Ελλάδα, Ισπανία, Γερμανία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου Ενώ οι εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού κόσμου προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους ψηφοφόρους με το σκιάχτρο της μεγάλης καταστροφής που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει ενδεχόμενη εκλογική νίκη της Αριστεράς, τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών βοούν για την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και επιταχύνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Πρώτο στοιχείο που αξίζει προσοχής: Ενώ το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι) σχεδόν μηδενίζεται εξ αιτίας της ασφυκτικής λιτότητας (περιορίστηκε σε μόλις 18 εκ. ευρώ στο πρώτο τετράμηνο, σε σύγκριση με το 1,48 δις το αντίστοιχο περυσινό διάστημα), το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης αυξάνεται κατά πολύ (7,62 δις, από 5,47 δις). Το οικονομικό αυτό «θαύμα» εξηγείται από την αλματώδη αύξηση των δαπανών για αποπληρωμή των δανείων, καθώς οι τόκοι σχεδόν διπλασιάστηκαν (από 3,99 δις πέρυσι σε 7,60 δις φέτος). Τα συμπεράσματα αναδύονται αβίαστα: Αντί για τη σημαντική «ελάφρυνση», που υποτίθεται ότι θα μας έφερνε το PSI, οι «σωτήρες» της Ελλάδας την γδέρνουν ακόμη πιο άγρια, με αποτέλεσμα η κοινωνική τραγωδία που ζουν εκατομμύρια Έλληνες να πηγαίνει στράφι, χωρίς κανένα θετικό αντίκρυσμα στη σταθεροποίηση των δημοσίων οικονομικών. Σ’αυτό το φόντο, η στάση πληρωμών προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ για την οικονομική ανόρθωση, πολύ περισσότερο που εκλείπει πλέον ο «μπαμπούλας» του πρωτογενούς ελλείμματος: Ακόμη κι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, θα μπορούμε σύντομα να καλύπτουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους για μισθούς, συντάξεις κλπ. Δεύτερο, ουσιώδες στοιχείο: Παρά την τρομερή φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, η μαύρη τρύπα των κρατικών εσόδων όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, αλλά διευρύνεται συνεχώς. Το πεντάμηνο Ιανουαρίου- Μαίου έφτανε τα 700 εκ. ευρώ, ενώ η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα έφθασε τα 550 εκ. ευρώ. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι η βαθύτατη ύφεση που προκαλεί το μνημόνιο και η συνεχιζόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων (και μέρους των μεσαίων) νοικοκυριών τινάζει στον αέρα τα δημόσια έσοδα. Σε συνδυασμό με τον ανοιχτό εκβιασμό των Ευρωπαίων (οι οποίοι ήδη περιέκοψαν κατά ένα δις την τελευταία δανειακή δόση για να εκφοβίσουν τους ψηφοφόρους), η εξέλιξη αυτή απειλεί να οδηγήσει σε αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων ή και σε διακοπή των εισαγωγών τροφίμων, φαρμάκων και καυσίμων. Αυτά, δηλαδή, που υποτίθεται ότι θα συμβούν αν έρθει η Αριστερά και καταργήσει το μνημόνιο, βρίσκονται ήδη επί θύραις, ακριβώς εξ αιτίας του μνημονίου και των μνημονιακών κυβερνήσεων. Απτόητη η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ επέμεινε στην θεραπευτική μέθοδο των μεσαιωνικών γιατρών, που συνιστούσαν για πάσαν νόσον την αφαίμαξη. Όταν δεν είχαν αποτελέσματα, απλώς ενίσχυαν τον ρυθμό της αφαίμαξης, μέχρι να απαλλαγούν οριστικά από την αρρώστια, συνήθως μαζί με τον ασθενή. Για την ακρίβεια, η κυρία Λαγκάρντ μας συνέστησε, αντί να γκρινιάζουμε, να μιμηθούμε το «πετυχημένο» παράδειγμα της Λετονίας, η οποία αντιμετώπισε «υπεύθυνα» την κρίση του 2008, προσφεύγοντας και αυτή για δανεισμό στο ΔΝΤ και την Ε.Ε. Ως αντάλλαγμα, ενέκρινε απίστευτα σκληρά προγράμματα λιτότητας, έκλεισε εκατοντάδες σχολεία και νοσοκομεία, απέλυσε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και ανέβασε την ανεργία στο 25%, ενώ η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18.4%- απίστευτο ποσοστό, ακόμη και για καιρό πολέμου! Δυστυχώς, σ’αυτό το μάταιο κόσμο που ζούμε, ακόμη και οι καλύτεροι μαθητές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν βρίσκουν την ανταμοιβή που θα δικαιούνταν. Χτυπητό παράδειγμα η τραγωδία της Ισπανίας, τέταρτης οικονομίας της Ευρώπης, που απειλεί να παρασύρει στη διάλυση ολόκληρη την ευρωζώνη. Σε αντίθεση με τη «σπάταλη» Ελλάδα, η Ισπανία δεν είχε οξύ πρόβλημα δημοσίου χρέους- ακόμη και σήμερα, αυτό κυμαίνεται γύρω στο 70%, χαμηλότερο και από εκείνο της «ενάρετης» Γερμανίας. Οι πολιτικοί της, τόσο ο σοσιαλιστής Θαπατέρο όσο και ο συντηρητικός Ραχόι, επαινέθηκαν κατ’ επανάληψη από το Βερολίνο για την «υπευθνότητα» με την οποία διέλυσαν το κοινωνικό κράτος, επέβαλαν εργασιακό μεσαίωνα και εκτόξευσαν την ανεργία στο 25%. Παρόλα αυτά, τούτες τις μέρες η Ισπανία είδε να κλείνει η πόρτα των διεθνών αγορών, αφού τα ποσοστά δανεισμού της πλησίασαν το εφιαλτικό 7%, φέρνοντάς την στα πρόθυρα του «μηχανισμού διάσωσης» (κατά τους Financial Times, «θαλάμου βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε), ενώ οι τράπεζές της βρίσκονται ένα βήμα πριν την κατάρρευση (και την παράδοση του ελέγχου στους Γερμανούς). Ηθικόν δίδαγμα: Η  εξοντωτική λιτότητα που επιβάλλουν Βερολίνο και Βρυξέλλες είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς την οικονομική αποδιοργάνωση, ενδεχομένως και την έξοδο από το ευρώ. Κάθε νόμισμα, όμως, έχει και την ανάποδη όψη. Μέσα στην αδυναμία τους, οι χειμαζόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στη Γερμανία, η οποία κατ’ εξοχήν επωφελείται από τα δεινά τους. Αν κάποιος κινδυνεύει πραγματικά με καταστροφή από τη διάλυση του ευρώ, αυτός είναι πρώτα πρώτα απ’ όλα όχι η Ελλάδα ή η Ισπανία, αλλά η κραταιά Γερμανία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 42% των γερμανικών εξαγωγών κατευθύνεται στην ευρωζώνη και μόλις το 5% στην Κίνα. Περίπου το 60% των γερμανικών πλεονασμάτων αντλείται από τις λοιπές χώρες της ευρωζώνης- κατοπτρικό είδωλλο των δικών μας ελλειμμάτων. Επιπλέον, η Γερμανία εκμεταλλεύεται ανερυθρίαστα και την ίδια την κρίση του ευρώ, με τη φυγή κεφαλαίων προς τα θησαυροφυλάκιά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία, διετή ομόλογα που εξέδοσε είχαν μηδενικό επιτόκιο, ενώ τα εξαμηνιαία είχαν… αρνητικό! Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία λειτουργεί ως ο μεγάλος τοκογλύφος της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας κυριολεκτικά τσάμπα χρήμα από τους δεινοπαθούντες εταίρους της. Ό,τι και να λέει το Βερολίνο για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες, τους Ισπανούς ή τους Πορτογάλους, αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχει κανένα λόγο να τους οδηγήσει έξω από το ευρώ και να σταματήσει απότομα το άγριο «πάρτι» σε βάρος τους. http://www.thepressproject.gr/