Η κρίση στην ευρωζώνη, που ξεκίνησε στα τέλη του 2009, αμέσως μετά το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης, κατά γενική ομολογία έχει αντιμετωπισθεί με «συνταγές» των οποίων η άμεση συνέπεια υπήρξε έως τώρα η εφαρμογή προγραμμάτων σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, αλλά και όλης της Ένωσης και όχι μονάχα στις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δανεισμού και προσέφυγαν στους εταίρους και το ΔΝΤ, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία. Αυτό είχε ως άμεσο αποτέλεσμα, όπως δείχνουν οι τακτικές μετρήσεις του «Ευρωβαρόμετρου», τη σταδιακή μείωση της αποδοχής της Ένωσης στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ενώ στο εθνικό επίπεδο ενδυνάμωσε τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, τόσο προς τα αριστερά, όσο και προς τα δεξιά του πολιτικού σκηνικού.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, οι ηγέτες των «27»,όπως έδειξε κι η τελευταία σύνοδος κορυφής, προχωρούν, υπό την πίεση της κρίσης, σε βήματα εμβάθυνσης κι ενοποίησης, τα οποία, όμως, δε λειτουργούν καθησυχαστικά προς τους πολίτες της Ευρώπης, που βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται, τις συντάξεις τους να κινδυνεύουν, την ανεργία να αυξάνεται και το κράτος πρόνοιας να μη στέκεται καλά στα πόδια του.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό επί καιρό δεν υπήρξε κάποιος πολιτικός πειστικός αντίλογος, καθώς αφενός μεν η κρίση δημιουργούσε όρους αναγκαιότητας μιας οποιασδήποτε απάντησης -και άρα, η απάντηση δόθηκε από τους ηγέτες των χωρών, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι συντηρητικοί-, αφετέρου δε αυτοί που είχαν να αντιπαραθέσουν κάτι ήταν ηγέτες των χωρών με τα περισσότερα προβλήματα (κυρίως, οι Σοσιαλιστές πρωθυπουργοί των χωρών του Νότου).
Εσχάτως, ωστόσο, φαίνεται να δημιουργείται ένα κίνημα, καταρχήν στη βάση προσωπικοτήτων κύρους, που φιλοδοξεί να συνδυάσει την θωράκιση της ευρωζώνης από την κρίση με την ουσιαστική εμβάθυνση της ενοποίησης και την ουσιαστική σύγκλιση. Μάλιστα, προτείνεται η επαναφορά στο προσκήνιο του στόχου της «Κοινωνικής Ευρώπης», ως συμπληρωματικής της οικονομικής ενοποίησης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν από την τελευταία σύνοδο κορυφής πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά μια «σκιώδης σύνοδος κορυφής», στην οποία δε μετείχαν πολιτικά κόμματα αλλά προσωπικότητες - ακόμη κι αν κάποιες από αυτές έχουν πολιτική ιδιότητα. Ανάμεσά τους ο «πατέρας» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Ζακ Ντελόρ, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο και πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, Γκυ Βερχόφσταντ, κι ο επικεφαλής των Πρασίνων, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, παλαιότερα γνωστός ως «κόκκινος Ντάνυ».
Η "σκιώδης" σύνοδος εξέδωσε μάλιστα και συμπεράσματα, όπου αναφέρεται ότι δεν επαρκεί η δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά απαιτούνται κι επενδύσεις για τη δημιουργία ανάπτυξης, προτείνοντας μάλιστα 10ετές πλάνο ύψους 4 τρισ. ευρώ, προερχόμενα κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Ως τομείς έμφασης για επενδύσεις θεωρούν την παιδεία, τις μεταφορές και τις ενεργειακές υποδομές.
Παράλληλα, σε χωριστό κείμενο, οι κ.κ. Βερχόφσταντ και Ντελόρ, από κοινού και με τον έτερο πρώην πρόεδρο της Κομισιόν, Ρομάνο Πρόντι, προτείνουν μελλοντικά η Κομισιόν να έχει τη δυνατότητα να επιβάλει αυστηρούς κανόνες στα κράτη - μέλη για την ηλικία συνταξιοδότησης, το φόρο επί των επιχειρήσεων, τους μισθούς και τις δαπάνες στην έρευνα και τεχνολογία, όλα αυτά εν ονόματι της σύγκλισης.
Ο ειδικός σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, Όλαφ Κραμ, από την πλευρά του, θεωρεί ότι η κρίση θα μπορούσε να αποτελέσει και την αφορμή για μια «αναβίωση» της αντίληψης για την Κοινωνική Ευρώπη.
Όπως και να έχει, είναι προφανές πως όσο συνεχίζεται η κρίση, αλλά και οι πολιτικές λιτότητας, θα αναζητούνται εναλλακτικές πολιτικές. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως αμέσως μετά τη "σκιώδη" σύνοδο κορυφής ο Ζακ Ντελόρ συναντήθηκε με το Γιώργο Παπανδρέου και συμφωνήθηκε, μεταξύ άλλων, η έλευση του πρώην προέδρου της Κομισιόν στην Αθήνα.
http://www.sofokleous10.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.