Κρυφογελούν οι ΗΠΑ για την ήττα της Μέρκελ στο Αμβούργο

Πανηγυρίζουν διακριτικά τα αμερικανικά ΜΜΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα του Αμβούργου, όχι τόσο γιατί το κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ αποδυναμώθηκε σημαντικά (χάνοντας έξι μονάδες από τις εκλογές του 2011), αλλά επειδή «δικαιώνονται» ως προς τις προειδοποιήσεις τους στο Βερολίνο σχετικά με το ευρωσκεπτικιστικό (και όσο πάει πιο ακροδεξιό) κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία. Βέβαια, ουδείς αμφισβητεί ότι η Μέρκελ, παρά την αναμενόμενη ήττα του CDU στο προπύργιο των Σοσιαλδημοκρατών, συνεχίζει να είναι παντοδύναμη και να απολαμβάνει τα υψηλότερα ποσοστά δημοτικότητας πανεθνικά. Ούτε αμφισβητεί κανείς πως τα αποτελέσματα του Αμβούργου είναι ανησυχητικά ως προς το τι θα ακολουθήσει. Έτσι όπως το βλέπουμε τώρα, η σχετική αποδυνάμωση της Μέρκελ σε μια ευκατάστατη δυτική περιοχή επιβεβαιώνει ότι οι πιέσεις που πρόκειται να δεχτεί η καγκελαρία από τα δεξιά αναμένεται να αυξηθούν στο επόμενο διάστημα – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική που θα ακολουθήσει το Βερολίνο. Πριν από την εκλογική διαδικασία στο Αμβούργο ο κυβερνητικός συνασπισμός συνέχιζε να αποδίδει τη δημοφιλία της Εναλλακτικής για τη Γερμανία στις «διαφορές βιοτικού επιπέδου» ανάμεσα στην ανατολική και τη δυτική Γερμανία και πίστευε – τουλάχιστον αυτό δήλωνε – πως πρόκειται για ένα κόμμα διαμαρτυρίας, το οποίο πολύ σύντομα θα εξαφανιστεί, δεδομένης της ισχυρής γερμανικής οικονομίας που – αργά ή γρήγορα – θα έφερνε απτά αποτελέσματα και στα φτωχότερα κρατίδια. Έλα όμως που τα πράγματα δεν φαίνεται να εξελίσσονται προς αυτή την κατεύθυνση. Το Αμβούργο – η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και μια από τις πλουσιότερες στην Ευρώπη – έδωσε 6% στην Εναλλακτική για τη Γερμανία, φέρνοντάς την στο πολιτικό προσκήνιο. Εάν λάβουμε υπόψη το πώς απαντάει μέχρι στιγμής η καγκελαρία στις εκ δεξιών πιέσεις, μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί παρά να μας προβληματίσει. Δεξιά πίεση Όπως και όλα τα υπόλοιπα συντηρητικά παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (και όχι μόνο) από άκρη σε άκρη στην Ευρώπη, έτσι και το CDU ακολουθεί την πεπατημένη: όσο πιο πολύ πιέζουν από τα δεξιά, τόσο πιο πολύ ενδίδουν στην ατζέντα τους. Πλέον, με τις επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις «κατά της ισλαμοποίησης» (όπως τις αποκαλούν οι εμπνευστές της) στη Δρέσδη και σε άλλες γερμανικές πόλεις υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες «να ακουστεί η φωνή τους» σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας. Η Μέρκελ δεν αποκλείεται να αρχίσει να «σκέφτεται» σοβαρά τα αιτήματα για επιβολή μεγαλύτερων ελέγχων στα ενδο-ευρωπαϊκά σύνορα, αμφισβητώντας την εφαρμογή της Σένγκεν έτσι όπως τη γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Παρομοίως, οι αξιώσεις της Εναλλακτικής για τη Γερμανία σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η κρίση στην ευρωζώνη – τις οποίες συμμερίζεται μεγάλο μέρος του δεξιού πολιτικού φάσματος (CSU και Ελεύθεροι Δημοκράτες) – πιθανόν να σκληρύνουν ακόμη περισσότερο τη στάση του Βερολίνου έναντι της «αμαρτωλής περιφέρειας» και, συγκεκριμένα, της Ελλάδας. Το Ποντίκι