιοι μπορεί να παίζουν παιχνίδια σε βάρος της χώρας".

Αυτό που δεν είπε βέβαια ο εκπρόσωπος, είναι τι κάνει η κυβέρνηση για να αποτρέψει αυτά τα παιχνίδια, αφού η δουλειά της δεν είναι να διαπιστώνει, αλλά να προτείνει και να εφαρμόζει λύσεις.

Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η κυβέρνηση δεν κάνει παρά ελάχιστα ή τουλάχιστον όχι αρκετά για αντιμετωπίσει ένα σοβαρό και πολυσύνθετο πρόβλημα που δεν κατάφερε να αντιληφθεί εγκαίρως και να δράσει αναλόγως.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολύπαθη Ειδομένηγίνεται θέατρο ανησυχητικών γεγονότων, ωστόσο δύο απ' αυτά ξεχωρίζουν.

Το πρώτο έλαβε χώρα δύο βδομάδες περίπου πριν, όταν κυκλοφόρησε μεταξύ των προσφύγων φυλλάδιο (με χάρτη και οδηγίες στα αραβικά) που τους ξεσήκωσε να περάσουν στα Σκόπια, με τα γνωστά αποτελέσματα.Χίλιοι περίπου πρόσφυγες επιχείρησαν και πέρασαν τελικά στη FYROM, αλλά συνελήφθησαν σχεδόν αμέσως κι αφού η αστυνομία των γειτόνων τους χτύπησε ανελέητα, τους έστειλε πίσω, ενεργοποιώντας τη συμφωνία του 2007 μεταξύ FYROM και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμα δεν έχει γίνει γνωστό από ποιον κυκλοφόρησε το φυλλάδιο. Κανείς δεν γνωρίζει αν γίνονται έρευνες και τι είδους είναι αυτές.

Το δεύτερο γεγονός, συνέβη πριν από λίγες μόλις μέρες, όταν πάλι μεταξύ των προσφύγων, διαδόθηκε η φήμη ότι από μέρα σε μέρα θα ανοίξουν τα σύνορα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αναστάτωση και αναβρασμός μεταξύ των εγκλωβισμένων. Όσοι διέσπειραν τις φήμες ήταν τόσο πειστικοί, ώστε πρόσφυγες καλούσαν συγγενείς τους από άλλους καταυλισμούς (Καβάλα), να έρθουν στην Ειδομένη για να φύγουν μαζί. Μέχρι στιγμής, ούτε και για αυτή την περίπτωση είναι γνωστοί οι υπαίτιοι.

Χαρακτηριστική της ανεξέλεγκτης (και γι' αυτό επικίνδυνης) κατάστασης που επικρατεί, είναι η χτεσινή δήλωση μιας προσφυγοπούλας, που ενημέρωσε σε άπταιστα αγγλικά, ότι "αυτός που έκανε το μεταφραστή (ποιός άραγε;) μας παρότρυνε να επιτεθούμε στην αστυνομία".

Τα γεγονότα από μόνα τους δίνουν το κλίμα.

Στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης βρίσκονται αυτή τη στιγμή ΜΚΟ και "ΜΚΟ", διακινητές, τυχοδιώκτες, προβοκάτορες, πράκτορες, ανθρωπιστικές οργανώσεις και άνθρωποι που έχουν κάνει την ανθρωπιστική βοήθεια και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων, προσοδοφόρο επάγγελμα.

Με άλλα λόγια,  σ' αυτήν την ευαίσθητη περιοχή, μερικές εκατοντάδες μέτρα απ' τα ελληνικά σύνορα, βρίσκονται (και κατά την παραδοχή του Γ. Κυρίτση κάνουν παιχνίδι), οι πάντες, πλην της ελληνικής κυβέρνησης. Παρόλα αυτά μόλις πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα στείλει στην Ειδομένη μεταφραστές και διερμηνείς.

Γιατί δεν το έκανε τόσο καιρό; Γιατί η κυβέρνηση δεν ανέλαβε εξ’ αρχής να ενημερώνει υπεύθυνα και άφηνε τους πρόσφυγες στο έλεος των φημών και των κάθε λογής επιτήδειων; Το δε πολυδιαφημισμένο αραβόφωνο δελτίο της ΕΡΤ, προφανώς δεν πέτυχε το σκοπό του, να ενημερώσει δηλαδή τους πρόσφυγες ώστε να προλαμβάνονται τέτοια φαινόμενα,  αφού περιορίστηκε κυρίως στο να  δημιουργήσει  εντυπώσεις,  αντί να παράγει ουσία.

Ανησυχία προκαλεί ακόμα το γεγονός ότι ανάλογα περιστατικά έχουν συμβεί στον επίσης πολυπληθή προσφυγικό καταυλισμό του Πειραιά, αλλά ευτυχώς δεν πήραν διαστάσεις. Τι θα συμβεί αν αντίστοιχα γεγονότα αρχίσουν να συμβαίνουν ταυτόχρονα και σε άλλες ευαίσθητες γεωγραφικά περιοχές, όπως τα νησιά;

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα και η κυβέρνηση καλείται να δώσει πειστικές απαντήσεις και να αναλάβει άμεσα δράση, γιατί η εικόνα παραλυσίας και απουσίας κρατικού ελέγχου που παρατηρείται μέχρι σήμερα, ενθαρρύνει όσους κατά τα λεγόμενα του Γ. Κυρίτση, παίζουν παιχνίδια σε βάρος της χώρας.

Ανεξάρτητα όμως από τις απαντήσεις, αυτό που διαφαίνεται είναι  πόσους κινδύνους μπορεί να εγκυμονείη παραμονή στη χώρα μεγάλου αριθμού προσφύγων, όταν η πολιτεία δεν έχει τον έλεγχο και αδυνατεί να τους προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης (στέγη, σίτιση, περίθαλψη κτλ) , τόσο για την εθνική ασφάλεια,  όσο και για τη κοινωνική σταθερότητα, αφού οι πολίτες παρότι πασχίζουν φιλότιμα να υποδεχτούν και να βοηθήσουν ετερόκλητες ομάδες πληθυσμού, ανησυχούν, βλέποντας πόσο εύκολο είναι όσοι εγκλωβίζονται, να γίνουν αντικείμενο χειραγώγησης, από στοιχεία που θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν τη δυστυχία και την ανασφάλειά τους για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Είναι προφανές ως τώρα ότι η κυβέρνηση δεν ελέγχει την  κατάσταση στην ευαίσθητη περιοχή των συνόρων και δεν είναι σε θέση να αποτρέψει δυσάρεστες καταστάσεις.

Εντέλει φάνηκε πόσο εύκολο είναι οποιοσδήποτε θέλει να δημιουργήσει απ' τη μια στιγμή στην άλλη, από σοβαρό διμερές επεισόδιο, μέχρι αποσταθεροποίηση.

Ποιός μπορεί να διαβεβαιώσει αν αυτά που συνέβησαν, είναι μεμονωμένα γεγονότα ή προβοκάτσια που δοκιμάζει τα όρια της κυβέρνησης;

Ποιός μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν θα  ακολουθήσει και κάτι άλλο ακόμα σοβαρότερο;

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/poios-mporei-na-apokleisei-mia-probokatsia-stin-eidomeni

Διαβάστε περισσότερα ...

Ο ανθρωπισμός και ο καιροσκοπισμός

Δημήτρης Κωνσταντίνου

Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της περασμένης Παρασκευής, επισφράγισε ουσιαστικά τρία πράγματα: 
 

Το πρώτο είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό προσφυγικό καταυλισμό, τοδεύτερο το οριστικό κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου και των βορείων συνόρων και το τρίτο τη στροφή προς το ρεαλισμό της γερμανικής πολιτικής στο προσφυγικό.

Παγίωσε επίσης μια σειρά από πολύ δυσάρεστες για την Ελλάδα καταστάσεις, όπως τη μετακύλιση του βάρους της διαχείρισης του προσφυγικού αποκλειστικά στη χώρα μας, τη μετατροπή του θέματος από Ευρωπαϊκό σε διμερές (Ελληνοτουρκικό), την τουρκική παρουσία στο Αιγαίο και τα νησιά κ.α.
 

Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, που ο πρωθυπουργός σύμφωνα με δηλώσεις του χαρακτήρισε διπλωματική νίκη (!), χρειάστηκε η συνεργασία ή μάλλον καλύτερα η θυσιαστική προσφορά της Ελλάδας.
 

Η διαφορά είναι ότι τα ανταλλάγματα για όλες αυτές τις σοβαρές υποχωρήσεις (όπως συνήθως συμβαίνει στη διπλωματία), δεν τα πήρε η χώρα, αλλά η κυβέρνηση.

Όλα ξεκίνησαν πέρσι τον Οκτώβριο όταν Αλ. Τσίπρας, βρέθηκε πιεσμένος ανάμεσα σε σοβαρές Συμπληγάδες, του προσφυγικού απ' τη μία, που ήδη είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και των νέων σκληρών μέτρων που έφερνε η συμφωνία του καλοκαιριού, απ' την άλλη.

Την ίδια εποχή, η πολιτική των ανοιχτών συνόρων που εφάρμοζε η Γερμανία, είχε δημιουργήσει σοβαρά πολιτικά προβλήματα στην καγκελάριο Μέρκελ που ξεκινούσαν από μεγάλη πτώση της δημοτικότητάς της και έφταναν μέχρι την ευθεία αμφισβήτησή της στους κόλπους του κυβερνητικού συνασπισμού.
 

Για το λόγο αυτό αναζητούσε ένα εύσχημο τρόπο πολιτικής μεταστροφής, που θα της επέτρεπε να περιορίσει ή και να σταματήσει εντελώς τις προσφυγικές ροές προς τη χώρας της. Η συγκυρία ήταν τέτοια ώστε ο μοναδικός που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να το πετύχει, ήταν η Ελλάδα κι ο άσπονδος φίλος της Αλ. Τσίπρας. 

Ο έλληνας πρωθυπουργός απ' την πλευρά του επιθυμούσε διακαώς να τελειώσει η αξιολόγηση το δυνατόν γρηγορότερα και ανώδυνα ώστε να αρχίσει σε ορατό ορίζοντα η συζήτηση για το χρέος. Έβλεπε όμως ότι ούτε το ένα θα μπορούσε να πετύχει ούτε το άλλο.

Η αξιολόγηση και τα νομοσχέδια που θα προέκυπταν απ' αυτή θα ήταν πολύ επώδυνα, τόσο που ίσως κλόνιζαν την κυβέρνηση σε σημείο κατάρρευσης. Οι αντιδράσεις είχαν αρχίσει ήδη, και στην κοινωνία επικρατούσε αναβρασμός. Η δε συζήτηση για το χρέος δεν θα ξεκινούσε στην καλύτερη περίπτωση, νωρίτερα απ' το Φθινόπωρο.

Όπου όμως λείπει η μεθοδικότητα κι ο σοβαρός πολιτικός σχεδιασμός, περισσεύει ο καιροσκοπισμός.
 

Έτσι το προσφυγικό, στο μυαλό των ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης άρχισε επιπόλαια, από μεγάλο πρόβλημα να φαντάζει ως ανέλπιστο δώρο,αγνοώντας  εγκληματικά τις συνέπειες τόσο για τους πρόσφυγες που στοιβάζονται εξαθλιωμένοι απ' την έλλειψη υποδομών και προετοιμασίας, όσο και για τη χώρα.
 

Μετατρέποντας τη χώρα σε ευρωπαϊκό προσφυγικό καταυλισμό, όπως τελικά έγινε, διευκολύνει τη γερμανίδα καγκελάριο που με τη σειρά της βοηθάει τον Αλ. Τσίπρα να περάσει τον κάβο της αξιολόγησης, πείθοντας με την επιρροή της τους Θεσμούς να βάλουν νερό στο κρασί τους, σε ήσσονος σημασίας ζητήματα.
 

Επιπλέον κι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες είναι διατεθειμένοι, αφού ουσιαστικά τον μουτζούρη της συνολικής διαχείρισης του προσφυγικού, τον αναλαμβάνει αποκλειστικά πλέον η Ελλάδα να κάνουν μια υποχώρηση στο θέμα της ελάφρυνσης του χρέους, δίνοντας ένα φτηνό πολιτικό δώρο στην κυβέρνηση, για να το χρησιμοποιεί ως «τυράκι» τόσο στην κοινοβουλευτική του ομάδα, όσο και στην κοινωνία και τους πολιτικούς του αντιπάλους.
 

Ίσως έτσι εξηγείται και η σπουδή του προηγούμενου Eurogroup να ανακοινώσει έναρξη συζήτησης για το χρέος τον Απρίλιο, με προοπτική να τελειώσει το Μάϊο!

Μ' αυτά τα δεδομένα, ποιός βουλευτής του κυβερνητικού συνασπισμού θα τολμήσει να καταψηφίσει τα νομοσχέδια που θα προκύψουν απ' την αξιολόγηση, όσο σκληρά κι αν είναι, αφενός μέσα στο εκρηκτικό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει στη χώρα το προσφυγικό, αφετέρου έχοντας μπροστά του την (έστω άοριστη) υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους;

Την ώρα λοιπόν, που οι φτωχοί Έλληνες πολίτες δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης η κυβέρνηση δίνει μαθήματα καιροσκοπισμού. 
 

Παρότι ομνύει στον ανθρωπισμό και προσπαθεί, κατακλύζοντας μέσω διαύλων της στα ΜΜΕ και στα social media με εικόνες ταλαιπωρημένων παιδιών, μανάδων, ακόμα και αναπήρων, να απευθυνθεί στο συναίσθημα των πολιτών, έτσι ώστε να χωνευτεί όσο γίνεται ομαλότερα η μετατροπή της χώρας σε στρατόπεδο προσφύγων, ουσιαστικά τους χρησιμοποιεί ως παίγνιο και αντάλλαγμα για να προσπορίσει μηδαμινά (σε σχέση με το δράμα των ανθρώπων) πολιτικά οφέλη. 

Το πιο επικίνδυνο όμως απ' όλα είναι ότι η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία βάζουν τη χώρα και τους πολίτες, σε μια περιπέτεια που ούτε ο πιο οξυδερκής πολιτικός αναλυτής, είναι σε θέση να προσδιορίσει το μέγεθος και τις επιπτώσεις της.

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-anthropismos-kai-o-kairoskopismos

Διαβάστε περισσότερα ...

Το ύπουλο παιχνίδι για να γίνει όλη η Ελλάδα «καταυλισμός»

Αντιμέτωπη με τους σκληρούς εκβιασμούς της Τουρκίας που επιχειρεί να βάλει στα μέτρα της τη Νατοϊκή αποστολή στο Αιγαίο και τα καραβάνια προσφύγων βρίσκεται η Αθήνα

Αντιμέτωπη με τους σκληρούς εκβιασμούς της Τουρκίας που επιχειρεί να βάλει στα μέτρα της τη Νατοϊκή αποστολή στο Αιγαίο αλλά και την αδυναμία(;) της Ε.Ε να επιβάλει στην Αγκυρα την υλοποίηση της μεταξύ τους συμφωνία ,βρίσκεται η Αθήνα 

 Η ελληνική κυβέρνηση τώρα δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι η άνευ όρων και χωρίς συγκεκριμένο πλαίσιο αποδοχή της γερμανοτουρκικης πρότασης, όχι μόνο δεν θα φέρει λύση στην ανάσχεση των προσφυγικών ροών, αλλά ανοίγει διάπλατα το παράθυρο για αμφισβήτηση του status quo στο Αιγαίο.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος που «υπέγραψε» τη συμφωνία για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ σήμερα Τρίτη με επιστολή του στο γγ της Συμμαχίας ζητεί την εφαρμογή της. « Ζητώ από τη δύναμη του ΝΑΤΟ να μετακινηθεί ανατολικά των ελληνικών νησιών ανέφερε ο Πάνος Καμμένος και κατηγόρησε την Αγκυρα ότι επιχειρεί να ανατινάξει τη συμφωνία».

 Επεα πτερόεντα και η συμφωνία Τσίπρα - ΕΕ για ανοικτά σύνορα  

Η Ελλάδα συμπράττοντας με την γερμανοτουρκική πρόταση, τελικά εμφανίστηκε να έχει συναινέσει στην αποδοχή του Αιγαίου ως «ιδιαίτερης περίπτωσης»

Την ίδια ώρα ο Έλληνας πρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται με τον πλέον δραματικό τρόπο ότι η προφορική συμφωνία της περασμένης Παρασκευής, την οποία επικαλέστηκε για να συναινέσει στο Κείμενο Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., ήταν έπεα πτερόεντα. Ένα μόλις 24ωρο μετά τη συμφωνία η Αυστρία συγκάλεσε διάσκεψη με τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, τα Σκόπια «σφράγισαν» τα σύνορά τους προκαλώντας έμφραγμα στην Ελλάδα και η Σλοβενία στέλνει στρατό στα σύνορά της με την Κροατία για να ελέγξει τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές.  

Η κυβέρνηση στρέφεται και κατά της Αυστρίας που «στηρίζει» τις κινήσεις των χωρών του Βιζεγκραντ με το ΥΠΕΞ να προχωρεί σε διάβημα διαμαρτυρίας.    

Το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και η αμηχανία της Αθήνας 

Η Ελλάδα συμπράττοντας με την γερμανοτουρκική πρόταση, τελικά εμφανίστηκε να έχει συναινέσει στην αποδοχή του Αιγαίου ως «ιδιαίτερης περίπτωσης», όπου η άσκηση αρμοδιοτήτων και κυριαρχικών δικαιωμάτων εκχωρούνται στην Συμμαχία, ενώ ταυτόχρονα το άλλο σκέλος της συμφωνίας που υπήρχε η ελπίδα ότι θα οδηγήσει σε ανάσχεση του μεταναστευτικού ρεύματος, μένει στα χαρτιά.

Η Αθήνα από την Νατοϊκή αποστολή είχε δυο προσδοκίες: 
ότι η παρουσία του ΝΑΤΟ θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για τα κυκλώματα των δουλεμπόρων και συγχρόνως η Ελλάδα θα απαλλαγεί από τις εύκολες κατηγορίες περί μη φύλαξης των συνόρων της, καθώς πλέον με απευθείας εικόνα στο Στρατηγείο της Νάπολης θα υπάρχει αποτύπωση των ευθυνών που υπάρχουν στην απέναντι πλευρά στις τουρκικές ακτές.

Υπήρχε επίσης η προσδοκία ότι το ΝΑΤΟ θα αναλάμβανε την επαναπροώθηηση όσων μεταναστών έπλεαν από τις τουρκικές ακτές προς τα ελληνικά νησιά

Όμως τελικά όλα εξελίσσονται εντελώς διαφορετικά.

Με το κλίμα πλέον που έχει διαμορφωθεί στην Κεντρική Ευρώπη, κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους υπεύθυνους της (μη αποτελεσματικής) φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε., ενώ είναι προφανής η πρόθεση των κρατών μελών να αποφύγουν την οποιαδήποτε σύγκρουση με την Τουρκία.

Σε ότι αφορά, στη διάσωση και επαναπροώθηση από το ΝΑΤΟ μεταναστών στο τουρκικό έδαφος, φαίνεται να προσκρούει τόσο στην άρνηση της Τουρκίας άλλα και στις ενστάσεις Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και κρατών μελών, καθώς κινείται εκτός όρων εντολής που έχει το ΝΑΤΟ και κρύβει και πρακτικά κινδύνους για την ζωή των μεταναστών που κινούνται με μικρές βάρκες..

Η προφορική συμφωνία της περασμένης Παρασκευής, την οποία επικαλέστηκε για να συναινέσει στο Κείμενο Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., ο κ. Τσίπρας αποδείχθηκε έπεα πτερόεντα

Εξάλλου και πάρα την ..έκπληξη που εκφράζει η Αθήνα για το ότι η Άγκυρα απορρίπτει την συζήτηση για επιστροφή προσφύγων από το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, ο ίδιος ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Ράσμουσεν είχε δηλώσει ότι η αποστολή του ΝΑΤΟ περιορίζεται στην παρακολούθηση και εποπτεία της περιοχής για να αντιμετωπισθούν τα κυκλώματα των διακινητών.

Όμως ακόμη κι αν αυτές οι προσδοκίες είχαν εκπληρωθεί η εμπλοκή του ΝΑΤΟ θέτει μείζονα ζητήματα που άπτονται της ελληνικής κυριαρχίας.

Ο μόνος όρος που είχε τεθεί (προφορικά) ήταν η συμφωνία Ελλάδας και Τουρκίας οι δυνάμεις τους να κινούνται μόνο εντός των χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου της κάθε χώρας.

Τα ερωτήματα που έχουν τεθεί είναι πολλά και η κυβέρνηση έχει αποφύγει να απαντήσει με τον κ. Καμμενο να περιορίζεται να δηλώσει ότι τα κείμενα υπάρχουν αλλά είναι «απόρρητα» .

Όμως εάν πράγματι υπήρχαν αυτά τα απόρρητα κείμενα όπου ο ίδιος και ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας είχαν φροντίσει να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα, τότε δεν θα υπήρχε η παρούσα σύγκρουση στην Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ.

Η αναφορά σε «χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο της κάθε χώρας» στους οποίους θα περιορίζεται κάθε χώρα είναι προβληματική.

Ούτε η Τουρκία (επισήμως), ούτε το ΝΑΤΟ (ανεπισήμως) αναγνωρίζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο των 10 ν.μ. και συνεπώς αυτή η αναφορά θα οδηγήσει είτε σε διαρκείς αντιπαραθέσεις στο πλαίσιο της νατοϊκής αποστολής, όπου ο Γερμανός ναύαρχος και το Στρατηγείο στην Νάπολη θα παρεμβαίνουν ως διαιτητές, είτε θα οδηγήσει στην μονομερή και σιωπηρή αποχή της Ελλάδας από πτήσεις και δραστηριότητα στην περιοχή μεταξύ των 6 και των 10 ν.μ.

Λόγω της ιδιομορφίας της γεωγραφίας του Αιγαίου, μεγάλες περιοχές των διεθνών υδάτων του Αιγαίου στις οποίες όμως η Ελλάδα ασκεί διεθνείς αρμοδιότητες και επικαλύπτουν και ελληνική υφαλοκρηπίδα, ανατίθενται πλέον στο ΝΑΤΟ.

Η Τουρκία αμφισβητεί και την Ζώνη Ευθύνης της Ελλάδας για Έρευνα και Διάσωση, διεκδικώντας για λογαριασμό της την διεθνή αυτή αρμοδιότητα μέχρι το μέσο του Αιγαίου ώστε να εγκλωβίζει όλα τα ελληνικά νησιά σε ζώνη δικής της ευθύνης. 

Όταν τα Νατοϊκά ραντάρ διαπιστώνουν την ύπαρξη μεταναστών σε κίνδυνο σε περιοχή μεταξύ π.χ. της Χίου και Λέσβου σε διεθνή ύδατα, η Ελλάδα θα ασκήσει την αρμοδιότητα της για Ερευνά και Διάσωση η θα ανατεθεί στην FRONTEX ώστε να μην υπάρξει εμπλοκή εκ μέρους της Τουρκίας;

Η Τουρκία απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση όχι μόνο των Δωδεκανήσων, άλλα και της Λήμνου-Σαμοθράκης και της Χίου-Λέσβου-Σάμου-Ικαρίας μια διεκδίκηση που φρόντισε να επαναφέρει με το γνωστό επεισόδιο με το πρωθυπουργικό αερόσακος που μετέφερε τον κ.Τσίπρα στο Ιράν.

Τα κρίσιμη ερωτήματα

Θα συνεχίσει η Ελλάδα να χρησιμοποιεί υποδομές, λιμάνια αεροδρόμια, όπως αυτό της Λήμνου, με πλοία και αεροσκάφη που θα έχει διαθέσει και θα είναι ενταγμένα στην Νατοϊκή Δύναμη;

Τι ακριβώς θα συμβαίνει όταν απαιτηθεί Έρευνα και Διάσωση σε περιοχές όπως τα Ίμια που η Τουρκία θεωρεί «γκρίζες ζώνες»; Θα κινούνται κανονικά στα χωρικά ύδατα της βραχονησίδας τα ελληνικά πλοία η θα καταγγελθεί η παρουσία τους από την Τουρκία ως «παραβίαση» της συμφωνίας πλαισίου στο ΝΑΤΟ, μια και η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί των βραχονησίδων;

Οι αποφάσεις για το πλαίσιο της Νατοϊκής Αποστολής θα πρέπει να έχουν ληφθέν στο Συμβούλιο του ΝΑΤΟ την Τετάρτη η το πολύ μέχρι το τέλος της εβδομάδας ώστε να αναλάβει δράση η Νατοϊκή δύναμη.

http://www.thetoc.gr/diethni/article/to-upoulo-paixnidi-gia-na-ginei-oli-i-ellada-kataulismos

Διαβάστε περισσότερα ...