Δημήτρης Κωνσταντίνου
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της περασμένης Παρασκευής, επισφράγισε ουσιαστικά τρία πράγματα:
Το πρώτο είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό προσφυγικό καταυλισμό, τοδεύτερο το οριστικό κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου και των βορείων συνόρων και το τρίτο τη στροφή προς το ρεαλισμό της γερμανικής πολιτικής στο προσφυγικό.
Παγίωσε επίσης μια σειρά από πολύ δυσάρεστες για την Ελλάδα καταστάσεις, όπως τη μετακύλιση του βάρους της διαχείρισης του προσφυγικού αποκλειστικά στη χώρα μας, τη μετατροπή του θέματος από Ευρωπαϊκό σε διμερές (Ελληνοτουρκικό), την τουρκική παρουσία στο Αιγαίο και τα νησιά κ.α.
Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, που ο πρωθυπουργός σύμφωνα με δηλώσεις του χαρακτήρισε διπλωματική νίκη (!), χρειάστηκε η συνεργασία ή μάλλον καλύτερα η θυσιαστική προσφορά της Ελλάδας.
Η διαφορά είναι ότι τα ανταλλάγματα για όλες αυτές τις σοβαρές υποχωρήσεις (όπως συνήθως συμβαίνει στη διπλωματία), δεν τα πήρε η χώρα, αλλά η κυβέρνηση.
Όλα ξεκίνησαν πέρσι τον Οκτώβριο όταν Αλ. Τσίπρας, βρέθηκε πιεσμένος ανάμεσα σε σοβαρές Συμπληγάδες, του προσφυγικού απ' τη μία, που ήδη είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και των νέων σκληρών μέτρων που έφερνε η συμφωνία του καλοκαιριού, απ' την άλλη.
Την ίδια εποχή, η πολιτική των ανοιχτών συνόρων που εφάρμοζε η Γερμανία, είχε δημιουργήσει σοβαρά πολιτικά προβλήματα στην καγκελάριο Μέρκελ που ξεκινούσαν από μεγάλη πτώση της δημοτικότητάς της και έφταναν μέχρι την ευθεία αμφισβήτησή της στους κόλπους του κυβερνητικού συνασπισμού.
Για το λόγο αυτό αναζητούσε ένα εύσχημο τρόπο πολιτικής μεταστροφής, που θα της επέτρεπε να περιορίσει ή και να σταματήσει εντελώς τις προσφυγικές ροές προς τη χώρας της. Η συγκυρία ήταν τέτοια ώστε ο μοναδικός που θα μπορούσε να τη βοηθήσει να το πετύχει, ήταν η Ελλάδα κι ο άσπονδος φίλος της Αλ. Τσίπρας.
Ο έλληνας πρωθυπουργός απ' την πλευρά του επιθυμούσε διακαώς να τελειώσει η αξιολόγηση το δυνατόν γρηγορότερα και ανώδυνα ώστε να αρχίσει σε ορατό ορίζοντα η συζήτηση για το χρέος. Έβλεπε όμως ότι ούτε το ένα θα μπορούσε να πετύχει ούτε το άλλο.
Η αξιολόγηση και τα νομοσχέδια που θα προέκυπταν απ' αυτή θα ήταν πολύ επώδυνα, τόσο που ίσως κλόνιζαν την κυβέρνηση σε σημείο κατάρρευσης. Οι αντιδράσεις είχαν αρχίσει ήδη, και στην κοινωνία επικρατούσε αναβρασμός. Η δε συζήτηση για το χρέος δεν θα ξεκινούσε στην καλύτερη περίπτωση, νωρίτερα απ' το Φθινόπωρο.
Όπου όμως λείπει η μεθοδικότητα κι ο σοβαρός πολιτικός σχεδιασμός, περισσεύει ο καιροσκοπισμός.
Έτσι το προσφυγικό, στο μυαλό των ηγετικών στελεχών της κυβέρνησης άρχισε επιπόλαια, από μεγάλο πρόβλημα να φαντάζει ως ανέλπιστο δώρο,αγνοώντας εγκληματικά τις συνέπειες τόσο για τους πρόσφυγες που στοιβάζονται εξαθλιωμένοι απ' την έλλειψη υποδομών και προετοιμασίας, όσο και για τη χώρα.
Μετατρέποντας τη χώρα σε ευρωπαϊκό προσφυγικό καταυλισμό, όπως τελικά έγινε, διευκολύνει τη γερμανίδα καγκελάριο που με τη σειρά της βοηθάει τον Αλ. Τσίπρα να περάσει τον κάβο της αξιολόγησης, πείθοντας με την επιρροή της τους Θεσμούς να βάλουν νερό στο κρασί τους, σε ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Επιπλέον κι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες είναι διατεθειμένοι, αφού ουσιαστικά τον μουτζούρη της συνολικής διαχείρισης του προσφυγικού, τον αναλαμβάνει αποκλειστικά πλέον η Ελλάδα να κάνουν μια υποχώρηση στο θέμα της ελάφρυνσης του χρέους, δίνοντας ένα φτηνό πολιτικό δώρο στην κυβέρνηση, για να το χρησιμοποιεί ως «τυράκι» τόσο στην κοινοβουλευτική του ομάδα, όσο και στην κοινωνία και τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ίσως έτσι εξηγείται και η σπουδή του προηγούμενου Eurogroup να ανακοινώσει έναρξη συζήτησης για το χρέος τον Απρίλιο, με προοπτική να τελειώσει το Μάϊο!
Μ' αυτά τα δεδομένα, ποιός βουλευτής του κυβερνητικού συνασπισμού θα τολμήσει να καταψηφίσει τα νομοσχέδια που θα προκύψουν απ' την αξιολόγηση, όσο σκληρά κι αν είναι, αφενός μέσα στο εκρηκτικό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει στη χώρα το προσφυγικό, αφετέρου έχοντας μπροστά του την (έστω άοριστη) υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους;
Την ώρα λοιπόν, που οι φτωχοί Έλληνες πολίτες δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης η κυβέρνηση δίνει μαθήματα καιροσκοπισμού.
Παρότι ομνύει στον ανθρωπισμό και προσπαθεί, κατακλύζοντας μέσω διαύλων της στα ΜΜΕ και στα social media με εικόνες ταλαιπωρημένων παιδιών, μανάδων, ακόμα και αναπήρων, να απευθυνθεί στο συναίσθημα των πολιτών, έτσι ώστε να χωνευτεί όσο γίνεται ομαλότερα η μετατροπή της χώρας σε στρατόπεδο προσφύγων, ουσιαστικά τους χρησιμοποιεί ως παίγνιο και αντάλλαγμα για να προσπορίσει μηδαμινά (σε σχέση με το δράμα των ανθρώπων) πολιτικά οφέλη.
Το πιο επικίνδυνο όμως απ' όλα είναι ότι η κυβέρνηση κι ο πρωθυπουργός προκειμένου να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία βάζουν τη χώρα και τους πολίτες, σε μια περιπέτεια που ούτε ο πιο οξυδερκής πολιτικός αναλυτής, είναι σε θέση να προσδιορίσει το μέγεθος και τις επιπτώσεις της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.