Τα περίστροφα όπλισαν, τα βαριά χαρτιά έπεσαν στο τραπέζι από Μέρκελ και Ντράγκι, και η πιο σκληρή ευρωπαϊκή παρτίδα πόκερ που είδαμε από την αρχή της ελληνικής κρίσης θα παιχτεί μέσα στις επόμενες 20 ημέρες.
Το πρώτο τελεσίγραφο εκπνέει εντός πενθημέρου, στις 11 του μήνα η ΕΚΤ θα κλείσει την πρώτη στρόφιγγα χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών και η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να δώσει τη «μητέρα των μαχών» υπό το μαρτύριο της σταγόνας.
Πού θα οδηγήσει η μάχη και ποιος θα χάσει – εάν χάσει– τη μοιραία μπλόφα; Τα βασικά σενάρια, μαζί με όλες τους τις παραλλαγές, συμπυκνώνονται πλέον στα εξής τρία: «Ατακτη» υποχώρηση, έντιμος συμβιβασμός και μετωπική ρήξη. Η «άτακτη υποχώρηση»: Είναι η περίφημη… κωλοτούμπα του Αλέξη Τσίπρα στην οποία ποντάρει τα ρέστα του πρώτος – αν και, ίσως, μόνος πλέον - ο Αντώνης Σαμαράς. Θα υλοποιούσε πλήρως τα σενάρια της «αριστερής παρένθεσης», εξ ου και ο πρώην πρωθυπουργός μετέθεσε χθες για μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup κάθε εσωκομματική διαδικασία κριτικής και αυτοκριτικής (;) για την εκλογική ήττα.
Εχει ελάχιστες πιθανότητες να υλοποιηθεί καθ΄ ότι θα ισοδυναμούσε με ιδανική αυτοχειρία όχι μόνον της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και κάθε περαιτέρω εθνικής προσδοκίας. Μια πλήρης υποχώρηση σημαίνει ότι ο όποιος ευρωπαϊκός διάλογος θα έχει ξανά ως αφετηρία το περίφημο «e-mail Χαρδούβελη» και τη «βίβλο Μέρκελ» που κατατέθηκε στη χθεσινοβραδυνή συνεδρίαση του EuroWorkingGroup – μια «βίβλο» που, πέραν των άλλων, περιλαμβάνει 150.000 απολύσεις στο Δημόσιο, νέες μειώσεις συντάξεων και εθνικά αυτοκτονικά πλεονάσματα της τάξης του 4,5%.
Η γερμανική «βίβλος», όπως και η συνάντηση Βαρουφάκη-Σόιμπλε συζητήθηκαν διεξοδικά χθες και στη συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου, όπου η αποτίμηση ήταν πως πρόκειται για κινήσεις καθαρής πολιτικής πίεσης που σηματοδοτούν και την πραγματική έναρξη της διαπραγμάτευσης. Αναλόγως αποτιμάται από το Μαξίμου και η «επίθεση Ντράγκι», με την επισήμανση μάλιστα ότι έχει ελάχιστο, άνευ σημασίας, οικονομικό κόστος.
Ο «έντιμος συμβιβασμός»: Προς την κατεύθυνση αυτή οδηγούν, μέχρι στιγμής, όλοι οι οιωνοί, με πρώτο το μήνυμα που έστειλε ο πρωθυπουργός στη χθεσινή συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ: «Σεβόμαστε τους κανόνες, σεβαστείτε τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία», διαμήνυσε ο Αλέξης Τσίπρας, βάζοντας ουσιαστικά και το πλαίσιο της διαπραγματευτικής τακτικής που θα ακολουθήσει η ελληνική πλευρά στο επόμενο καυτό πενθήμερο.
Η μάχη κάθε άλλο παρά εύκολη διαγράφεται, αλλά ακόμη και στη σκιά των αλλεπάλληλων… χειροβομβίδων που πετά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διακρίνονται δίοδοι εκτόνωσης: Από ελληνικής πλευράς εκπέμπονται σήματα, διακριτικής έστω, υπαναχώρησης σε πεδία όπως εκείνο των ιδιωτικοποιήσεων, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στο χθεσινό κυβερνητικό συμβούλιο έβαλε φρένο στον ποταμό των υπουργικών εξαγγελιών, ενώ εγκαταλείπεται – εξίσου διακριτικά – και ο όρος «κούρεμα» στην μεγάλη μάχη για τη μείωση του χρέους. Από τα διεθνή media, δεν διέφυγε άλλωστε της προσοχής και η δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη ότι το 60% με 70% των μεταρρυθμίσεων που περιελάμβανε το Μνημόνιο ήταν σωστές, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύονταν και με άλλες βαθύτερες δομικές αλλαγές και ότι «δεν θα βάζαμε το κάρο μπροστά από το άλογο».
Την ίδια ώρα, και από την ευρωπαϊκή πλευρά υπάρχουν καλυμμένα, αλλά ευκρινή, μηνύματα περί πιθανής αποδοχής μιας βραχυπρόθεσμης συμφωνίας-γέφυρας. Σύμφωνα με το Bloomberg, η Γαλλία – η μόνη ίσως σταθερή στήριξη στην οποία μπορεί να ποντάρει η Αθήνα αυτή τη στιγμή – πιέζει επίμονη για μια «ενδιάμεση, βραχυπρόθεσμη συμφωνία» η οποία θα μπορούσε να κλειδώσει ακόμη και στο προγραμματισμένο Eurogroup της 16ης Φεβρουαρίου.
Ακόμη, δε, κι ο «σκληρός» υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκαμπριελ μέσα στο μπαράζ των προειδοποιητικών μηνυμάτων που έστειλε χθες προς την Αθήνα, βρήκε περιθώριο να επισημάνει: «Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δήλωσε βεβαίως ότι το θέμα δεν είναι να μην έχουμε πλέον απολύτως κανένα πρόγραμμα, αλλά για το ότι ως τις 28 Φεβρουαρίου - οπότε και εκπνέει το τελευταίο πρόγραμμα - θα έχουμε ένα νέο πρόγραμμα. Εάν αυτό θα είναι μεσοπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο, θα το δούμε».
Ακόμη, δε, κι ο «σκληρός» υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκαμπριελ μέσα στο μπαράζ των προειδοποιητικών μηνυμάτων που έστειλε χθες προς την Αθήνα, βρήκε περιθώριο να επισημάνει: «Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών δήλωσε βεβαίως ότι το θέμα δεν είναι να μην έχουμε πλέον απολύτως κανένα πρόγραμμα, αλλά για το ότι ως τις 28 Φεβρουαρίου - οπότε και εκπνέει το τελευταίο πρόγραμμα - θα έχουμε ένα νέο πρόγραμμα. Εάν αυτό θα είναι μεσοπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο, θα το δούμε».
Μια τέτοια, βραχυπρόθεσμη συμφωνία δεν αρκεί μεν για να άρει η ΕΚΤ το εμπάργκο στην αποδοχή των ελληνικών ομολόγων, μπορεί όμως υπό την χρηματοδοτική κάλυψη του ELA να δώσει χρόνο στους πολιτικούς να επεξεργαστούν μια μακροπρόθεσμη λύση κι ένα νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Η «μετωπική σύγκρουση»: Είναι το έσχατο σενάριο, που άπαντες ξορκίζουν μεν, αλλά και άπαντες – πλην της Ελλάδας – επικαλούνται προς ενίσχυση της διαπραγματευτικής τους θέσης. Εάν φθάσουμε έως εκεί και στην απόλυτη ρήξη, η τελευταία πράξη του δράματος θα παιχτεί και πάλι από την ΕΚΤ: Ο Μάριο Ντράγκι θα κλείσει και την τελευταία στρόφιγγα χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών, κηρύσσοντας και επισήμως κρατική πτώχευση.
Οσο αμετακίνητες, όμως, κι αν εμφανίζονται στη δημόσια ρητορική τους και οι δύο πλευρές, κανείς από τους πρωταγωνιστές του ευρωπαϊκού μπρα ντε φερ δεν θα έπαιζε τα ρέστα του στο μοιραίο. Ούτε καν η Μέρκελ.
Οσο αμετακίνητες, όμως, κι αν εμφανίζονται στη δημόσια ρητορική τους και οι δύο πλευρές, κανείς από τους πρωταγωνιστές του ευρωπαϊκού μπρα ντε φερ δεν θα έπαιζε τα ρέστα του στο μοιραίο. Ούτε καν η Μέρκελ.
Διότι όπως έχει αποδείξει και η, προσφιλής στον Γιάνη Βαρουφάκη, Θεωρία των Παιγνίων, συνήθως κερδίζει εκείνος που έχει και τα λιγότερα να χάσει. Ουδεμία θεωρία όμως έχει αποδείξει ότι μια ελληνική κατάρρευση αποτιμάται περισσότερο από την απαρχή μιας νέας ευρωπαϊκής αποσύνθεσης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.