Περί εαρινών εκτροπών…

Γιάννης Μάρκοβιτς

Η Άνοιξη είναι εποχή που η φύση ανατάσσεται, οι ρυθμοί της ζωής επιτυγχάνονται και οι εκτροπές αυξάνονται, ως απόρροια αλλαγής στο κλίμα και τις διαθέσεις. Αν δε αυτή η «ανακατωσούρα» -εν πολλοίς αναμενόμενη και ερμηνεύσιμη- αποκτήσει «συμπαίκτες» -εγχώριους και αλλοδαπούς- τότε οι εκτροπές πολλαπλασιάζονται και αποκτούν -σε αρκετές περιπτώσεις- κωμικοτραγικά χαρακτηριστικά. Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί -επιγραμματικά και σταχυολογικά- καταγράφουμε τα παρακάτω πολιτικά συμβάντα που -ως αναδυόμενα παράθυρα ενοχλητικών διαφημίσεων στην οθόνη του υπολογιστή- μας εμποδίζουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να έχουμε την κανονικότητα που επιθυμούμε.

Αρχικά στην κυβερνητική πλευρά:

• Ενόσω οι εκπρόσωποί της διαπραγματεύονται με χρονικούς περιορισμούς στην Εσπερία, στην καθ’ ημάς Ανατολή επικρατεί ραχατλίδικη ατμόσφαιρα σε αναμονή των αποτελεσμάτων, ωσάν αυτά να αποφασίζουν αν εργασθούμε ή όχι. Η κρατική μηχανή συνεχίζει να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, αρνούμενη να συνταιριαστεί με τα κελεύσματα της εποχής.
• Η κυβέρνηση προωθεί σειρά νομοθετημάτων, μέχρι όμως να γίνει αυτό, οι -καθ’ ύλην αρμόδιοι- υπουργοί και αξιωματούχοι προβαίνουν σε αντικρουόμενες και αντιφατικές δηλώσεις και ανακοινώσεις. Οι φουσκοθαλασσιές της Άνοιξης, ξεσηκώνουν τα παραχωμένα εγώ μέσα από τη λατρεία της προβολής στα μέσα ενημέρωσης. Η αίσθηση που δημιουργείται είναι ότι αυτοί που προετοιμάζουν τα νομοθετήματα είναι άλλοι από εκείνους που τα επικοινωνούν στον πολίτη.
• Η χαλαρή λειτουργία και λογική που διέπει το κυβερνών κόμμα στη μέχρι σήμερα πορεία του, έχει μεταδοθεί με ταχύτατο ρυθμό -όπως η γύρη διασκορπίζεται στη φύση- στο κοινωνικό πεδίο. Περιμένουμε να έρθει το μέλλον για να το προϋπαντήσουμε ή για να το αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα και μοιρολατρικά; Μέσα σε τρεις μήνες έχει επέλθει κοινωνική αφασία, ενώ επί τρία χρόνια είχε κατακτηθεί η κοινωνική ενεργοποίηση.
• Η κυβέρνηση νομοθετεί και λαμβάνει μέτρα και αποφάσεις, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά (ανάλογα από το στασίδι που κάθεται καθένας), αλλά συχνά-πυκνά, στελέχη του κυβερνόντος κόμματος, βουλευτές του και άλλοι ειδήμονες, «πυροβολούν» εξ αποστάσεως με άσφαιρα πυρά. Το αποτέλεσμα είναι διττό: (α) Συμπεριφέρονται κατ’ αναλογία με τον ίδιο τρόπο που ενεργούσαν οι βουλευτές της παρελθούσας συγκυβέρνησης όταν διαφωνούσαν επί των μνημονιακών πολιτικών, αλλά εν τέλει τις υπερψήφιζαν ως καλοί μαθητές του Μακιαβελικού ρητού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. (β) Δίνουν τροφή στα μέσα ενημέρωσης για να απασχολούνται, δικαιολογώντας την ανούσια -για το κοινωνικό γίγνεσθαι- ύπαρξή τους, προσφέροντας ευδόκιμες υπηρεσίες στο παγκοίνως γνωστό «τρίγωνο της διαπλοκής».

Συνέχεια με την πλευρά της αντιπολίτευσης:

• Η μείζονα αντιπολίτευση, μόλις συνήλθε από τη χειμερινή ψύξη που της επέβαλε το εκλογικό σώμα, ανέβηκε στις πλαγιές ρίχνοντας πετρούλες στην κυβέρνηση, αναζητώντας τα χαμένα πατήματά της, αρνούμενη να αποδεχτεί το αποτέλεσμα των εκλογών και αναμένοντας την ποθητή πρόσκληση να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή. Μόνο που η ανθοφορία της Άνοιξης την εμποδίζει να δει τα αποκαΐδια των πολιτικών της και οι μυρωδιές από τα λουλούδια, δημιουργούν επικίνδυνες ψευδαισθήσεις για τα πολιτικά και κοινωνικά πεπραγμένα της.
• Το δε έτερον ήμισυ της παρελθούσας συγκυβέρνησης, επέλεξε τη «σιωπή των αμνών» ως εαρινό τυπικό, έχοντας κατά νου (με την έμπειρη πονηριά των χρόνων που το βαραίνουν) ότι πολλοί δικοί του είναι στελέχη της παρούσας κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας χαιρέκακα το ρητό ότι όσο και να αλλάξει δέρμα το φίδι, φίδι πάντα λέγεται.
• Το κόμμα που δημιουργήθηκε για να παρασύρει στη ροή του τα κακά του πολιτικού παρελθόντος, φρόντισε να τα ενσωματώσει σε μεγάλο ποσοστό, να επαναλαμβάνει την πολιτική ρητορική που στα λόγια καταγγέλλει και να περιμένει μπας και πάρει καμία ώθηση και φουσκώσει από το τίποτα. Κάπως έτσι στο πάλαι ποτέ, το κυβερνών κόμμα πολιτευόταν, οπότε και ετούτοι πράττουν παρόμοια. Φωνάζουν, κουνούν τον αντίχειρα, διαμαρτύρονται, αλλά παραμένουν κολλημένοι στις όχθες του ποταμού. Ξέρουν ότι αν βγουν ανοικτά, όλα τα ποτάμια καταλήγουν και χάνονται στη θάλασσα. Παραμένοντας στην όχθη, μπορεί να περάσει το πλοίο και να ανέβουν για το πολιτικό ταξίδι, πάντα στην ασφάλεια της πρώτης θέσης και του ξένου καπετάνιου.
• Το δε κόμμα της επανάστασης και της κατάληψης των Χειμερινών Ανακτόρων, παραμένει ερμητικά κλειστό, φοβούμενο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της Άνοιξης, αναπολώντας τις παλιές αγάπες και τις ιστορίες από το παρελθόν. Γι’ αυτούς οι εποχές δεν αλλάζουν, εκτός και εάν δοθεί γραμμή για να γίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι τότε, ο πολιτικός αναχωρητισμός είναι μια ασφαλής επιλογή.

Και να κλείσουμε με μια ξεχωριστή περίπτωση. Αυτή που έχει να κάνει με όσων τα συμφέροντα θέτονται εν κινδύνω. Η Άνοιξη είναι επικίνδυνη εποχή και τα αναποδογυρίσματα του καιρού δεν είναι σε όλους αρεστά. Ιδίως σ’ αυτούς που μέσα από τη βαρυχειμωνιά εδραίωσαν τη θέση τους και κεφαλαιοποίησαν τα οφέλη τους. Είναι όσοι -όπως εκείνοι πριν από χρόνια που δέχτηκαν τον κοτζαμπάση, έκλεισαν την πόρτα στον «τουρκόσπορο» πρόσφυγα, βολεύτηκαν με τον κατοχικό μαυραγορίτη και με το «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών»- έπιναν νερό στο άκουσμα της τρόικας, ευλογούσαν την έλευση των Γότθων και των Φράγκων, ενέδιδαν στις έξωθεν νουθεσίες μη εφαρμόζοντάς τες όμως στον εαυτό τους, αλλά επιβάλλοντας αυτές σε όλους εμάς. Αυτοί αντιδρούν, συκοφαντούν, μηχανεύονται, χλευάζουν, τρομολαγνούν, αλλά πάνω από όλα, οργανώνονται. Προετοιμάζονται πιστεύοντας ότι το φυσικό επακόλουθο των εποχών, διατηρείται απαράλλακτο και στην πολιτική. Η άνοιξη παρέρχεται και ο χειμώνας παραμονεύει. Μόνο που οι πολιτικές εποχές έχουν τη δική τους ακολουθία. Τις ορίζουν οι άνθρωποι και οι επιλογές τους. Οι ανθρώπινες επιλογές, όχι οι φυσικές.

* Ο Γιάννης Μάρκοβιτς κατέχει διδακτορικό δίπλωμα στο μάνατζμεντ (Aston Business School, Βρετανία) και είναι οικονομικός επιθεωρητής στο Υπουργείο Οικονομικών.