Γράμμα στον αναποφάσιστο, «νοικοκυραίο», κεντροαριστερό ψηφοφόρο

ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Πλησιάζει το θερμότερο πολιτικό φθινόπωρο των τελευταίων δεκαετιών. Πρόκειται για την περίοδο που θα κρίνει αν θα βρεθούν τα «κουκιά» για την προεδρική εκλογή ή αν η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές με πιθανότατο σενάριο να αναλάβει την διακυβέρνηση μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά, εκτός απροόπτου, θα βρεθεί στην κυβέρνηση της χώρας, εξ ου και η πολιτική περίοδος που ξεκινά μετά τα «μπάνια του λαού» είναι ιστορικής σημασίας.

Με τα δεδομένα που ήδη διαμορφώνονται στον πολιτικό χάρτη, δεν υπάρχουν μόνο οι «μνημονιακοί» και οι «αντιΣΥΡΙΖΑ» ψηφοφόροι. Μ' άλλα λόγια, δεν υπάρχουν εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν (κυρίως) ΝΔ και (λιγότερο, πολύ λιγότερο) ΠΑΣΟΚ ή εκείνοι που έχουν αποφασίσει πως θα το ρίξουν ΣΥΡΙΖΑ «δαγκωτό».

Οι μετρήσεις κοινής γνώμης, αλλά και μία στοιχειώδης αντίληψη της κοινωνίας και των υπόγειων ρευμάτων αυτής, υποδεικνύουν ότι πέραν του κλασικού διπόλου -που δεν εκπροσωπεί μεγαλύτερο από το 55-60% των ψηφοφόρων...- πολλοί συμπολίτες μας αισθάνονται ακόμη ανέστιοι, δεν έχουν αποφασίσει τί θα ψηφίσουν, δεν τους ικανοποιεί κανένας ώστε να ρίξουν την ψήφο τους με... την ψυχή τους. Μάλιστα, παρότι τυπικά το Μνημόνιο τελειώνει και η χώρα βρίσκεται -και θα βρίσκεται- σε μικρότερη πίεση από πριν (υπό την έννοια ότι απομακρύνεται η απειλή της χρεοκοπίας και μίας δόσης που αν δεν καταβληθεί, θα «σκάσουν» ομόλογα), η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης στην κοινωνία βαθαίνει.

Πολιτικά και κοινωνικά διλήμματα

Κυρίαρχο ρόλο στην κρίση αντιπροσώπευσης παίζουν οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς. Προοδευτικοί άνθρωποι, με -μικρές ή μεγαλύτερες- ευαισθησίες σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και Δικαιοσύνης, που δεν θέλουν να κυβερνάται η χώρα με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, που ανατριχιάζουν με τους πνιγμούς παράτυπων μεταναστών στο Φαρμακονήσι, που φρίττουν με αποφάσεις σαν τη χθεσινή αθωωτική για τους βασανιστές μεταναστών στη Μανωλάδα και που, σε κάθε περίπτωση, θεωρούν αδιαπραγμάτευτη τη συμμετοχή της χώρας στο ευρώ.

Αυτή η κατηγορία πολιτών, με τον βαθμό πολιτικής συνειδητοποίησης που διακρίνει τον καθένα, έχει δημιουργήσει ορισμένες πολιτικές σταθερές. Δυσφορεί -ή και ανατριχιάζει- με τον τρόπο που κυβερνά η παρούσα κυβέρνηση και, ταυτόχρονα, δεν εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά όσοι κεντροαριστεροί και κεντρώοι ψηφοφόροι έχουν καταφέρει να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό, πέφτουν στον πειρασμό να σκεφτούν μόνο τη δική τους επιβίωση -και όχι αν το παιδί τους θα εργάζεται 12ωρα, χωρίς δικαιώματα, για 400 ευρώ το μήνα- και τείνουν να κλείνουν τα μάτια στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Παράλληλα, φοβούνται πως μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να τα κάνει... μαντάρα και να αποτύχει το πρωτόφαντο ιστορικό πείραμα της «κυβέρνησης της Αριστεράς».

 Η ανασφάλεια του ΣΥΡΙΖΑ...

Βεβαίως, το τελευταίο διάστημα ειδικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει αρκετές κινήσεις για να προσεγγίσει αμφιταλαντευόμενους και ανασφαλείς προοδευτικούς ψηφοφόρους. Άλλοι το λένε «στροφή στον ρεαλισμό», ο υποφαινόμενος προτιμά τον εξαιρετικά επιτυχημένο ορισμό του Γιάννη Δραγασάκη: «βίαιη ωρίμανση». Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθαρίζει με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη, τα μείζονα διακυβεύματα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε χρεοκοπία τελειώνουν μαζί με το Μνημόνιο -και τη διευθέτηση του χρέους- ενώ ουδείς πιστεύει στα σοβαρά ότι στελέχη όπως ο Δραγασάκης ή ο Σταθάκης θα μπορούσαν να συναινέσουν στην εθνική καταστροφή εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη.

Φτάνουν αυτά για να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ την -πάλαι ποτέ- μεσαία τάξη ή τον χώρο του πολιτικού Κέντρου; Προφανώς όχι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Όπως μεγάλη συζήτηση είναι γιατί ορισμένοι θυμούνται να ζητούν από την παρούσα αξιωματική αντιπολίτευση «να πει την αλήθεια στον λαό», όταν τα προηγούμενα χρόνια άλλοι έβγαιναν πρωθυπουργοί λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν», υποσχόμενοι 10 δισ. ευρώ «από τις σπατάλες του Δημοσίου»και «μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων» ή λέγοντας «Τσοβόλα δώσ' τα όλα», για να πάμε παλαιότερα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι καταδικασμένη -περισσότερο από οποιαδήποτε αξιωματική αντιπολίτευση στο παρελθόν- να κρατά ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ της αποφυγής καλλιέργειας υπερβολικών προσδοκιών αλλά και της υπόσχεσης πως θα μπει ως πρώτο μέτρο ο άνθρωπος και η επιβίωσή του. Πάντα τον άνθρωπο είχε στο επίκεντρό της η Αριστερά, εξάλλου. Και, σε οξύτατες κοινωνικές συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής, θα ήταν οπωσδήποτε αυτοκτονική πολιτική να προσπαθήσει να μιμηθεί ο Αλέξης Τσίπρας τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και να υποσχεθεί “δίκαιη λιτότητα” -με το τέρας του ναζιστικού μορφώματος να παραμονεύει με αντισυστημική προβιά. Αυτό ίσως να μπορούσε να γίνει αν άλλοι, με τα «Ζάππεια», δεν είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο και δεν είχαν διχάσει τους Έλληνες σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».

 ...και η τωρινή πραγματικότητα

 Το θέμα, λοιπόν δεν είναι μόνο κατά πόσον μπορεί ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Ενδεχομένως, μάλιστα, αυτό να είναι και πρωθύστερο ερώτημα. Το θέμα, είναι τί συμβαίνει τώρα. Η κυβέρνηση παίρνει νέα μέτρα και μειώνει περαιτέρω εφάπαξ και επικουρικές συντάξεις. «Συζητά» (και όλοι ξέρουμε τί σημαίνει αυτό, έπειτα από 4 χρόνια Μνημονίου) με την τρόικα για απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων και άλλα φοβερά. Ταυτόχρονα, χρειάστηκε δικαστική απόφαση για να μπλοκαριστεί η εκποίηση του στοιχειώδους δημόσιου αγαθού, του νερού. Και εκεί που δεν υπήρξε δικαστική απόφαση, η κυβέρνηση άνοιξε την κερκόπορτα για την εκποίηση του έτερου κοινωνικού αγαθού: του ηλεκτρικού ρεύματος. Επίσης, πριν 2 μήνες πούλησε το εξαιρετικού κάλλους και σημασίας «φιλέτο» στο Παλιούρι Χαλκιδικής για 43,75 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο. Και μόλις προχθές, ξεπούλησε και τα 1.615 στρέμματα του Αφάντου στη Ρόδο στην εξευτελική τιμή των 26 ευρώ ανά τετραγωνικό.

Ενόσω, λοιπόν, «το Μνημόνιο τελειώνει», συνεχίζει να διαμορφώνεται η πραγματικότητα για την επιστροφή μας 100 χρόνια πίσω: εργαζόμενοι με μισθούς πείνας και χωρίς δικαιώματα, συνταξιούχοι κάτω από τα όρια της επιβίωσης, μαζική μετανάστευση των νέων, ρεύμα και νερό από την «Ούλεν» και την «Πάουερ», κλειστές παραλίες με εισιτήριο μόνο για λίγους, θάνατοι από διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος σε τετραπληγικούς.

Το θέμα, λοιπόν είναι αν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Ή τί κάνουν αυτοί;

ΥΓ: Μια και αναφερθήκαμε στον Μπερλινγκουέρ, εκτός από τον «ιστορικό συμβιβασμό» και το «δόγμα της δίκαιης λιτότητας», στη συνέχεια ο ιστορικός ηγέτης του ιταλικού ΚΚ είχε φτάσει στο σημείο να υποστηρίξει την κατάληψη του εργοστασίου της FIAT από τους συνδικαλιστές. Ωστόσο, οι όψιμοι κεντροαριστεροί υμνητές του Μπερλινγκουέρ ξεχνούν την αριστερή στροφή του Μπερλινγκουέρ και θυμούνται μόνο τον συμβιβασμό. Καταπώς τους βολεύει.

http://www.matrix24.gr/