Συντάκτης:
Μια μικρή λεπτομέρεια που διέφυγε από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξέρουμε για τον αιμοσταγή δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ, που προξένησε τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, δηλαδή την κατάκτηση ενός κυρίαρχου κράτους από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Είχε το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες στη Μέση Ανατολή. Το Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης το 1980 είχε περισσότερες γυναίκες καθηγήτριες από ό,τι το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 2009. Υπήρχαν παντού παιδικοί σταθμοί για να μπορούν οι γυναίκες να εργάζονται.
Οι βιβλιοθήκες της Βαγδάτης και της Μοσούλης λειτουργούσαν από τον 8ο αιώνα και είχαν σπάνια χειρόγραφα, ανάμεσά τους και την αρχαιοελληνική γραμματεία. Και οι δύο βιβλιοθήκες λεηλατήθηκαν. Το ίδιο που έγινε με τα αριστουργήματα της αρχαίας Μεσοποταμίας, εκεί όπου βρίσκεται το Ιράκ σήμερα. Είδατε πουθενά καμιά αντίδραση; Μήπως τα δυτικά πανεπιστήμια και μουσεία έχουν αγοράσει από τους αρχαιοκάπηλους-ληστές αυτούς τους θησαυρούς που είναι πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας; Κάτι μάς λένε τα Μάρμαρα της Ακρόπολης.
Οι άμαχοι νεκροί στο Ιράκ υπολογίζονται στο ένα εκατομμύριο. Και επισήμως η κυβέρνηση των ανδρεικέλων έχει παραδεχτεί πως υπάρχουν πέντε εκατομμύρια ορφανά. Σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί*, η κατάκτηση του Ιράκ ήταν μια από τις πιο καταστροφικές πράξεις της σύγχρονης Ιστορίας μας. Και παραθέτει μερικές συγκλονιστικές συγκρίσεις. Στην Ιαπωνία, παρά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η πολιτική και κοινωνική δομή της χώρας δεν καταστράφηκε. Στη Γερμανία και την Ιταλία, όπου άνθησαν ο ναζισμός και ο φασισμός, αν και ηττημένες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η κρατική τους μηχανή έμεινε σχεδόν ανέπαφη. Η Δύση είχε βρει έναν νέο εχθρό: το ανατολικό μπλοκ υπό την κηδεμονία της ΕΣΣΔ.
Για τις ανάγκες του Ψυχρού Πολέμου, ξεπλένονται με συνοπτικές διαδικασίες και ο ναζισμός και ο φασισμός για να προχωρήσουν μετά για την Ενωμένη Ευρώπη. Οχι βέβαια πάνω στα οράματα της Ευρώπης των Λαών, όπως τα είχαν επεξεργαστεί κάποιοι πρωτοπόροι της (Σπινέλι κ.ά.), αλλά πάνω στην οικονομική ένωση, που ήταν το όραμα του Χίτλερ.
Στο Ιράκ, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τη χώρα. Ούτε σχολειά λειτουργούν ούτε νοσοκομεία ούτε η κρατική μηχανή που είναι βουτηγμένη στη διαφθορά. Είναι τυχαίο πως το «Ισλαμικό κράτος» έχει κατακτήσει τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, και ελέγχει μια έκταση ίση μ’ αυτήν της Μεγάλης Βρετανίας; Θα υπήρχε «Ισλαμικό κράτος» χωρίς την παρέμβαση ΗΠΑ και Ε.Ε.; Και εδώ φαίνεται πια καθαρά τι σήμαινε αυτός ο «ανθρωπιστικός» πόλεμος για τις ΗΠΑ και τους πρόθυμους συμμάχους τους, που επιπλέον είναι και «εταίροι» μας.
Πετρέλαιο και ας εξαφανιστεί ένας ολόκληρος λαός. Αν δούμε τώρα Αφγανιστάν, Λιβύη και Συρία, άνθρωποι και χώρες δεν έχουν καμία αξία μπροστά στο κέρδος. Καμία σημασία δεν έχει αν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται να σωθούν παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ευρώπη (αν και το πρόβλημα είναι παγκόσμιο) και πνίγονται κατά χιλιάδες στη Μεσόγειο, με την Ε.Ε. να σφυρίζει αδιάφορα.
Κάποιοι δεν πρέπει να φταίνε γι’ αυτό; Καλά, οι ΗΠΑ έχουν αποδεχτεί για τον εαυτό τους πως είναι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη και ως εκ τούτου δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Το δόγμα πως ο 21ος αιώνας είναι αμερικανικός είναι συστατικό στοιχείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά μήπως και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία και εν γένει η Ε.Ε., έχουν κάποια άλλη πολιτική λογική, εκτός από αυτήν του κέρδους, ανεξαρτήτως κόστους για τους λαούς που έχουν μπλεχτεί στα δίχτυα του χρέους; Γιατί όσο και αν φαίνεται παράξενο, είναι από τις φτωχές καταχρεωμένες χώρες ο πακτωλός χρημάτων που ρέει προς τις πλούσιες χώρες με τίμημα την καταστροφή τους, σε βάθος χρόνου.
Εχουμε μπουχτίσει να διαβάζουμε, να βλέπουμε και να ακούμε για διαπραγματεύσεις και «κόκκινες γραμμές». Πότε είμαστε αισιόδοξοι για την πρόοδο, πότε απογοητευόμαστε για τη μη πρόοδο που είναι βέβαια σφάλμα των εταίρων-τοκογλύφων μας. Κανείς από τους εξαίρετους διαπραγματευτές μας δεν έχει καταλάβει πως οι πρώην μεγάλοι ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. δεν θέλουν κανένα συμβιβασμό; Απλά ζητούν τη συντριβή μας. Αυτό που ήθελε πάντα ο μεγάλος από τον μικρό. Αυτό που συμπεραίνω εγώ, παίρνοντας υπόψη κάποια μαθήματα από την Ιστορία, είναι: «Ή ακολουθείτε κατά γράμμα αυτό που σας λέμε ή θα σας συντρίψουμε». Και αυτό το ξέρουμε από την εποχή του Θουκυδίδη με τις διαπραγματεύσεις Αθηνών και Μήλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυστηρά κοινωνιολογικά κριτήρια, είναι ένα αρχηγικό δεξιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με μια ισχυρή αριστερή πτέρυγα. Αλλά ούτε αυτό είναι αποδεκτό από την Ε.Ε. Αυτό που θέλουν οι «εταίροι» μας είναι έναν Τσίπρα να παίζει τον ρόλο του Σαμαρά και έναν Καμμένο στον ρόλο του Βενιζέλου. Και όλα θα είναι μέλι-γάλα, με την Ελλάδα να θριαμβεύει για μία ακόμα φορά. Είναι θέμα ρητορικής.
* Aπό άρθρο του Ταρίκ Αλί στη London review of books (9.4.15)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.